Ανάλυση:

Το έργο αυτό έρχεται σαφώς σε αντίθεση με τις βιβλικές αφηγήσεις της Καινής Διαθήκης για τον Ιησού και την αποστολή του, και έχει ισχυρές ομοιότητες με το ισλαμική πίστη, όχι μόνο παραπέμποντας σε ονομαστικά στον Μωάμεθ, αλλά και συμπεριλαμβάνοντας τη «σαχάντα» (στο κεφάλαιο 39). Είναι έντονα κατά τουΑποστόλου Παύλου και κατά της Τριαδικότητας του Θεού. Σε αυτό το έργο, ο Ιησούς περιγράφεται ως Προφήτης και όχι ως γιος του Θεού, ενώ ο Παύλος ονομάζεται "ο εξαπατημένος". Επιπλέον, το Ευαγγέλιο του Βαρνάβα αναφέρει ότι ο Ιησούς διέφυγε τη σταύρωση με το να μετατεθεί ζωντανός στον ουρανό, ενώ στη θέση του σταυρώθηκε ο προδότης Ιούδας Ισκαριώτης. Οι πεποιθήσεις ότι ο Ιησούς είναι προφήτης και όχι του Θεού και ότι δεν σταυρώθηκε είναι σύμφωνες με τις ισλαμικές πεποιθήσεις.

Ωστόσο σε άλλα χωρία το «Ευαγγέλιο του Βαρνάβα» έρχεται σε σύγκρουση με το κείμενο και τις διδασκαλίες του Κορανίου. Όπως για παράδειγμα στη διήγηση της Γέννησης του Χριστού, όπου η Μαρία λέγεται ότι έχει γεννήσει τον Ιησού χωρίς πόνο, ή όπως εκεί όπου ο Ιησούς επιτρέπει την κατανάλωση κρασιού και επιβάλλει τη μονογαμία, αν και το Κοράνιο δέχεται ότι κάθε προφήτης είχε μια σειρά από δικούς τους νόμους που θα μπορούσαν να διαφέρουν σε ορισμένες πτυχές από των άλλων. Άλλα παραδείγματα είναι ότι στην Κόλαση θα πάνε μόνο όσοι διαπράττουν τα "Επτά θανάσιμα αμαρτήματα" (Βαρνάβα 4-44/135), ότι όποιος αρνείται να περιτμήθεί δεν θα μπεί στον παράδεισο (Βαρνάβα 17/23), ότι ο Θεός έχει ψυχή (Βαρνάβα 6 / 82), ότι υπάρχουν 9 ουρανοί (Βαρνάβα 3 / 105).

Αν (όπως υποθέτουν οι περισσότεροι μελετητές) το Ευαγγέλιο του Βαρνάβα θεωρηθεί ως μια απόπειρα σύνθεσης στοιχείων από τον Χριστιανισμό και το Ισλάμ, τότε μπορούν να αναζητηθούν ομοιότητες με συγγράματα των Μορίσκο και άλλα αντιτριαδικά συγγράματα του 16ου και 17ου αιώνα.

Η ισπανική έκδοση περιλαμβάνει μια διήγηση της ανακάλυψης του Ευαγγελίου του Βαρνάβα στο ιδιωτικό μελετητήριο του Πάπα Σίξτου του V (1585-1590).

 Θρησκευτικά θέματα:

Το Ευαγγέλιο του Βαρνάβα ήταν ελάχιστα γνωστό έξω από τους ακαδημαϊκούς κύκλους μέχρι πρόσφατα, οπότε ορισμένοι μουσουλμάνοι το δημοσίευσαν, προκειμένου να επιχειρηματολογήσουν κατά της ορθόδοξης χριστιανικής εικόνας του Ιησού. Σε γενικές γραμμές ταιριάζει καλύτερα με τις υπάρχουσες απόψεις των μουσουλμάνων παρά με τον Χριστιανισμό: προλέγει ονομαστικά την έλευση του Μωάμεθ, αντί να περιγράφει τη σταύρωση του Ιησού, τον περιγράφει να αναλαμβάνεται στον ουρανό, σε μια περιγραφή παρόμοια με αυτήν της ανάληψης του Προφήτη Ηλία στο Γ 'Βασιλειών , κεφάλαιο 2, και καλεί τον Ιησού «προφήτη" η αποστολή του οποίου ήταν περιορισμένη στον "οίκο του Ισραήλ". Ωστόσο, διαφέρει από τις ισλαμικές αντιλήψεις σε τουλάχιστον δύο σημαντικές απόψεις: <η μία είναι ότι αναφέρει ότι ο Μεσσίας δεν ήταν ο Ιησούς, αλλά είναι ο Μωάμεθ, ενώ το Κοράνι και τα Χαντίθ περιγράφουν τον Ιησού ως Μεσσία, και καμμιά ορθόδοξη παραλλαγή του Ισλάμ δεν καλεί Μεσσία τον Μωάμεθ. Το «Ευαγγέλιο του Βαρνάβα» περιλαμβάνει μια εκτεταμένη πολεμική κατά της θεωρίας του απόλυτου προορισμού (κεφάλαιο 164), και υπέρ της δικαίωσης μέσω της πίστης. Υποστηρίζει το επιχείρημα ότι ο αιώνιος προορισμός της ψυχής στον παράδεισο ή στην Κόλαση δεν προκαθορίζεται από τη Θεία Χάρη (όπως στον Καλβινισμό), ούτε από το έλεος του Θεού αναφορικά με την πίστη των πιστών στη Γη (όπως στο ορθόδοξο Ισλάμ). Αντ’ αυτού αναφέρει ότι όλοι όσοι καταδικάζονται σε Έσχατη κρίση, αλλά στη συνέχεια αντιδρούν με πίστη κι επιδεικνύουν ανυπόκριτη μετάνοια, και επιλέγουν ελεύθερα τη μακαριότητα, τελικά θα αποκτήσουν τη σωτηρία (κεφάλαιο 137). Μόνο αυτοί που η επιμονή τους στην υπερηφάνεια τους αποτρέπει από την ειλικρινή μετάνοια θα παραμείνουν για πάντα στην Κόλαση. Τέτοιες ριζοσπαστικές πελαγιανιστικές πεποιθήσεις υπήρχαν τον 16ο αιώνα μεταξύ των αντιτριαδιστών Προτεσταντών, που αργότερα χαρακτηρίστηκαν ως Μονιστές. Ορισμένοι αντιτριαδιστές του 16ου αιώνα προσπάθησαν να συμβιβάσουν τον Χριστιανισμό, το Ισλάμ και τον Ιουδαϊσμό με βάση επιχειρήματα πολύ παρόμοια με εκείνα που παρουσιάζονται στο "Ευαγγέλιο του Βαρνάβα", υποστηρίζοντας ότι η σωτηρία παραμένει αβέβαιη μέχρι το τέλος, και κάθε μία από τις τρεις θρησκείες μπορεί να είναι έγκυρος δρόμος για τον Παράδεισο για τους δικούς της πιστούς. Ο Ισπανός Μιχαήλ Σερβέτος κατήγγειλε το ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα για την Αγία Τριάδα (λέγοντας ότι η μόνη ρητή αναφορά στην Τριάδα στην Καινή Διαθήκη είναι μεταγενέστερη παρεμβολή), και έλπιζε έτσι να γεφυρώσει το δογματικό χάσμα μεταξύ Χριστιανισμού και Ισλάμ. Το 1553 εκτελέστηκε στη Γενεύη, υπό την αιγίδα του Καλβινου, αλλά οι διδασκαλίες του εξακολούθησαν να ασκούν μεγάλη επιρροή μεταξύ των εξόριστων Ιταλών προτεσταντών. Προς το τέλος του 16ου αιώνα πολλοί αντιτριαδιστές, διωκόμενοι τόσο από τους Καλβινιστές όσο και από την Ιερά Εξέταση, αναζήτησαν καταφύγιο στην Τρανσυλβανία, που τότε ήταν υπό τουρκική επικυριαρχία και είχε στενούς δεσμούς με την Κωνσταντινούπολη.

Στο κεφάλαιο 145 περιλαμβάνεται "Το μικρό βιβλίο του Ηλία"; που καθορίζει τις οδηγίες για μια δίκαιη ζωή ασκητισμού και ερημητικής πνευματικότητας. Στα επόμενα 47 κεφάλαια, ο Ιησούς αναπτύσσει το θέμα ότι οι αρχαίοι Προφήτες, ειδικότερα οι Οβδιού, Αγγαίος και Ωσηέ, ήταν άγιοι ερημίτες που ακολουθούσαν το θρησκευτικό αυτό κανόνα και συνέκρινε τους οπαδούς τους - που ονόμαζε "αληθινούς Φαρισαίους" - με τους "ψευδείς Φαρισαίους" που ζούσαν στον κόσμο, και οι οποίοι αποτελούσαν τους βασικούς αντιπάλους του. Οι "αληθινοί Φαρισαίοι» λέγεται ότι συναθροίζονταν στο Όρος Κάρμηλο. Αυτό συνάδει με τη διδασκαλία των μεσαιωνικών Καρμηλιτών, που ζούσαν ως κοινότητα ερημιτών στο όρος Κάρμηλο τον 13ο αιώνα, και οι οποίοι ισχυρίζονταν (χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο) ότι ήταν άμεσοι διάδοχοι του Ηλία και των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης. Το 1291 οι Μαμελούκοι προήλασαν στη Συρία υποχρεώνοντας τους μοναχούς του Καρμήλου να εγκαταλείψουν τα ασκητήριά τους. Αλλά καθώς διεσπάρησαν μέσω της Δυτικής Ευρώπης διαπίστωσαν ότι οι Δυτικές κοινότητες Καρμηλιτών - ιδιαίτερα στην Ιταλία - είχαν σε μεγάλο βαθμό εγκαταλείψει τα ερημιτικά και ασκητικά ιδεώδη, και είχαν αντίθετα υιοθετήσει την κοινοβιακή ζωή και την αποστολή των άλλων επαιτικών ταγμάτων. Ορισμένοι μελετητές θεωρούν ότι οι σχετικές αντιπαραθέσεις του 14ου και 16ου αιώνα αντικατοπτρίζονται στο κείμενο του Ευαγγελίου του Βαρνάβα.

