Μακάριοι

Οι νεκροί οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες απ' άρτι. Ναι, λέγει το Πνεύμα, ίνα αναπαύσωνται εκ των κόπων αυτών τα δε έργα αυτών ακολουθεί μετ΄αυτών (Αποκ. ιδ΄ 13).

Συνήθως οι άνθρωποι ευτυχίζουν τους ζωντανούς και εύχονται πάντοτε η ζωή να είναι μακρά.

Πώς, λοιπόν, εδώ ο λόγος του Θεού μακαρίζει τους νεκρούς;

Η Αγία Γραφή μας αναφέρει πολλές περιπτώσεις νεκρώσεων.

Η πρώτη νέκρωσις, είναι εκείνη που γράφει το Βιβλίον της Γενέσεως: «Αδάμ έζησε τριάκοντα και εννακόσια έτη, και απέθανεν» (ε΄ 5).

Αυτός ο θάνατος είναι κοινή των ανθρώπων κατάληξις και δεν είναι δυνατόν να μακαρίζεται, εφ' όσον είναι γέννημα της παρακοής των πρωτοπλάστων. Τον θάνατον αυτόν δεν πρέπει πλέον να τον φοβώμαστε γιατί τον νίκησε ο Χριστός με την ανάστασί Του, δίδοντας και σε μας την ανάστασι του σώματος κατά την δευτέρα Του Παρουσία.

Η δεύτερη νέκρωσις, είναι της ψυχής η νέκρωσι, εκείνη η ψυχή που αιώνια αποχωρίζεται από το Θεό. «Ψυχή η αμαρτάνουσα αυτή αποθανείται» (Ιεζεκ. ιη΄ 4). Αυτός ο θάνατος είναι φοβερός. Είναι ο «δεύτερος θάνατος», ο αιώνιος της κολάσεως θάνατος (Αποκ. κα΄ 8).

Η τρίτη νέκρωσις, είναι εκείνη που αναφέρεται ως προς την αμαρτία: «ο γαρ απέθανεν τη  αμαρτία απέθανεν» (Ρωμ. s΄ 10). Μια τέτοια νέκρωσι είναι μακαριστή, γιατί εκφράζει την εγκατάστασι της αρετής στον άνθρωπο που πέθανε ως προς την αμαρτία.

Τέλος, υπάρχει και μια τέταρτη νέκρωσι, που αναφέρεται στη βιαία αφαίρεσι της ζωής και που είναι το μαρτύριο. Ο Κύριος, έναν τέτοιο θάνατο ολότελα τον μακαρίζει: «ο φιλών την ψυχήν αυτού, απολέσει αυτήν, και ο μισών την ψυχήν (ζωήν) αυτού εν τω κόσμω τούτω, εις ζωήν αιώνιον φυλάξει αυτήν» (Ιωαν. ιβ΄ 25).

Ο Μακαρισμός της Αποκαλύψεως αναφέρεται στους δυο τελευταίους θανάτους. Ωραία το εκφράζει αυτό ο Καισαρείας Ανδρέας: «Η εκ του ουρανού φωνή ου πάντας μακαρίζει τους νεκρούς, αλλά τους εν Κυρίω αποθνήσκοντας, τους νεκρωθέντας τω κόσμω και την νέκρωσιν του Ιησού εν τω σώματι περιφέροντας και Χριστώ συμπάσχοντας».

Ας αναλύσωμε τους δυο αυτούς θανάτους.

Η εν Κυρίω νέκρωσις του σώματος αναφέρεται στην αμαρτία: «Νεκρώσατε ουν τα μέλη υμών τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν, και την πλεονεξίαν, ήτις εστίν ειδωλολατρεία» (Κολ. γ΄ 5). Και ολοκληρώνει ο Απ. Παύλος: «ει πνεύματι τας πράξεις του σώματος θανατούτε, ζήσεσθε» (Ρωμ. η΄ 13).

Ο αληθινά πιστός, πράγματι έχει πεθάνει για την αμαρτία. Είναι αδύνατον να εισέλθωμε στη Βασιλεία του Θεού αν προηγουμένως δεν έχωμε πεθάνει ως προς την αμαρτία.

Οταν ο αληθινός Χριστιανός καλλιέργησε αυτόν τον θάνατο, που έχει ηθική διάστασι, τότε είναι έτοιμος να δεχθή και τον άλλον, τον μαρτυρικό θάνατο, που είναι για την δόξα του Θεού.

Ο Απ. Παύλος γράφει χαρακτηριστικά: «πάντοτε την νέκρωσιν του Κυρίου Ιησού εν τω σώματι περιφέροντες... αεί γαρ ημείς οι ζώντες εις θάνατον παραδιδόμεθα δια Ιησούν» και ένεκά σου θανατούμεθα όλην την ημέραν» (Β΄ Κορ. δ΄ 10, 11, 16, Ρωμ. η΄ 36).

Η νέκρωσις ως προς την αμαρτία, είναι η βασική προϋπόθεσι της πνευματικής ζωής. Η νέκρωσι της ζωής για την αγάπη του Χριστού, είναι ο καρπός της πρώτης.

