Ο διάσημος βρετανός μαρξιστής ιστορικός, συγγραφέας και διανοούμενος Έρικ Χόμπσμπαουμ πέθανε σε ηλικία 95 ετών, όπως ανακοίνωσε χθες η οικογένειά του.
Ο Χόμπσμπαουμ πέθανε τα ξημερώματα στο νοσοκομείο Royal Free Hospital του Λονδίνου, όπου νοσηλευόταν με πνευμονία.
«Θα λείψει ιδιαίτερα όχι μόνο στην επί 50 χρόνια σύζυγό του Μαρλέν, τα τρία του παιδιά, τα επτά εγγόνια και δισέγγονα, αλλά και στους πολλούς χιλιάδες αναγνώστες και μαθητές του σε όλο τον κόσμο», αναφέρει μια ανακοίνωση της οικογένειάς του. ... Διαβάστε περισσότερα »
Και όμως υπήρχε και δεύτερη «Μόνα Λίζα» φιλοτεχνημένη από το χέρι του
Λεονάρντο ντα Βίντσι. Και ήρθε η ώρα να τη δούμε για να αποδειχθεί πως ο
θρύλος ότι ο κορυφαίος αναγεννησιακός ζωγράφος είχε φιλοτεχνήσει μία
ακόμη «Τζοκόντα» δέκα χρόνια πριν από εκείνη του Λούβρου είναι πέρα για
πέρα αληθινός.Ο αντιπρόεδρος του Ιδρύματος «Μόνα Λίζα» (με έδρα την
Ελβετία) Ντέιβιντ Φέλντμαν δηλώνει ότι «όλα τα στοιχεία που έχει στη
διάθεσή του συνηγορούν υπέρ της γνησιότητας του έργου», το οποίο θα
εκτίθεται από σήμερα στο θησαυροφυλάκιο του ιδρύματος στη Γενεύη.
Διαφωνίες,
ωστόσο, υπάρχουν αρκετές. Πρώτον, αναφορικά με την ηλικία της Μόνα Λίζα
– στον πίνακα του Λούβρου είναι γύρω στα 30, ενώ στη νέα και πιθανώς
προγενέστερη από την «επίσημη» εκδοχή έχει μόλις μπει στη δεύτερη
δεκαετία της ζωής της. Δεύτερον, για το υλικό επάνω στο οποίο
απαθανάτισε τη Μόνα Λίζα ο ιδιοφυής Φλωρεντίνος ζωγράφος – ο «νεότερος»
πίνακας είναι από καμβά και όχι ξύλο, που ήταν το αγαπημένο υλικό του
Ντα Βίντσι. Αυτό, πάντως, που παραμένει μυστήριο είναι η… ταυτότητα της
γυναίκας του πίνακα. ... Διαβάστε περισσότερα »
Το 1948 ο Βίλχελμ Ραιχ έγραψε το περίφημο βιβλίο <<Άκου ανθρωπάκο>>.
Στο βιβλίο του αυτό μιλούσε για τον μέσο ανθρωπάκο που τα περιμένει όλα έτοιμα, που αναθέτει σε άλλους να αποφασίζουν για αυτόν, που βολεύεται με κάθε ευκαιρία εις βάρος των συνανθρώπων του, που είναι ένας μικρός άνθρωπος, ένας ανθρωπάκος.
Σήμερα στην Ελλάδα του 2012 βρίσκουμε τον ίδιο ανθρωπάκο μόνο που τώρα έχει υποστηρικτές και καθοδηγητές. Ο έλληνας ανθρωπάκος του 2012 δεν είναι αυτός που έχει βολευτεί, που έχει ψηφίσει ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, αυτός που είναι στο δημόσιο με μέσο ή αυτός που παρόλο την κρίση ο μισθός του έμεινε ανέπαφος.
Ο ανθρωπάκος δεν είναι το κομματόσκυλο και ο διεφθαρμένος εφοριακός. Ο ανθρωπάκος είναι ο μέσος άνθρωπος που πλήγεται και βλέπει τη ζωή του να γυρίζει στο μηδέν και δεν κάνει τίποτα για αυτό. Ο ανθρωπάκος που μετά από 8 ώρες στην δουλεία με μισθό 500 ευρώ γυρνάει σπίτι και βλέπει τηλεόραση και ειδήσεις.
Ο ανθρωπάκος αυτός λοιπόν κάθεται σπίτι του, βγαίνει που και που με τους φίλους του και μιλάει και λέει μεγάλα πράγματα. Λέει ότι δεν αντέχει άλλο. Λέει ότι τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Λέει ότι ο λαός πρέπει να βγει στους δρόμους και να ρίξει αυτή την κωλοκυβέρνηση. Λέει, λέει και όλο λέει.
Η αλήθεια είναι όμως ότι ο ανθρωπάκος φοβάται. Φοβάται να βγει στον δρόμο γιατί δε θέλει να φάει ξύλο. Περιμένει λοιπόν την ώρα που ο λαός θα είναι έτοιμος να ξεσηκωθεί, θα βγει στ
... Διαβάστε περισσότερα »
Μαχητική διεκδίκηση της διχοτόμησης εκ μέρους της Τουρκίας:
Κλειδί για την κατανόηση της τροπής που πήρε το Κυπριακό και της πολιτικής που ακολούθησε έκτοτε η Τουρκία στο θέμα αυτό είναι δύο υπομνήματα του Τούρκου καθηγητή της Νομικής και πολιτικού Νιχάτ Ερίμ προς την κυβέρνηση Μεντερές στις 24 Νοεμβρίου 1956 και 22 Δεκεμβρίου 1956. Ο Ερίμ υπέδειξε ότι η απαίτηση της Τουρκίας να της επιστραφεί ολόκληρη η Κύπρος σε περίπτωση αποχώρησης των βρετανών από το νησί ένεκα του αγώνα της ΕΟΚΑ, δεν συγκέντρωνε καμία πιθανότητα διεθνούς υποστήριξης. Αντίθετα, αν απαιτούσε διχοτόμηση, θα μπορούσε να την στηρίξει σε μια διεθνώς αποδεκτή και πολύ συμπαθή αρχή, εκείνη της αυτοδιάθεσης. Η πολιτική της Τουρκίας πήρε μια απότομη στροφή και μαχητικά διεκδικούσε να εφαρμοστεί η αυτοδιάθεση ξεχωριστά για τους Έλληνες και τους Τούρκους της Κύπρου, πράγμα που θα οδηγούσε στη διχοτόμηση. Άρχισε να πιέζει πολιτικά τους συμμάχους της, υποστηρίζοντας ότι η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτή από την Τουρκία γιατί «θα παραβίαζε το δικαίωμα της τουρκοκυπριακής κοινότητας για αυτοδιάθεση, και θα διασάλευε εις βάρος της Τουρκίας την ισορροπία που είχε επιτευχθεί με τη Συνθήκη της Λωζάνης». Ο Ερίμ υποστήριξε ότι η ελληνική πλειοψηφία στην Κύπρο ήταν περιστασιακή και υπέδειξε ότι η Τουρκία θα έπρεπε να ακολουθήσει πολιτική ανατροπής των πληθυσμιακών δεδομένων με την εγκατάσταση χιλιάδων Τούρκων στο νησί.
Στις 20 Ιουλίου 1974, σαράντα περίπου χιλιάδες Τούρκοι στρατιώτες, υπό την υποστήριξη της Τουρκικής Αεροπορίας και του ναυτικού εισέβαλαν παράνομα και κατά παράβαση του καταστατικού χάρτη του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών στις βόρειες ακτές της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τετρακόσια τέσσερα χρόνια μετά την οθωμανική εισβολή, η σύγχρονη ιστορία της Κύπρου βρίσκεται μπροστά σε μία νέα εισβολή. Η απόβαση των Τουρκικών στρατευμάτων που ολοκληρώθηκε σε δύο φάσεις, με ένα μήνα σχεδόν διαφορά η πρώτη από τη δεύτερη, είχε ως αποτέλεσμα την παράνομη κατοχή του 37% της Κυπριακής Δημοκρατίας. Περίπου 200.000 εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους, έγιναν πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα, περίπου 4.000 νεκροί, και 1.619 δηλώθηκαν αγνοούμενοι. Οι Τούρκοι κατακτούν το 65% της καλλιεργήσιμης έκτασης, το 70% του ορυκτού πλούτου, το 70% της βιομηχανίας, το 80% των τουριστικών εγκαταστάσεων.
Η Τουρκία υποστήριξε ότι δεν πρόκειται για εισβολή αλλά για «ειρηνική επέμβαση» με σκοπό την επαναφορά του συνταγματικού σκηνικού στην πριν του πραξικοπήματος κατάσταση. Επίσης η Τουρκία ανακοίνωσε ότι το δικαίωμα για την επέμβασή της ήταν κατοχυρωμένο στη Συνθήκη Εγγυήσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας, συνθήκη που δημιουργήθηκε με σκοπό να διαφυλάσσει την ανεξαρτησία, την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η Συνθήκη Εγγυήσεως δεν δίνει το δικαίωμα ένοπλης παρέμβασης στις εγγυήτριες χώρες, παρά μόνο εάν
Φυσικό είναι όσοι δεν λαμβάνουν μέρος σε αγώνες της χώρας που γεννήθηκαν, όταν ενηλικιωθούν να γίνονται κριτές όσων αγωνίστηκαν για την ελευθερία της πατρίδας τους.
Έτσι έχουμε μακάριους της δρουσείας γης και καουτσουκμεμέτηδες να προσπαθούν να μας ενημερώσουν ιστορικά για τα γεγονότα που έγιναν στην Ελληνική Κύπρο με αποτέλεσμα να αποκαλούν όλους όσους αντιστάθηκαν στα έργα των Τούρκων της Κύπρου και της ΤΜΤ παραστρατιωτικούς. Όλοι αυτοί πάσχουν από το σύνδρομο «της αδελφοσύνης» με τους μεμέτηδες της Κύπρου.
Είναι γνωστά σε όλους τα γεγονότα του 1963-1964. Από την εγκαθίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας οι Τούρκοι της Κύπρου (δεν τους αποκαλώ ποτέ Τουρκοκύπριους γιατί δεν είναι Τουρκοκύπριοι, είναι Τούρκοι εισβολείς στην Κύπρο από το 1571) άρχισαν να εφαρμόζουν τα σχέδια τους για κατάληψη της Κύπρου. Μεταφέρνανε στην Κύπρο πολεμικό υλικό από την Τουρκία με καΐκια στην περιοχή Κοκκίνων και Πύργου. Είναι γνωστή η υπόθεση του «Ντενίζ».
Η Κυπριακή κυβέρνηση είχε τις πληροφορίες της για την επικείμενη ανταρσία των Τούρκων και άρχισε δειλά-δειλά να ετοιμάζεται. Στην αρχή αξιωματικοί της Αστυνομίας πήγαιναν στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ και έπαιρναν μαθήματα για τον οπλισμό. Όταν καταρτίστηκαν άρχισαν κρυφά τα βράδια το 1962-63 να παραδίδουν μαθήματα σε Ελληνοκύπριους για το πώς θα χειρίζονταν οπλισμό. Το κράτος φυσικά δεν είχε επαρκή οπλισμό, αλλά ετοιμαζόταν για να αντιμετωπίσει τον τουρκικό λαίλαπα.
Ακόμη δε περισσότερο, οι κυβερνήσεις Κύπρου και Ελλάδος, συνάπτοντας μυστική μεταξύ τους συμφωνία, προχώρησαν στην (με άκρα μυστικότητα) αποστολή ελληνικού στρατού στην Κύπρο. Την όλη επιχείρηση, από ελλαδικής πλευράς, εξεπόνησαν και προώθησαν δυο άνθρωποι: ο τότε υπουργός Εθνικής Αμύνης Πέτρος Γαρουφαλιάς και ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού στρατηγός Γεννηματάς. Λίγοι-λίγοι, με πολιτικά ρούχα, ταξιδεύοντας, άλλοτε αεροπορικώς και άλλοτε με κρουαζιερόπλοια ως τουρίστες ή και με εμπορικά καράβια ως εργάτες, έφθαναν οι Ελληνες αξιωματικοί και οπλίτες καθημερινά στην Κύπρο όπου έπαιρναν διαφορετικά ονόματα και τους εξεδίδοντο αμέσως ταυτότητες πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Με την ίδια μυστικότητα έφθανε και ο οπλισμός τους. Η όλη επιχείρηση κράτησε μήνες, όταν δε οι ξένες μυστικές υπηρεσίες αντελήφθησαν αυτό που είχε συμβεί, ήταν πλέον ένα τετελεσμένο γεγονός: στην Κύπρο ευρίσκετο τώρα μια ολόκληρη ελληνική μεραρχία 9.000 ανδρών, με ενισχυμένο οπλισμό που της έδινε δύναμη πυρός ενός σώματος στρατού!
