Με αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία του τρίτου δίσκου των Evanescence με τον ομώνυμο τίτλο, η frontwoman του συγκροτήματος Amy Lee, ευδιάθετη και σε πολύ φιλικό τόνο μίλησε τηλεφωνικά με τον Άγγελο Ζυμβραγουδάκη τόσο για τη νέα τους αυτή κυκλοφορία όσο και για το διάστημα που μεσολάβησε από το δεύτερο δίσκο τους μέχρι σήμερα.
Που βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή; Με πετυχαίνεις στη Νέα Υόρκη. Είμαι εδώ για την προώθηση του νέου δίσκου.
Πλησιάζει η έναρξη της περιοδείας. Νόμιζα θα είχατε ήδη ξεκινήσει τα διαδικαστικά για αυτή... (Γέλια) Είναι η τελευταία μου μέρα εδώ. Αύριο φεύγω και ουσιαστικά μπαίνουμε στο κλίμα της περιοδείας.
Έχουν περάσει 5 χρόνια από την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου. Είναι αρκετά... είχες κουραστεί; Πραγματικά περίμενα πολύ καιρό αυτή τη στιγμή. Να πω την αλήθεια, μετά το “Open Door” σταμάτησα να γράφω. Ήθελα να κάνω ένα διάλειμμα και να αφοσιωθώ λίγο στην προσωπική μου ζωή. Τελικά διήρκεσε περισσότερο από ότι αρχικά περίμενα, αλλά ήταν κάτι που το ήθελα. Έπρεπε να τα βρω με τον εαυτό μου.
Δεν σου έλειψε; Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο. Αυτός ήταν και ο λόγος που με ώθησε στο να αρχίσω να γράφω ξανά και το έκανα χωρίς κανένα προγραμματισμό και χωρίς να τοποθετήσω πλαίσια, ήθελα απλά να εκφράσω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου. Είναι κάτι που το χρειάζομαι. Το έχω ανάγκη! Ένα διάστημα πέντε ετών ήταν αρκετό να καταλάβω ακόμα περισσότερο πόσο σημαντικό είναι όλο αυτό για μένα.
Πόσο διαφορετικά σκέφτεσαι πλέον όταν γράφεις σε σύγκριση με τις πρώτες σου συνθέσεις; Σας έχει επηρεάσει η μουσική βιομηχανία; Πιστεύω ότι δεν ανήκουμε σε αυτούς που γράφουν με γνώμονα αυτό που θα ήθελε να ακούσει η μουσική βιομηχανία. Είναι φυσικό βέβαια να επηρεάζεσαι από αυτά τα οποία παράγει και σίγουρα αφομοιώνουμε και εμείς κάποια στοιχεία που μας αρέσουν. Αν μου έλεγες το 2003 που κυκλοφορήσαμε το πρώτο άλμπουμ ότι θα πούλαγε τόσα εκατομμύρια δίσκους, δεν θα σε πίστευα και ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Ακολουθάμε λοιπόν την ίδια συνταγή με τότε, δεν μας επηρεάζει η μουσική βιομηχανία, γράφουμε τη μουσική που θέλουμε να γράψουμε. Τη δύναμη για να το κάνουμε αυτό μας τη δίνουν οι fans μας. Τους νιώθουμε πραγματικά τόσο κοντά μας, που μας δίνουν ώθηση να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε. Όσον αφορά τη μουσική βέβαια θεωρώ λογικό να έχουμε κάποια διαφορετική προσέγγιση. Σκέψου ότι όταν έγραφα τα τραγούδια του Fallen, ήμουν 15 χρονών και τώρα είμαι 30. Μόνο και μόνο οι εμπειρίες που αποκόμισα όλα αυτά τα χρόνια είναι αρκετά για να επηρεάσουν το τρόπο σκέψης μου αλλά και τις ακριβείς προτιμήσεις μου.
Πως αποφασίσατε να δώσετε το όνομα του συγκροτήματος στην τρίτη σας δισκογραφική κυκλοφορία; Ήταν δική σου ιδέα; Ναι δική μου ιδέα ήταν. Ήθελα να δείξω πόσο πραγματικά δεμένη είμαι με αυτό το συγκρότημα και πόσα πολλά σημαίνει για μένα. Δεν έχει σημασία ο χρόνος που μεσολάβησε μεταξύ των δίσκων μας. Αυτό που μετράει είναι η αγάπη μας για το συγκρότημα και αυτό θέλαμε να δείξουμε δίνοντας τον τίτλο Evanescence στο δίσκο, ότι είμαστε εδώ και έχουμε το ίδιο πάθος να γράφουμε και να παίζουμε μουσική όπως όταν συνθέταμε τα πρώτα μας τραγούδια.
