Η ομαδική ψυχοθεραπεία (group therapy), όπως και η ατομική, έχει στόχο να βοηθήσει τους ανθρώπους που θέλουν να βελτιώσουν την ικανότητά τους να αντιμετωπίζουν και να αντεπεξέρχονται στις δυσκολίες και τα προβλήματα της ζωής τους, πιο ικανοποιητικά.

Ενώ στην ατομική ψυχοθεραπεία ο ενδιαφερόμενος συνευρίσκεται μόνο με ένα άτομο, τον ψυχοθεραπευτή του, στην ομαδική ψυχοθεραπεία η συνεδρία γίνεται με μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων, και με συντονιστές ένα (ή δύο) ψυχοθεραπευτές.

Επειδή η ομαδική θεραπεία δίνει ιδιαίτερη έμφαση στις διαπροσωπικές αλληλεπιδράσεις των ανθρώπων, προβλήματα που αφορούν διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά και προβλήματα όπως το άγχος, η κατάθλιψη, οι φοβίες, και οι διατροφικές διαταραχές, γίνονται συχνά το αντικείμενο της ψυχοθεραπευτικής διαπραγμάτευσης κι αντιμετώπισης.

Η ομαδική ψυχοθεραπεία έχει σκοπό να βοηθήσει τα άτομα που συμμετέχουν στην ομάδα ώστε να αντιμετωπίζουν πιο αποτελεσματικά τις συναισθηματικές τους δυσκολίες, και να επιτύχουν την προσωπική τους ανάπτυξη κι αυτογνωσία.

Ο ψυχοθεραπευτής - συντονιστής της ομαδικής διαδικασίας, επιλέγει ως υποψήφιους για την ομαδική θεραπεία εκείνους τους θεραπευόμενους  που μπορούν να αποκομίσουν οφέλη απ’ αυτού του είδους την ψυχοθεραπεία, καθώς κι όσους μπορεί με την παρουσία τους να επιδράσουν βοηθητικά σε άλλα μέλη της ομάδας αυτογνωσίας.

Μολονότι η Συμβουλευτική εξασκείται στη χώρα μας πάνω από μία εικοσαετία, η χρησιμοποίηση της έννοιας 'Συμβουλευτική' παραμένει προνόμιο των ειδικών, ενώ το περιεχόμενο, οι στόχοι και οι δυνατότητές της είναι για το ευρύτερο κοινό από άγνωστα έως συγκεχυμένα.

Σε χώρες του εξωτερικού η Συμβουλευτική είναι στενά συνυφασμένη με τις επιδιώξεις ευρύτερων κοινωνικών χώρων κι ομάδων, και οι πρακτικές της είναι ευρέως διαδεδομένες. Αντίθετα, στη χώρα μας η απουσία συστηματικής ενημέρωσης συνέβαλε στο να μην γνωρίζει μεγάλο μέρος του κοινού τους τομείς στους οποίους βρίσκουν εφαρμογή οι συμβουλευτικές τεχνικές και δεξιότητες.

Τι είναι Συμβουλευτική;

• Η Συμβουλευτική είναι μια 'τέχνη' – της οποίας οι θεωρητικές κατευθύνσεις και μέθοδοι ενημερώνονται διαρκώς από την επιστημονική έρευνα – που μπορεί να συνεισφέρει με πολλούς τρόπους στην προσωπική και κοινωνική ανάπτυξη.
• Είναι μια 'Τέχνη' ψυχοθεραπείας, ακρόασης, υποστήριξης, και πρόληψης που μπορεί να είναι αποτελεσματική – αν ασκείται με γνώση και συνέπεια – σε ατομικό, οικογενειακό ή κοινωνικό επίπεδο.
• Μπορεί να βοηθήσει άτομα ή και ομάδες σε θέματα αυτοανάπτυξης, αυτοσυνειδητοποίησης, και αυτογνωσίας , στην αποτελεσματική έκφραση κι επικοινωνία των συναισθημάτων, σκέψεων και βιωμάτων τους, στην εξυγίανση των σχέσεών τους με τους άλλους, στην εκπλήρωση των στόχων τους, στη λύση συγκεκριμένων προβλημ ... Διαβάστε περισσότερα »

Η υπαρξιακή προσέγγιση δεν δέχεται ότι υπάρχει αυτό που συνηθίζουμε να ονομάζουμε 'ψυχική διαταραχή' ή 'ψυχική ασθένεια'. Αυτό που λέμε 'υγεία' ή 'ασθένεια' δεν είναι παρά διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους ο καθένας μας επιλέγει να ζει τη ζωή του...

Παρόλα αυτά, είναι πιθανό κάποιοι από μας να μην είναι σε θέση να διαχειριστούν αποτελεσματικά το άγχος της υπαρξιακής μοναξιάς. Σ’αυτήν την περίπτωση, ο ρόλος του ψυχοθεραπευτή είναι να μας βοηθήσει να αποδεχτούμε αυτά τα συναισθήματα κι όχι να προσπαθούμε να τα αλλάξουμε ή να δραπετεύσουμε απ’ αυτά, σα να επρόκειτο για 'λάθος' επιλογή.

Η αλήθεια είναι ότι είσαι ικανός να αντιμετωπίσεις τις αγωνίες της ζωής σου πρόσωπο με πρόσωπο, να 'αγκαλιάσεις' την -αν και επώδυνη- πολύ ανθρώπινη συνθήκη της μοναξιάς σου, και να αποδεχτείς ότι είσαι ελεύθερος να επιλέγεις και να αναλαμβάνεις την ευθύνη των επιλογών σου στη ζωή...

Είσαι σε θέση να επιλέξεις να πάρεις με θάρρος τα ηνία της ζωής σου, και να τη στρέψεις σε όποια κατεύθυνση εσύ θέλεις. Μπορείς να δώσεις το νόημα και την αξία που εσύ θέλεις στη ζωή σου.

Ο υπαρξιακά προσανατολισμένος ψυχοθεραπευτής βοηθάει τους ανθρώπους που απευθύνονται σ’ αυτόν να αντιμετωπίσουν τις αγωνίες και το άγχος που είναι σύμφυτα με τη ζωή. Εάν ο θεραπευόμενος δυσκολεύεται να χρησιμοποιήσει την ελευθερία του να επιλέγει στη ζωή του, ο ρόλος του ψυχοθεραπευτή είναι να τον βοηθήσει να ανακαλύψει τι είναι αυτό που τον εμποδίζει να επιλέγει.

Είναι πιθανόν ο θεραπευόμενος να έχει επιτρέψει σε άλλους ανθρώπους να παίρνουν σημαντικές αποφάσεις για τη δική του ζωή, τις οποίες θα έπρεπε να είχε πάρει μόνος του. Πιθανώς να φοβάται να πάρει τα ρίσκα που απαιτεί η διαδικασία της προσωπικής του ωρίμανσης επιλέγοντας στη ζωή του τους πιο εύκολους και λιγότερο απειλητικούς δρόμους.

Μέσα από τη διαδικασία της ψυχοθεραπείας, το άτομο ενθαρρύνεται να συνειδητοποιήσει τη μοναξιά και την εγγενή απουσία νοήματος στη ζωή του, και να κατανοήσει πως χρειάζεται να ανακαλύψει τους δικούς του τρόπους που θα το βοηθήσουν να αντεπεξέλθει στις ανησυχίες και το άγχος του με επιτυχία.

Ο ψυχοθεραπευτής δεν προσπαθεί να περιορίσει τις ανησυχίες του πελάτη του. Αντίθετα, τον προτρέπει να τις κοιτάξει κατάματα. Διερευνά μαζί με τον ενδιαφερόμενο εναλλακτικούς τρόπους και συμπεριφορές. Τον βοηθά να αξιολογήσει τα ρίσκα που εμπεριέχουν οι πιθανές επιλογές του, ώστε να μπορέσει τελικά ο θεραπευόμενος να κάνει νέες, πιο αυθεντικές, και σύμφυτες με την προσωπικότητά του επιλογές.

Η ψυχοθεραπεία δεν αναλώνεται στην εξερεύνηση του ... Διαβάστε περισσότερα »

Η συστημική θεωρία βασίστηκε στη γενική θεωρία συστημάτων (Bertalanfy, 1968). Πρόκειται για μια θεωρία η οποία αναπτύχθηκε αρχικά στο χώρο της μηχανικής, για να βρει αργότερα εφαρμογή και σε άλλες επιστήμες, όπως η οικονομία, η βιολογία, και η πληροφορική.

Η θεωρία των συστημάτων είναι μια σύγχρονη προσπάθεια σύνθεσης των διαφόρων όψεων της πραγματικότητας, υιοθετώντας μια ολιστική και 'σχεσιακή' αντίληψη του κόσμου.

Για πολλά χρόνια, οι επιστήμονες προσπαθούσαν να εξηγήσουν πολύπλοκα φαινόμενα ξεκινώντας από τα βασικά τους συστατικά στοιχεία που ήταν όμως πολύ απλά στη φύση τους για να δώσουν μια ολοκληρωμένη ερμηνεία του όλου. Ένα από τα πιο δισεπίλυτα προβλήματα είναι η εξήγηση της σκοπιμότητας που διέπει τη συμπεριφορά με βάση απλές, μηχανιστικές διαδικασίες.

Η συστημική θεωρία πρόσφερε μια εναλλακτική λύση σ’αυτό το αδιέξοδο δείχνοντας τον τρόπο με τον οποίο η σκόπιμη συμπεριφορά εμφανίζεται ως ιδιότητα ενός συστήματος που αποτελείται από απλά στοιχεία τα οποία όμως δεν χαρακτηρίζονται από σκοπιμότητα.

Πάνω στην ίδια λογική, η συστημική θεωρία βρήκε εφαρμογή και στο χώρο της ψυχοθεραπείας και της συμβουλευτικής, αντιμετωπίζοντας τα ανθρώπινα 'προβλήματα' ως εγγενείς και δυναμικές ιδιότητες των κοινωνικών συστημάτων και ιδιαίτερα της οικογένειας, και όχι ως χαρακτηριστικό των ατόμων που απαρτίζουν αυτό το κοινωνικό σύστημα.

Καταργώντας την παγιωμένη αντίληψη της γραμμικής αιτιότητας (δηλ. τη θέαση των ... Διαβάστε περισσότερα »

Η παχυσαρκία αυξάνεται με ραγδαίους ρυθμούς τα τελευταία χρόνια (παράλληλα με τον διαβήτη και τα καρδιαγγειακά νοσήματα). Επίσης αυξάνεται το ποσοστό παχυσαρκίας στα παιδιά. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι η παχυσαρκία είναι αποτέλεσμα της λήψης τροφής, της οποίας η θερμιδική αξία είναι μεγαλύτερη από εκείνη που χρειάζεται ο οργανισμός.

Το εξελικτικό στάδιο στο οποίο βρίσκεται το άτομο παίζει πολύ μεγάλο ρόλο: η αναλογία του λίπους σε σχέση με το βάρος των υπόλοιπων ιστών του σώματος αλλάζει με την πάροδο της ηλικίας. Σε φυσιολογικού βάρους άνδρες 25 ετών, το 20% περίπου του βάρους τους είναι λίπος, ενώ για τις γυναίκες της ίδιας ηλικίας το 32% περίπου του βάρους τους είναι λιπώδης ιστός. Τα ποσοστά αυτά αυξάνουν ελαφρά με την πάροδο του χρόνου.

Ως μέτρια παχυσαρκία ορίζουμε την κατάσταση όπου το βάρος του σώματος έχει αυξηθεί κατά 20% πέραν του ιδανικού. Ως βαριά παχυσαρκία όταν η αύξηση αυτή υπερβαίνει το 60%.
Χρησιμοποιείται ο δείκτης σωματικής μάζας, body mass index = βάρος[kg ]/ύψος[m]2 για τον καθορισμό του ιδανικού βάρους: φυσιολογικό βάρος αντιστοιχεί σε τιμή δείκτη 20-25. Αν είναι 30-40, μιλάμε για παχυσαρκία. Αν είναι πάνω από 40, τότε έχουμε βαριά παχυσαρκία.