Παράλληλα η Εθνική Φρουρά, της οποίας τη διοίκηση ανέλαβαν (σε όλα τα επίπεδα) ανώτεροι και κατώτεροι αξιωματικοί από την Ελλάδα, ήταν σε θέση να παρατάξει σύντομα περίπου 10.000 άνδρες.
'Αλλο γεγονός που επίσης εξόργισε τους Τούρκους, ήταν η ανάληψη της αρχηγίας της Εθνικής Φρουράς από τον άνθρωπο που μπορούσε να εμπνεύσει και να εμψυχώσει ιδιαίτερα τη στρατευμένη τώρα νεολαία της Κύπρου. Ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν
... Διαβάστε περισσότερα »
Τη σύγκλιση του Συμβουλίου ασφαλείας ζήτησαν ταυτόχρονα στις 15 Φεβρουαρίου 1964, οι αντιπρόσωποι της Κύπρου και της Μεγάλης Βρετανίας. Οι Βρετανοί δικαιολόγησαν τη δική τους αίτηση λέγοντας πως ήσαν υποχρεωμένοι να μοιραστούν τις ευθύνες που, με τη συγκατάθεση της κυβέρνησης της Κύπρου "είχαν αναλάβει για την αποκατάσταση της τάξης στην Κύπρο". Η συζήτηση του Κυπριακού άρχισε στις 8 Φεβρουαρίου και εξ αρχής ο αντιπρόσωπος της Σοβιετικής Ενωσης Νικολάι Φεντορέγκο τάχθηκε απροκάλυπτα υπέρ της Κύπρου και κατέστησε σαφές ότι η χώρα του δεν επρόκειτο να ανεχθεί οποιανδήποτε στρατιωτική ενέργεια εναντίον της κυπριακής Δημοκρατίας. Ακολούθησαν πολυήμερες συζητήσεις και παρασκηνιακές δραστηριότητες, και στις 4 Μαρτίου το Συμβούλιο ασφαλείας ενέκρινε ένα σχέδιο αποφάσεως που είχε κατατεθεί από την Ακτή του Ελεφαντόδοντος, τη Βολιβία, τη Βραζιλία, τη Νορβηγία και το Μαρόκκο. Το σχέδιο αυτό βασίστηκε στις ιδέες του Ου Θαντ και, μεταξύ άλλων, αναγνώριζε πανηγυρικά τη νομιμότητα της κυπριακής κυβέρνησης και την ύπαρξη του κράτους της Κύπρου. Το πλήρες κείμενο της αποφάσεως εκείνης του Συμβουλίου ασφαλείας έχει ως εξής:
Σχέδιον αποφάσεως εκπονηθέν από τά πέντε μή μόνιμα μέλη τού Συμβουλίου καί εγκριθέν ομοφώνως τήν 4ην Μαρτίου 1964. Απόφαση τής 4ης Μαρτίου 1964 (5/5575)
Τό Συμβούλιο Ασφαλείας, Διαπιστώνοντας, ότι η παρούσα κατάσταση στήν Κύπρο είναι πιθανόν ν'απειλήσει τήν διεθνή ειρήνη καί ασφάλεια καί ότι είναι δυνατόν
... Διαβάστε περισσότερα »
1. Η Δύναμις θά αποτελήται εκ στρατευμάτων χωρών του ΝΑΤΟ αλλ' η εγκατάστασις καί λειτουργία αυτής δέν θα τελή υπό τόν έλεγχον τού ΝΑΤΟ.
2. Η Δύναμις θά ενισχύση τά Βρετανικά στρατεύματα, άτινα ασχολούνται μέ τήν τήρησιν τού νόμου καί τής τάξεως εις την Νήσον βάσει τής προτάσεως τών Εγγυητριών Δυνάμεων ήτις εγένετο δεκτή υπό τού Αρχιεπισκόπου Μακαρίου καί τού Δρος Κουτσιούκ τήν 26ην Δεκεμβρίου 1963. Η Δύναμις θά τελή υπό βρετανικήν Διοίκησιν.
3. Ο διοικητής τής Δυνάμεως θά λαμβάνη πολιτικήν καθοδήγησιν από Επιτροπήν Πρεσβευτών μετεχουσών χωρών, εδρεύουσαν εν Λονδίνω.
4. Το ύψος τής Δυνάμεως πρέπει νά είναι ανάλογο πρός τήν αποστολήν αυτής καί ουχί κάτω τών 10.000 ανδρών.
5. Το Ελληνικόν καί τό Τουρκικόν απόσπασμα, τα οποία ευρίσκονται σήμερον είς τήν Νήσον (ΕΛ.ΔΥ.Κ. καί ΤΟΥΡ.ΔΥ.Κ.) θά αποτελέσουν μέρος τής Δυνάμεως. Ουδέν τούτων θά αυξηθή.
6. Θά ζητηθή από όσον τό δυνατόν περισσοτέρας χώρας τού ΝΑΤΟ νά μετάσχουν εις τήν Ειρηνευτικήν Δύναμιν.
Το σχέδιο αυτό δε διέφερε, στην ουσία, από τη βρετανική πρόταση που είχε κατατεθεί στην πενταμερή διάσκεψη του Λονδίνου. Και πάλι όλες οι πρωτοβουλίες αφήνοντο στο ΝΑΤΟ ενώ δεν υπήρχε ο,τιδήποτε που να επιβεβαιώνει τήν ύπαρξη της Κύπρου ως ανεξαρτήτου κράτους. Τούτο ευνοούσε φυσικά τις τουρκ
... Διαβάστε περισσότερα »
'Ετσι, όταν η τουρκοκυπριακή ανταρσία εκδηλώθηκε, γενικεύθηκε δε μάλιστα τα Χριστούγεννα του 1963, οι Τούρκοι είδαν με έκπληξη να αντιπαρατάσσεται σ'αυτούς ένας άλλος "στρατός" εθελοντών που περιελάμβανε πολλά άτομα από 16 και 17 χρόνων μέχρι και 70! Τα Χριστούγεννα του 1963 οι Ελληνες Κύπριοι τα γιόρτασαν μαχόμενοι με ενθουσιασμό να ανακόψουν την τουρκοκυπριακή επίθεση. Και την ανέκοψαν. Δεν ήταν πλέον ο καιρός κατά τον οποίο οι Τουρκοκύπριοι έσφαζαν, κτυπούσαν πυρπολούσαν, λεηλατούσαν και δολοφονούσαν υπό την προστασία του βρετανικού στρατού. Βρετανοί στρατιώτες δεν υπήρχαν τώρα για να κρατούν τους Ελληνες του νησιού με τα χέρια ψηλά προκειμένου να τους πλήττουν οι Τούρκοι. Δεν υφίστατο τώρα ο αποικιακός στρατιωτικός νόμος που προνοούσε εκτέλεση στην αγχόνη για οποιονδήποτε Ελληνοκύπριο που συλλαμβανόταν να οπλοφορεί, ή εγκλεισμό σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως οποιουδήποτε που κρατούσε έστω και ένα κομμάτι ξύλο ή μια πέτρα.
'Ετσι, πολύ σύντομα η τουρκοκυπριακή ανταρσία άρχισε να κάμπτεται. Οι Τουρκοκύπριοι άρχισαν να δείχνουν σημεία πανικού. Η Αγκυρα, προκειμένου να τους εμψυχώσει, έστειλε πολεμικά της αεροπλάνα να πετάξουν πάνω από την Κύπρο στις 26 Δεκεμβρίου. Τα αεροπλάνα αυτά, άνκαι μπορούμε να υποθέσουμε ότι συνέλεξαν και στρατιωτικής φύσεως πληροφορίες, ωστόσο δεν κτύπησαν οποιεσδήποτε θέσεις στο νησί. Το βράδυ, ωστόσο, της ίδιας ημέρας (26 Δεκεμβρίου) ο στρατιωτικός ακόλουθος της Βρετανίας στην Κύπρο ανέβηκε φανερά ταραγμένος στο προε
... Διαβάστε περισσότερα »
ΠΟΛΛΑ ΕΧΟΥΝ ΛΕΧΘΕΙ ΚΑΙ πολλά έχουν γραφεί για το ζήτημα της υποβολής από τον Μακάριο των περιβόητων δεκατριών σημείων τροποποιήσεως του κυπριακού Συντάγματος. Πολλές φορές ο Μακάριος κατηγορήθηκε αργότερα από πολλούς και διάφορους ότι, με την ενέργειά του εκείνη, πυροδότησε την κρίση και οδήγησε στην ανάφλεξη που ήλθε κατά το τέλος του 1963. Μερικά όμως γεγονότα είναι αδιαμφισβήτητα. Και είναι τα εξής:
α) Ο Μακάριος δεν προσπάθησε, μονομερώς να τροποποιήσει το Σύνταγμα του κράτους, αλλά υπέβαλε πρόταση προς συζήτηση, η πρόταση αυτή μπορούσε, απλούστατα, είτε να συζητηθεί από την τουρκική πλευρά, είτε να απορριφθεί εξ αρχής(αλοίμονο εάν, σ' αυτό τον κόσμο, όταν υποβάλλονται κάποιες προτάσεις προς συζήτηση η απάντηση δίνεται με τα όπλα.
β) Είναι γενικά αποδεκτό ότι η τροποποίηση του Συντάγματος όπως είχε προταθεί, εξασφάλιζε την ομαλότερη λειτουργία του κράτους, συνεπώς η άρνηση της τουρκικής πλευράς έστω και να συζητήσει επί του θέματος, αποδεικνύει εξ αρχής εντελώς αρνητική τοποθέτηση που ήταν σύμφωνη προς την (όχι επίσημη αλλά πραγματική) τουρκική πολιτική διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας.
γ) Η τουρκική πλευρά, που είχε αρχίσει να εξοπλίζεται κατά τη διάρκεια του τετραετούς απελευθερωτικού αγώνα, συνέχισε τις πολεμικές της προπαρασκευές και μετά την εξεύρεση λύσης και τη δημιουργία της Κυπριακής Δημοκρατίας, τροφοδοτούμενη από την Αγκυρα, τόσο με άψυχο όσο και με έμψυχο υλικό. Αργά ή γρήγορα, η τουρκική
... Διαβάστε περισσότερα »
Όταν ο Ελληνισμός της Κύπρου είδε κι απόειδε με τα τηλεγραφήματα, τις προσφυγές στους διεθνείς οργανισμούς, τα δημοψηφίσματα και τα λοιπά νομικίστικα διαβήματα είπε να αναλάβει ο ίδιος την τύχη του στα χέρια του. "Εάν η διεθνής διπλωματία είναι ΑΔΙΚΟΣ και εν πολλοίς ΑΝΑΝΔΡΟΣ, η Κυπριακή ψυχή είναι γενναία. Εάν οι δυνάσται μας δεν θέλουν να αποδώσουν τη λευτεριά μας, μπορούμεν να την διεκδικήσωμεν με τα ίδια μας τα ΧΕΡΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ μας." Αυτά έγραφε ο Αρχηγός Γρίβας Διγενής στην πρώτη του προκήρυξη της 1ης Απριλίου 1955. Ήταν τότε που οι Έλληνες της Κύπρου ξεσηκώθηκαν εναντίων των Άγγλων αποικιοκρατών με σκοπό την ΕΝΩΣΙΝ και μόνον. (όπως έλεγε ο περίφημος όρκος της Φανερωμένης). Παρά όμως την ηρωική δράση της ΕΟΚΑ, παρά τις αγχόνες και τα ολοκαυτώματα, η διεθνής διπλωματία απέδειξε για ακόμα μια φορά το άδικο και άνανδρο πρόσωπό της. Και αντί της πολυπόθητης ΈΝΩΣΗΣ με την μάνα Ελλάδα, φέρνουν στην Κύπρο ένα εκτρωματικό σύνταγμα και δημιουργείται μία ανεξάρτητη "τάχα" δημοκρατία. Tα λόγια του Ηλία Ηλιού στην Βουλή των Ελλήνων αντικατοπτρίζουν τα πραγματικά γεγονότα: "Η Κύπρος δεν κατέστη ούτε δημοκρατία ούτε ανεξάρτητος. Αι συμφωνίαι αποτελούν πράγματι μιαν πρωτοφανή ήττα της Ελλάδος."