Το Ευαγγέλιο λαμβάνει επίσης έντονο αντιπαύλειο ύφος κατά καιρούς, λέγοντας στην αρχή της ιταλικής εκδοχής του:

"Πολλοί, που εξαπατήθηκαν από τον Σατανά, υπό το πρόσχημα της ευσέβειας, κηρύσσουν το πιο ασεβές δόγμα, καλώντας τον Ιησού γιος του Θεού, απορρίπτοντας την περιτομή που ο Θεός θέσπισε για πάντα, και επιτρέποντας κάθε ακάθαρτο κρέας: μεταξύ αυτών έχει εξαπατηθεί και ο Παύλος. "

 Πρόβλεψη του Μωάμεθ:

Το Ευαγγέλιο του Βαρνάβα ισχυρίζεται ότι ο Ιησούς προβλέπει την έλευση του Μωάμεθ, συμφωνώντας έτσι με το Κοράνι το οποίο αναφέρει:

"Και να θυμάστε, ο Ιησούς, ο γιος της Μαρίας, δήλωσε τα εξής: O Παιδιά του Ισραήλ! Εγώ είμαι ο απόστολος του Αλλάχ (ο σταλμένος) σε εσάς, για να επιβεβαιώσω το Νόμο (ο οποίος τέθηκε) πριν από μένα, και να δώσω καλά νέα για τον Αγγελιαφόρο που θα έρθει μετά από μένα, το όνομα του οποίου θα είναι Αχμάντ. Αλλά όταν ήρθε σ’ αυτούς με σαφή σημάδια, εκείνοι είπαν, αυτό είναι φανερή μαγεία!" (Σούρα 61: 6)

(Αχμάντ είναι ένα άλλο όνομα του Μωάμεθ.) Μια λόγια μουσουλμανική παράδοση συνδέει αυτό το απόσπασμα του Κορανίου με την καινοδιαθηκικές αναφορές στον Παράκλητο (Ιωαν. 14:16, 14:26, 15:26, 16:7). Η ελληνική λέξη "Παράκλητος" μπορεί να μεταφραστεί ως «Παρηγορητής» και «Σύμβουλος», και στη χριστιανική παράδοση, λέγεται ότι αναφέρεται στο Άγιο Πνεύμα. Μερικοί λόγιοι μουσουλμάνοι, χωρίς κριτικά στοιχεία από την ελληνική, έχουν σημειώσει ομοιότητα με το ελληνικό "περικλυτός", το οποίο μπορεί να μεταφραστεί ως «αξιοθαύμαστος", ή, στα αραβικά, "Αχμέντ".

Το όνομα του Μωάμεθ συχνά αναφέρεται επί λέξει στο Ευαγγέλιο του Βαρνάβα, όπως στο ακόλουθο απόσπασμα:

"Ο Ιησούς απάντησε:« Το όνομα του Μεσσία είναι αξιοθαύμαστο, γιατί ο ίδιος ο Θεός του έδωσε το όνομα όταν είχε δημιουργήσει την ψυχή του, και το τοποθέτησε σε ένα ουράνιο μεγαλείο. Θεός είπε: "Περίμενε Μουχάμεντ. Για χάρη σου θα δημιουργήσω τον παράδεισο, τον κόσμο, και ένα μεγάλο πλήθος πλάσματα, από τους οποίους σου κάνω ένα δώρο, μέχρι του σημείου που όποιος σε ευλογεί θα είναι ευλογημένος, και όποιος σε καταριέται θα είναι καταραμένος. Όταν σε αποστέλλω στον κόσμο θα σε αποστείλει ως αγγελιοφόρο μου της σωτηρίας, και ο λόγος σου θα είναι αληθινός, μέχρι του σημείου που ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν, αλλά η πίστη σου ποτέ δεν θα παρέθει. "Μουχάμεντ είναι το ευλογημένο όνομά του." Στη συνέχεια το πλήθος ύψωσε τη φωνή του λέγοντας: «Ω Θεέ, στείλε μας τον αγγελιοφόρο σου: Ω Αξιοθαύμαστε, έλα γρήγορα για τη σωτηρία του κόσμου!" [Http://www.barnabas.net/barnabasP97.html Βαρνάβα 97 :9-10].