Οι παρενέργειες της παχυσαρκίας είναι περισσότερες στα νεότερα άτομα και λιγότερες στους ηλικιωμένους. Από την άποψη της κατανομής του λίπους, είναι περισσότερες στην παχυσαρκία ανδρικού τύπου, από όσο σε εκείνη του γυναικείου τύπου. Οι παρενέργειες είναι πολύ σοβ ... Διαβάστε περισσότερα »

• Οι άνθρωποι συχνά δεν θεραπεύονται (δεν αλλάζουν) επειδή συνειδητά ή ασυνείδητα έχουν μεγαλύτερη πίστη σε βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις που παρεμποδίζουν τη θεραπεία τους (την αλλαγή τους).
• 5 βασικοί μύθοι μπορούν να θέσουν υπό τον έλεγχό τους όλες τις δυνάμεις κάποιου και να κάνουν τη θεραπεία (αλλαγή) σχεδόν αδύνατη.
• Είναι ισχυροί και μοιάζουν πιο δυνατοί από την αισιοδοξία μας ότι θα θεραπευτούμε (θα αλλάξουμε).
• Οι τρόποι να ξεφύγουμε από αυτούς είναι, πρώτον να τους αναγνωρίσουμε και μετά να τους πολεμήσουμε (αγώνας).
• Ο φόβος της αλλαγής μοιάζει τελικά να είναι μεγαλύτερος από την ασθένεια, και τη δυστυχία.
• Κανένας μύθος δεν φεύγει δίχως μάχη.

Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί οι μύθοι που μπαίνουν εμπόδιο στη ζωή μας, στην αγάπη, στην υγεία μας, σωματική, ψυχική και πνευματική;

1ος Μύθος

' Τώρα είναι αργά πια, τα βιώματα, τα τραύματα της ζωής μου με καθορίζουν με έχουν καταστρέψει'.

Η ζωή μας, δηλαδή, καθορίζεται από το ιστορικό των συναισθηματικών και ψυχολογικών μας τραυμάτων.

Κυριολεκτικά ‘ ... Διαβάστε περισσότερα »

Μια νέα τάση αναπτύσσεται στον κλάδο της ψυχολογίας τον τελευταίο καιρό, τάση η οποία συνδυάζει τις επιστημονικές κατακτήσεις της δυτικής επιστήμης με τις ανατολικές παραδόσεις. Ουσιαστικά πρόκειται για την επανασύνδεση της ψυχολογίας με τη φιλοσοφία. Πώς μεταφράζεται, όμως, αυτή η νέα προσέγγιση και τι αλλάζει στον τρόπο με τον οποίο κάποιος αντιμετωπίζει τα προβλήματά του;

'Γαλήνη τώρα: Η Ανατολή συναντά τη Δύση καθώς οι ψυχολόγοι αγκαλιάζουν τις αρχαίες παραδόσεις για να εμπλουτίσουν τη σύγχρονη ψυχοθεραπευτική πρακτική'... Αυτός είναι ο τίτλος του άρθρου που δημοσιεύτηκε τον περασμένο Δεκέμβρη στο δημοφιλές επιστημονικό περιοδικό 'Monitor on Psychology', που εκδίδεται από την Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρεία. Περιγράφει με αρκετά παραδείγματα τη νέα τάση που αναπτύσσεται την τελευταία δεκαετία στους χώρους της ψυχολογίας και της ψυχοθεραπείας.

Σύμφωνα με αυτήν, αρκετοί επιστήμονες χρησιμοποιούν στη θεραπεία των ασθενών τους τεχνικές που προέρχονται από το Βουδισμό και άλλες ανατολικές παραδόσεις σε συνδυασμό με τις κλασικές ψυχοθεραπευτικές μεθόδους.

Στο άρθρο αναφέρεται, για παράδειγμα, ο Christopher Germer, PhD, κλινικός υπεύθυνος στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ, ο οποίος χρησιμοποιεί τις αρχές του Βουδισμού καθώς και τη βουδιστική πνευματική πρακτική ως μέρος της καθημερινής ψυχοθεραπευτικής προσέγγισης.

Σύμφωνα με αυτή την πρακτική, αναφέρει ο Germer, ο ασκούμενος προσέχει τι συναισθήματα, σκέψεις και αισθήσει ... Διαβάστε περισσότερα »

Όσο εντυπωσιακό και αν ακούγεται, η ψυχοθεραπεία δεν ασχολείται με τη θεραπεία της ψυχής.

Προκειμένου να το εξηγήσουμε αυτό, καθώς και τον πραγματικό σκοπό της ψυχοθεραπείας, πρέπει πρώτα να κάνουμε μία σύντομη ιστορική αναδρομή στην ιστορία της ψυχολογίας.

Στην αρχαιότητα αλλά και αργότερα η ψυχολογία δεν αποτελούσε ξεχωριστή επιστήμη αλλά κλάδο της φιλοσοφίας.

Πρώτος ο Αριστοτέλης μελέτησε τους συνειρμούς.

Ο Καρτέσιος θεωρούσε ότι η ψυχή βρίσκεται πάνω από το κεφάλι μας και δίνει εντολές στον εγκέφαλο μέσω της υπόφυσης.

Οι πεποιθήσεις αυτές δείχνουν πόσο πολύ τα θρησκευτικά πιστεύω είχαν αναμιχτεί αρχικά με την επιστημονική έρευνα στον κλάδο της ψυχολογίας. Έτσι, ο όρος ψυχή, παρότι φιλοσοφικός και θρησκευτικός όρος (με την έννοια ότι επιστημονικά δεν έχουμε αποδείξει την ύπαρξή της), παρέμεινε προκειμένου να περιγράφει φαινόμενα όπως τα συναισθήματά μας, τη σκέψη μας, τα οποία δεν θεωρούνται ‘χειροπιαστά’ όπως άλλα σωματικά όργανα, το στομάχι, για παράδειγμα. Δυστυχώς, μία λανθασμένη ‘κληρονομιά’ που άφησε η χρήση του όρου αυτού, είναι η συχνά λανθασμένη αντίληψη ότι αν κάποιος έχει για παράδειγμα άγχος, νοσεί η ψυχή του, πάσχει δηλαδή από κάτι άυλο και επομένως μη εύκολα αντιμετωπίσιμο.

Ο όρος ψυχοθεραπεία αν τον μεταφράσουμε κυριολεκτικά σημαίνει ότι κάποιος ειδικός θεραπεύει την ψυχή μας, κάτι το οποίο δεν ισχύει σε καμία περίπτωση. Καθώς προσπαθούμε να δώσουμε επιστημονική υπόσταση στις λεγόμενες ‘ψυχι ... Διαβάστε περισσότερα »

Η αιτιολογία της παχυσαρκίας δεν στηρίζεται μόνο στη γενετική προδιάθεση ή το περιβάλλον αλλά και στις ψυχοκοινωνικές προεκτάσεις που παίζουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη, τη διατήρηση αλλά και τη θεραπευτική αντιμετώπιση.

Η αρνητική εικόνα του εαυτού συμβάλλει στη συντήρηση ενός φαύλου κύκλου όπου το φαγητό χρησιμοποιείται ως διέξοδος στο πρόβλημα, ως συνήθεια ή τρόπος διαχείρισης συναισθημάτων λειτουργώντας σαν άλλοθι για βαθύτερα ψυχολογικά προβλήματα, όπως αυξημένο άγχος και καταθλιπτική διάθεση.

Αποτελεί απειλή για τη σωματική υγεία, καθώς ευθύνεται για υπέρταση, σακχαρώδη διαβήτη, εγκεφαλικό επεισόδιο, στεφανιαία νόσο, άπνοια, οστεοαρθρίτιδα και αναπνευστικά προβλήματα, όπως επίσης συνδέεται με διαφόρων ειδών καρκίνους. Το υψηλότερο βάρος σώματος σχετίζεται ακόμα με αυξημένη θνησιμότητα. Το άτομο κάνει συμβιβασμούς στην καθημερινότητά του και στις διαπροσωπικές του σχέσεις. Έτσι διατηρούνται ισορροπίες λόγω φοβίας διαταραχής των γνώριμων συνθηκών.

Το κάθε άτομο αναπτύσσει διαφορετική σχέση με το φαγητό και δίνει άλλη σημασία και λειτουργία σε αυτό. Σημαντικό αλλά όχι καθοριστικό ρόλο παίζει μια βιολογική προδιάθεση, αλλά το αν η εξέλιξή της οδηγήσει σε παχυσαρκία ορίζεται από τη σκέψη, τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά απέναντι στο φαγητό. Η οικογένεια συμβάλλει αρκετά, όπως επίσης και οι συνήθειες της κάθε κοινωνίας σε συνδυασμό με την προσωπικότητα και την προσαρμοστικότητα του ατόμου.

Είναι συνηθισμένο για το ... Διαβάστε περισσότερα »

‘Εγώ, μια χαρά είμαι,...... δεν έχω απολύτως τίποτα....... Δεν έχω στενοχωρηθεί καθόλου,......... Εσύ που έχεις το πρόβλημα, εσύ να πας.......’. Πραγματικότητα, άρνηση ή αμηχανία;

Ακούγονταν πολύ συχνά αυτή η φράση από τα στόματα ορισμένων αντρών όταν στο ‘τραπέζι έπεφτε’ η ιδέα της επίσκεψης σε ψυχολόγο. ‘Να πας εσύ’ έλεγε ο άντρας στην γυναίκα, ‘εμένα άσε με’. Ακόμα και αν η αφορμή ήταν για τα παιδιά η ευκολία να αποδεχθεί ένας άντρας ότι θα μπορούσε να επισκεφθεί έναν ειδικό ακούγονταν αβέβαιο έως εξωπραγμτικό γεγονός και όντως με αυτή την αρχή που επικρατούσε ο άντρας μεγάλωνε αλλά δεν χωρούσαν τέτοιου είδους συναισθηματικές αδυναμίες. Στα κουδουνίσματα μιας ταρακούνησης η γυναίκα καλούνταν και λιγότερο –πλέον- καλείται να κινητοποιηθεί, να δραστηριοποιηθεί και τέλος να φέρει εις πέρας το θεμιτό αποτέλεσμα.

Τα τελευταία χρόνια και ο άντρας αρχίζει δειλά-δειλά να δηλώνει ότι ζορίζεται σε μία σχέση, ότι έχει φόβους, ανασφάλειες, άγχη, έχει αποκτήσει τη δύναμη να δηλώνει ανοιχτά τη μοναχικότητα που ορισμένες φορές μπορεί να αισθά ... Διαβάστε περισσότερα »

Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που αντιμετωπίζουν έντονο άγχος, δυσθυμία, ‘κατάθλιψη’ έχει την ‘τάση’ να αποδίδει λανθασμένα τις ψυχικές αυτές καταστάσεις, σε έναν ‘προβληματικό εαυτό του’, (μία δυστυχώς ‘κλασικά’ λανθασμένη ‘αυτοδιάγνωση’ που κάνει ο καθημερινός άνθρωπος), και όχι σε επιδράσεις του ξεχωριστού για τον κάθε άνθρωπο περιβάλλοντος μέσα στο οποίο μεγαλώνει.

Επιδράσεις τις οποίες δέχονται όλοι οι άνθρωποι από μικρή ηλικία, κατά την οποία διαμορφώνεται η προσωπικότητά μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι το περιβάλλον μας είχε ποτέ πρόθεση να μας βλάψει. Ακόμα και η υπερπροστασία του παιδιού για παράδειγμα, από την οικογένεια, η οποία έχει αμιγώς θετικά κίνητρα, θα μπορούσε να ‘συνδράμει’ στη ‘διαμόρφωση’ μιας π.χ αγχώδους προσωπικότητας.

Το ερώτημα είναι αν ‘αναστρέφονται’ οι επιδράσεις που δεχόμαστε σε μικρή ηλικία από το περιβάλ ... Διαβάστε περισσότερα »

Τι είναι η μέθοδος EMDR; Γιατί, αν και υπάρχουν ελάχιστοι εκπαιδευμένοι στη μέθοδο θεραπευτές στον ελληνικό χώρο, έχει τέτοια απήχηση στους ανθρώπους που αναζητούν θεραπεία;

Πρόκειται για μια ψυχολογική μέθοδο η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατά τη διάρκεια μιας ψυχοθεραπείας συνδυαστικά ή μόνη της.