Πρωτεργάτες όλων αυτών φυσικά οι Άγγλοι που όταν είδαν ότι νικήθηκαν από μια χούφτα απειροπόλεμα αμούστακα παλλικάρια δεν θέλησαν να δώσουν την Κύπρο στην Ελλάδα και ενέπλεξαν στο όλο παιχνίδι την Τουρκία. Η Τουρκία που ας σημειωθεί εδώ ότι είχε παραιτηθεί
... Διαβάστε περισσότερα »
Ο Γεώργιος Γρίβας, γνωστός και με το ψευδώνυμο Διγενής, ήταν αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού και αμφιλεγόμενη προσωπικότητα της ιστορίας της Κύπρου. Οργάνωσε και ηγήθηκε του αγώνα των Κυπρίων για Ένωση με την Ελλάδα, Γεννήθηκε στη Χρυσαλινιώτισσα, στη Λευκωσία της Κύπρου, στις 5 Ιουλίου 1897 και μεγάλωσε στο χωριό Τρίκωμο της επαρχίας Αμμοχώστου. Αφού τελείωσε το σχολείο του Τρικώμου, πήγε στη Λευκωσία όπου φοίτησε στο Παγκύπριο Γυμνάσιο (1909-1915), διαμένοντας στην οικία της γιαγιάς του. Το 1916 μπήκε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων από την οποία αποφοίτησε το 1919 με το βαθμό του ανθυπολοχαγού Πεζικού. Συμμετείχε στη Μικρασιατική εκστρατεία όπου πολέμησε γενναία. Για τη δράση του παρασημοφορήθηκε και προάχθηκε σε υπολοχαγό. Αργότερα, επιλέχθηκε να φοιτήσει στη Γαλλική Ακαδημία Πολέμου. Το 1925 προάχθηκε σε λοχαγό και το 1935 σε ταγματάρχη. Με την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μετατέθηκε στη διεύθυνση επιχειρήσεων του Γενικού Επιτελείου Στρατού. Κατά την Ιταλική εισβολή εναντίον της Ελλάδας ο Γρίβας μετατέθηκε στο αλβανικό μέτωπο, ύστερα από διαρκή του αιτήματα, όπου και υπηρέτησε ως επιτελάρχης της ΙΙ Μεραρχίας. Κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής ίδρυσε στην Αθήνα την Οργάνωση Χ. Το 1946 παραιτήθηκε από την ενεργό υπηρεσία με το βαθμό του αντισυνταγματάρχη.
Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας μετέβη μυστικά στην Κύπρο με το ψευδώνυμο "Διγενής" και ίδρυσε την ΕΟΚΑ, της οποίας ήταν και ο στρατιωτικός αρχηγός (πολιτικός αρχηγός ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακ
... Διαβάστε περισσότερα »
Ο Γρηγόρης Πιερή Αυξεντίου (1928-1957) ήταν Κύπριος αγωνιστής της ΕΟΚΑ, κατά τον Απελευθερωτικό Αγώνα του 1955-59 εναντίον της Αγγλικής κατοχής. Ήταν δεύτερος στην ιεραρχία της οργάνωσης, και σκοτώθηκε από τους Άγγλους σε μάχη που δόθηκε κοντά στο Μοναστήρι Μαχαιρά. Κατά τη διάρκεια του αγώνα ήταν κυρίως γνωστός με το ψευδώνυμο Ζήδρος, ενώ εκ των υστέρων ονομάστηκε «Σταυραετός του Μαχαιρά».
Στην Κύπρο θεωρείται εθνικός ήρωας, και τιμάται κάθε χρόνο με μνημόσυνο στο Μοναστήρι Μαχαιρά, σε ημερομηνία που πλησιάζει εκείνην του θανάτου του.
Πρώτα χρόνια:
Ο Αυξεντίου γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1928 στο χωριό Λύση που βρίσκεται ανάμεσα στη Λευκωσία και στην Αμμόχωστο. Γονείς του ήταν ο Πιερής και η Αντωνία Αυξεντίου, και είχε μία μικρότερη αδελφή, την Χρυστάλα. Πήγε δημοτικό στο χωριό του, και μετά στο γυμνάσιο της Αμμοχώστου, το πλησιέστερο προς τη Λύση. Μετά το γυμνάσιο πήγε στην Ελλάδα με σκοπό να σπουδάσει στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, όμως στις εξετάσεις δεν κατάφερε να εισαχθεί. Κατετάχθη στον Ελληνικό στρατό και πέρασε από τη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού, ενώ παράλληλα μελετούσε φιλολογία για να μπει στην φιλοσοφική σχολή Αθηνών. Απολύθηκε από το Στρατό ως Έφεδρος Ανθυπολοχαγός Πεζικού, και στη συνέχεια υπηρέτησε στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα για λίγους μήνες, προτού και επιστρέψει στην Κύπρο το 1952, όπου εργάστηκε μαζί με τον πατέρα του και αρραβωνιάστηκε.
«Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια, να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά».
Ευαγόρας Παλληκαρίδης.
Στα λόγια τα καταφέρνουν πολλοί. Πόσοι όμως έκαναν τα γραπτά τους πράξη; Πόσοι είχαν το θάρρος ενός νεαρού μαθητή, που επέλεξε να μετακομίσει στα 18 του χρόνια στο «Πάνθεον των Ηρώων»;
Ο νεαρός ήρωας του αγώνα της ΕΟΚΑ, οραματιστής και ποιητής ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας του αστυνομικού Μιλτιάδη Θεοδώρου από τη Λάπηθο Λάρνακας κι εγγονός του Θεόδωρου Παλληκαρά απ’ τον οποίο πήρε το επίθετό του ο ήρωας. Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης γεννήθηκε στην Τσάδα της Πάφου, στις 28 Φεβρουαρίου 1938. Ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας του Μιλτιάδη. Στην οικογένεια του Ευαγόρα ανήκει –δεύτερος ξάδερφος– και ο ήρωας Στέλιος Μαυρομμάτης, απαγχονισθέντας ήρωας της ΕΟΚΑ.
Από το σχολείο άρχισε να φαίνεται το συγγραφικό του ταλέντο, δημιουργεί τη σχολική εφημερίδα της τάξης του την οποία γράφει σχεδόν ολόκληρη μόνος του. Το Φθινόπωρο του 1950 εγγράφεται στο Γυμνάσιο στο Κτήμα, καθώς μετακόμισαν εκεί οι γονείς του το 1949. Εκείνη την εποχή ξεκινά να γράφει στίχους. Πέρασε τις 6 τάξεις του Δημοτικού σχολείου με άριστα. Πάντα ο ίδιος, ντροπαλός, φιλότιμος, σοβαρός και ήρεμος. Η φυσική του Εξυπνάδα τον κάνει να ξεχωρίζει γρήγορα. Το ύφος του ευγενικό, λεπτό, τονίζεται από τη ζωηρότητα της εφηβική ηλικίας και αφήνει στις μνήμες των συμμαθητών του και των άλλων που τον γνώρισαν, ανεξίτηλες εντυπώσ
... Διαβάστε περισσότερα »
Οι Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, που υπογράφηκαν το 1959 μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας, Ελλάδας, Τουρκίας, ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής κοινότητας, ήταν οι Συνθήκες με τις οποίες τερματίστηκε η βρετανική κυριαρχία επί της Κύπρου και ιδρύθηκε ανεξάρτητο Κυπριακό κράτος. Η συμφωνία της Ζυρίχης υπογράφηκε στις 11 Φεβρουαρίου 1959 από τους τότε πρωθυπουργούς της Ελλάδας Καραμανλή και της Τουρκίας Μεντερές. Η συνθήκη επικυρώθηκε μια βδομάδα αργότερα, στις 19 Φεβρουαρίου 1959 στο Λονδίνο, όπου και υπογράφηκε η Συμφωνία του Λονδίνου από τους πρωθυπουργούς και υπουργούς εξωτερικών Ελλάδας, Τουρκίας και Βρετανίας, τον εκπρόσωπο της ελληνοκυπριακής κοινότητας Μακάριο και τον εκπρόσωπο της τουρκοκυπριακής κοινότητας Φαζίλ Κιουτσούκ. Η συνθήκη κατοχύρωνε την ανεξαρτησία της Κύπρου, καθόριζε το Σύνταγμα του νέου κράτους και τα δικαιώματα κάθε εθνοτικής κοινότητας όσον αφορά το κράτος και τη διακυβέρνηση. Η πολιτειακή οργάνωση του νεοσύστατου κράτους ήταν πολύπλοκη και απαιτούσε ομοφωνία και των δύο κοινοτήτων σε μια σειρά από θέματα. Ο Πρόεδρος θα ήταν Ελληνοκύπριος και ο Αντιπρόεδρος Τουρκοκύπριος.
Στις συμφωνίες περιλαμβανόταν "Συνθήκη Εγγυήσεων" μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας, Βρετανίας και Κύπρου με την οποία, σε περίπτωση διασάλευσης της συνταγματικής τάξης, μια από τις τρεις πρώτες «εγγυήτριες δυνάμεις» θα μπορούσε να προβεί σε μονομερή δράση, αφού προηγουμένως είχαν εξαντληθεί τα περιθώρια διαπραγματεύσεων με τις άλλες δυο.
Η Εθνική Οργάνωσις Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ) ήταν οργάνωση των Ελληνοκυπρίων που έδρασε κατά την χρονική περίοδο 1955-1959 για την ελευθερία της Κύπρου από την Βρετανική κυριαρχία, εθνική αυτοδιάθεση και την ένωσή της με την Ελλάδα.
Οι απαρχές:
Ο Γεώργιος Γρίβας,πρώην αρχηγός της αντικομμουνιστικής Οργάνωσης Χ στη δεκαετία του 1940, είχε συλλάβει από νωρίς την ιδέα της ένοπλης δράσης. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, παρουσίασε τις απόψεις του στον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο Γ΄, ο οποίος αρχικά ήταν αρνητικός. Το 1952 πραγματοποιήθηκε σειρά συναντήσεων, στις οποίες συμμετείχαν εκτός του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Μακάριου Γ΄, και του ίδιου του Γρίβα, ο κυπριακής καταγωγής δημοσιογράφος Αχιλλέας Κύρου, και οι δικηγόροι Σάββας και Σωκράτης Λοϊζίδης, καθώς και Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι πνευματικοί άνθρωποι και στρατιωτικοί. Σύνδεσμος με την Κύπρο ήταν ο Ανδρέας Αζίνας. Ο Μακάριος Γ΄, είχε αρχικά δισταγμούς, τελικά συναίνεσαι το 1954, με τον όρο ότι οι επιθέσεις θα γίνονταν κατά των βρεταννικών εγκαταστάσεων χωρίς ανθρώπινα θύματα. Ο Γρίβας έχοντας προετοιμάσει το έδαφος με παλιότερες επισκέψεις του στο νησί, αφού μετακινήθηκε αρχικά στη Ρόδο, έφτασε και στην Κύπρο. Η σύλληψη από τους Βρεταννούς, τον Ιανουάριο του 1955 του ελλαδικού καϊκιού ΄΄Άγιος Γεώργιος΄΄ που μετέφερε πολεμοφόδια στο νησί δεν εμπόδισε τελικά τη σύσταση της οργάνωσης.
Ξεχωριστή και τραγική συνάμα «νότα» στον αγώνα του 1955 - 1959 αποτελούν οι 9 απαγχονισθέντες από τους Άγγλους. Με αυτό μας το άρθρο θα αναφέρουμε επιγραμματικά την ιστορία καθενός. Εδώ να σημειώσουμε ότι είναι όλοι τους θαμμένοι στα Φυλακισμένα Μνήματα. Αναφέρονται με αλφαβητική σειρά.
Όλοι τους επέδειξαν μεγάλη γενναιότητα και δεν δείλιασαν ούτε στιγμή, ακόμη και κατά την ώρα της εκτέλεσής τους, κατά την οποία φώναζαν συνθήματα υπέρ της ελευθερίας, ενώ σε γράμματα που έγραφαν στους δικούς τους, τους έδιναν κουράγιο και τους εμψύχωναν, αφού η ώρα της λευτεριάς ήταν κοντά. Αιωνία τους η μνήμη κι ας είναι ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει.
