Συγγραφέας πολυγραφότατος, μέτριος γιατρός, θερμός πατριώτης και πολεμιστής, επιστήμονας, λάτρης της περιπέτειας και ικανός αθλητής, παθιασμένος υπέρμαχος του πνευματισμού(!) – από κάθε άποψη η ζωή του Arthur Conan Doyle ήταν ένα πανηγύρι αντιφάσεων. Αλλά αυτός ήταν ο “πατέρας” του Sherlock Holmes.
Μετρήστε: παρότι μεγάλωσε ως πιστός καθολικός (σ.σ. ήταν το τρίτο από τα δέκα παιδιά ενός ζευγαριού ευσεβών Ιρλανδών) και φοίτησε σε αυστηρό σχολείο Ιησουιτών, απέρριψε νωρίς τα Θεία επιδεικνύοντας μια ανήσυχη φύση, με ροπή προς τον αγνωστικισμό. Σπούδασε ιατρική, και δη οφθαλμολογία, την οποία άσκησε με μικρή έως μηδενική επιτυχία – το μοναδικό του πραγματικό κέρδος ήταν πως τις ώρες που περίμενε στο ιατρείο του στο Πόρτσμουθ να περάσει το κατώφλι του έστω κι ένας πελάτης άρχισε να γράφει μικρές ιστορίες.
Κι επίσης, η γνωριμία του με το δόκτορα Joseph Bell, χειρουργό και καθηγητή του στην Ιατρική Σχολή του Εδιμβούργου, γνωστό για την ιδιαίτερη ικανότητά του να χρησιμοποιεί τη λογική και την επαγωγική μέθοδο στις διαγνώσεις του. Αυτή η επαφή τού χάρισε ένα μοναδικό πρότυπο, το οποίο στην πορεία θα αξιοποιούσε δημιουργώντας ένα μυθιστορηματικό ήρωα με τα ίδια χαρακτηριστικά: παρατηρητικότητα, οξύνοια, διεισδυτικότητα.
Kι όμως, το πρώτο μυθιστόρημα του Doyle με το «χαρακτήρα» του Sherlock Holmes και τίτλο «Σπουδή στο Κόκκινο», που δημοσιεύτηκε το 1887, δεν σημείωσε καμία επιτυχία. Αυτό θα άλλαζε φυσικά τα επόμενα χρόνια, όταν εγκαινιάστηκε η συνεργασία του Arthur Conan Doyle με το περιοδικό Strand, όπου δημοσιεύτηκαν συνολικά 23 διηγήματα με τον ίδιο ήρωα – το κοινό λάτρεψε αίφνης τον ιδιόρρυθμο ντετέκτιβ με τα πυρετικά μάτια και την ασυνήθιστη αστυνομική ευφυΐα.
Κι όχι μόνο το κοινό. Κατά κοινή ομολογία, οι περιπέτειες του Sherlock Holmes ήταν μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης για τη –νεόκοπη τότε– επιστήμη της εγκληματολογίας: η εξονυχιστική μελέτη της σκηνής ενός εγκλήματος, η ανάλυση αποτυπωμάτων, η παρατήρηση με μικροσκόπιο για μικρο-ενδείξεις (σε ίχνη από παπούτσια, λάστιχα, διάφορες ποιότητες μελάνης, σκόνης ή καπνού), οι βαλλιστικές αναφορές, οι γραφολογικές και τοξικολογικές εξετάσεις ήταν όλες τους τεχνικές που βρίσκονταν στα σπάργανα στις αρχές του 20ού αιώνα. Ο Doyle τις «αγκάλιασε» και τις ανέδειξε.
Πολλά χρόνια αργότερα το σκοτεινό «αφεντικό» του FBI J. Edgar Hoover θα ομολογούσε πως το Ομοσπονδιακό Γραφείο Ερευνών είχε υιοθετήσει πλήρως τις μεθόδους του Holmes, ενώ και η κινεζική και η αιγυπτιακή αστυνομία χρησιμοποιούσαν τα βιβλία του Doyle ως επίσημα εκπαιδευτικά εγχειρίδια.
Σκέφτομαι να σκοτώσω τον Holmes… Παραδόξως, η αλήθεια πίσω από το μύθο είναι πως ο άνθρωπος που επινόησε την περσόνα του πιο διάσημου ντετέκτιβ στην Ιστορία έπληττε ελαφρώς και καταπιεζόταν από τη δημοφιλία του – μια δημοφιλία που ο ίδιος θεωρούσε πως του στερούσε τη δυνατότητα να ασχοληθεί με το πραγματικό του πάθος: τη συγγραφή ιστορικών μυθιστορημάτων. Το 1891 ο Arthur Conan Doyle έγραψε στη μητέρα του: «Σκέφτομαι να σκοτώσω τον Holmes, να τον στείλω μια και καλή στα σκουπίδια. Με αποσπά από σημαντικότερα πράγματα». Η απάντησή της ήταν: «Κάνε ό,τι νομίζεις σωστό, αλλά τα πλήθη δεν θα το πάρουν αυτό ελαφρά».