Η μέθοδος EMDR(Eye Movement Desensitization and Reprocessing - Οφθαλμοκινητική Απευαισθητοποίηση και Επανεπεξεργασία) ασχολείται με τη θεραπεία βιωματικών διαταραχών και συναισθηματικών δυσχερειών που οφείλονται σε εμπειρίες που έχουν προκαλέσει συναισθηματικό μπλοκάρισμα είτε προέρχονται από δύσκολα γεγονότα της παιδικής ηλικίας, είτε από τραυματικά συμβάντα, όπως επιθέσεις, φυσικές καταστροφές, ασθένειες, ατυχήματα, απώλειες, επαναλαμβανόμενες δυσλειτουργικές συμπεριφορές στο παρόν κ.α. Έρευνες έχουν αποδείξει ότι η μέθοδος EMDR μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα τη γρήγορη επεξεργασία τραυματικών αναμνήσεων, επιφέροντας έτσι σταθερές γνωσιακές, συναισθηματικές και σωματικές αλλαγές, καθώς και σημαντική μείωση άλλου είδους συμπτωμάτων και κυρίως του άγχους.

Η EMDR είναι μια σύνθετη μέθοδος ψυχοθεραπείας που συνδυάζει στοιχεία από εδραιωμένες κλινικές θεωρητικές κατευθύνσεις, συμπ ... Διαβάστε περισσότερα »

Πρόκειται για μια καινούργια μέθοδο ψυχοτραυματοθεραπείας και όχι για μια νέα ψυχοθεραπευτική προσέγγιση, καθώς η άσκησή της γίνεται αποκλειστικά από ψυχολόγους με κλινική εμπειρία στους οποίους απαραίτητα πρέπει να έχει προηγηθεί βασική εκπαίδευση σε μια από τις ποικίλες ψυχοθεραπευτικές κατευθύνσεις.

Εμπνεύστρια της μεθόδου είναι η Francine Shapiro το 1989, ανώτερη επιστημονική ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Πάλο Άλτο στην Καλιφόρνια, συγγραφέας του πρώτου εγχειριδίου για το EMDR η οποία έχει τιμηθεί για το έργο της με το βραβείο ‘Διακεκριμένου επιστημονικού επιτεύγματος στην ψυχολογία’.

Το EMDR μπορεί να εφαρμοστεί από μόνο του ως μια βραχεία θεραπευτική προσέγγιση εστιασμένη σε συγκεκριμένη περίπτωση, καθώς και συνδυαστικά ως μέρος μιας μακρόχρονης ψυχοθεραπείας οποιασδήποτε θεραπευτικής κατεύθυνσης.

Η διαδικασία αποτελείται από 8 δομημένα στάδια σύμφωνα με το θεραπευτικό πρωτόκολλο της Shapiro. Η διάρκεια που απαιτείται για κάθε βήμα ποικίλλει ανάλογα με την προσωπικότητα και το είδος της τραυματικής εμπειρίας. Ο θεραπευτής /τρια EMDR συνοδεύει τη βιωματική διαδικασία της μεθόδου και ενθαρρύνει την ακριβή παρατήρηση συνειδητών εσωτερικών διεργασιών εκ μέρους του θεραπευόμενου.

... Διαβάστε περισσότερα »

Το ψυχόδραμα, είναι μια μέθοδος ψυχοθεραπείας, που βασίζεται στη δράση και τη βιωματική εμπειρία ως μέσα για την εύρεση της γνώσης και τη διαδικασία της εσωτερικής αλλαγής (θεραπείας).

Είναι η ανακάλυψη του εαυτού μέσα από το βίωμα των δραματικών του εκφάνσεων και το ακόνισμα της ψυχολογικής ευαισθησίας και ευφυΐας για την ανάπτυξη και απελευθέρωσή του.

Πρόκειται για μια ολιστική μορφή ψυχοθεραπείας, που ενσωματώνει το μυαλό, το σώμα , τον συναισθηματικό και τον πνευματικό κόσμο, ακολουθώντας μια βαθιά υπαρξιακή και φαινομενολογική προσέγγιση, ενώ δουλεύει στο ‘εδώ και τώρα’ : στην παρούσα πραγματικότητα του ατόμου.
Απευθύνεται σε οποιονδήποτε επιθυμεί και επιλέγει την προσωπική του ανάπτυξη, εξέλιξη και υγεία.

Πρωτοβουλία στην αλλαγή, μια εναλλακτική φιλοσοφία ζωής

Έχουμε μπει πλέον σε μια νέα εποχή, θα έλεγα ότι είναι η εποχή να ανακαλύψουμε το ‘ανθρώπινο’ μέσα μας!
Χρειάζεται να μάθουμε από την αρχή -μιας και ποτέ κανείς δε μας το δίδαξε- την τέχνη να ακούμε και να φροντίζουμε τον εαυτό μας.
Όταν η ψυχή μας πονάει, μπορούμε να τη φροντίσουμε, όπως φροντίζουμε το σώμα μας όταν αρρωσταίνουμε.
Ο ψυχισμός μας είναι ένα ζωντανό κομμάτι, που όπως το σώμα μας, έχει ανάγκες, μιλά με τη δική του γλώσσα, χρειάζεται την προσοχή μας.
Είναι φυσιολογικό να έχουμε ψυχικές ανάγκες, είναι μη φυσιολογικό να έχουμε μια νεκρωμένη ή μηχανική ψυχή.
Έχουμε λάβει στερημένη πα ... Διαβάστε περισσότερα »

Πολλοί είναι αυτοί που θα αναρωτηθούν ποιός είναι ο ρόλος ενός ψυχολόγου σε μια ασθένεια, της οποίας η θεραπεία βασίζεται κυρίως σε αλλαγές στις διατροφικές συνήθειες και στη φαρμακευτική αγωγή;

Η Ψυχολογία της Υγείας (Health Psychology) είναι ένας κλάδος της Ψυχολογίας που είναι αρκετά διαδεδομένος κυρίως σε χώρες του εξωτερικού, όπως η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία και η Αμερική. Η ειδικότητα αυτή ασχολείται κυρίως με την προαγωγή και τη διατήρηση της υγείας, καθώς και την ανάπτυξη συνηθειών και συμπεριφορών που την προστατεύουν. Επίσης, μέσα στις αρμοδιότητες ενός ψυχολόγου της υγείας είναι η πρόληψη και η ολιστική θεραπεία της εμφάνισης ασθενειών. Συγκεκριμένα, η συνεισφορά αυτού του κλάδου είναι ιδιαίτερα σημαντική σε χρόνιες ασθένειες, όπως ο σακχαρώδης διαβήτης.

• Μια από τις πιο ουσιαστικές αρμοδιότητες αυτού του κλάδου είναι να κατανοήσει και να ερμηνεύσει τις λανθασμένες και διαστρεβλωμένες αντιλήψεις των διαβητικών για την ασθένεια τους. Οι ασθενείς έχουν πολλές και ποικίλες αντιδράσεις όταν τους ανακοινώνεται ότι πάσχουν από μια ανίατη ασθένεια. Κάποιοι αντιμετωπίζουν με νηφαλιότητα το απρόσμενο και δυσάρεστο γεγονός, ενώ άλλοι αδυνατούν να το αποδεχτούν υιοθετώντας συμπεριφορές που επιβαρύνουν την υγεία τους. Δεν είναι λίγοι οι ασθενείς που «εθελοτυφλούν» μπροστά στα συμπτώματα τις ασθένειάς τους, δεν συμμορφώνονται με την ιατρική αγωγή κα ... Διαβάστε περισσότερα »

Αυτό που γνωρίζουν οι περισσότεροι, είναι ότι ο διαβήτης μπορεί να προκαλέσει πολλά και ποικίλα σωματικά συμπτώματα. Εκείνο, όμως, που συνήθως, αγνοούμε, είναι το πόσο καθοριστική σημασία έχει η προσωπικότητα και οι συναισθηματικές αντιδράσεις του ασθενή που πάσχει από σακχαρώδη διαβήτη και πώς οι αντιδράσεις αυτές μπορούν να επηρεάσουν την πορεία της νόσου.

• Η παθητικότητα, η ανωριμότητα και η αδυναμία αποδοχής της πάθησης, είναι μερικές από τις αντιδράσεις ατόμων που πάσχουν από διαβήτη και που μπορούν να αποδειχθούν επιζήμιες για την εξέλιξη της νόσου και για την πορεία της υγείας του ασθενή.
• Ακόμη, η ανακοίνωση στον ασθενή από το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό, ότι πάσχει από σακχαρώδη διαβήτη, ενδέχεται να προκαλέσει συναισθήματα, όπως αυτό του θυμού, της απελπισίας και του φόβου και να έχει σημαντική επίπτωση στην αυτοπεποίθηση του ατόμου.
• ... Διαβάστε περισσότερα »

Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι νόσος γνωστή από την αρχαιότητα. Τα τελευταία χρόνια, όμως, η νοσηρότητα από διαβήτη είναι αποδεδειγμένα ιδιαίτερα υψηλή. Ο διαβήτης είναι ένα μεταβολικό σύνδρομο, το οποίο προκαλείται από απόλυτη ή σχετική ανεπάρκεια στην έκκριση ινσουλίνης. Πιο απλά, ο οργανισμός ενός ατόμου που πάσχει από διαβήτη, έχει υψηλές τιμές σακχάρου στο αίμα με αποτέλεσμα να αδυνατεί να παράγει την ινσουλίνη. Έτσι, ο οργανισμός δεν μπορεί να μετατρέπει το φαγητό που προσλαμβάνει σε ενέργεια. Η γενετική προδιάθεση έχει σημαντικό ρόλο στην εμφάνιση του διαβήτη, χωρίς να σημαίνει ότι πρόκειται για μια νόσο κληρονομική.

Υπάρχουν δύο βασικές κατηγορίες διαβήτη:

• Διαβήτης Τύπου I: Ο διαβήτης Τύπου I ή ινσουλινοεξαρτώμενος ή νεανικός διαβήτης, διαγιγνώσκεται συνήθως κατά τη διάρκεια της παιδικής ή εφηβικής ηλικίας, χωρίς βέβαια να αποκλείεται η εμφάνιση αυτής της μορφής σε μεγαλύτερη ηλικία. Στο διαβήτη Τύπου I, το πάγκρεας παράγει ελάχιστη ή και καθόλου ινσουλίνη. Επομένως, τα άτομα που πάσχουν από αυτό το είδος διαβήτη χρειάζονται μόνιμη θεραπεία ινσουλίνης. Ο διαβήτης Τύπου I είναι αρκετά πιο σπάνιος από τον Τύπου II, μιας και μόλις 5-10 % των ατόμων που νοσούν ανήκουν σε αυτή τη μορφή διαβήτη. ... Διαβάστε περισσότερα »

Ειδικοί επιστήμονες - σχετικοί με το αντικείμενο της αναπτυξιακής νευροβιολογίας και νευροφυσιολογίας του παιδικού εγκεφάλου- έχουν επανειλημμένως τονίσει την καταλυτική σημασία της πρώιμης διδασκαλίας ερεθισμάτων (πρώιμων εκπαιδευτικών πληροφοριών) στην εκτενέστερη και πλουσιότερη ανάπτυξη του παιδικού εγκεφάλου και στην ενδυνάμωση των λειτουργιών της εργαζόμενης μνήμης.

Οι θετικές επιπτώσεις των πρώιμων εμπειριών στον αναπτυσσόμενο παιδικό εγκέφαλο, έχουν πειραματικά εντοπισθεί, αρχικά σε πτηνά και κατόπιν σε θηλαστικά.

Αποδεικνύεται με σαφήνεια ότι και στον παιδικό εγκέφαλο, όταν παρατηρείται ένδεια ή ανεπάρκεια από μαθησιακές εμπειρίες και έλλειψη από ειδικότερες πληροφορίες αγωγής, τις κρίσιμες περιόδους (critical periods) μετά τη γέννηση, τότε, πολύ συχνά, τα παιδιά εμφανίζουν μειωμένη αποτύπωση (imprinting) συμπεριφορικά και μνημονικά, σε συγκεκριμένα εγκεφαλικά κέντρα. (Liberakis , 1997)

Αυτό ισχύει τόσο για τα οπτικά αποτυπώματα (οπτικές πληροφορίες) όσο και τα κουστικά (ακουστικές πληροφορίες), ιδιαίτερα κατά τα πέντε πρώτα χρόνια της ζωής.