Ανδρέας Δημητρίου: Καταγόταν από τον Άγιο Μάμα Λεμεσού και ήταν υπάλληλος του Τελωνείου της Αμμοχώστου. Συνελήφθηκε στις 28 Νοεμβρίου 1955 στην Αμμόχωστο, με την κατηγορία ότι πυροβόλησε και τραυμάτισε πράκτορα της Μυστικής Υπηρεσίας. Απαγχονίστηκε στις 10 Μαΐου 1956, μαζί με τον Καραολή, σε ηλικία 22 ετών. Η εκτέλεσή τους προκάλεσε παγκόσμια κατακραυγή.
Ανδρέας Ζάκος: Καταγόταν από τη Λινού και ήταν υπάλληλος της Μεταλλευτικής Εταιρείας Ξερού. Συνελήφθηκε στη μάχη των Σόλων στις 19 Δεκεμβρίου 1955 και καταδικάστηκε σε θάνατο για τη συμμετοχή του σ’ αυτήν. Απαγχονίστηκε στις 9 Αυγούστου 1956, μαζί με τον Πατάτσο και το Μιχαήλ, σε ηλικία 24 ετών.
Μιχαήλ Καραολής: Καταγόταν από το Παλαιχώρι, απόφοιτος της Αγγλικής Σχολής
... Διαβάστε περισσότερα »
Με την βοήθειαν του Θεού, με πίστιν εις τον τίμιον αγώνα μας, με τη συμπαράσταση ολοκλήρου του Ελληνισμού και με την βοήθειαν των Κυπρίων, αναλαμβάνομεν, τον Αγώνα δια την αποτίναξιν του Αγγλικού ζυγού, με σύνθημα εκείνο το οποίο μας κατέλιπον οι πρόγονοί μας ως ιεράν παρακαταθήκη: "Ή ταν ή επί τας". Έλληνες, όπου και αν ευρίσκεσθε, ακούσατε την φωνή μας: εμπρός όλοι μαζί για τη λευτεριά της Κύπρου μας. Ε.Ο.Κ.Α. ο Αρχηγός Διγενής.
Μ' αυτά τα λόγια ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας, (Διγενής), ο αρχηγός της Ε.Ο.Κ.Α. (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών) έδινε το έναυσμα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της Κύπρου κατά των Άγγλων κατακτητών.
Την 1η Απριλίου 1955, εκρήξεις βομβών συγκλόνισαν τις κυπριακές πόλεις και έπληξαν καίριους στόχους. Από τότε και καθημερινά για τέσσερα χρόνια γινόταν μαζικές μαθητικές διαδηλώσεις, δολιοφθορές σε κυβερνητικά κτήρια, φόνοι Εγγλέζων αξιωματικών και γενικότερα ένας αμείλικτος ανταρτοπόλεμος που είχε πολύ καλά προπαρασκευασθεί.
Ο εθνικοαπελευθερωτικός Αγώνας είχε ένα ισχυρό έρεισμα: το δημοψήφισμα της 15/11/1950 όπου οι Έλληνες της Κύπρου - καθώς και μερικοί Τουρκοκύπριοι - σε ποσοστό 96% περίπου υπέγραψαν σ' ένα μεγάλο τόμο που είχε ως τίτλο: "Αξιούμεν την Ένωσιν της Κύπρου με την Ελλάδα".
Αργότερα, το 1954 η κυβέρνηση Παπάγου καταθέτει προσφυγή στον Ο.Η.Ε. ζητώντας την αυτοδιάθεση της Κύπρου χωρίς όμως αποτέλεσμα. Η σκέψη για ένοπλο αγώνα είχε πια ωριμάσει. Οι συνθήκες βέβαια για κάτι τέτοιο δεν ήταν καθό
... Διαβάστε περισσότερα »
Νησιώτικο σύμπλεγμα που βρίσκεται στο νότιο και μέχρι το κεντρικό Αιγαίο, μεταξύ Κρήτης - Πελοποννήσου - Εύβοιας και των νομών Σάμου και Δωδεκανήσου. Τα νησιά βρέχονται από το Αιγαίο, το Μυρτώο και το Κρητικό Πέλαγος. Τα κυριότερα νησιά των Κυκλάδων είναι η Νάξος, η Άνδρος, η Τήνος, η Πάρος, η Κέα, η Μήλος, η Αμοργός, η Ίος, η Σύρος, η Κύθνος, η Μύκονος, η Σίφνος, η Σέριφος, η Θήρα (ή Σαντορίνη), η Σίκινος, η Κίμωλος, η Φολέγανδρος, η Ανάφη, η Αντίπαρος, η Γυάρος, η Ηράκλεια, η Μακρόνησος, η Πολύαιγος, η Ρήνεια, η Δονούσα, η Κέρος, η Θηρασία, το Δεσποτικό και η Δήλος. Γύρω από τα νησιά αυτά υπάρχουν πολλές νησίδες και βραχονησίδες.
Ο Ν. Κυκλάδων έχει έκταση 2.572 τ. χλμ. και πληθυσμό 100.083 κατοίκους. Πρωτεύουσα του νομού είναι η Ερμούπολη της Σύρου. Διοικητικά διαιρείται σε οκτώ επαρχίες : Άνδρου με πρωτεύουσα την Άνδρο, Θήρας με πρωτεύουσα τη Θήρα, Κέας με πρωτεύουσα την Κέα, Μήλου με πρωτεύουσα τη Μήλο, Νάξου με πρωτεύουσα τη Νάξο, Πάρου με πρωτεύουσα την Πάρο, Σύρου με πρωτεύουσα την Ερμούπολη και Τήνου με πρωτεύουσα την Τήνο.
Το έδαφος των Κυκλαδονήσων είναι ορεινό, καθώς αποτελείται από κορυφές βουνών μιας ξηράς που καταποντίστηκε. Το ύψος των βουνών είναι μικρό.
Στη Νάξο εκτείνεται η οροσειρά Ζιά (1.004 μ.), στην Άνδρο τα όρη Άγιοι Σαράντα (714 μ.), Πέταλο (1.003 μ.) και Κουβαράς (975 μ.) στην Τήνο ο Τσικνιάς (713 μ.), στην Πάρο ο Προφήτης Ηλίας (750 μ.), στην Κέα ο Προφήτης Ηλίας (568 μ.), στη Μήλ
... Διαβάστε περισσότερα »
Κατά το 1877-1878 διεξαγόταν Ρωσοτουρκικός πόλεμος, που κατέληξε υπέρ των Ρώσων στη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου. Αρχικά η Ελλάδα δεν αναμείχτηκε στον πόλεμο, η κυβέρνηση όμως Α. Κουμουνδούρου, που διαδέχτηκε τον Κανάρη, κήρυξετον πόλεμο εναντίον της Τουρκίας και ο ελληνικός στρατός εισέβαλε στις παραμεθόριες τουρκικές επαρχίες. Αναγκάστηκε όμως να επιστρέψει, όταν η Ρωσία και η Τουρκία έκαναν ανακωχή.
Τα επαναστατικά κινήματα που είχαν οργανωθεί στη Θεσσαλία, τη Μακεδονία και την Κρήτη καταπνίγηκαν στο αίμα από τον τουρκικό στρατό.
2. Ο πόλεμος του 1897.
Είχε ως αφορμή τη συνεχή παραβίαση του καταστατικού Χάρτη της Χαλέπας από την πλευρά της Τουρκίας. Οι Κρητικοί κήρυξαν επανάσταση και την ένωσή τους με την Ελλάδα, ενώ τμήματα του ελληνικού στόλου έπλεαν προς το νησί με τη διαταγή του πρωθυπουργού Δηλιγιάννη.
Τότε ο σουλτάνος κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Ελλάδας και τον Απρίλιο άρχισαν οι συγκρούσεις των στρατών Ελλάδας και Τουρκίας στα σύνορα των δύο χωρών. Ο ελληνικός στρατός, λιγότερος και πιο ανοργάνωτος, γρήγορα τράπηκε σε φυγή και, υποχωρώντας άτακτα, έφτασε μέχρι τα Φάρσαλα και την Ταράτσα, κοντά στη Λαμία. Με την επέμβαση του τσάρου υπογράφτηκε η ανακωχή της Ταράτσας.
Η συνθήκη της Κωνσταντινούπολης (Νοέμβριος 1897) υποχρέωσε το σουλτάνο να α
... Διαβάστε περισσότερα »
Oι πρώτοι πολιτισμοί Στη διάρκεια της 5ης χιλιετίας π. Χ., χάρη κυρίως στην εφεύρεση της γραφής και του τροχού, οι πρώτοι αστικοί πολιτισμοί του κόσμου ανθίζουν, πρώτα στη Μεσοποταμία και αργότερα στην Αίγυπτο. Οι πόλεις-κράτη της Μεσοποταμίας αναπτύσσονται από αγροτικούς και θρησκευτικούς οικισμούς, σταθεροποιούνται χάρη στη μετανάστευση των Σουμέριων λαών και πλουτίζουν με τη γεωργία και το εμπόριο με άλλους λαούς. Με την ανάπτυξη, όμως, δημιουργούνται διαμάχες μεταξύ των πόλεων, καμμία από τις οποίες δεν αποκτά μια σταθερή υπεροχή. Στην Αίγυπτο, η πρόωρη ενοποίηση και κεντροποίηση της εξουσίας καταλήγει στη λατρεία των Φαραώ. Γύρω στο 2000 π. Χ. οι Σουμέριοι απειλούνται σοβαρά από εισβολές βαρβάρων, ενώ η Αίγυπτος μπαίνει σε μια φάση παρακμής λόγω των εσωτερικών εντάσεων. Στο μεταξύ αναπτύσσεται ο Μινωικός πολιτισμός.
2000-1200 π.Χ.
Ικτίτες και Ασσύριοι Μια συρροή Αρείων φυλών, στις αρχές της 2ης χιλιετίας π. Χ., ανέτρεψε το Σουμερικό πολιτισμό, τον Ινδικό πολιτισμό και, σε μικρότερο βαθμό, τον Αιγυπτιακό πολιτισμό. Οι Άρειοι προσαρμόστηκαν στους υπάρχοντες πολιτισμούς, ειδικά στη Βαβυλωνία. Μετά το 1600 π. Χ. οι Αιγύπτιοι, οι Χετταίοι στην Ανατολία και οι Ασσύριοι ,αναπτύσσουν στρατιωτικές δομές σε ευρεία κλίμακα. Την περίοδο αυτή στην ανατολική Μεσόγειο αρχίζουν να αναδεικνύονται νέοι πολιτισμοί. Οι κάτοικοι της Μινωικής Κρήτης δημιουργούν μια θαλάσσια αυ
... Διαβάστε περισσότερα »
Oι πρώτοι πολιτισμοί Από το 4000 έως το 2000 π.Χ. ο πολιτισμός στην Ελλάδα συνεχίζει την ανοδική του πορεία. Οι χώροι διαβίωσης οχυρώνονται, οι τέχνες αναπτύσσονται και οι εμπορικές ανταλλαγές επεκτείνονται. Συνεχίζονται ο Πρωτοελλαδικός, ο Κυκλαδικός και ο Μινωικός πολιτισμός.
2000-1200 π.Χ.
Ικτίτες και Ασσύριοι. Από το 2000 - 1520 π.Χ. έχουμε την ακμή του Μινωικού πολιτισμού. Κτίζονται στην Κρήτη τα ανάκτορα και εμφανίζεται η ιερογλυφική γραφή. Στην τέχνη κυριαρχεί ο Καμαραϊκός ρυθμός και εμφανίζεται ο κεραμικός τροχός. Στα 1600 π.Χ. εμφανίζεται η "Γραμμική γραφή Α΄”. Από το 1520 - 1200 π.Χ. τα Μινωικά κέντρα καταστρέφονται και κυριαρχεί ο Μυκηναϊκός πολιτισμός. Οι Αχαιοί καταλαμβάνουν την Κρήτη. Εμφανίζεται η "Γραμμική γραφή Β΄”.
1200-700 π.Χ.
Ο σίδηρος και το αλφάβητο Στα 1200 π.Χ. γίνεται η κάθοδος των Δωριέων στην Ελλάδα και αρχίζει ο α΄ ελληνικός αποικισμός. Στα χρόνια αυτά γίνεται και ο Τρωικός πόλεμος. Ο Μυκηναϊκός πολιτισμός παρακμάζει και αρχίζει η χρήση του σιδήρου στην Ελλάδα. Η Αθήνα γίνεται κέντρο των τεχνών, ενώ στην Πελοπόννησο κυριαρχεί το Άργος. Μετά το 800 π.Χ. διαμορφώνεται η αρχαία Ελληνική θρησκεία και αρχίζει ο β΄ Ελληνικός αποικισμός. Ξεσπά ο Μεσσηνιακός πόλεμος και στη συνέχεια ο Ληλάντιος πόλεμος.
