Να στείλω χαιρετίσμα απο τα 80s στον Πρόεδρο της Βουλής και να του πω ότι τον έχω μέσα στην καρδιά μου" 
Διαβάζω μαζεμένες τις λεκτικές επιθέσεις του Μεϊμαράκη. Η «αγαπημένη μου» είναι: "Λάθος πρόσωπο χτύπησε. Θα κατέβω στην αρένα, δεν θα πάω μόνο νομικά και σαλονάτα." Τι μου θύμησες τώρα! Η δήλωση αυτή περικλείει τον παλιό ορισμό του αρσενικού που γεννήθηκε μέσα από τα αντρικά περιοδικά. To λαιφσταλ μιας εικοσαετίας βασίστηκε πάνω στο αρσενικό που μπορεί να...
επιβιώσει και στα σαλόνια και στα λιμάνια. Και περισσότερα στα λιμάνια. Γιατί ο άντρας ο σωστός λύνει τις διαφορές του με ξύλο και τσαμπουκά. 

Ο ανδρισμός οπωσδήποτε ταυτισμένος με τις κλωτσιές και το μπουνίδι. Ο άνθρωπος το λέει «θα πάω νομικά αλλά θα της φας γιατί πρέπει να σου δείξω πόσο άντρας είμαι». 

Ο Μειμαράκης δεν είναι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που θα απειλήσει στις μέρες μας έτσι. Αν και μας έχει πάρει ο διάολος ως κοινωνία ακόμα αυτό το πρότυπο καλά κρατεί. Αποχαιρετίσαμε τις πιστωτικές κάρτες, είπαμε αντίο στα δάνεια, το κάμπριο και το τζιποειδή το αφήσαμε, την Prada κάνουμε πως δεν την ξέρουμε (σ.σ όμως παλιότερα και ο τελευταίος βλάχος έβγαινε σαν χήρα από την κορυφή ως τα νύχια και την ετικέτα κατά λάθος να φαίνεται στο σβέρκο), το Μπαλί έγινε Λούτσα όμως αυτό το πρότυπο της «χρυσής εποχής» καλά κρατεί. 

Δεν φταίνε τα περιοδικά. Ποτέ κανένα περιοδικό δεν είναι υπεύθυνο για αυτά που έχουμε μέσα στο κεφάλι μας. Απλά τα ανακαλύπτουν, τα ενισχύουν και ποντάρουν σε αυτά. Φταίει η ρημάδα η ελληνική οικογένεια. Ο τρόπος που μας μεγαλώνουν. Η τεστοστερόνη της στρούγκας «την κάνουν ένεση» στους περισσότερους. Και μετά πρέπει να υπερασπιστείς το πρότυπο. Γιατί άμα δεν υπερασπιστείς το πρότυπο το bullying σε περιμένει στην γωνία. Και όλα είναι ένας φαύλος κύκλος. Ο παππούς το περνάει στον πατέρα σου και αυτός σε εσένα και εσύ στα παιδιά σου και πάει λέγοντας. Αν είσαι τυχερός και έχεις ένα πατέρα που δεν είναι «λεβεντομ@λ@κ@ς» (σ.σ ναι το τεύχος «Αφιέρωμα στη Μ@λ@κί@» του ΚΛΙΚ με μια που μας πυροβολούσε στο εξώφυλλο το είχα αγοράσει) έχει καλώς. Στην αντίθετη περίπτωση την έβαψες. 

Τελευταία όμως ανακαλύψαμε και κάτι άλλο. Κάποιες γυναίκες υπερασπίζονται αυτό το αντρικό πρότυπο του «λεβεντομ@λ@κ@ με λίγη τσαμπουκά». Υπάρχουν κάτι μουρλοκακομοίρες που γουστάρουν τα κλωτσομπουνίδια των Χρυσαυγιτών. Τώρα ποιος φταίει για αυτές που μεγαλώσανε έτσι τι να σου πω: Ρωτήστε τον Φρόιντ ή καμιά συγγραφέα ροζ μυθιστορημάτων με ήρωες δασύτριχους άντρες με βλέμμα αγελάδας. 

Τέλος, να πούμε το εξής: Οι τύποι που απειλούν με τσαμπουκάδες είναι απίστευτες κότες στην πραγματική ζωή. Δεν έχω συναντήσει σε ολόκληρη την ζωή μου τύπο που να το παίζει τσαμπουκάς και να μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του. Από ένα γελοίο που θυμάμαι στο στρατό, που κάθε φορά που του βάζανε υπηρεσία ή αγγαρεία που δεν ήθελε έπαιρνε το βύσμα του τηλέφωνο (σ.σ Αλλά το έπαιζε μασάει σίδερα ο Κουταλιανός στην έξοδο) μέχρι το νούμερο ένα τσαμπουκά του χωριού που από τις πολλές υποκλίσεις για να χωθεί σε δουλειά μέσω βουλευτών πρέπει τώρα να έχει αυχενικό, ένα έχω να πω: Τεστοστερόνη σε έχουν παρεξηγήσει τρελά. Αυτό που μετράει τελικά είναι τι έχεις στο κεφάλι σου. Το πάνω.