Έχει διαπιστωθεί ότι οι διαταραχές ακοής από υποτροπιάζουσα μέση ωτίτιδα κατά την προσχολική ηλικία, προκαλούν, ήπιου ή μέτριου βαθμού :

• καθυστέρηση στην ανάπτυξη της γλώσσας
• μειωμένη ποσότητα εκφοράς λόγου
• ελαχιστοποίηση της επίτευξης στόχων που απαιτούν σύνθετη, ακουστική μνήμη.

Επίσης, εάν υπάρχει πρόωρη, σημαντικού βαθμού απώλε ... Διαβάστε περισσότερα »

Η σχέση του δυναμικού τριγώνου 'εκπαιδευτικός-οικογένεια-μαθητής'

Όσα παιδιά χαρακτηρίζονται με ΔΕΠ/Υ -(Ελλειμματική Προσοχή-Υπερκινητικότητα) έχουν φυσιολογική νοημοσύνη αλλά και αντιληπτικές δυνατότητες μέσα στα πλαίσια της χρονολογικής ηλικίας τους.

Αξίζει εδώ να τονιστεί ότι η υπερκινητικότητα που παρατηρείται στα παιδιά με νοητική ανεπάρκεια ή σε εκείνα με εξελικτικά ή αναπτυξιακά σύνδρομα, δεν έχει καμία θέση στο συγκεκριμένο κείμενο και δε θα πρέπει να συσχετιστεί με την υπερκινητικότητα των φυσιολογικών παιδιών που φοιτούν στα κανονικά σχολεία και για τα οποία γίνεται λόγος.

Σύμφωνα με το αμερικανικό διαγνωστικό εγχειρίδιο DSM- V, η ΔΕΠ/Υ-(Ελλειμματική Προσοχή Υπερκινητικότητα)  περιέχει τρείς υποτύπους

• η ΔΕΠ/Υ με προεξάρχοντα τον απρόσεκτο τύπο
• ΔΕΠ/Υ με προεξάρχοντα τον υπερκινητικό – παρορμητικό τύπο και
• ΔΕΠ/Υ (συνδυασμένος τύπος)

Απαραίτητη προϋπόθεση για να τεθεί η διάγνωση της υπερκινητικής διαταραχής σε ένα μαθητή είναι:

• αναφορά των υπερκινητικών δυσκολιών από δύο τουλάχιστον πηγές (σπίτι, σχολείο)
• αναφορά τουλάχιστον τριών ειδών δυσκολιών για την κινητική υπερδραστηριότητα και επίσης τριών ειδών δυσκολιών – παρατηρήσεων σχετικών με τη δυσλειτουργία της προσοχής του παιδιού τόσο στο σπίτι όσο και στο σχολείο
• διάρκεια των δυσκολιών από ένα έως δύο έτη ... Διαβάστε περισσότερα »

Καταλαβαίνουμε πόσο δυσκολεύει τα παιδιά με υπερκινητικές διαταραχές, η συνεχής απαίτηση του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος να ενεργοποιούν και να δραστηριοποιούν το αριστερό τους ημισφαίριο, να συνεργάζονται, να τηρούν κανόνες λεκτικούς και σημασιολογικούς, να ακολουθούν συγκεκριμένες μνημονικές οδηγίες, να προσαρμόζονται συνεχώς σε νέες απαιτήσεις, να απαντούν και να συγκρατούν μακροσκελή κείμενα, κατά γράμμα και κατά σειρά, και εν γένει να διατηρούν ενεργή την αναπαράσταση λεκτικών ερεθισμάτων.

Με αυτόν τον τρόπο βέβαια γίνεται πασιφανής η μεγάλη αδυναμία του σύγχρονου ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος να δημιουργήσει ειδικά προγράμματα με ερεθίσματα, κατά την ώρα της διδασκαλίας, τα οποία να απευθύνονται και στο δεξί ημισφαίριο, δηλαδή και στα παιδιά τα οποία έχουν υπερκινητικές ή άλλες απλές διαταραχές ελλειμματικής προσοχής, έτσι ώστε να μπορούν και αυτά να αφομοιώνουν με το δικό τους τρόπο αλλά και να είναι πολύ περισσότερο ενεργά και συμμετοχικά στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Οι αρχές για τη συμβουλευτική των γονέων των παιδιών με ΔΕΠ/Υ έχουν κοινά σημεία με τις οδηγίες προς τους εκπαιδευτικούς τους:

Σαφείς και μικρές οδηγίες, σταθερότητα, ενθάρρυνση, εύκολη εφαρμογή, κατανόηση, σύντομα και πολλά διαλείμματα, κίνητρα για μάθηση.

Οι μαθητές χωρίς ΔΕΠ/Υ και μαθησιακές δυσχέρειες προσαρμόζονται πολύ πιο εύκολα σε δύσκολες και απαιτητικές σχολικές συνθήκες, αντιθέτως με τα υπερκινητικά παιδιά τα οποία χρειάζονται συγκεκριμένο πρόγραμμα παρέμβασης και τροποποίηση των συνθηκών και του υλικού των ασκήσεων, ώστε να ανταποκριθούν στις σχολικές απαιτήσεις.

Οι μαθητές με ΔΕΠ/Υ (Ελλειμματική Προσοχή-Υπερκινητικότητα) χρειάζονται συνεχή ενίσχυση, αρχικά ακόμα και με ελάχιστη προσπάθεια ή επιτυχία. Το πρόγραμμα θεραπευτικής παρέμβασης στο σχολείο, μπορεί να έχει τους εξής στόχους:

• διατήρηση της προσοχής για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα
• μείωση του άγχους και της υπερδιέγερσης
• ανταπόκριση αρχικά στους πρώτους απλούς στόχους του σχολείου
• ολοκλήρωση τουλάχιστον των βασικών δραστηριοτήτων
• μείωση της άρνηση για εκτέλεση οδηγιών – εντολών
• βελτίωση των σχέσεων με τους συμμαθητές

Κάθε δραστηριότητα, χρήσιμο θα είναι να παρουσιάζεται σε μικρότερες ενότητες, ενώ η διδακτική ύλη να τροποποιείται και να παραλλάσσεται. Επίσης, οι κανόνες και το καθημερινό πρόγραμμα να είναι σταθερά και ν ... Διαβάστε περισσότερα »

Το να συγκρίνεται η μαθησιακή – γνωστική πληροφορία με άλλες και το να λαμβάνεται, σε κλάσματα δευτερολέπτου, απόφαση από τα νευρωνικά συστήματα και υποσυστήματα του εγκεφάλου για την κωδικοποίησή της ,είναι μία σύνθετη λειτουργία στην οποία συμμετέχουν διάφορα εγκεφαλικά υποσυστήματα. (Morris & Jones ,1990)

Τα κυριότερα από αυτά είναι :

• το Φωνολογικό σύστημα (Φ.Σ.)
• το Οπτικό-χωρικό σύστημα.
  
  Στην αφομοίωση των συστημάτων αυτών, εμπλέκονται :
•  λέξεις
• αριθμοί
• νέες μαθήσεις λέξεων ή γλωσσών
• νέες οπτικές εικόνες
• πολλές πλευρές της κατανόησης του προφορικού λόγου (φωνολογική μνήμη).

Το Φωνολογικό Σύστημα (phonological ή articulate loop) είναι ένα σύστημα μνημονικών διαδικασιών που βοηθάει στη σύγκριση λεκτικών πληροφοριών και περιέχει :

• την ανάλυση
• τη βραχύχρονη φωνολογική αποθήκευση
• την εκτελεστική λειτουργία του λόγου

Το Φ.Σ. έχει βρεθεί ότι διαδραματίζει τεράστιο ρόλο στη μάθηση λέξεων.
Επίσης έχει άμεση σχέση με τη χρονολογική μνήμη, ένα ανεξάρτητο υποσύστημα που κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες συμβάλλει στην κατανόηση των προτάσεων. (Temble,1993)

Πολλοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η Φωνολογική Μνήμη είναι ένα μνημονικό παράθυρο ( Mnemonic Window ), το οποίο ρυθμίζει την τάξη των λέξεων και επιτρέπει την κατανόηση των προτάσεων.

Είναι γεγονός, ότι ορισμένοι μαθητές που δεν τα πηγαίνουν καλά στο σχολείο μέχρι την ηλικία των δώδεκα ετών περίπου, πιθανώς, δεν έχουν ανεπτυγμένα, ένα ή περισσότερα από τα στοιχεία ,που η σύγχρονη παιδοψυχολογία ονομάζει συναισθηματική νοημοσύνη.

Συχνά, αυτά τα παιδιά ,αντιμετωπίζουν πρόσθετες γνωστικές δυσκολίες όπως π.χ. τα μαθησιακά προβλήματα. Με την πάροδο των σχολικών χρόνων τα παιδιά αυτά, μένουν πάντα πίσω από τους συμμαθητές τους, αποθαρρύνονται όλο και περισσότερο , πικραίνονται και συμπεριφέρονται διασπαστικά.
Συνεπώς, τεράστια σημασία έχει αυτό που ονομάζουμε ετοιμότητα, μια κρίσιμη δεξιότητα, η οποία περιέχει τα παρακάτω στοιχεία συναισθηματικής νοημοσύνης (E. Q.)

• Εμπιστοσύνη. Δηλαδή, αίσθηση ελέγχου και άνεσης του παιδιού πάνω στο σώμα του και στη συμπεριφορά του. Περιέχει, επίσης, το προκαταβολικό συναίσθημα για πιθανή επιτυχία στις συναλλαγές και στο παιχνίδι με τα άλλα παιδιά
• Περιέργεια. Η εντύπωση του παιδιού ότι η ανακάλυψη και οι καινούργιες ιδέες του θα είναι θετικές και θα προσφέρουν ικανοποίηση
• Πρόθεση. Περιέχει την αίσθηση επιδεξιότητας και αποτελεσματικότητας του πράξεις αδρής και λεπτής κινητικότητας
• Αυτοέλεγχος. Η ικανότητα του παιδιού να συντονίζει και να ελέγχει τις κινήσεις του με τρόπους κατάλληλους προς την ηλικία του
• Αρμονικότητα. Η ικανότητα του παιδιού να σχετίζεται με τους άλλους έχοντας άμεση κατανόηση και συναίσθημα για την κατάσταση τους
• Ικανότητα ε ... Διαβάστε περισσότερα »

Η Ελλειμματική Προσοχή - Υπερκινητικότητα θεωρείται η πιο σημαντική παιδοψυχιατρική διαταραχή, με σοβαρό κόστος στο παιδί και την κοινωνία.

Τα παιδιά με Ελλειμματική Προσοχή – Υπερκινητικότητα (ΔΕΠ-Υ) αποτελούν:

• Το 50% των ασθενών – παιδιών των παιδοψυχιατρικών υπηρεσιών
• Το 40% των παιδιών σε ειδικές τάξεις
• Το 60% των παιδιών που παίρνουν αποβολές από το σχολείο
• Το 14% των παιδιών που αποβάλλονται οριστικά από το σχολείο
• Μεγάλο αριθμό παραπτωματικών εφήβων

( Η πιο συνηθισμένη συσχέτιση της ελλειμματικής προσοχής με αρνητικές συμπεριφορές και διαταραχές διαγωγής, σύμφωνα με τους Weiss & Hetchman, 1993)

Επιπτώσεις:

• Η ΔΕΠ-Υ οδηγεί σε σημαντική έκπτωση και έχει μακρόχρονες επιδράσεις στο παιδί και την οικογένειά του
• Παρατηρείται συχνά, Ακαδημαϊκή, Κοινωνική και μικρή Συναισθηματική έκπτωση με αποτέλεσμα φτωχή σχολική επίδοση και κακές επαγγελματικές προοπτικές…
• Τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ, (ιδιαίτερα όταν συνυπάρχουν και Διαταραχές Διαγωγής) έρχονται συχνά σε σύγκρουση με τον νόμο και βρίσκονται σε αυξημένο κίνδυνο για κατάχρηση ουσιών και παραπτωματικότητα
• Η ΔΕΠ-Υ επηρεάζει την οικογένεια, οδηγώντας σε συγκρουσιακές σχέσεις, αυξημένο στρες και πιθανή μειωμένη επαγγελματική παραγωγικότητα
• Οι δυσλειτουργικές κοινωνικές σχέσεις της παιδικής ηλικίας δυσκολεύουν τη δημιουργία ώριμων σχέσεων στην ενήλικη ζ ... Διαβάστε περισσότερα »

Η νοσηλεία ενός παιδιού φαντάζει ως πρόκληση στους γονείς, αναφορικά με τις αντοχές και τους μηχανισμούς αντιμετώπισης και άμυνάς τους, ως προς το άγχος Καλούνται να αντιμετωπίσουν το φόβο του παιδιού τους για το νοσοκομείο, το κλάμα και τον πόνο που θα βιώσει, με αποτέλεσμα να νιώθουν πολλές φορές οι ίδιοι ένοχοι και αβοήθητοι μήν ξέροντας τι να κάνουν και πώς να συμπεριφερθούν.