700-300 π.Χ.
Η γέννηση της φιλοσοφίας Εισάγεται το νόμισμα στην Ελλάδα, ενώ ο
... Διαβάστε περισσότερα »
Ένα πανάρχαιο πρωτοελληνικό φύλο, οι Σαρακατσαναίοι, με αρχική κοιτίδα τη κεντρική και νότια οροσειρά της Πίνδου με επίκεντρο τα Άγραφα διασκορπίστηκαν το 18ο αιώνα σε όλη την Ελλάδα. Ως νομάδες κτηνοτρόφοι (σκηνίτες) μετακινούνταν διαρκώς, το καλοκαίρι στα βουνά, στους κάμπους το χειμώνα. Η επικρατέστερη ετυμολογία του ονόματός τους δηλώνει τον ανυπότακτο χαρακτήρα τους κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, από την τουρκική λέξη καρά (μάυρος,μάυρα ρούχα) και την τουρκική μετοχή κατσιάν (=φεύγων ,φυγάς, ανυπότακτος)...
Η γλώσσα τους, ελληνική με στοιχεία της Αρχαιοελληνικής διαλέκτου, απαλλαγμένη από ξένα στοιχεία, παράλληλα με τη διατήρηση της αυθεντικότητας των εθίμων, κανόνων συμπεριφοράς και διαβίωσης αποδεικνύει την πανάρχαια ελληνικότητα τους. Σε αυτά τα στοιχεία στηρίζεται και η διάκριση τους από τους Βλάχους (Βλαχόφωνους Έλληνες), που μιλούσαν εκτός από τα ελληνικά και τα Βλάχικα. Το μόνο κοινό στοιχείο,ήταν το κτηνοτροφικό επάγγελμα.
Η οικονομική και κοινωνική ζωή των Σαρακατσαναίων ήταν οργανωμένη με ένα είδος συνεταιρισμού το «Τσελιγκάτο», για την καλύτερη παραγωγική συνεργασία και διάθεση των κτηνοτροφικών τους προϊόντων. Ο τσέλιγκας (αρχιποιμένας)-πλούσιος κτηνοτρόφος με πολλά πρόβατα- ήταν ο αρχηγός, επιφορτισμένος με υποχρεώσεις που αφορούσαν τα οικονομικά αλλά και τα κοινωνικά προβλήματα του τσελιγκάτου. Η διαβίωσή τους εξασφαλίζονταν στο «κονάκι», ένα καλύβι φτιαγμένο με σάλωμα. Η Σ
... Διαβάστε περισσότερα »
Η Κρήτη είναι το μεγαλύτερο νησί της Ελλάδος και ένα από τα μεγαλύτερα νησιά της Μεσογείου. Είναι επίσης το νοτιότερο τμήμα της Ευρώπης. Βρίσκεται δε μεταξύ τριών ηπείρων : Ευρώπη, Ασία και Αφρική. Περιβρέχεται Β από το Κρητικό Πέλαγος, Ν από το Λιβυκό Πέλαγος, Δ από το Νότιο Ιόνιο Πέλαγος και τη Μεσόγειο και Α από το Καρπάθιο Πέλαγος.
Έχει έκταση 8.338 τ. χλμ. και πληθυσμό 536.980 κατοίκους. Διαιρείται σε τέσσερις νομούς : Χανίων με πρωτεύουσα τα Χανιά, Ρεθύμνου με πρωτεύουσα το Ρέθυμνο, Ηρακλείου με πρωτεύουσα το Ηράκλειο και Λασιθίου με πρωτεύουσα τον Άγιο Νικόλαο. Η Κρήτη περιβάλλεται από μικρές νησίδες ή νησάκια που όλα είναι ακατοίκητα. Το μόνο κατοικήσιμο νησί είναι η Γαύδος, που βρίσκεται στα νότια.
Το έδαφος της Κρήτης είναι στη μεγαλύτερή του έκταση ορεινό. Σε πολλά δε σημεία είναι βραχώδες. Αναλυτικά η κατανομή του σε κατηγορίες έχει ως εξής : 33% πεδινό, 26% ημιορεινό και 41% ορεινό. Τρεις είναι οι κύριες οροσειρές της Κρήτης : τα Λευκά Όρη, η Ίδη και η Δίκτη. Τα Λευκά Όρη ή Μαδάρες βρίσκονται στο δυτικό τμήμα της και έχουν ψηλότερη κορυφή τις Πάχνες (2.452 μ.). Η Ίδη ή Ψηλορείτης καταλαμβάνει το κέντρο του νησιού και έχει ψηλότερη κορυφή τον Τίμιο Σταυρό (2.456 μ.). Ανάμεσα στο Ηράκλειο και το Λασίθι υψώνεται η Δίκτη, με ψηλότερη κορυφή τον Εντίχη (2.148 μ.).
Στο ανατολικό άκρο του νησιού εκτείνονται τα Όρη της Σητείας, με ψηλότερη κορυφή τον Αφέντη (1.475 μ.). Στα νότια του Ηρακλεί
... Διαβάστε περισσότερα »
Η Γ΄ Εθνοσυνέλευση των Ελλήνων (3 Απριλίου 1827), που είχε ψηφίσει το "Πολιτικό Σύνταγμα της Ελλάδας", είχε εκλέξει συγχρόνως και τον Ιωάννη Καποδίστρια κυβερνήτη της χώρας για επτά χρόνια. Ο Καποδίστριας αποβιβάστηκε στην Αίγινα (12 Ιανουαρίου 1828), στην προσωρινή έδρα της ελληνικής κυβέρνησης, και στις 26 ορκίστηκε και ανέλαβε καθήκοντα. Από τη στιγμή εκείνη κατέβαλε υπεράνθρωπες προσπάθειες για τη συγκρότηση συγχρονισμένου κράτους μέσα στα ερείπια που άφησε ο μακροχρόνιος αγώνας.
Το Σεπτέμβριο ο Γάλλος στρατηγός Μαιζόν ξεκαθάρισε την Πελοπόννησο υποχρεώνοντας τον Ιμπραήμ να αποχωρήσει με τα τουρκοαιγυπτιακά του στρατεύματα. Τον Ιούνιο-Αύγουστο 1829 συγκλήθηκε η Δ΄ Εθνοσυνέλευση στο Άργος και στις 12 Σεπτεμβρίου ο Δημ. Υψηλάντης έδωσε την τελευταία νικηφόρα
μάχη του αγώνα στην Πέτρα της Βοιωτίας.
Στις 22 Ιανουαρίου 1830 υπογράφτηκε το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, με το οποίο αναγνωριζόταν η πλήρης ανεξαρτησία της Ελλάδας και καθορίζονταν τα σύνορά της (η γραμμή Αχελώου-Σπερχειού, ενώ από τα νησιά επιδικάζονται η Εύβοια, οι Σποράδες και οι Κυκλάδες.). Στις 9 Σεπτεμβρίου δολοφονήθηκε στο Ναύπλιο ο Καποδίστριας και με αυτόν το βίαιο τρόπο διακόπτεται η πρώτη περίοδος ζωής του ελεύθερου κράτους.
β) Η βασιλεία του Όθωνα.
Μετά τη δολοφονία του κυβερνήτη σχηματίστηκε διοικητική επιτροπή με πρόεδρο τον Αυγουστίνο Καποδίστρια. Τον επόμ
... Διαβάστε περισσότερα »
Ο Χαρίλαος Τρικούπης αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια της νεοελληνικής Ιστορίας, ένα φωτεινό παράδειγμα πολιτικού που αφιέρωσε τη ζωή του στη χώρα.
Ακέραιος και ανυποχώρητος χαρακτήρας, υπερασπίστηκε πάντοτε θαρραλέα τις φιλελεύθερες ιδέες και την πιστή εφαρμογή των κανόνων του Συντάγματος. Η θέσπιση της αρχής της δεδηλωμένης-θεμελιώδης κοινοβουλευτική κατάσταση- αποτελεί παράδειγμα των δημοκρατικών αρχών του.
Έχοντας ως εφόδια ευφυΐα, εργατικότητα, εντιμότητα, δημιούργησε ένα πρότυπο πολιτικού άνδρα που έκτοτε αποτελεί το υπόδειγμα εκείνων των συναδέλφων του που πράγματι φιλοδοξούν να υπηρετήσουν την πατρίδα αλλά και των απλών πολιτών που σε αυτόν αναγνωρίζουν πως πρέπει να είναι οι ηγέτες του.
Ο Τρικούπης προσπάθησε να αλλάξει τα πάντα. Την κοινοβουλευτική λειτουργία, τη δημόσια διοίκηση, τα οικονομικά, το στράτευμα, τη διπλωματική εικόνα της χώρας και προπαντός να επεκτείνει τα γεωγραφικά της όρια, απελευθερώνοντας αλύτρωτα εδάφη.
Φιλόδοξος στόχος της πολιτικής του Χαρίλαου Τρικούπη στάθηκε η οικονομική ανάπτυξη, την οποία ο ίδιος θεωρούσε καθοριστική για την πρόοδο της χώρας σε όλους τους τομείς. Τα έργα υποδομής δεν αφορούσαν μόνον τα μεγάλα δημόσια έργα, αλλά επεκτείνονταν στην ανάπτυξη της εσωτερικής αγοράς, στις δραστικές μεταρρυθμίσεις της κρατικής μηχανής μέρος των οποίων ήταν η καθιέρωση αυστηρών κριτηρίων στην πρόσληψη των δημοσίων υπαλλήλων όπως και
... Διαβάστε περισσότερα »
Το «Λιοντάρι του Μοριά» υπήρξε θρυλική μορφή που έδρασε κατά τον εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα του 1821. Γεννήθηκε στο Ραμαβούνι της Μεσσηνίας το 1770. Έμεινε ορφανός σε ηλικία 10 ετών το 1780. Από πολύ μικρός, μόλις 15 ετών, προσχώρησε στην ομοσπονδία Ζαχαρία ξεκινώντας μία πορεία που έμελλε να τον αναδείξει σε έναν από τους σημαντικότερους, πρωταγωνιστές της Ελληνικής Επανάστασης. Τις πρώτες μεγάλες μάχες του τις έδωσε με τον Ανδρούτσο, πατέρα του Οδυσσέα, βοηθώντας τον να περάσει στη Στερεά Ελλάδα. Ήδη από τις μάχες αυτές ξεχώρισε λόγω των στρατιωτικών του ικανοτήτων. Μετά την κατάληψη των Επτανήσων από τον Ναπολέοντα το 1797 εντάθηκε η απελευθερωτική κίνηση και αυτός βρισκόταν στις πρώτες γραμμές. Ξέφυγε από τον κλοιό των Τούρκων στην Ξεροκερπινή και κατέφυγε στη Ζάκυνθο το 1805. Επέστρεψε όμως στη Μάνη, όπου αντιμετώπισε το άσβεστο μίσος των Τούρκων αλλά και των προεστών και αφορίστηκε από τον Πατριάρχη. Το 1806 είκοσι οκτώ μέλη της οικογένειάς του εξοντώθηκαν από προδοσία της μονής Αιμυαλών, όπου είχαν βρει καταφύγιο. Ο ίδιος σώθηκε επειδή έτυχε να μην βρίσκεται στη μονή. Έτσι κατέφυγε στη Ζάκυνθο, όπου γνωρίστηκε με τον Καποδίστρια, τον Μπότσαρη και άλλους που είχαν καταφύγει και αυτοί στα Επτάνησα λόγω της καταδίωξής τους από τον Αλή Πασά.