Τι έχει αλλάξει σε αυτό το δίσκο; Αν δεν ήξερα, και άκουγα κάποιο κομμάτι του δίσκου στο ραδιόφωνο θα χρειαζόμουν κάποιο χρόνο για να αναγνωρίσω ότι πρόκειται για Evanescence. Είναι διαφορετικό, αλλά αντιπροσωπεύει το “τώρα” για εμάς. Νιώθω ότι σε αυτό το δίσκο έχουμε ωριμάσει.
Μου φαίνεται πιο σκληρός... Έτσι ακριβώς όπως το είπες! Είναι πιο σκληρός δίσκος, είναι πιο rock!
Φαντάζομαι θα έχετε γράψει περισσότερα από 12 κομμάτια, όσα δηλαδή συμπεριλαμβάνονται στο νέο δίσκο. Πως έγινε η επιλογή; Έχεις δίκιο, ήταν περισσότερα. Είναι πολύ δύσκολη η επιλογή. Είχαμε ηχογραφήσει 16 κομμάτια και θέλαμε να κυκλοφορήσει έτσι ο δίσκος, αλλά μετά τα βάλαμε κάτω ξανά και ξανά και αποφασίσαμε έπειτα από πολλές συζητήσεις να κυκλοφορήσει τουλάχιστον αυτή η απλή έκδοση με αυτά τα 12 κομμάτια. Μακάρι να μπορούσε να κυκλοφορήσει με τα 16 που σου είπα στην αρχή. Είναι όλα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους και το κάθε ένα έχει να προσφέρει κάτι ξεχωριστό σε σχέση με τα υπόλοιπα. Για μένα και το συγκρότημα έτσι θα ήταν ολοκληρωμένος ο δίσκος. Ευτυχώς θα υπάρξει κάποια deluxe έκδοση, αλλά όσοι επιθυμούν θα μπορούν να τα ακούσουν όλα μέσω του ίντερνετ και του iTunes.
Νιώθετε πίεση από την επιτυχία των δύο πρώτων δίσκων; Νιώθουμε πολύ μεγάλη πίεση. Δουλέψαμε πολύ σκληρά στους πρώτους δύο δίσκους και η ανταπόκριση του κόσμου ήταν απροσδόκητα μεγάλη. Για μένα προσωπικά δεν θα είχε κανένα νόημα όμως να κυκλοφορήσουμε ένα νέο δίσκο αν δεν θεωρούσα ότι είναι καλύτερος από τους προηγούμενους. Υπάρχει λόγος άλλωστε να κυκλοφορήσεις κάτι το οποίο εσύ ο ίδιος πιστεύεις ότι είναι υποδεέστερο από κάποια προηγούμενη δουλειά σου; Υπήρχε λοιπόν πίεση αλλά εσωτερική, όχι από κάποιο τρίτο πρόσωπο ή τη δισκογραφική. Μας πίεζε η ανάγκη να συνθέσουμε κάτι το οποίο θα αρέσει πρώτα από όλους σε εμάς. Αυτό το οποίο μας αποφορτίζει είναι ότι δεν πετάμε στα σύννεφα αλλά γνωρίζουμε ότι είναι σχεδόν αδύνατο να αγγίξει τις πωλήσεις του Fallen.
Κάπου εδώ με ενημέρωσαν -κάπως σύντομα θα έλεγα- ότι δυστυχώς έχουμε φτάσει στο τέλος της συνέντευξης
Ξέρεις τώρα που μιλάμε, μου ήρθε στο μυαλό εκείνη η συναυλία στην Αθήνα το 2007 αν δεν κάνω λάθος, τη θυμάσαι καθόλου; Φυσικά τη θυμάμαι. Είναι μία από τις ωραιότερες αναμνήσεις που έχω. Αν και δεν έχει βγει ακόμα το πρόγραμμα με τις χώρες που θα εμφανιστούμε, να ξέρεις ότι θεωρώ σχεδόν σίγουρο ότι θα ξαναπεράσουμε από την Ελλάδα.
Θα τους πω να μου κανονίσουν μια live συνέντευξη τότε να έχουμε περισσότερο χρόνο... (Γέλια) Αυτό να κάνεις! Πες τους το από τώρα!