Ενημερώνοντας το παιδί για το νοσοκομείο

Πολλοί γονείς αγχώνονται για το πώς και πότε θα ενημερώσουν το παιδί τους σχετικά με τη νοσηλεία του. Οι γονείς πολλές φορές αποκρύπτουν την αλήθεια στο παιδί, θεωρώντας ότι κατά αυτό τον τρόπο θα το προφυλάξουν. Είναι ο δικός τους φόβος για το νοσοκομείο, που τους ωθεί να μήν πούνε την αλήθεια στο παιδί.

Όταν δεν υπάρχει σωστή ενημέρωση για τη νοσηλεία, παρερμηνεύεται η έννοια νοσοκομείο, δημιουργούνται λανθασμένες εντυπώσεις που διοχετεύονται στον κόσμο της φαντασίας του παιδιού και προκαλούν αναστάτωση και φόβο.

Ο τρόπος προσέγγισης και ενημέρωσης του παιδιού πρέπει να γίνεται με μικρές επαναλαμβανόμενες συζητήσεις, για παιδιά μικρής η ... Διαβάστε περισσότερα »

Αυτό το άρθρο έχει ως σκοπό να δώσει μερικές βασικές πληροφορίες για την ενδο-οικογενειακή βία. Θεωρώ ότι η καλή πληροφόρηση μπορεί να βοηθήσει στην αναγνώριση, την πρόληψη και την αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου καθώς, επίσης, μπορεί να προσφέρει περισσότερες υπεύθυνες επιλογές σε εσένα ή σε κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο.

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μεγαλώσει με την ιδέα ότι η οικογένεια και το σπίτι είναι ένα ήρεμο μέρος, ένα ασφαλές λιμάνι ή ένα καταφύγιο. Και ότι μέσα εκεί κανείς και τίποτα δεν μπορεί να τους βλάψει. Αυτές οι αντιλήψεις είναι βαθιά ριζωμένες στους περισσότερους από εμάς καθώς συνήθως μεταφέρονται από γενιά σε γενιά από την παιδική ηλικία. Οι εικόνες και οι αντιλήψεις αυτές είναι όμορφες και θετικές. Χτίζουν στην καρδιά και το μυαλό μας ένα καλό οικοδόμημα, ένα καλό πρότυπο για την εξέλιξη της προσωπικότητάς μας, των σχέσεων και της ζωής μας γενικότερα. Κατά πόσο, όμως, μπορούν να είναι και πραγματικότητα; Και μάλιστα μια μόνιμη πραγματικότητα, όπως αυτήν που καμιά φορά βλέπουμε να προβάλλεται από τις ταινίες;

Υπάρχουν στιγμές και περιπτώσεις που κάτι τέτοιο δεν ισχύει τόσο. Και ίσως δεν είναι και ρεαλιστικ ... Διαβάστε περισσότερα »

Αυτό το άρθρο αφορά όσους θέλουν να μάθουν περισσότερα για την παιδοφιλία για να μπορούν να έχουν καλύτερες επιλογές στο πώς να προφυλάσσουν τα παιδιά από τέτοιου είδους συμπεριφορές. Θεωρώ ότι αυτές οι πληροφορίες θα πρέπει να είναι διαθέσιμες σε όλους.

Πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι στην Ελλάδα το 20% των παιδιών θα τα προσεγγίσουν παιδόφιλοι τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους. Σύμφωνα με στατιστικές, ποσοστό περίπου 10 με 15% των παιδιών και εφήβων έχουν υπάρξει σεξουαλικά θύματα από ενήλικες τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους. Στατιστικά, οι περισσότεροι παιδόφιλοι είναι άντρες.

Στα παιδιά, κατά κανόνα, απουσιάζει η γνώση ή η εμπειρία των σεξουαλικών σχέσεων με συγκατάθεση ή επιλογή συγκατάθεσης (όπως συμβαίνει ή χρειάζεται να συμβαίνει με τους ενήλικες). Έτσι, η παιδοφιλία, παραβιάζει με βλαβερό και εγκληματικό τρόπο τα δικαιώματα των παιδιών.

Τι είναι η παιδοφιλία

Ο ενήλικας (ή ο τουλάχιστον 5 χρόνια μεγαλύτερος σε ηλικία έφηβος) που φανερά ή συγκαλυμμένα παίρνει σεξουαλική ευχαρίστηση από την επαφή του με ένα παιδί υποφέρει από παιδοφιλία. Αυτό μπορεί να γίνει με πολλούς και διάφορους τρόπους, όπως για παράδειγμα:

• Να επιδιώκει και να αγγίζει με σεξουαλικό τρόπο τα παιδιά ή τους ανήλικους εφήβους (συνήθως κάτω των 13 ετών).
• Nα ενθαρρύνει μια ομάδα παιδιών να συμμετέχουν σε σεξουαλικές δραστηριότητες.
• Nα τους προβάλλει πορνογραφικό υλικό, χρησιμοποιώντας άμεσο ... Διαβάστε περισσότερα »

Η παιδική πορνογραφία είναι μια από τις γρηγορότερα αυξανόμενες επιχειρήσεις στο χώρο του διαδικτύου και υπολογίζεται να παράγει γύρω στα 3δις € κέρδη ετησίως. Η ΜΚΟ ‘Ν.Ε.Ο.Ι.’ (Νέοι Ευρωπαίοι Οργανωμένοι Ικανοί) στην εκστρατεία ενημέρωσης παιδιών και νέων αναφορικά με την ορθή και ασφαλή χρήση του διαδικτύου, που ξεκίνησε το Σεπτέμβριο του 2007 παραθέτει κάποια χρήσιμα στοιχεία που αφορούν τη ‘μάστιγα’ της παιδικής πορνογραφίας.

Σήμερα, οι Νέες Τεχνολογίες και ειδικότερα το Διαδίκτυο έχουν γίνει μια από τις επικρατέστερες τεχνικές που χρησιμοποιούνται από τους παιδόφιλους, για να μοιραστούν παράνομο ψηφιακό φωτογραφικό υλικό ανηλίκων και για να δελεάσουν τα παιδιά σε παράνομες σεξουαλικές πράξεις. Το Διαδίκτυο κάνει πιο εύκολη την προσέγγιση από τους ‘παραβάτες’ των υποψηφίων θυμάτων τους, ενώ παράλληλα δίνει σε αυτούς απεριόριστη πρόσβαση σε μια κοινότητα ανθρώπων με τις ίδιες σεξουαλικές προτιμήσεις.

Σύμφωνα με κεντρική έρευνα της Αμερικής, 200 νέες εικόνες παιδικής πορνογραφίας ταχυδρομούνται καθημερινά, και 1 στα 7 παιδιά έχει λάβει μια σεξουαλική διαδικτυακή παρενόχληση κατά την πλοήγησή του. Αυτό όμως που συγκλονίζει είναι ότι ένα 35% των παραβατών είναι γονείς κακοποιημένων παιδιών, ενώ ένα 10% αποτελείται από άλλα συγγενικά πρόσωπα.

Κεντρικές στατιστικές μελέτες αποκαλύπτουν ότι περίπου 107.572 εικόνες σεξουαλικά κακοποιημένων παιδιών ταχυδρομήθηκαν στους ελληνικούς ιστοχώρους κατά τη διάρκεια των προηγούμενων τρ ... Διαβάστε περισσότερα »

Το να είσαι γονιός, αν και μοιάζει να είναι ένα πολύ υποτιμημένο 'επάγγελμα', είναι σίγουρα πολύ απαιτητικό. Αντίθετα με οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα, είναι ισόβιο. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για επάγγελμα, πρόκειται για την ίδια τη ζωή σου. Ακόμη κι αν δουλεύεις, εξακολουθείς να είσαι γονιός σε πλήρη απασχόληση.
Έτσι για να αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου, πρέπει να αισθάνεσαι ότι 'το κάνεις καλά'. Από τη στιγμή που οι γονείς δημιουργούν μία νέα γενιά και την οδηγούν στην ενηλικίωση μέσα απ' όλα τα στάδια της ανάπτυξης, δέχονται πολλές προκλήσεις στη δική τους λειτουργικότητα και προσαρμοστικότητα.

Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν απαιτούν από τους γονείς. Από τα βρέφη, τα οποία πραγματικά χρειάζονται κάποιον διαρκώς, μέχρι τους εφήβους, που απαιτούν ελευθερία αλλά χρειάζονται ν΄ ακούν 'όχι' συχνά. Καθώς τα νήπια μεγαλώνουν και γίνονται σχολιαρόπαιδα και μετά έφηβοι, μερικοί γονείς ακολουθούν, ενώ άλλοι δεν είναι αρκετά εύκαμπτοι για να κάνουν τις απαραίτητες αλλαγές. Έτσι, βλέπουμε γονείς να συμπεριφέρονται σε παιδιά σχολικής ηλικίας σαν να είναι νήπια ή εφήβους σαν να είναι παιδιά σχολικής ηλικίας. Έτσι θα πρέπει να σκεφθούμε ότι ο ρόλος του γονιού μας προσφέρει μία θαυμάσια ευκαιρία για να αυξήσουμε την ευελιξία και την προσαρμοστικότητά μας.

Έχουν γραφεί πολλά για την αναμενόμενη συμπεριφορά και τα αναπτυξιακά στάδια που είναι σημαντικά για τους γονείς, ιδιαίτερα στο πρώτο τους παιδί, γιατί εξηγούν και φωτίζουν λίγο το μυστήρ ... Διαβάστε περισσότερα »

Πολλά από τα παιδιά που πάνε πρώτη φορά σχολείο, μπορεί να αρνηθούν να πάνε σχολείο. Η άρνηση αυτή είναι τόσο έντονη που φέρνει σε απελπισία γονείς και δασκάλους, γιατί δεν ξέρουν τι να κάνουν.

Μερικές φορές μάλιστα, οι γονείς αντιδρούν με έντονο θυμό σ’αυτή τη συμπεριφορά του παιδιού, αλλά γρήγορα διαπιστώνουν ότι μ’αυτή την αντίδραση, όχι μόνο δεν πετυχαίνουν τίποτα, αλλά μπορεί και να φέρουν τα αντίθετα αποτελέσματα, απ’αυτά που επιθυμούν.

Πώς εμφανίζεται;

Ένα μικρό παιδί μπορεί να κλαίει, να κάνει εμετούς και να παραπονιέται για πονοκεφάλους, πόνους στο στομάχι ή στην κοιλιά. Ακόμα, μπορεί να αρχίζει να βρέχεται τη νύχτα, να μωρουδίζει και να είναι πολύ προσκολλημένο στη μητέρα του, ή σε κάποιον άλλον ενήλικο μέσα στο σπίτι.

Ένα μεγαλύτερο παιδί μπορεί επίσης να έχει άγχος, να φοβάται υπερβολικά, να παραπονιέται ότι έχει πονοκεφάλους και ζαλάδες, και ότι δεν μπορεί να συγκεντρωθεί. Μερικές φορές το παιδί είναι θλιμμένο, δεν μπορεί να κοιμηθεί καλά κι έχει ανορεξία.

Μ’αυτά τα συμπτώματα, το παιδί εκδηλώνει έντονο άγχος. Αυτό μπορεί να συνδέεται με το φόβο του μήπως αποτύχει στο σχολείο, μήπως δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στις προσδοκίες των γονιών και των δασκάλων του.