Την προσφορά της ζωής για την αγάπη του Χριστού, μας την αποκαλύπτουν οι επιτύμβιες πλάκες των Μαρτύρων.

Να μερικές:

«Χαρά υμών εν Θεώ».

(Χαρά σας, τώρα που βρίσκεσθε μέσα στην μακαριότητα του Θεού).

«Κείται Βίκτωρ Κατηχούμενος, ετών είκοσι, παρθένος, δούλος του Κυρίου Ιησού».

«Επιθυμητόν μοι πεδίν, βλέπε, μη οργισθής τούτου χάριν, ότι σε έδειραν».

(Η ανορθόγραφη αυτή επιγραφή δείχνει την πίστι και την ανεξικακία των γονέων του μικρού αυτού παιδιού που μαρτύρησε με ραβδισμούς).

«Οι πρεσβύτεροι οι πάσης μνήμης άξιοι, Ασκλήπις και Ελπίζων και Ασκλήπις δεύτερος, και Αγαλλίασις διάκονος, και Ευτυχία παρθενεύουσα, και Κλαυδία παρθενεύουσα, και Ευτυχία η τούτων μήτηρ ένθα κείνται...».

(Μαρτύριον ολοκλήρου οικογενείας από την Κατακόμβη της Μήλου).

«Ιουλία, μάρτυς, παρθένος, απλή ψυχή».

Τι δύναμις ζωής, ξεπηδά, αλήθεια, μέσα απ' αυτές τις ταφόπετρες!

Ακόμη, «οι αποθνήσκοντες εν Κυρίω», γεύονται πραγματικά του Κυρίου από τούτη ακόμη τη ζωή και ενισχυόμενοι από την γεύσι αυτή, προχωρούν στην προσφορά της ζωής τους.

Τα «οράματα» του Πρωτομάρτυρος Στεφάνου (Πράξ. ζ΄ 55, 56), της Περπετούης, του Αγίου Πολυκάρπου και άλλων πολλών, το βεβαιώνουν.

(Ιδε Ι. Κοτσώνη, Το ενθουσιαστικόν στοιχείον εις την Εκκλησίαν των Μαρτύρων, σελ. 56 κ.ε.).

Αληθινά, ο Μακαρισμός αυτός της Αποκαλύψεως γεννά τον ενθουσιασμό και το θάρρος για το Μαρτύριο.

Εκείνο που πρέπει σε κάθε στιγμή να ζη ο πιστός, είναι η λαχτάρα του να μείνη πιστός μέχρι τέλους.    

 

Ο Κύριος είπε: «γίνου πιστός άχρι θανάτου, και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής» (Αποκ. β΄ 10) και «ο υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται» (Ματθ. ι΄ 22).

Και η Εκκλησία μας εύχεται «Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών... και καλήν απολογίαν την επί του φοβερού βήματος του Χριστού».

Ζηλεύομε μια τέτοια προσφορά;

Ας ατενίσωμε στους Μάρτυρες.

Αν όμως ισχυρισθούμε ότι σήμερα δεν υπάρχουν ευκαιρίες μαρτυρίου, ας ακούσωμε τι λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, και με την γνώμη του αυτή, να κλείσωμε:

«Εάν κάποιος θέλη να επαινέση τους Μάρτυρες, ας τους μιμηθή.

Αν κάποιος θέλη να εγκωμιάση τους αθλητάς της ευσεβείας, ας ζηλέψη τους αγώνες τους...

Και πως είναι δυνατόν, θα πη κανείς, στη σημερινή εποχή, να μιμηθής τους μάρτυρες;

Γιατί ασφαλώς τώρα, δεν έχομε διωγμούς.

Το ξέρω κι εγώ πως τώρα δεν είναι καιρός διωγμού, μα καιρός μαρτυρίου είναι.

Αγωνίσματα, σαν τα τοτινά των Μαρτύρων δεν είναι, αλλά ο καιρός των στεφάνων είναι.

Δεν διώχνουν άνθρωποι, αλλ' αυτοί οι δαίμονες. Δεν κυνηγά ο τύραννος, αλλά κυνηγά ο διάβολος, που είναι χειρότερος απ' όλους τους τυράννους. Δεν βλέπεις μπροστά σου αναμμένα κάρβουνα, μα βλέπεις αναμμένη την φλόγα της κακής επιθυμίας. Καταπάτησαν εκείνοι τη φωτιά, καταπάτησε συ τη φλόγα της αμαρτωλής σου φύσεως.

Πάλαιψαν εκείνοι με θηρία, χαλιναγώγησε συ το ανήμερο και ατίθασο θηρίο του θυμού σου.

Ηλθαν εκείνοι αντιμέτωποι με αφόρητους πόνους, νίκησε συ τους άτοπους και πονηρούς λογισμούς που είναι γεμάτη η καρδιά σου.

Καταφρόνησαν εκείνοι τη ζωή, καταφρόνησε συ, την τρυφή.

Ερριξαν εκείνοι τα σώματά τους στη φωτιά, ρύξε συ τώρα τα χρήματά σου στα χέρια των πτωχών.

Με τον τρόπο αυτό, θα έχης μιμηθή τους Μάρτυρες και τον θάνατό τους».