Λοιπόν, βγάλτε λίγο από το μυαλό σας αυτά που έγραψα τις προάλλες για το νέο show της Άννας Βίσση στο Rex. Όχι, δεν το λέω επειδή άλλαξα γνώμη, ίσα, ίσα επιμένω ότι πρόκειται για το καλύτερο θέαμα που παρακολούθησα φέτος (εδώ που τα λέμε βέβαια δεν είδα και πολλά). Απλώς το λέω για να μην είστε επηρεασμένοι και να διαβάσετε πιο χαλάρα στο Down Town που κυκλοφορεί, τον Τάσο Θεωδορόπουλο να αναλύει τους λόγους για τους οποίους… «Όλοι φέτος μιλάνε για το Rex».
Σε μερικά πράγματα δεν υπάρχει μέση οδός. Ή σου πετυχαίνουν και κάνεις πάρτι ή τα ξεχνάς, αλλά δυστυχώς τα θυμάται για όλους τους λάθος λόγους ο κόσμος. Το «Δώδεκα», το φετινό πρόγραμμα της Άννας Βίσση με την καλλιτεχνική επιμέλεια της Μυρτώς Κοντοβά, είναι ένα από αυτά. Θα μπορούσε να είναι η καταστροφή της σεζόν. Και χωρίς να κρύβω τη μεροληψία μου, όσον αφορά τα τρυφερά μου αισθήματα απέναντι και στις δυο τους, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι, αν το δοκίμαζε οποιοσδήποτε άλλος, θα δημιουργούσε σχεδόν σίγουρα την καταστροφή της χρονιάς.
Θέλει ταλέντο, κόπο, συναίσθημα, πίστη στο στόχο σου και αλογόκριτο πάθος για να παίξεις το παιχνίδι της αποδόμησης και να ροκάρεις πάνω στα οικοδομικά υλικά σου. Θέλει μέτρημα αλλά και τρέλα, με ζυγαριά ακριβείας, για να μπορείς να τα ισορροπήσεις. Και πάνω απ’ όλα θέλει γνώση. Της μουσικής και της εικόνας. Της δικής σου αλλά και της εποχής σου. Θέλει αίσθηση της πιο χαρούμενης εκδοχής του pop και γκαζολίνη που να μπορεί να διατρέξει με ροκ ταχύτητα εικόνες και εποχές, προσδοκίες και συμπεριφορές, λαϊκή πίστα και musical performance.
Η Άννα συνηθίζει, όταν αναφέρεται στο «Δώδεκα», να το προσδιορίζει σαν «πάρτι». Δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα από το να κάνεις ένα πετυχημένο πάρτι. Ειδικά όταν λαμβάνει χώρα σε έναν ιστορικό χώρο μαζικής νυχτερινής διασκέδασης κι όταν έχει σαν επίκεντρο μια φιγούρα του μεγέθους της Βίσση. Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα το ρολόι αρχίζει και χτυπάει μετρώντας αντίστροφα, ενώ από το video projector σκάνε όμορφα γραφιστικά σε παραλλαγές της αφίσας της παράστασης. Ακριβώς στις 12.00 η Άννα Βίσση εμφανίζεται μπροστά από ένα «μαγικό» ρολόι, με ένα καπέλο ταχυδακτυλουργού, σε ένα φροντισμένα μετα-καταστροφικό, ατημέλητο σκηνικό, που μοιάζει να έχει φτιαχτεί από τμήματα νεοϋορκέζικων hip νεανικών musical όπως το Rent. Το τι συμβαίνει ακριβώς από κει και πέρα μπορεί να αποδοθεί μόνο με δονήσεις και συναισθήματα, όχι με λέξεις.
Ένα ασταμάτητο σφυροκόπημα γνωστών τραγουδιών, ελληνικών και ξένων, παντρεμένων με δικές της επιτυχίες που έχουν επανεφευρεθεί και προσδιοριστεί σαν τώρα, και όχι σαν λιτανεία στο παρελθόν. Ντυμένη σε νεο-grunge φροντισμένο casual από την κόρη της, Σοφία, με μια μπάντα σε διάθεση και σε γκάζια κολεγιακού συγκροτήματος σε στάδιο, τίποτα –μα τίποτα– δεν σου θυμίζει πίστα νυχτερινού κέντρου, εκτός από τα λουλούδια που πέφτουν.
Από τα γλυκά κορίτσια στα background φωνητικά, μέχρι τους Wedding Singers, που μπλέκουν το χρωματιστό στιλιζάρισμα της παρουσίας τους με τον τσαμπουκά και την ενέργεια ερεθισμένου σεξουαλικά εφήβου, στη Μαίρη Λίντα, που κάνει γύρω στις 2.00 μετά τα μεσάνυχτα ένα ολόκληρο κέντρο να φωνάζει «Χιώτης, μάμπο» σαν να πρόκειται για επαναστατικό σύνθημα. Και ανάμεσα σε όλα αυτά η Άννα, στο ρόλο του μάγου, του στοιχειού που της δόθηκε από την αρχή, στις 12.00 το βράδυ, να μπαίνει και να βγαίνει στη σκηνή, ενώνοντας με μια αόρατη αλλά έντονη στις αισθήσεις κόκκινη κλωστή του κόσμου τα αταίριαστα, σε ένα συμπαγές, αυτόνομο, ενιαίο, χορταστικό και λαμπαδιασμένο σύνολο.
Στη λειτουργική και ευφάνταστη –ως προς τα «υδραυλικά» της τρικ και τη χρήση τους– σκηνή του Rex, που μεταμορφώνεται από τους disco club θεατρικούς φωτισμούς της Ελευθερίας Ντεκώ και τη σκηνογραφία της Αθανασίας Σμαραγδή σε μία πολύχρωμη φούσκα, μέσα στην οποία όλα μπορούν να συμβούν και να μεγεθυνθούν.
Δεν είναι λίγο να βλέπεις ένα απροετοίμαστο και απαίδευτο στην πλειοψηφία του κοινό, που είναι εθισμένο σε προκάτ καρσιλαμάδες, να παραληρεί με το αραμπέσκ, hard rock cover της Άννας στη διασκευή του «Ι’ll put a spell on you» που είχε τραγουδήσει η Νατάσα Άτλας και λίγο μετά να ουρλιάζει από ποπ ευδαιμονία στην drag show μεταμφίεση της ίδιας της Άννας σε Άννα της εποχής που πρωτοεμφανίστηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Και αργότερα, το ίδιο κοινό ακριβώς να την ακολουθεί στα μονοπάτια των πιο εσωτερικών στιγμών του δικού της ρεπερτορίου, που τα ερμηνεύει στη σκηνή με τη συνοδεία ενός πιάνου και με πάθος τόσο ατόφιο, λες και τα λέει πρώτηφορά.
Δεν είναι λίγο να ανακαλύπτεις ξανά μια γνώριμη φιγούρα που αγαπάς ή συμπαθείς ή απλά γνωρίζεις με έναν τέτοιο φλογοβόλο τρόπο. Πρέπει να έχεις πρόβλημα για να μη χαμογελάσεις σαν παιδί και δεν έχεις κανένα άλλοθι για να μη διασκεδάσεις μέχρι το πρωί.
Facebook αστεία, εικόνες, βίντεο και άλλα! Μια σελίδα για την αστεία πλευρά του FaceBook. Αστείες φωτογραφίες ,καταστάσεις, βίντεο και άλλα απο το Facebook είναι εδώ.