Έτσι προτιμά να μην εγκαταλείψει την ασφάλεια του σπιτιού του. Πολύ συχνά, και οι ίδιοι οι γονείς –ιδίως η μητέρα – δυσκολεύονται να αποχωριστούν το παιδί τους. ... Διαβάστε περισσότερα »

Η ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων είναι μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που οι γονείς παιδιών με ιδιαιτερότητες καλούνται να αντιμετωπίσουν. Η κοινωνικότητα του παιδιού θα καθορίσει τελικά σε μεγάλο βαθμό την αυτοπεποίθησή του, τις φιλίες του και την προσαρμογή του στη σχολική ζωή.

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι οι κοινωνικές δεξιότητες του παιδιού θα καθορίσουν την επιτυχία του και την προσαρμογή του στη ενήλικη ζωή του. Η έρευνα ξεκάθαρα υποστηρίζει την άποψη ότι η ποιότητα της ζωής ενηλίκων με μαθησιακές δυσκολίες εξαρτάται πρώτα από όλα από τον βαθμό στον οποίο κατάφεραν να αναπτύξουν τις κοινωνικές τους δεξιότητες, κι όχι από τις ακαδημαϊκές τους επιδόσεις.

Παρακάτω παρατίθενται κάποιες συμβουλές που απευθύνονται σε γονείς παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες:

• Μάθετε να παρατηρείτε τη συμπεριφορά του παιδιού σας σε διάφορες κοινωνικές καταστάσεις (π.χ. στη σχολική τάξη, όταν παίζει, κ.λ.π.). Αυτό θα σας βοηθήσει να αποκτήσετε μία καλύτερη κατανόηση των ικανοτήτων και αδυναμιών του παιδιού σε θέματα που αφορούν την κοινωνικότητά του.
• Δημιουργείστε μαζί με το παιδί ένα 'σύστημα σημάτων-ειδοποίησης' το οποίο να χρησιμοποιείτε σε διάφορες κοινωνικές περιστάσεις. Για παράδειγμα, εάν το παιδί έχει την τάση να μιλάει μόνο για ένα θέμα το οποίο συχνά δεν ενδιαφέρει τον ακροατή, εφεύρετε κάποιο σήμα (π.χ. ακουμπήστε τη μύτη σας με το δάκτυλό σας, σταυρώστε τα πόδια σας) μέσω του οποίου το παιδί θα παίρνει το μήνυμα ότι πρέπ ... Διαβάστε περισσότερα »

Η βία λαμβάνει ποικίλες μορφές και δεν υπάρχει ένας καθολικός ορισμός της. Συνήθως ως βία ορίζεται η χρήση της φυσικής δύναμης ή της πίεσης - απειλής εναντίον ενός μεμονωμένου ατόμου ή κατά μιας ομάδας που μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο, στον τραυματισμό ή στη γένεση ψυχολογικών διαταραχών (World Health Organization, 1999, p.2).

Οι λόγοι που οδηγούν στην άσκηση βίας είναι πολλοί και διαφέρουν ανάλογα με την κοινωνικοοικονομική κατάσταση των ατόμων, την ιστορική συγκυρία, την κουλτούρα και τον πολιτισμό. Στους εκλυτικούς παράγοντες περιλαμβάνονται τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας, η ελλιπής καλλιέργεια, οι καθ’ έξιν βίαιες συμπεριφορές που ενισχύονται από το περιβάλλον, η φαντασίωση της βίας, οι ελλιπώς αναπτυγμένες επικοινωνιακές ικανότητες, η ανεπαρκής γονική υποστήριξη και επιρροή, οι άδικες τιμωρίες και η κακοποίηση των παιδιών, η φτώχεια, ο υπερπληθυσμός και ο συνωστισμός, η επιρροή των μέσων μαζικής ενημέρωσης και οι κοινωνικές νόρμες.

Η βία είναι μια μορφή έκφρασης του θυμού ή του φόβου, και αποτελ ... Διαβάστε περισσότερα »

Αδελφική σχέση: μια σχέση 'δοτή' και όχι επιλογής, ωστόσο καθοριστική και -αναγκαστικά- παντοτινή. Τα αδέλφια μοιράζονται πολλά, και μάλιστα χωρίς να το έχουν επιλέξει: σπίτι, παιχνίδια, γονείς και άλλους συγγενείς και κυρίως την αγάπη, την προσοχή και την αποδοχή τους. Ωστόσο, επειδή έτυχε να γεννηθούν στην ίδια οικογένεια, από τους ίδιους γονείς, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει -ή ότι μπορούν- να έχουν συνεχώς καλή σχέση μεταξύ τους.

Όλα τα αδέλφια καβγαδίζουν κάποιες φορές. Πιο συχνά αυτά που έχουν μικρή διαφορά ηλικίας ή είναι του ίδιου φύλου, καθώς έχουν περισσότερα να μοιραστούν και να συγκρίνουν, παρόμοιες ανάγκες, δικαιώματα και υποχρεώσεις και υπάρχει μεγαλύτερος ανταγωνισμός μεταξύ τους. Και το κάνουν για τους ίδιους λόγους που τσακώνονται και οι μεγάλοι: το καθένα θέλει να γίνει το δικό του εκείνη ακριβώς τη στιγμή, βλέπει μόνο τη δική του πλευρά, θυμώνει όταν δεν αποκτά αυτό που θέλει, θέλει να αλλάξει και να υποχωρήσει μόνο ο άλλος, επιδιώκει να προσελκύσει την προσοχή, είναι κουρασμένο, εκνευρισμένο ή θυμωμένο για άλλους λόγους…

Τελικά, τα αδέ ... Διαβάστε περισσότερα »

Η παιδική πορνογραφία είναι μια από τις γρηγορότερα αυξανόμενες επιχειρήσεις στο χώρο του διαδικτύου και υπολογίζεται να παράγει γύρω στα 3δις € κέρδη ετησίως. Η ΜΚΟ ‘Ν.Ε.Ο.Ι.’ (Νέοι Ευρωπαίοι Οργανωμένοι Ικανοί) στην εκστρατεία ενημέρωσης παιδιών και νέων αναφορικά με την ορθή και ασφαλή χρήση του διαδικτύου, που ξεκίνησε το Σεπτέμβριο του 2007 παραθέτει κάποια χρήσιμα στοιχεία που αφορούν τη ‘μάστιγα’ της παιδικής πορνογραφίας.

Σήμερα, οι Νέες Τεχνολογίες, και ειδικότερα το Διαδίκτυο, έχουν γίνει μια από τις επικρατέστερες τεχνικές που χρησιμοποιούνται από τους παιδόφιλους, για να μοιραστούν παράνομο ψηφιακό φωτογραφικό υλικό ανηλίκων και για να δελεάσουν τα παιδιά σε παράνομες σεξουαλικές πράξεις. Το Διαδίκτυο κάνει πιο εύκολη την προσέγγιση από τους ‘παραβάτες’ των υποψηφίων θυμάτων τους, ενώ παράλληλα δίνει σε αυτούς απεριόριστη πρόσβαση σε μια κοινότητα ανθρώπων με τις ίδιες σεξουαλικές προτιμήσεις.

Σύμφωνα με κεντρική έρευνα της Αμερικής, 200 νέες εικόνες παιδικής πορνογραφίας ταχυδρομούνται καθημερινά, και 1 στα 7 παιδιά έχει λάβει μια σεξουαλική διαδικτυακή παρενόχληση κατά την πλοήγησή του. Αυτό όμως που συγκλονίζει είναι ότι ένα 35% των παραβατών είναι γονείς κακοποιημένων παιδιών, ενώ ένα 10% αποτελείται από άλλα συγγενικά πρόσωπα.

Κεντρικές στατιστικές μελέτες αποκαλύπτουν ότι περίπου 107.572 εικόνες σεξουαλικά κακ ... Διαβάστε περισσότερα »

Ένα δίλημμα που αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι γονείς είναι αν πρέπει να επιτρέπουν στα παιδιά τους την κατανάλωση φαγητού από το fast-food, την κατανάλωση γλυκών ή ‘κακών’ τροφών ή αν πρέπει να εμποδίζουν με κάθε τρόπο την κατανάλωσή τους. Πολλοί γονείς γεμίζουν τα ντουλάπια της κουζίνας με γλυκά, κρουασάν και σοκολάτες, ενώ άλλοι απαγορεύουν την είσοδο τέτοιων τροφών στο σπίτι, πιστεύοντας πως εάν τα παιδιά τους δεν ‘συναντήσουν’ ποτέ αυτές τις τροφές δεν θα τις αναζητήσουν κιόλας.

Η ερευνητική δουλειά πολλών ψυχολόγων έχει δείξει ότι καμία από τις δύο πρακτικές δεν είναι η καλύτερη. Φαίνεται πως τα παιδιά που τρέφονται καλύτερα, και άρα είναι υγιέστερα, είναι εκείνα που τρώνε από όλες τις τροφές με μέτρο, αλλά και που ασκούνται ταυτόχρονα.

Η απαγόρευση του fast food ή της ‘κακής’ τροφής μπορεί να οδηγήσει στην αντίδραση: το παιδί επιθυμεί να φάει το απαγορευμένο. Όμως και η υπερβολική κατανάλωση ζάχαρης και λίπους στην καθημερινή διατροφή του παιδιού μπορεί να οδηγήσει σε μακροχρόνια προβλήματα παχυσαρκίας από τη μία και να γίνει ‘τροφή’ για τους ιούς από την άλλη.

Τι κάνει τα παιδιά να τρώνε όπως τρώνε;

Ο έλεγχος της διατροφικής συμπεριφοράς βρίσκεται στα νευρικά κέντρα του εγκεφάλου μας. Ειδικά το στεφανοειδές σύστημα, το τμήμα εκείνο του εγκεφάλου π ... Διαβάστε περισσότερα »

Άρχισαν πυρετωδώς οι προετοιμασίες και φέτος για τις πενθήμερες εκδρομές των λυκείων, που όλοι οι μαθητές περιμένουν αγωνιωδώς. Blogs (ιστολόγια), chat rooms και ιστοχώροι κοινωνικής δικτύωσης (Facebook, hi5, myspace) έχουν βομβαρδιστεί από μηνύματα νέων για τις πενθήμερες εκδρομές των σχολείων τους, όπως για παράδειγμα το μέρος προορισμού, το όνομα του ξενοδοχείου που θα διαμείνουν, ημερομηνίες, ονόματα.

Οι μαθητές είναι καλό να έχουν υπόψη τους τα εξής:

• Προσέχουμε τι πληροφορίες δίνουμε στο διαδίκτυο για την προσωπική μας ζωή – ποτέ δεν ξέρουμε με ποιον συνομιλούμε με σιγουριά και ποιος θα τις διαβάσει.
• Σεβόμαστε πάντα την προσωπική ελευθερία του συμμαθητή μας. Το γεγονός ότι βρισκόμαστε εκτός σχολείου δεν μας δίνει το δικαίωμα να καταπατάμε τα δικαιώματά του.
• Η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ έχει σχεδόν πάντα ανεπιθύμητα αποτελέσματα. Ζητήστε τη βοήθεια συμμαθητών σας ή καθηγητών σε περίπτωση που δεν αισθάνεστε καλά.
• Είναι παράνομο να βιντεοσκοπούμε ή να τραβάμε φωτογραφίες συμμαθητές μας σε άσεμνες στάσεις και χωρίς τη συγκατάθεσή τους. Εάν το έκανε κάποιος αυτό σε εσάς θα σας άρεσε;
• Τα χρήματα που έχουμε μαζί μας δεν τα κουβαλάμε πάντα όλα πάνω μας σε περίπτωση που κάποιος μας κλέψει. Αφήστε μερικά στο δωμάτιό σας ή απευθυνθείτε στους καθηγητές σας, για να τα φυλάξουν.
• Προσέχουμε τα νοθευμένα ποτά. Εάν υποψιάζεστε ότι κάτι δεν πάει καλά με τη γεύση του ποτού σας απευθυνθείτε στον υπεύθυνο καθηγ ... Διαβάστε περισσότερα »

Οι Διάχυτες Αναπτυξιακές Διαταραχές (P.D.D., Pervasive Developmental Disorders) αποτελούν ομάδα διαταραχών χαρακτηριζόμενη από δυσκολίες στην ανάπτυξη πολλαπλών βασικών ανθρώπινων λειτουργιών, όπως η επικοινωνία και η κοινωνικοποίηση.

