Για να κατανοήσουμε τις συνέπειες και επιπτώσεις της μαγείας, πρέπει να γνωρίζουμε, ότι ισχύει ως γενική και απαράβατη αρχή ότι «τίποτε καλό δεν προέρχεται εκ του διαβόλου». Η υμνολογία της Εκκλησίας μας τονίζει χαρακτηριστικά ότι ο διάβολος είναι για μας ο «εχθρός» και ο «ανθρωποκτόνος» (αυτός που θέλει τον θάνατό μας). Ο «εχθρός» ποτέ δεν θέλει το καλό. Πολλές φορές προσποιείται τον φίλο, για να τον εμπιστευθούμε και να μας εξοντώσει. Ό,τι «καλό», προέρχεται ενδεχομένως από τη μαγεία, αποτελεί μέθοδο απάτης για να ακολουθήσει μεγαλύτερο κακό. Όπως έχει χαρακτηριστικά ειπωθεί, «ο διάβολος ίσως δανείζει, αλλά ουδέποτε χαρίζει». Ό,τι δίνει, το ξαναπαίρνει, και το ξαναπαίρνει με πολύ υψηλό τόκο! Μόνο ο Θεός χαρίζει. Μόνο ο Θεός παρέχει «δωρεάν» (χωρίς να απαιτεί ανταπόδοση η επιστροφή). Μόνο από τον Θεό προέρχεται «παν δώρημα τέλειον» (κάθε πλήρες και ολοκληρωμένο δώρο). Μόνο ο Θεός δίνει τα δώρα Του «εις πλησμονήν» (μέχρι που να χορτάσει πλήρως ο άνθρωπος).
Το κακό, που προέρχεται από τη μαγεία, είναι η δυστυχία του ανθρώπου στην παρούσα ζωή (φυσικός κίνδυνος), με διάφορες μορφές κακού, ασθένειες, ατυχήματα, διαζύγια, έριδες, διαμάχες, καταστροφές κ.α., και η αιώνια κόλαση στη μέλλουσα ζωή (πνευματικός κίνδυνος). Φυσικούς κινδύνους διατρέχουν όλοι οι άνθρωποι γενικά. Τους κατ' εξοχήν κινδύνους, δηλ. τους πνευματικούς, διατρέχουν επιπλέον α) όσοι εξασκούν τη μαγεία και β) όσοι καταφεύγουν σε μάγους για βοήθεια και συμβουλές. Ας δούμε τις δύο αυτές περιπτώσεις, που συνιστούν έκπτωση από την χριστιανική πίστη με άμεσες επιπτώσεις στη σωτηρία.
Στο άγιο Βάπτισμα έχουμε δώσει φρικτές υποσχέσεις ενώπιον του Θεού ότι «αποτασσόμεθα τω σατανά και πάσι τοις έργοις αυτού και πάση τη λατρεία αυτού και πάσι τοις αγγέλοις αυτού και πάση τη πομπή αυτού». Υποσχεθήκαμε δηλ. ότι αρνούμεθα όλα, όσα έχουν σχέση με τον σατανά (τα πάντα) και ότι δεν θέλουμε να έχουμε καμμία σχέση μαζί του. Δεν έχει σημασία, αν τις υποσχέσεις αυτές, τις έδωσε για μας ο Ανάδοχος (ο Νουνός μας), σημασία έχει ότι οι υποσχέσεις αυτές συνδέονται με τη χριστιανική μας ιδιότητα: όσο τις τηρούμε, συνεχίζουμε να είμαστε Χριστιανοί, και αν τις αθετήσουμε, παύουμε να είμαστε Χριστιανοί. Η επιστροφή, λοιπόν, στα δαιμονικά «έργα» αποτελεί άρνηση του Χριστού και αθέτηση του αγίου Βαπτίσματος. Οι Πατέρες της Εκκλησίας θεωρούν την κατάσταση όσων καταφεύγουν σε μάγους για βοήθεια όμοια με αυτή των «πεπτωκότων» της εποχής των διωγμών, όσων δηλ. αρνήθηκαν τον Χριστό και θυσίασαν στα είδωλα! Χειρότερη είναι, οπωσδήποτε, η κατάσταση όσων εξασκούν τη μαγεία: «τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ» (Β' Κορ. 6,14: τι σχέση μπορεί να έχει το φως με το σκοτάδι, ο Χριστός με τον διάβολο;). Λέει χαρακηριστικά ο άγ. Γρηγόριος Νύσσης ότι όσοι καταφεύγουν σε μάγους, πιεζόμενοι από κάποια «ανυπόφορον ανάγκην», πρέπει να αντιμετωπίζονται με μεγαλύτερη επιείκεια, δηλ. όπως, όσοι αρνήθηκαν τον Χριστό μετά από βασανιστήρια («δια βασάνων»). Όσοι, όμως, καταφεύγουν σε μάγους από περιφρόνηση (αμφιβάλλοντας ότι ο Χριστός είναι Θεός και ότι μπορεί να τους απελευθερώσει από κάθε κάκωση και συμφορά) πρέπει να αντιμετωπίζονται όπως όσοι αρνήθηκαν τον Χριστό με τη θέλησή τους, δηλ., αν μετανοήσουν, να μην κοινωνούν σε όλη τους τη ζωή, παρά μόνο, όταν πλησιάζει ο θάνατος, και να μην προσεύχονται στην Εκκλησία μαζί με τους άλλους Χριστιανούς, αλλά μόνοι τους στο σπίτι (Πηδάλιον, έκδ. Αστήρ, 1982, σ. 275).
Το ίδιο αυστηροί είναι και οι κανόνες της Εκκλησίας. Ο ξα' της Πενθέκτης Οικ. Συνόδου επιβάλλει έξι χρόνια αποχής από τη Θ. Κοινωνία σε όσους καταφεύγουν σε μάγους η εξασκούν απλές μορφές μαντείας. Ο λβ' του αγ. Ιωάννου του Νηστευτού περιορίζει το επιτίμιο σε τρία χρόνια, προσθέτωντας, όμως, μετάνοιες και αυστηρή νηστεία (ξηροφαγία) για κάθε μέρα. Ο οβ' του Μ. Βασιλείου κανονίζει το ίδιο αμάρτημα όμοια με το αμάρτημα του φόνου. Οι ιεροί κανόνες χρησιμοποιούν μια χαρακτηριστική έκφραση για όσους καταφεύγουν σε μάγους: «οι μάντεσιν εαυτούς εκδιδόντες», δηλ. αυτοί που παραδίδουν τον εαυτό τους (την ψυχή και το σώμά τους) στους μάντεις (Πηδάλιον, σ. 272)