Εντέλει, το Δεκέμβριο του 1893, ο Doyle «σκότωσε» τον Holmes, βάζοντάς τον να πέφτει από έναν καταρράκτη, στην ιστορία Το Τελικό Πρόβλημα. Δέκα χρόνια αργότερα η δημόσια κατακραυγή τον ανάγκασε να «αναστήσει» τον ήρωά του στο έργο Το Σκυλί των Μπάσκερβιλ. Αν και άνθρωπος των γραμμάτων, ο Doyle δεν ήταν διόλου ο τύπος του ασθενικού, μαλθακού διανοούμενου – το αντίθετο. Έπαιζε ποδόσφαιρο (σε ομάδα του Πόρτσμουθ, αν και ερασιτεχνικά, ως τερματοφύλακας), ήταν εξαιρετικός στο κρίκετ, είχε διακριθεί στο μποξ, ήταν μέλος της αγγλικής ομάδας στους πρώτους αυτοκινητικούς αγώνες του πρίγκιπα Ερρίκου, έκανε σκι (μάλιστα, απ’ ό,τι λέγεται, αυτός εισήγαγε το σκι σε πίστα, στην Ελβετία, κατά τις διακοπές του στο Nταβός, το 1893!), έπαιζε γκολφ.
Πνεύμα ανήσυχο που αναζητούσε την περιπέτεια, ακολούθησε ως γιατρός τα αγγλικά στρατεύματα στην εκστρατεία του Σουδάν και κατόπιν στον πόλεμο των Mπόερς (όπου εργάστηκε και ως πολεμικός ανταποκριτής), έγραψε ιστορικά κείμενα, δοκίμια, προπαγανδιστικά της αγγλικής πολιτικής, έθεσε δύο φορές υποψηφιότητα σε βουλευτικές εκλογές (και έχασε), ταξίδεψε πολύ. Τέλος, στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν δίστασε να καταταγεί εθελοντικά και να πολεμήσει στα χαρακώματα, ως απλός στρατιώτης. Ο ίδιος βγήκε σώος απ’ αυτή τη δοκιμασία, όχι όμως και ο μεγαλύτερος γιος του, ο Kingsley (σ.σ. είχε πέντε παιδιά από δύο γάμους). Αυτή η απώλεια όπως και ο θάνατος της πρώτης του γυναίκας έθρεψαν και γιγάντωσαν το ενδιαφέρον του Doyle για το μεταφυσικό και τη ζωή μετά θάνατον.
Και ιδού η τελευταία και μεγαλύτερη αντίφαση της ζωής του: ο άνθρωπος που είχε περάσει τα 2/3 της ζωής του ως στυγνός πραγματιστής και μεθοδικός παρατηρητής της πραγματικότητας, προς το τέλος της υπήρξε εξίσου θερμός οπαδός του πνευματισμού (!). Επί μία δεκαετία έγραφε βιβλία, άρθρα και έδινε δημόσιες διαλέξεις για το θέμα, μιλώντας για την ύπαρξη πνευμάτων, εκτοπλασμάτων και «χαμένων ψυχών» – μάλιστα, το 1920 είχε την τύχη να γνωριστεί και με το διάσημο μάγο Houdini, με τον οποίο μοιράζονταν κοινό ενδιαφέρον για το θέμα.
Ο Doyle θαύμαζε βαθύτατα τον παράξενο μάγο και ήταν πεπεισμένος πως ήταν προικισμένος με υπερφυσικές δυνάμεις, παρότι ο ίδιος ο Houdini διαφωνούσε και θεωρούσε πως τα περισσότερα μέντιουμ ήταν απατεώνες. Η σχέση τους εντέλει κατέληξε σε μια πικρή δημόσια ρήξη.
Επισήμως, το «βατερλό» του Doyle ήταν η δημοσίευση το 1922 ενός κειμένου με τίτλο «The coming of the fairies». Εκεί υποστήριζε πως είχε στα χέρια του μια σειρά φωτογραφίες που απεικόνιζαν δύο νεαρές κοπέλες να παίζουν με νεράιδες και ξωτικά. Τις φωτογραφίες, θεωρητικά, είχαν τραβήξει οι ίδιες οι κοπέλες.
Όπως φαίνεται, ο Doyle ήθελε τόσο πολύ να πιστέψει στην αυθεντικότητά τους, ώστε τις πήγε σε διάφορους ειδικούς ζητώντας την άποψή τους. Όταν εντέλει –και παρά τις διφορούμενες «διαγνώσεις»– αποφάσισε να τις δημοσιεύσει, αποδείχτηκε πως οι φωτογραφίες ήταν μια περίτεχνη απάτη. Δυστυχώς, το «σκάνδαλο» έριξε μια διαρκή σκιά στο όνομα του –ως τότε– δημοφιλούς δημιουργού του Sherlock Holmes. Aλλά δεν κλόνισε ούτε στο ελάχιστο την πίστη του. Μέχρι το τέλος της ζωής του, στα 71 του, στις 7 Ιουλίου του 1930, από καρδιακή προσβολή, ο sir Arthur Conan Doyle ερευνούσε το θάνατο σαν να ήταν ένας ακόμα συναρπαστικός αστυνομικός γρίφος. Λίγες μέρες πριν είχε γράψει: «Ο αναγνώστης θα μπορούσε να βγάλει το συμπέρασμα ότι είχα πολλές περιπέτειες στη ζωή μου. Οι μεγαλύτερες και οι πιο εντυπωσιακές, όμως, με περιμένουν τώρα».
Facebook αστεία, εικόνες, βίντεο και άλλα! Μια σελίδα για την αστεία πλευρά του FaceBook. Αστείες φωτογραφίες ,καταστάσεις, βίντεο και άλλα απο το Facebook είναι εδώ.