Ποιες είναι

• Ο Aυτισμός (Autism),
• το Σύνδρομο Asperger (Asperger Syndrome),
• το Σύνδρομο Rett (Rett Syndrome),
• η Παιδική Αποδιοργανωτική Διαταραχή (Childhood Disintegrative Disorder) και
• η Διάχυτη Αναπτυξιακή Διαταραχή- μη προσδιοριζόμενη αλλιώς (P.D.D.-N.O.S., Pervasive Developmental Disorder- not otherwise specified) συνθέτουν τις 5 Διάχυτες Αναπτυξιακές Διαταραχές (P.D.D., Pervasive Developmental Disorders).

Διάγνωση

Η διάγνωση των προαναφερθέντων διαταραχών, γίνεται βάσει συγκεκριμένων κριτηρίων όπως αυτά περιγράφονται στa διαγνωστικά εργαλεία DSM και ICD, από παιδοψυχίατρο ή αναπτυξιολόγο. Στα εργαλεία αυτά, γίνεται εκτενής και ακριβής αναφορά των χαρακτηριστικών που πρέπει να παρατηρούνται σε κάθε περίπτωση, ώστε να επιτυγχάνεται σωστή διάγνωση.

Τα πρώτα σημάδια των Διάχυτων Αναπτυξιακών Διαταραχών μπορούν να εντοπιστούν στο πρώτο τρίμηνο της ζωής, κατά την περίοδο μετάβασης από το αδιαφοροποίητο στο διαφοροποιημένο κλά ... Διαβάστε περισσότερα »

Δυστυχώς, το διαδίκτυο είναι ο πλέον κατάλληλος χώρος δράσης των παιδεραστών, οι οποίοι μέσω των chat rooms συνομιλούν με ανήλικους χρήστες. Τα chat rooms στο διαδίκτυο, παρέχουν τη δυνατότητα σύναψης σχέσεων με άτομα μικρών ηλικιών. Οι περισσότεροι παιδόφιλοι είναι άνδρες. Είναι μηδαμινές οι περιπτώσεις γυναικών παιδοφίλων.

Ως παιδοφιλία ορίζεται η σεξουαλική διέγερση από ανήλικα παιδιά (ηλικίας έως 13 ετών), καθώς και η δημιουργία σεξουαλικών φαντασιώσεων με ανήλικους.

Στο διαδίκτυο οι παιδόφιλοι, προσποιούνται ότι είναι έφηβοι. Τη δράση τους τη βλέπουμε σε διάφορα website γνωριμιών (π.χ. Chat rooms, κλπ) συνήθως προσελκύουν παιδιά με σκοπό να τα κακοποιήσουν. Αρχικά οι συζητήσεις είναι φιλικές, αργότερα όμως στρέφονται γύρω από σεξουαλικά θέματα, με σκοπό να πείσουν το παιδί ότι η σεξουαλική πράξη είναι αθώα και θεμιτή. Απώτερος σκοπός είναι η συνάντηση και η ανάπτυξη σχέσης έξω από το διαδίκτυο.

Συμβουλές προς γονείς και παιδιά

Προς Γονείς

• Μάθετε στα παιδιά σας να μη δίνουν προσωπικές πληροφορίες χωρίς την άδειά σας (επίθετο, όνομα, ηλικία, διεύθυνση κατοικίας, αριθμό τηλεφώνου)
• Συζητήστε με τα παιδιά σας για θέματα ασφάλειας, επικοινωνίας με επικίνδυνα άτομα κ.α
• Διδάξτε τους ότι ο κόσμος του δια δικτύου εκτός από διασκέδαση και χρήσιμες πληροφορίες κρύβει και κινδύνους
• Δη ... Διαβάστε περισσότερα »

Η σχολική επιθετικότητα που εκφράζεται μεταξύ παιδιών και εφήβων και η ακόλουθη ταπείνωση των θυμάτων δεν αποτελούν πρωτόγνωρη εικόνα της κοινωνικής μας πραγματικότητας. Αντίθετα, όλοι λίγο-πολύ έχουμε υπάρξει μάρτυρες εκδήλωσης αντίστοιχων συμπεριφορών ήδη από τα σχολικά μας χρόνια.

Ορίζοντας, λοιπόν, αυτό τον εκφοβισμό θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι μια επιθετική, εμπρόθετη πράξη ή συμπεριφορά, μια συστηματική κατάχρηση εξουσίας που εκδηλώνεται από ένα άτομο ή μια ομάδα ατόμων σε επαναλαμβανόμενη βάση ενάντια σε ένα θύμα που δεν μπορεί να υπερασπιστεί εύκολα τον εαυτό του. Έτσι, μπορεί να λάβει διάφορες μορφές μεταξύ των οποίων η σωματική επίθεση, ο συναισθηματικός εκφοβισμός και η λεκτική βία.

Ωστόσο, με την ευρεία πλέον χρήση των ηλεκτρονικών μέσων επικοινωνίας και κοινωνικοποίησης, η επιθετικότητα μεταξύ συνομηλίκων εκτείνεται πέρα από την οικεία σε όλους έκφρασή της. Πόσο μας έχει απασχολήσει, όμως, το γεγονός πως αυτά τα νέα μέσα γίνονται όπλα στα χέρια νέων που επιδιώκουν τη συναισθηματική εκμηδένιση των συνομηλίκων τους; Ένας νέος όρος έρχεται να επαναπροσδιορίσει τον παραδοσιακό σχολικό εκφοβισμό και να του προσδώσει καινούργια μορφή:

ως ηλεκτρονικός σχολικός εκφοβισμός ορίζεται η χρήση πληροφοριών και μέσων επικοινωνίας από ένα παιδί ή έφηβο ή μία ομάδα παιδιών ή εφήβων που, με επαναλαμβανόμενα εχθρική συμπεριφορά, επιδιώκουν να βλάψουν κάποιον συνομήλικό τους απειλώντας, παρενοχλώντας, χλευάζοντας, συκοφαντώντας τ ... Διαβάστε περισσότερα »

Με τον όρο ‘αρνητική συμπεριφορά’ εννοούμε πράξεις ή λέξεις που προσβάλλουν, θίγουν τα δικαιώματα, την ασφάλεια των άλλων ή είναι καταστροφικές και επικίνδυνες για τον ίδιο τον έφηβο.

Κατά ένα παράδοξο τρόπο έχουμε συνηθίσει όλοι μας να κατακρίνουμε την αρνητική συμπεριφορά των νέων. Αναθέτουμε 100% το βάρος της ευθύνης στις δικές τους πλάτες σαν να είναι οι μόνοι υπαίτιοι για ό,τι κακό συμβαίνει στην οικογένεια και τη ζωή των γονέων τους.

Μήπως όμως εθελοτυφλούμε; Σκεφτήκαμε ποτέ γιατί ένας έφηβος έχει μια τόσο έντονη αρνητική συμπεριφορά, κυρίως προς τους γονείς του;

Οι βασικοί στόχοι αυτής της συμπεριφοράς είναι:

• Προσοχή: ο έφηβος προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή των γονέων του και όχι μόνο.
• Δύναμη: ο έφηβος θέλει να επιδείξει στους γονείς του ότι και αυτός έχει δύναμη.
• Εκδίκηση: ο έφηβος επιδιώκει με τη συμπεριφορά του να εκδικηθεί τους γονείς του.

Αυτοί οι στόχοι της αρνητικής συμπεριφοράς δεν προωθούν την εξέλιξη του ατόμου, αλλά μάλλον την εμποδίζουν. Τα παιδιά που παρουσιάζουν ... Διαβάστε περισσότερα »

Ανησυχητικά Σημάδια και Συμπτώματα παιδιών κατά την περίοδο του διαζυγίου

• Όταν τα παιδιά εκφράζουν απόγνωση: Ίσως θα έπρεπε απλά να σκοτωθώ, ώστε να μην μαλώνετε εξαιτίας μου
• Όταν τα παιδιά γίνονται περισσότερο επιρρεπή σε ατυχήματα από ότι συνήθως. Αν αρχίσουν να μοιράζουν τα πράγματά τους σε άλλους, σαν να πρόκειται να φύγουν
• Αν αρχίσουν να αποσύρονται σε σημείο απομόνωσης
• Αν εμφανίσουν εκτεταμένες αλλαγές στις συνήθειες του ύπνου (να κοιμούνται υπερβολικά πολύ ή σχεδόν καθόλου) και / ή στην διατροφή τους (να τρώνε υπερβολικά πολύ ή σχεδόν καθόλου)
• Σημαντική απώλεια ή αύξηση βάρους σώματος
• Συχνοί εφιάλτες
• Έντονη ενασχόληση με την πιθανότητα να αρρωστήσουν τα ίδια ή / και κάποιος άλλος. Προβλήματα στο σχολείο (με τους συμμαθητές, τα μαθήματα, τη συμπεριφορά τους επιθετικότητα, απόσυρση κλπ), ενώ πριν τα πηγαίνανε καλά
• Να λένε ψέματα ενώ πριν δεν το συνήθιζαν
• Να καταστρέφουν πράγματα δικά τους ή άλλων
• Σημαντική αλλαγή στον χαρακτήρα τους (πχ ένα πολύ ήσυχο παιδί γίνεται υπερκινητικό ή ένα πρόσχαρο γίνεται αποσυρμένο)
• Άρνηση να μείνουν με ενήλικες τους οποίους εμπιστεύονταν και τους άρεσε η συντροφιά τους
• Εκρηκτική συμπεριφορά (φωνές, καυγάδες, ασυγκράτητες εκρήξεις θυμού)
• Αν αρχίσουν να κάνουν κλοπές
• Αν αρχίσουν να φεύγουν από το σπίτι χωρίς την άδεια των γονιών τους
• Συχνές ενοχλήσεις σε σχέση ... Διαβάστε περισσότερα »

Οδηγίες για τους γονείς που χωρίζουν

Τι να κάνετε:

• Μην κρύψετε την αλήθεια από το παιδί. Ανακοινώστε την και οι δύο μαζί
• Ενθαρρύνετε τα να εκφράσουν τα συναισθήματά τους
• Μην κρύψετε τα δικά σας αισθήματα
• Ενημερώστε το σχολείο του
• Μην κατηγορείτε τον άλλο γονέα
• Μην καταφεύγετε σε υλικά ανταλλάγματα
• Απευθυνθείτε στον ειδικό όταν αυτό είναι χρήσιμο για την καλύτερη ένταξη του παιδιού και του εαυτού σας
• Θυμηθείτε ότι τα παιδιά χρειάζονται να αγαπάνε και τους δύο γονείς τους
• Ενθαρρύνετέ τα παιδιά να ρωτάνε και δώστε τους ξεκάθαρες απαντήσεις
• Έχετε υπομονή μαζί τους
• Πείτε τους την αλήθεια σχετικά με το διαζύγιο όσο αυτό είναι δυνατόν
• Επιτρέψτε τους να εκφράζουν τα αισθήματα τους, όποια και αν είναι αυτά
• Δώστε τους παρηγοριά στοργή και υποστήριξη
• Διαβεβαιώστε τα παιδιά ότι το διαζύγιο είναι πρόβλημα των μεγάλων και ότι δεν το προκάλεσαν αυτά
• Διαβεβαιώστε τα παιδιά ότι θα είστε οι γονείς τους για πάντα
• Προσέξτε τον εαυτό σας
• Κρατήστε τις καθημερινές ρουτίνες και κάνετε όσο πιο λίγες αλλαγές γίνεται
• Προσπαθήστε να διατηρείτε παρόμοιους κανόνες και ρουτίνες και στα δύο νέα σπίτια
• Χρησιμοποιείστε την υποστήριξη που μπορεί να πάρετε από φίλους, συγγενείς, άλλους χωρισμένους γονείς
• Έχετε κατά νου τις φυσιολογικές αντιδράσεις τ ... Διαβάστε περισσότερα »

Υπάρχουν θετικές επιπτώσεις του διαζυγίου για τα παιδιά;

• Κατά κύριο λόγο τα παιδιά απαλλάσσονται από το αρνητικό κλίμα των συνεχών συγκρούσεων μέσα στην οικογένεια.
• Οι γονείς συνήθως έχουν πιο ποιοτική και στενή επαφή με τα παιδιά μετά το χωρισμό παρά πριν. Αφιερώνουν περισσότερο χρόνο και είναι πρόθυμοι να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες των παιδιών. (δώρα, βόλτες, ταξίδια, τηλέφωνα κλπ)

Ποιες είναι οι επιπτώσεις της προσπάθειας εναντίωσης του παιδιού προς κάποιον γονέα για εκδίκηση;

Πολύ λάθος να χρησιμοποιούμε τα παιδιά για να εκδικηθούμε κάποιον γιατί τα πράγματα μπορεί να ξεφύγουν τελείως από τον έλεγχο μας με άσχημες και απρόβλεπτες συνέπειες. Έτσι μπορεί στην προσπάθεια μας να φέρουμε πίσω τον σύντροφο μας ή να τον τιμωρήσουμε στερώντας του την αγάπη του παιδιού μπορεί να δημιουργήσουμε στο παιδί μας ψυχολογικά προβλήματα και το παιδί τους κινδυνεύει να τραυματιστεί ψυχολογικά αν ο ένας σύζυγος το στρέφει εναντίον του άλλου.