Ανέπτυξε δράση και συγκρότησε τον πρώτο ελληνικό στόλο αποτελούμενο από 70 πλοία. Ο στόλος αυτός έδρασε από το 1807 έως το 1808, οπότε σταμάτησε έπειτα από επέμβαση του Πατριαρχείου. Στη συνέχεια, ο
... Διαβάστε περισσότερα »
Στις 22 Φεβρουαρίου 1821 ο Αλ. Υψηλάντης πέρασε τον Προύθο σημαίνοντας την έναρξη του αγώνα. Στο Ιάσιο ο Υψηλάντης κήρυξε επίσημα την επανάσταση και ο Γεωργάκης Ολύμπιος έσπευσε να ενωθεί μαζί του (26 Φεβρουαρίου). Στον έρανο που επακολούθησε συγκεντρώθηκε ποσό ενός εκατομμυρίου γροσίων, ενώ ο Καντακουζηνός ανέλαβε την αρχηγία του Ιερού Λόχου, που τον αποτέλεσαν 500 νέοι σπουδαστές. Στις 17 Μαρτίου ο Υψηλάντης ύψωσε την ελληνική σημαία στην πρωτεύουσα της Βλαχίας, το Βουκουρέστι· στο Γαλάτσι οι Έλληνες με επικεφαλής τον Καρπενησιώτη συγκρούστηκαν για πρώτη φορά με τους Τούρκους και κατόρθωσαν να διασπάσουν τις γραμμές τους. Στο Δραγατσάνι όμως ο Ιερός Λόχος συνετρίβη και στη μονή του Σέκου ο Γεωργάκης Ολύμπιος και οι συμπολεμιστές του ανατινάχτηκαν μαζί με την πυριτιδαποθήκη για να μην παραδοθούν. Σύντομη και άτυχη υπήρξε η πρώτη προσπάθεια των αγωνιστών στη Μολδοβλαχία. Διευκόλυνε όμως παρ' όλα αυτά και προετοίμασε την έκρηξη της επανάστασης στο Μοριά, στη Ρούμελη, στην Ήπειρο, στη Μακεδονία, στη Θεσσαλία και στα νησιά.
Β. Η επανάσταση στην κυρίως Ελλάδα.
Μετά την αποτυχία του Υψηλάντη, πρώτη εξεγέρθηκε η Πελοπόννησος. Στις 22 Μαρτίου 1821 επιτεύχθηκε η άλωση της Καλαμάτας, ως επίσημη όμως έναρξη του αγώνα θεωρείται η 25η Μαρτίου, ημέρα κατά την οποία, σύμφωνα με την παράδοση, στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας ο επίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός ύψωσε τη σημαία της Επανάστασης, η οποία απλώ
... Διαβάστε περισσότερα »
Μετά την άλωση της Κωσταντινούπολης συνεχίστηκε και ολοκληρώθηκε η κατάκτηση και των υπόλοιπων ελληνικών χωρών. Το 1456 καταλύθηκε το δουκάτο των Αθηνών, το 1460 το δεσποτάτο του Μιστρά, το 1461 η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας. Στη θέση ενός λαού με μεγάλη εκπολιτιστική δύναμη έρχεται τώρα ένας άλλος λαός, βάρβαρος και απολίτιστος, που δεν ήταν σε θέση να αφομοιώσει και να συνεχίσει τον πολιτισμό που βρήκε. Έτσι, ολόκληρη η περιοχή της Εγγύς Ανατολής μαζί και η Ελλάδα βυθίστηκαν σε μεσαιωνική βαρβαρότητα. Το πλήγμα ήταν βαρύ, όμως ο Ελληνισμός δεν έσβησε. Εξακολούθησε να ζει κάτω από την ισχυρή επίδραση του Βυζαντίου και να ελπίζει σε ανάσταση και αναγέννηση του Έθνους.
α) Η ζωή των υπόδουλων Ελλήνων.
Ο σουλτάνος αναγνώρισε την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία ως επίσημο θεσμό μέσα στο κράτος του και παραχώρησε ορισμένα προνόμια στον οικουμενικό πατριάρχη, που τον καθιστούσαν εθνάρχη, δηλ. θρησκευτικό και πολιτικό αρχηγό των υπόδουλων Ελλήνων. Πρώτος πατριάρχης μετά την Άλωση αναδείχτηκε ο λόγιος Γεννάδιος Σχολάριος. Ο σουλτάνος παραχώρησε ακόμα και μερικά προνόμια κοινοτικής αυτοδιοίκησης, για να μπορούν οι Τούρκοι να ασχολούνται απερίσπαστοι με τον πόλεμο και να εισπράττουν χωρίς κόπο τους φόρους. Τα θρησκευτικά και κοινοτικά όμως αυτά προνόμια ήταν υποτυπώδη και ανεπαρκή για να ισοσκελίσουν τα δεινά των υπόδουλων Ελλήνων. Συχνές ήταν οι καθαιρέσεις, φυλακίσεις ή σφαγές κληρικών. Η εκπαίδευση υπολειτουργούσε, ενώ η ζωή, η τιμή κ
... Διαβάστε περισσότερα »
Ο ρωμαϊκός κίνδυνος για την Ελλάδα εμφανίστηκε το 229 π.Χ., όταν στα παράλια της Ιλλυρίας εγκαταστάθηκαν οι Ρωμαίοι. Τη στιγμή εκείνη οι Έλληνες ήταν διαιρεμένοι και φθείρονταν με εμφύλιους πολέμους, όπως μεταξύ της Αιτωλικής και Αχαϊκής Συμπολιτείας, ο γνωστός ως Συμμαχικός πόλεμος (227-217 π.Χ.).
Η κατάσταση αυτή ευνοούσε τους Ρωμαίους στο κατακτητικό έργο τους: νίκησαν το βασιλιά της Μακεδονίας Φίλιππο Ε΄ τη μάχη στις Κυνός Κεφαλές (200 π.Χ.), κοντά στα Φάρσαλα, και τον υποχρέωσαν να αποχωρήσει απ' όλες τις κτήσεις του στη Μ. Ασία, Θράκη, Νότια Ελλάδα και τα νησιά του Αιγαίου πελάγους.
Το 190 π.Χ. κοντά στη Μαγνησία νίκησαν τον Αντίοχο, τον οποίο υποχρέωσαν να τους παραχωρήσει όλες τις ευρωπαϊκές κτήσεις του και τη Μ. Ασία, διαλύοντας έτσι το βασίλειο των Σελευκιδών. Το 168 π.Χ. στη μάχη της Πύδνας νίκησαν τον Περσέα και υπέταξαν ολόκληρη τη Μακεδονία.
Τέλος, το 146 π.Χ., ο Ρωμαίος στρατηγός Μόμμιος κυρίευσε την Κόρινθο, λεηλάτησε και κατέστρεψε την πόλη και κατέσφαξε ή πούλησε δούλους τους κατοίκους της. Έτσι η Ρώμη υπέταξε με τη βία των λεγεώνων της ολόκληρη την Ελλάδα. Οι Έλληνες έχασαν την πολιτική τους ανεξαρτησία. Παρά τη συμφορά του όμως ο ελληνισμός νίκησε σε μικρό χρονικό διάστημα τον κατακτητή του, με τη ριζική επίδρασή του στη δημιουργία του ρωμαϊκού πολιτισμού.
Έχουν αξία επιγράμματος τα λόγια που είπε σχετικά ο Ρωμαίος ποιητής Οράτιος: "Αν και κ
... Διαβάστε περισσότερα »
Αγώνες που τελούνταν στην Ολυμπία κατά την αρχαιότητα και μέχρι τον 4ο αι. Οι Ολυμπιακοί αγώνες υπήρξαν η λαμπρότερη έκφραση της ενότητας της ελληνικής φυλής, στιγμή ειρηνικής δημιουργίας και ευγενικής άμιλλας, μήνυμα πανελλήνιας ενότητας μέσα σε καιρούς εμφύλιων συγκρούσεων και διαμαχών, η αφύπνιση της συνείδησης του ενιαίου της γλώσσας, των ηθών, των εθίμων, του πολιτισμού, της λατρείας και των ιδανικών των Ελλήνων.
Στην Ολυμπιάδα του 476 π.Χ. ο νικητής της Σαλαμίνας εισέρχεται στο Στάδιο μέσα σε παραλήρημα ενθουσιασμού και επευφημιών. Στο άγαλμα του Δία, αφιέρωμα για τη νίκη στις Πλαταιές, χαράσσονται τα ονόματα όλων των ελληνικών πόλεων που πολέμησαν τον κοινό εχθρό, τους Πέρσες.
Στην Ολυμπιάδα του 324 π.Χ. ο Μ. Αλέξανδρος ανακοινώνει μέσω του Νικάνορα τη γενική αμνηστία σ’ όλους τους εξόριστους. Ο Γοργίας, ο Λυσίας και ο Ισοκράτης εκφωνούν πύρινους λόγους για την ανάγκη της εθνικής ενότητας των Ελλήνων. Μεγάλοι καλλιτέχνες βάζουν τη σφραγίδα τους στα κτίρια και στα αγάλματα του Ιερού. Φιλόσοφοι, σοφιστές, ρήτορες, πολιτικοί, ιστορικοί και ποιητές συναρπάζουν το συγκεντρωμένο πλήθος. Ο Θαλής πεθαίνει τη στιγμή που παρακολουθεί τους αγώνες στο Στάδιο. Ο Ηρόδοτος από τον οπισθόδομο του ναού του Δία διαβάζει τις Ιστορίες του. Οι αθλητές των Ολυμπιακών αγώνων εμπνέουν το Σιμωνίδη, το Βακχυλίδη και τον Πίνδαρο. Είναι οι ευγενικοί αθλητές από κάθε γωνιά του ελληνισμού, που ταξιδεύουν μέρες για να διεκδικήσουν στην Ολυμπία τον
... Διαβάστε περισσότερα »
Το σημαντικότερο γεγονός της εποχής αυτής υπήρξε η διαμόρφωση στον ελληνικό χώρο της πόλης-κράτους, η κατάργηση της βασιλείας και αργότερα η κυριάρχηση της τυραννίδας. Με τον καιρό αναδείχτηκαν δύο πόλεις: η αριστοκρατική Σπάρτη,η οποία μετά τους Μεσσηνιακούς πολέμους (734-724 π.Χ. και 645-628 π.Χ.) κυριάρχησε σε ολόκληρη την Πελοπόννησο, και η Αθήνα, η οποία προσανατολίστηκε προς το θαλάσσιο εμπόριο μετά τη μεταβολή της τυραννίδας σε δημοκρατία.
β) Δεύτερος ελληνικός αποικισμός (750-550 π.Χ.).
Κατά την εποχή αυτή σημειώνεται ισχυρή μεταναστευτική κίνηση από την κυρίως Ελλάδα και τις μικρασιατικές πόλεις προς όλες τις κατευθύνσεις της Μεσογείου. Ιδρύονται αποικίες στα παράλια του Ελλήσποντου και του Εύξεινου Πόντου (Άβυδος, Λάμψακος, Κύζικος, Σινώπη, Τραπεζούντα, Ολβία, Ίστρος, Οδησσός, Ταναΐς, Φάσις κ.λ.π.), στις εκβολές του Νείλου (Ναύκρατη), στην Ισπανία (Μασσαλία, Μαινάκη), στην Κορσική (Αλαλία), στην Κάτω Ιταλία (Ελέα, Κύμη, Ρήγιο, Γέλα, Ακράγας, Τάρας κ.λ.π.), στη Σικελία (Ζάγκλη, Νάξος, Συρακούσες κ.λ.π.), στη Β. Αφρική (Κυρήνη, Βάρκα) κ.λ.π.
Τα αίτια της τεράστιας αυτής μετακίνησης ήταν κυρίως οικονομικά, όπως η ανάγκη για την προμήθεια πρώτων υλών και ειδών διατροφής, η αναζήτηση νέων εμπορικών δρόμων κ.λ.π. Άλλα αίτια ήταν ο υπερπληθυσμός και οι πολιτικές ανωμαλίες που υποχρέωναν ένα μέρος του πληθυσμού να αποχωρήσει από τις μητροπόλεις. Τα απο
... Διαβάστε περισσότερα »
Οι εμφύλιοι πόλεμοι εξάντλησαν τις ελληνικές πόλεις. Η αναλαμπή της Σπάρτης και της Θήβας υπήρξε πρόσκαιρη και το καθεστώς της Αθήνας άρχισε και αυτό να φθείρεται ανεπανόρθωτα. Τότε παρουσιάστηκε στο προσκήνιο μια νέα δύναμη, το συγκεντρωτικό στρατιωτικό κράτος των Μακεδόνων, που με επικεφαλής τον Φίλιππο Β΄ (359-336), γιο του Αμύντα Γ΄, ήταν πεπρωμένο να καταλύσει τα καθεστώτα των άστεων, παρά τις προσπάθειές τους να δημιουργήσουν πλατύτερες πολιτικές ενότητες. Το 357 π.Χ. ο Φίλιππος κατέλαβε την Αμφίπολη και την Πύδνατο 356 π.Χ. την Ποτίδαια και τα μεταλλεία χρυσού της Θράκης και στη συνέχεια κατέπνιξε την εξέγερση των Ιλλυριών, Παιόνων και Θρακών και εξασφάλισε έτσι τα βόρεια σύνορά του.