Φυσιολογικές αντιδράσεις παιδιών στο διαζύγιο των γονιών τους

Οι παρακάτω είναι φυσιολογικές αντιδράσεις των παιδιών και εμφανίζονται στην περίοδο του χωρισμού και για περίπου ένα χρόνο κατά την προσαρμογή στο διαζύγιο. Μερικές από αυτές μπορεί να επιμένουν για περισσότερο.

- Θυμός: για τους δύο γονείς, για τον εαυτό τους, τα ... Διαβάστε περισσότερα »

Πώς αντιλαμβάνεται το διαζύγιο ένα παιδί και ποια πρέπει να είναι η συμπεριφορά των γονέων;

Σίγουρα ένα μικρό παιδί βλέπει τα πράγματα διαφορετικά και έχει άλλες ανάγκες σε σχέση με έναν έφηβο. Ένα παιδί μέχρι 10- 11 χρονών που ξεκινάει η εφηβεία έχει μεγαλύτερη ανάγκη τους γονείς του με τους οποίους αισθάνεται ασφάλεια. Δεν μπορεί να δεχτεί το γεγονός ότι οι γονείς του δεν είναι αγαπημένοι και χωρίζουν.

Είναι ρίσκο να γνωρίζει ότι η μητέρα ή ο πατέρας χωρίζουν για τρίτο πρόσωπο, γιατί μπορεί να πιστέψει ότι φταίει το ίδιο και να αισθάνεται ενοχές. Υπάρχουν πιθανότητες είτε να μισήσει το πρόσωπο που του στερεί τον πατέρα ή την μητέρα είτε να νομίσει ότι επειδή ήταν κακό παιδί φταίει το ίδιο που φεύγει ένας από τους δύο γονείς.

Είναι συνηθισμένο το γεγονός σε περιπτώσεις διαζυγίου να λέει το παιδί στους γονείς ότι δεν θα ξανακάνει αταξίες και θα κάθεται φρόνιμα. Εδώ πρέπει οι γονείς να το πείσουν ότι το αγαπάνε, ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα μεταξύ τους και οπωσδήποτε να το απαλλάξουν από ενοχές, γιατί υπάρχει κίνδυνος να το ακολουθούν μέχρι την ενηλικίωση του.

Είναι κάτι που πρέπει να γίνεται συνέχεια και δεν πρέπει οι γονείς να επαναπαύονται ότι το παιδί κατάλαβε, γιατί στην ηλικία αυτή τα παιδιά κλείνουν τα προβλήματα μέσα τους και δεν ανοίγονται εύκολα. Πρέπει να επιδιώκουν συνεχή επικοινωνία.

Πώς αντιλαμβάνεται το διαζύγιο ένας έφηβος και πώς πρέπει ... Διαβάστε περισσότερα »

Οι αντιδράσεις των παιδιών εξαρτώνται κυρίως από την:

• Συγκρότηση και την ψυχοσυναισθηματική ωριμότητα του παιδιού.
• Ποιότητα της σχέσης που είχε το παιδί με τους γονείς του πριν το διαζύγιο.
• Ποιότητα των σχέσεων του παιδιού με παππούδες, φίλους, δάσκαλους και άλλα σημαντικά πρόσωπα με τα οποία έρχεται σε επαφή.
• Δυνατότητα ή όχι ψυχολογικής στήριξης του παιδιού από κάποιον ειδικό ιδιαίτερα στην εφηβική ηλικία.
• Ένταση και τη διάρκεια των γονικών συγκρούσεων.
• Ικανότητα των γονιών να ανταποκριθούν στις ανάγκες του παιδιού στη φάση του διαζυγίου.

Μερικές τέτοιες τυπικές αντιδράσεις των παιδιών στη φάση του διαζυγίου

-Άρνηση
Δεν θα χωρίσουν. Απλά ο μπαμπάς θα μένει στο διπλανό σπίτι. Σε λίγο θα είμαστε πάλι μαζί.

-Φόβος Εγκατάλειψης
Τα παιδιά αισθάνονται ότι όταν οι γονείς τους χωρίσουν δεν θα υπάρχει κανείς να τα φροντίζει και να τα νοιάζεται.

-Θυμός και επιθετικότητα
Τα παιδιά μπορεί να εκφράσουν επιθετικότητα και θυμό απέναντι στα αδέλφια, τους συνομήλικους, τους συγγενείς ή τους γονείς (ιδιαίτερα ενάντια στο γονιό στον οποίο το παιδί καταλογίζει το φταίξιμο. Ακόμη μπορεί να παρουσιάσουν πτώση στις σχολικές επιδόσεις ή να προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν το διαζύγιο για να ασκήσουν εξουσία και να διεκδικήσουν δικαιώματα.< ... Διαβάστε περισσότερα »

Όταν ο κοινός δρόμος του ζευγαριού με το πέρασμα του χρόνου διαφοροποιείται και η σχέση ατονεί ή γίνεται ανταγωνιστική και καταπιεστική, οι παράλληλες πορείες απομακρύνονται η μια από την άλλη, η επικοινωνία κόβεται, εχθρότητα και ψυχρότητα εγκαθίσταται ανάμεσα σε αυτούς που κάποτε ήταν ερωτευμένοι και αγαπιόντουσαν και τότε παραμονεύει το διαζύγιο. Το διαζύγιο ακόμα και το πιο πολιτισμένο και συναινετικό είναι φορέας μεγάλου ψυχικού πόνου. Πόνου για το ζευγάρι που χωρίζει αλλά και για τα παιδιά του. Η οικογενειακή αναστάτωση που προκαλεί ένα διαζύγιο βιώνεται από κάθε παιδί τελείως διαφορετικά και αυτό εξαρτάται από την ηλικία του, την προσωπικότητα του, τη θέση που κατέχει στη σειρά των αδελφών (πρωτότοκος, δευτερότοκος, μοναχοπαίδι) Οι ψυχολογικές αντιδράσεις των παιδιών εξαρτάται από την ηλικία των παιδιών κατά το διαζύγιο. Τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας αρχικά αντιδρούν με δάκρυα και θυμό, με στάδια έντονης σιωπής, σε σημείο αδιαφορίας. Κάποια από τα συνήθη συμπτώματα είναι διαταραχές στον ύπνο, στο φαγητό, επιθετικότητα, παλινδρόμηση σε προηγούμενες συμπεριφορές και αυξημένη προσκόλληση στον ένα γονέα. Τα παιδιά σχολικής ηλικίας παρουσιάζουν θλίψη και έντονο θυμό. Με μεγαλύτερη διάρκεια των συμπτωμάτων στα αγόρια. Αδυναμία συγκέντρωσης και παραμέληση των μαθημάτων τους.

Οι έφηβοι εμφανίζουν σημάδια κατάθλιψης και δίνουν την εντύπωση ότι απομακρύνονται από την οικογενειακή ζωή και καταφεύγουν σε φίλους. Πολλές φορές βέβαια παρουσιάζουν ... Διαβάστε περισσότερα »

‘Τέσσερα χρόνια ήμουνα με τον Νίκο. Όταν χωρίσαμε, αναποδογύρισαν τα πάντα, η ζωή μου η ίδια, τα σχέδια, οι στόχοι. Ήθελε δύναμη να πω δεν σ’αγαπώ πια, χωρίζουμε. Αυτή η απόφαση άλλαξε την ζωή μου. Έπρεπε να τα κάνω όλα από την αρχή. Να μάθω να ζω μόνη μου, να φροντίζω τον εαυτό μου, να ξαναβρώ φίλους. Ν΄αφήσω την συναισθηματική ασφάλεια και να ζήσω χωρίς φόβους την πραγματική ζωή, αντιμετωπίζοντας με ειλικρίνεια τον εαυτό μου. Το πιο δύσκολο ήταν να μπαίνω σε ένα άδειο σπίτι και να κοιμάμαι μόνη μου τα βράδυα’.

Ο χωρισμός είναι μια κατάσταση πολύ λεπτή και δύσκολη και πολλές φορές την παρατείνουμε μέχρι να πάρουμε την τελική απόφαση να πούμε ‘Αντίο’. Τα μέσα που χρησιμοποιούμε είναι πολλά. Άλλοι για να φτάσουν σε αυτό το σημείο επιλέγουν να κάνουν την ζωή τους κόλαση στους καυγάδες, στην πλήξη ή την αδιαφορία, άλλοι επιλέγουν κάποιον άλλο ερωτικό σύντροφο ‘καλύτερο’, άλλοι κρατούν την συμπάθεια που κάποτε τους ένωνε, ενώ άλλοι προτιμούν να ξεχνούν τους/τις πρώην τους σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Όπως και να είναι, ο χωρισμός έχει πάντα την γεύση του πικρού.

Ο χωρισμός είναι επίσης μια κατάσταση πένθους. Την βιώνουμε σαν μια απώλεια και σαν μειονεξία, όταν ο άλλος δεν είναι πια δίπλα μας.
Παρόλα αυτά ο χωρισμός μπορεί να είναι μια μεγάλη προσφορά στον εαυτό μας, ένα ταξίδι στην περιπέτεια που μας προσφέρεται για να ... Διαβάστε περισσότερα »

Το διαζύγιο είναι ένα γεγονός το οποίο αναμφισβήτητα κλονίζει τον ψυχικό κόσμο του παιδιού. Αν θα μετατραπεί σε τραυματικό εξαρτάται από τις συνθήκες διαβίωσης πριν από το χωρισμό, από τον τρόπο χειρισμού του διαζυγίου και φυσικά από την προσωπικότητα του παιδιού.

Το διαζύγιο έχει επιβλαβείς επιδράσεις στην ψυχή ενός παιδιού όταν πριν από το χωρισμό βίωνε διάφορες εντάσεις μεταξύ των γονιών του, όταν ο ένας γονιός συμπεριφέρονταν με επιθετικότητα και περιφρόνηση προς τον άλλον.

Επίσης, ψυχολογικά προβλήματα εμφανίζονται στο παιδί όταν χρησιμοποιείται ως ‘ενδιάμεσος’ή ‘σύμμαχος’ ή όταν γίνεται αντικείμενο διαμάχης προκείμενου οι γονείς του να λύσουν τις προσωπικές τους διαφορές. Η αντιπαλότητα αυτή που υπάρχει μεταξύ των δυο πρώην συζύγων βιώνεται από το παιδί με συναισθήμάτα άγχους, ανασφάλειας, θλίψης, θυμού και ενοχών.

Τα παιδιά περνάνε από κάποια στάδια για να μπορέσουν να αποδεχθούν το διαζύγιο τα οποία είναι τα εξής:

• αρνούνται να αποδεχθούν το χωρισμό. Θεωρούν ότι ο απών γονέας θα ξαναγυρίσει και συνήθως εμμένουν σε φαντασιώσεις για συμφιλίωση. Καταναλώνουν μεγάλη ψυχική ενέργεια ώστε να βρουν διάφορους τρόπους οι οποίοι θα είναι ικανοί να επανασυνδέσουν τους γονείς τους.
• τα παιδιά συχνά βιώνουν αμφιθυμικά συναισθήματα προς τους δύο γονείς. Το παιδί μπορεί να ενοχοποιήσει τον γονιό με τον οποίο μένει με την αιτιολογία ότι αυτός είναι υπεύθυνος για το χωρισμό και να εξιδανικεύσει τον απόντα γονιό ή να αισθα ... Διαβάστε περισσότερα »