Γι' αυτό, όταν κατά το Β΄ Ιερό πόλεμο (355-346 π.Χ.) οι Φωκείς εισέβαλαν στη Θεσσαλία, δέχτηκε την πρόσκληση των Θεσσαλών για βοήθεια, καθώς ήταν ευκαιρία να επέμβει στα πράγματα της νότιας Ελλάδας. Αφού έδιωξε τους εισβολείς Φωκείς, έγινε συγχρόνως κύριος όλης της Θεσσαλίας και εμφανίστηκε στα μάτια των Ελλήνων ως προστάτης του ιερού των Δελφών. Το 352 π.Χ. εκστράτευσε στη Θράκη και έφτασε μέχρι την Προποντίδα και το 349 π.Χ. κατέλαβε την Όλυνθο, παρά την αντίδραση του Αθηναίου ρήτορα Δημοσθένη.
Η αδιαφορία των Αθηναίων τον κατέστησε κύριο σε ολόκληρη τη Χαλκιδική. Ύστερα από την επιτυχία του αυτή έκλεισε με τους Αθηναίους τη Φιλοκράτειο ειρήνη (346 π.Χ.). και αμέσως μετά κατέλαβε τη Φω
... Διαβάστε περισσότερα »
Αν και πολύ λίγες πληροφορίες υπάρχουν σχετικά με τον παλαιολιθικό άνθρωπο της Ελλάδας, εντούτοις πιστεύεται ότι υπήρξε στον ελληνικό χώρο ανθρωπολογικός τύπος της απώτατης εκείνης περιόδου, που ανήκε στη νομαδική ή ημινομαδική κατηγορία. Αφθονία πληροφοριών όμως έχουμε για το νεολιθικό πολιτισμό της Ελλάδας (τέλος 7ης χιλιετίας-μέσα 3ης χιλιετίας). Στην Κρήτη διαπιστώθηκε παρουσία ανθρώπινης ζωής από την 6η ακόμα χιλιετία.
Νεολιθικοί οικισμοί της 4ης χιλιετίας ανακαλύφθηκαν στη Θεσσαλία, στη Βοιωτία, στην Αργολίδα κ.α. Οι τελευταίες ανασκαφές έφεραν στο φως νεολιθικά λείψανα και στην Αττική (Ακρόπολη, Ραφήνα, ακρωτήριο Αγίου Κοσμά). Τα σπίτια της περιόδου αυτής ήταν χτισμένα από πέτρες και πηλό και τα εργαλεία από λίθο, προπάντων οψιδιανό της Μήλου. Με τη λήξη της περιόδου αυτής αρχίζει η εποχή του χαλκού, τα ευρήματα της οποίας αποκαλύπτουν την ύπαρξη ζωής σε ολόκληρο σχεδόν τον ελλαδικό χώρο με κέντρο πολιτισμού τις Κυκλάδες.
Οι λαοί που έζησαν κατά τις περιόδους αυτές στον ελλαδικό χώρο ονομάζονται με το κοινό όνομα Αιγαίοι, γιατί αναπτύχθηκαν γύρω από την περιοχή του Αιγαίου πελάγους. Λέγονται και Προέλληνες, γιατί έζησαν εδώ πριν από την άφιξη των Ελλήνων. Ανάλογα με τις περιοχές όπου αναπτύχθηκε ο πολιτισμός τους ονομάστηκε κρητικός ή μινωικός, κυκλαδικός, μυκηναϊκός κ.λ.π. Η κάθοδος των ελληνικών φύλων στο χώρο της Ελλάδας αρχίζει από την προϊστορική εποχή. Πρώτοι έρχονται στις αρχές της 2ης χιλιετίας οι Ίωνες και
... Διαβάστε περισσότερα »
Ανεξάρτητο ευρωπαϊκό κράτος στο νοτιότατο άκρο της Βαλκανικής Χερσονήσου του Αίμου, με συνολική έκταση 131.957 τ.χλμ. και πληθυσμό 10.454.019 κατ. (εκτίμηση 1995). Πρωτεύουσά της είναι η Αθήνα, της οποίας ο πληθυσμός μαζί με τα περίχωρα είναι 3.096.775 κατ. (εκτίμηση 1998). Πολίτευμα της χώρας είναι η κοινοβουλευτική προεδρευόμενη δημοκρατία, επίσημη γλώσσα του κράτους η ελληνική, επίσημη θρησκεία ο ορθόδοξος χριστιανισμός και νόμισμα η δραχμή. Πρόκειται για την 6η σε έκταση χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, 4 φορές μικρότερη από τη Γαλλία και 4,3 φορές μεγαλύτερη από το Βέλγιο.
Η χώρα συνορεύει στα βόρεια με την Αλβανία, την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (FYROM) και τη Βουλγαρία και ανατολικά με την Τουρκία, ενώ περιβρέχεται στα ανατολικά, δυτικά και νότια από τις θάλασσες της Μεσογείου, από το Αιγαίο και το Ιόνιο πέλαγος. Τα πιο ακραία σημεία της είναι στα βόρεια το χωριό Ορμένιο του νομού Έβρου (στις 41°45΄Β, 26°13΄Α), στα νότια το ακρωτήριο Τρυπητή της νησίδας Γαύδου (νότια της Κρήτης, στις 34°48΄Β, 24°07΄Α), στα δυτικά το νησί Οθωνοί (ΒΔ της Κέρκυρας, στις 39°51΄Β, 19°22΄Α) και στα ανατολικά η νησίδα Στρογγυλή (ΝΑ του Καστελόριζου Δωδεκανήσου, στις 36°06΄Β, 29°38΄Α).
Η Ελλάδα βρίσκεται στο ΝΑ άκρο της Ευρώπης, στο σημείο όπου συναντιούνται τρεις ήπειροι: Ευρώπη, Ασία και Αφρική. Η έκτασή της είναι μικρή, αλλά η πνευματική της ακτινοβολία πολύ μεγάλη. Εδώ αναπτύχθηκε ο ανώτερος πολιτισμός της αρχαιότητος. Γ
... Διαβάστε περισσότερα »
Από την Ώπη ο Αλέξανδρος προχώρησε στη Μηδία, όπου στην πρωτεύουσά της Εκβάτανα τέλεσε θυσίες και αγώνες γυμνικούς και μουσικούς. Ο θάνατος του φίλου του Ηφαιστίωνος στη διάρκεια των αγώνων υπήρξε βαρύτατο πλήγμα για τον Αλέξανδρο, που θρήνησε τον νεκρό, όπως άλλοτε ο Αχιλλέας τον Πάτροκλο. Στα Εκβάτανα ο βασιλιάς ασχολήθηκε με τις προετοιμασίες του για τον περίπλου της Αραβίας από τον Περσικό κόλπο μέχρι την Ηρώων πόλιν (σήμερα Σουέζ).
Στον περίπλου αυτό ήθελε και ο ίδιος να πάρει μέρος, σκεπτόταν μάλιστα να κάνει στην Αλεξάνδρεια τις απαραίτητες προετοιμασίες για μια νέα εκστρατεία εναντίον της Καρχηδόνας και των άλλων πόλεων της Δύσης και να χαράξει παραθαλάσσια οδό που θα έφτανε μέχρι το Γιβραλτάρ, όπως μας πληροφορούν το Υπομνήματα του βασιλιά που είχαν παραδοθεί στον Περδίκκα για να εκτελεστούν (Διοδ. 18,4,4). Ήδη από τα Εκβάτανα, αν όχι προηγουμένως, είχε αναθέσει διάφορες αποστολές με σκοπό την εξερεύνηση της αραβικής παραλίας μέχρι την Ερυθρά θάλασσα.
Η αποστολή του Ανδροσθένη, ο οποίος περιέπλευσε τη δυτική παραλία του Περσικού κόλπου και εξερεύνησε το νησί Τύλος, υπήρξε καρποφόρα, κυρίως για τις αξιόλογες παρατηρήσεις του σχετικά με τη χλωρίδα, τις οποίες είχε υπ’ όψη του ο Θεόφραστος στην Περί Φυτών Ιστορία του. Τον ίδιο περίπου χρόνο έγινε και η αποστολή του Αλεξικράτη, ο οποίος έπλευσε από το Σουέζ στον Περσικό κόλπο. Τόσο αυτός ο πλους όσο και του Ηρακλ
... Διαβάστε περισσότερα »
Με σκοπό την εξασφάλιση των ανατολικών συνόρων του, ο νέος κύριος της Περσίας, αποφάσισε να εκστρατεύσει πιο ανατολικά. Πέρασε έτσι πολεμώντας τη Σογδιανή και τη Βακτριανή, νίκησε τις ντόπιες φυλές και το 327 π.Χ. μπήκε στην Ινδία.Οι πόλεις της έπεσαν η μία ύστερα από την άλλη, ώσπου φτάνοντας στον Υδάσπη ποταμό συνάντησε το βασιλιά Πώρο να τον περιμένει στην απέναντι όχθη, με πολυάριθμο στρατό, ιππικό και 200 πολεμικούς ελέφαντες.Ο Αλέξανδρος κατάφερε όμως να περάσει νύχτα το μισό στρατό του απέναντι, να νικήσει τους Ινδούς και να συλλάβει αιχμάλωτο τον Πώρο, τον οποίο, επειδή θαύμασε για την ανδρεία του, του ανέθεσε πάλι τη διακυβέρνηση της χώρας του.Στη μάχη όμως αυτή, σκοτώθηκε και ο πολύτιμος και γενναίος σύντροφός του Βουκεφάλας. Ο Αλέξανδρος έθαψε με τιμές το αγαπημένο του άλογο και στον τόπο εκείνο έχτισε μία πόλη, στην οποία έδωσε ακριβώς το όνομα Βουκεφάλα.
13. Εξερευνητική επιστροφή.
Οι γενναίοι στρατιώτες του είχαν κουραστεί τόσα χρόνια πια, να πηγαίνουν όλο και μακρύτερα, όλο και πιο βαθιά στην άγνωστη Ανατολή και αρνήθηκαν να συνεχίσουν τις κατακτήσεις. Τότε ο Αλέξανδρος αναγκάστηκε να επιστρέψει (326 π.Χ.), τουλάχιστον για λίγο.Κατεβαίνοντας προς τον Ινδικό Ωκεανό, ακολουθώντας τον Ινδό ποταμό, σε μια δύσκολη πολιορκία στη χώρα των Μαλλών, πληγώθηκε πολύ βαριά από βέλος στο στήθος και κινδύνεψε να πεθάνει, γεμίζοντας δάκρυα ολόκληρο το στρατό του. Τα κατάφερε όμως χάρη σε έναν σπουδαίο χειρ
... Διαβάστε περισσότερα »
Η Αίγυπτος υποδέχτηκε τον Αλέξανδρο χωρίς αντίσταση και οι πόλεις της τον χαιρέτησαν ως απελευθερωτή. Στη Μέμφιδα ο Αλέξανδρος προσέφερε θυσίες στις επιχώριες θεότητες και τέλεσε γυμνικούς μουσικούς αγώνες. Οι κάτοικοι της Αιγύπτου ανακήρυξαν τον ελευθερωτή βασιλιά διάδοχο των Φαραώ και απένειμαν σε αυτόν τις τιμές και τους τίτλους, με τους οποίους από παράδοση τιτλοφορούνταν οι Αιγύπτιοι και οι Πέρσες δυνάστες της χώρας του Νείλου.Από την Μέμφιδα ο βασιλιάς επανέπλευσε τον ποταμό Νείλο και έφτασε στην θάλασσα, όπου ανάμεσα στην νησίδα Φάρο και την λίμνη Μαρεώτιδα ίδρυσε πόλη, την οποία ονόμασε Αλεξάνδρεια (αρχές του 331 π.Χ.). Η νέα πόλη, που αποικίστηκε από Μακεδόνες και Έλληνες, πολύ γρήγορα έμελλε να αναδειχθεί στην πρώτη πόλη και στο σπουδαιότερο εμπορικό κέντρο της Μεσογείου ρόλο που διατήρησε σε όλη την ελληνιστική και ρωμαική περίοδο, ως την ίδρυση της Κωνσταντινούπολης.
Ενώ ο Αλέξανδρος βρισκόταν ακόμη στην Αίγυπτο, έφτασε εκεί ο Ηγέλοχος, ο οποίος του ανήγγειλε ότι τα νησιά του Αιγαίου που βρίσκονταν ακόμη υπό περσικό ζυγό, όπως η Τένεδος, η Χίος, η Λέσβος και η Κως, αποστάτησαν. Σε όλες τις πόλεις την εξουσία ανέλαβαν οι δημοκρατικοί, που συνέλαβαν τους τυράννους και τους απέστειλαν στον Αλέξανδρο. Μόνο στην Πελοπόννησο εξακολουθούσαν να υποβόσκουν επαναστατικές διαθέσεις κατά της μακεδονικής κυριαρχίας. Με την κατάκτηση και της Αιγύπτου όλα τα περσικά παράλια, από τα στενά του Ελλησπόντου μέχρι την Αίγυπτο,
... Διαβάστε περισσότερα »
Το φθινόπωρο του 335 π.Χ. ο Αλέξανδρος, αφού τοποθέτησε μακεδονικές φρουρές στην Χαλκίδα, την Κόρινθο και την Θήβα, επέστρεψε στη Μακεδονία για να προπαρασκευάσει την εκστρατεία εναντίων των Περσών. Στο Δίον, τη μακεδονική Ολυμπία, τέλεσε θυσία προς τιμήν του Ολύμπιου Δία, που είχε καθιερώσει ο Αρχέλαος, όρισε αγώνες διαρκείας εννέα ημερών και ανέδειξε το νικητή κάθε μέρας επώνυμο των Μουσών. Όλο το χειμώνα τον Αλέξανδρο απασχόλησε η προετοιμασία της στρατιάς.Στο μεταξύ ο Παρμενίων ανακλήθηκε στη Μακεδονία από τη Μ.Ασία. Ο διάδοχος του Κάλας ηττήθηκε στην Τρωάδα από τον Μέμνονα και αναγκάστηκε να συμπτυχθεί στο Ροίτειον, στην ανατολική ακτή του Ελλησπόντου.
Στο εξής η προσπάθειά του αποσκοπούσε στη διατήρηση του σπουδαίου τούτου σημείου, που εξασφάλιζε τη διάβαση των Στενών. Ο Δαρείος δεν προχώρησε στις αναγκαίες προετοιμασίες για την άμεση αντιμετώπιση κάθε εισβολής του Μακεδόνα βασιλιά στην Ασία, γιατί θεώρησε ότι η ανάκληση του Παρμενιώνος σήμαινε την απομάκρυνση ή και την ανατροπή ενός τέτοιου κινδύνου. Φαίνεται ότι επαναπαύτηκε στις επιτυχίες του Μέμνονος και δεν κινητοποίησε τον στόλο του, ούτε διόρισε τον κατάλληλο άνδρα ως αρχηγό των παραλίων.Την άνοιξη του 334 π.Χ. είναι πανέτοιμος πια για την εκστρατεία της Ασίας. Το εκστρατευτικό του σώμα αποτελείται από 32.000 πεζούς και 5.000 ιππείς. Τα πιο επίλεκτα τμήματά του είναι οι Εταίροι του ιππικού, οι Πεζέταιροι και οι Υπασπιστές των εταίρων. Κυριότερο όπ
... Διαβάστε περισσότερα »
Τελικά, ποιος είναι αυτός ο περιβόητος Αλέξανδρος; Αυτός που δεσπόζει καβάλα σε ένα μαυριδερό ψημένο σε μάχες και ιαχές άλογο, στην παραλία της Θεσσαλονίκης; Ποιος είναι αυτός για τον οποίο ξεσηκώθηκε ένας λαός ολόκληρος, οι Έλληνες της Γης, και μαζεύτηκαν κοντά δύο εκατομμύρια διαδηλωτές-φρουροί στο Συλλαλητήριο της Μακεδονίας;Ποιος είναι αυτός που με τόση ευκολία, σαν σε εκπτώσεις, τον ξεπουλούν αδιάντροπα μυρμηγκολέοντες διανοούμενοι, αυτόκλητοι Σατράπες της Παγκόσμιας Αταξίας; Ποιος είναι αυτός που τον αρπάζουν με απάτη και δόλο, αμούστακοι φονιάδες των ιστοριών, νεομαζώματα της Βαλκανικής, φρεσκοβάρβαροι τζογαδόροι των χρηματιστηρίων και συνπολέμιοι περιέργως της Ορθοδοξίας; Ποιος είναι αυτός που στο όνομά του ανοίγουν οι πόρτες της Ανατολής; Ο Σικάντερ, ο Ισκαντέρ, ο Σκεντέρ;Ποιος είναι αυτός ο κεραυνός, που έσκισε πέρα για πέρα τον ορίζοντα του κόσμου, τις στέπες της βαρβαρότητας, τις λίμνες της αμάθειας, τις πλαγιές της πνευματικής φτώχιας, τις παγωμένες κορφές της σκέψης, τις πύλες της τυραννίας, τα λιβάδια της νωθρότητας, τις θάλασσες της ατολμίας; Ποιος είναι ο κεραυνός που συνέτριψε τα μαύρα σύννεφα της Ανατολής;
1. Ο βίος του Αλεξάνδρου.
Ο Αλέξανδρος ήταν γιός του βασιλιά της Μακεδονίας Φιλίππου Β΄ και της Ολυμπιάδας, κόρης του βασιλιά της Ηπείρου Νεοπτόλεμου.
Η διάπλαση της προσωπικότητάς του.
Ο πρώτος παιδαγωγός του Αλεξάνδρου ήταν συγγενής της μητέρας του, ο οποίος του δίδαξε την
... Διαβάστε περισσότερα »
Βυζαντινός αυτοκράτορας (1425-1448), διάδοχος του Μανουήλ. Το 1430 οι Τούρκοι καταλαμβάνουν τη Θεσσαλονίκη και ο Ιωάννης αναγκάζεται μαζί με τον πατριάρχη να προσφέρουν στους δυτικούς την ένωση των Εκκλησιών. Αυτή πραγματοποιήται στη Σύνοδο Φερράρας - Φλωρεντίας το 1439, αλλά δεν αποφέρει ουσιαστική βοήθεια. Η σταυροφορία που οργανώνεται από τον πάπα Ευγένιο Δ΄, είχε άδοξο τέλος μετά την ήττα των σταυροφόρων στη μάχη της Βάρνας το 1444.
Βυζαντινός αυτοκράτορας (1391-1425) Γιός του Ιωάννη Ε που ανέλαβε την αυτοκρατορία όταν η Κωνσταντινούπολη κινδύνευε άμεσα από τους Τούρκους. Πολύ αξιόλογος αυτοκράτορας, για τον οποίο γράφτηκε οτι σε καλύτερους καιρούς θα μπορούσε να σώσει την αυτοκρατορία, αν αυτή μπορούσε να διασωθεί, πράγμα πλέον αδύνατο. Οι Τούρκοι με αρχηγό τον Βαγιαζήτ καταλαμβάνουν το 1393 την πρωτεύουσα του βουλγαρικού κράτους Τύρνοβο και στη συνέχεια όλο το βουλγαρικό κράτος. Το 1396 νικά στη Νικόπολη της Βουλγαρίας τα κράτη της Ευρώπης που προσπάθησαν να σταματήσουν την προέλασή του και στη συνέχεια λεηλατεί τη Θεσσαλία και την Πελοπόννησο. Ο Μανουήλ επιχειρεί στο τέλος του 1399, μέσα από μια περιοδεία που κράτησε τρισήμισυ χρόνια να πείσει τους Ευρωπαίους ηγεμόνες να βοηθήσουν τη Βυζαντινή αυτοκρατορία. Οι Ευρωπαίοι όμως δεν ενδιαφέρονταν για το Βυζάντιο. Αντιθέτως έβλεπαν με κρυφή ικανοποίηση την επερχόμενη άλωση της Κωνστατινούπολης. Έτσι, η περιοδεία αυτή δεν επέφερε καρπούς. Επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη το 1402 όταν ο αρχηγός τ
... Διαβάστε περισσότερα »
Βυζαντινός αυτοκράτορας (1281-1328), διάδοχος του Μιχαήλ Η΄. Είχε να αντιμετωπίσει τους Τούρκους στην Ανατολή και τους Σέρβους στα βόρεια σύνορα ενώ η οικονομική κατάσταση του κράτους ήταν ιδιαίτερα κακή. Αναγκάζεται να στρατολογήσει μισθοφορικό στρατό στην ξηρά ενώ στη θάλασσα να στηριχθεί στη ναυτική δύναμη των Γενουατών γιατί δεν υπήρχαν Έλληνες προς στρατολόγηση ούτε Βυζαντινός στόλος. Οι Καταλανοί μισθοφόροι, μετά τη δολοφονία του αρχηγού τους Δεφλώρ στην Ανδριανούπολη, ιδρύουν καταλανικό δουκάτο των Αθηνών ως αποτέλεσμα των προστριβών τους με τον αυτοκράτορα για οικονομικούς λόγους (που διατηρήθηκε μέχρι το 1387). Οι Γενουάτες από την άλλη πετυχαίνουν όλο και μεγαλύτερα προνόμια που οδήγησαν σε σύγκρουση με τους Βενετούς στα ελληνικά ύδατα από το 1294 μέχρι το 1299 με καταστροφικές συνέπειες για την αυτοκρατορία,γιατί ελαττώθηκαν κατά πολύ οι τελωνειακοί δασμοί, επειδή όλο το εμπόριο είχε περάσει στα χέρια τους. Έτσι ο Ανδρόνικος αναγκάστηκε να νοθεύσει το νόμισμα, να προσφύγει στο δανεισμό, ακόμα και να δώσει ως ενέχυρο τις πολύτιμες πέτρες της βασιλικής κορώνας. Το θησαυροφυλάκιο ήταν αδειανό. Ο στρατός επίσης ήταν ολιγοάριθμος, απείθαρχος και με κακούς διοικητές. Όλο και πιο ανίκανος, δηλαδή να υπερασπίσει την αυτοκρατορία, για αυτόν τον λόγο ο Ανδρόνικος ο Β΄ στράφηκε στους μισθοφόρους, οι οποίοι όμως ζητούσαν όλο και περισσότερα. Το 1321 ο εγγονός του Ανδρόνικου, ο μετέπειτα Ανδρόνικος Γ', επαναστατεί κατά του γέρου Ανδρόνικου, ο οποίος ήθελε να του αφαιρέσει τα νό
... Διαβάστε περισσότερα »
Ένας από τους μεγαλύτερους αυτοκράτορες του Βυζαντίου, που για το έργο του τιμήθηκε από την Ιστορία με το προσωνύμιο Μέγας. Ανιψιός του προκατόχου του Ιουστίνου Α΄, είχε μεγάλες οργανωτικές ικανότητες, ήταν δραστήριος και ακατάβλητος στην εργασία, ενώ σε κάθε τομέα ήξερε να διαλέγει τους καλύτερους συνεργάτες. Στην εποχή του το Βυζάντιο έφθασε στο μεγαλύτερο σημείο της εδαφικής του επέκτασης, ενώ το νομοθετικό και διοικητικό έργο του καθόρισε την μετέπειτα πορεία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Ο Πέτρους Σαμπάτιους, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε το 483 στην περιοχή της Δαρδανίας, στα νότια της σημερινής Σερβίας. Ιλλυρικής καταγωγής και γεννημένος σε αγροτική οικογένεια, σε νεαρή ηλικία μετέβη στην Κωνσταντινούπολη καλεσμένος από τον θείο του Ιουστίνο, ο οποίος ήταν ανώτερο στέλεχος της σωματοφυλακής του αυτοκράτορα Αναστασίου. Εκεί άλλαξε το όνομα του σε Φλάβιο Ιουστινιανό και αφιέρωσε αρκετό χρόνο για την προσωπική του εκπαίδευση. Τότε φαίνεται πως έμαθε και την ελληνική γλώσσα, όντας ο ίδιος λατινόφωνος. Όταν ο Ιουστίνος ανέβηκε στον αυτοκρατορικό θρόνο, ο Ιουστινιανός έγινε ο κυριότερος του σύμβουλος και διεκπεραίωνε σημαντικές υποθέσεις του κράτους. Ο Ιουστίνος τον υιοθέτησε και το 525 τον ανακήρυξε Καίσαρα, ενώ τον Απρίλιο του 527 τον κατέστησε Αύγουστο και συναυτοκράτορα του. Τον τίτλο της Αυγούστας πήρε και η γυναίκα του Θεοδώρα, η οποία θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη διάρκεια της βασιλείας του, σε σημείο που αρκετο
... Διαβάστε περισσότερα »
Facebook αστεία, εικόνες, βίντεο και άλλα! Μια σελίδα για την αστεία πλευρά του FaceBook. Αστείες φωτογραφίες ,καταστάσεις, βίντεο και άλλα απο το Facebook είναι εδώ.