Το ιταλικό χειρόγραφο αντικαθιστά το " Αξιοθαύμαστε " με το "Μουχάμεντ".

Ωστόσο, ενώ υπάρχουν πολλά σημεία όπου το Ευαγγέλιο του Βαρνάβα παρέχει εναλλακτικές αναγνώσεις σε περικοπές που βρίσκονται στα κανονικά ευαγγέλια, καμιά από τις αναφορές στο όνομα του Μωάμεθ δεν εμφανίζεται σε κάποιο τέτοιο απόσπασμα. Και ειδικότερα, καμιά από τις αναφορές στον "Μουχάμεντ" στο «Ευαγγέλιο του Βαρνάβα» δεν αντιστοιχεί σε κάποια αναφορά στον "Παράκλητο" στο κανονικό ευαγγέλιο του Ιωάννη. Υπάρχει μόνο μία περίπτωση όπου το «Ευαγγέλιο του Βαρνάβα» θα μπορούσε να νοηθεί ως «διόρθωση» μιας γνωστής κανονικής περικοπής, έτσι ώστε να καταγράφει μια προφητεία του Ιησού για τον (ανώνυμο) αγγελιοφόρο του Θεού:

Τότε ο Ιησούς είπε: "Είμαι μια φωνή που βοά μέσα σ’ όλη την Ιουδαία, και φωνάζει:" Ετοιμάστε το δρόμο σας για τον αγγελιοφόρο του Κυρίου" όπως έχει γραφτεί στον Ησαΐα" Είπαν: "Αν δεν είσαι ο Μεσσίας ούτε Ηλίας, ή κάποιος προφήτης, για ποιον κηρύττεις νέο δόγμα, και κάνεις τον εαυτό του περισσότερο σημαντικό από τον Μεσσία;" Ο Ιησούς απάντησε: "Τα θαύματα που ο Θεός κάνει με τα χέρια μου, δείχνουν ότι μιλώ αυτό που θέλει ο Θεός. Ούτε παρουσιάζω στ’ αλήθεια τον εαυτό μου πιο σημαντικό από αυτόν για τον οποίο μιλάτε. Γιατί δεν είμαι άξιος να λύσω τα υποδήματα του αγγελιοφόρου του Θεού, τον οποίο καλείτε "Μεσσία", και που έγινε πριν από μένα, και θα έρθει μετά από μένα, και θα φέρει το λόγο της αλήθειας, έτσι ώστε η πίστη του να μην έχει τέλος." (Κεφάλαιο 43).

Αυτό το απόσπασμα αντιστοιχεί στο κανονικό Ιωάννη 1:19-30, εκτός από το ότι στο κανονικό Ευαγγέλιο του Ιωάννη τα λόγια είναι του Ιωάννη του Προδρόμου (στο Κοράνι, του Γιάχια Ιμπν Ζακαρία) και αναφέρονται στον Ιησού.

 Ο Μωάμεθ ως ο Μεσσίας:

Σύμφωνα με μια εκδοχή του Ευαγγελίου του Βαρνάβα:

«Στη συνέχεια, ο ιερέας είπε: "Πώς θα ονομάζεται ο Μεσσίας;" (Ο Ιησούς απάντησε) "Μουχάμεντ (Μωάμεθ) είναι το ευλογημένο όνομά του"» (κεφ. 97)

και

Ο Ιησούς ομολόγησε, και είπε την αλήθεια: «Δεν είμαι ο Μεσσίας". (κεφ. 42:2.)
Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, οι εξαγγελίες αυτές φαίνεται να έρχονται σε αντίθεση με την ισλαμική πίστη. Ορισμένοι μουσουλμάνοι μελετητές υποστηρίζουν ότι το Ευαγγέλιο του Βαρνάβα έχει αλλοιωθεί, κι έτσι παρατηρείται ασυνέπεια. Επίσης, ορισμένοι μπορεί να υποστηρίξουν ότι η λέξη "Μεσσίας" μπορεί να είναι ένα επίσημος τίτλος για τον Ιησού Χριστό, αλλά η έννοια «χρισμένος» μπορεί να αποδοθεί σε άλλους Προφήτες, οι οποίοι κυβέρνησαν κοινότητες, όπως είναι ο προφήτης Δαβίδ που ήταν χρισμένος ως βασιλιάς, και ο γιος του ο προφήτης Σολομών, ο οποίος είναι επίσης βασιλιάς.

Επίσης, μπορεί να αποδοθεί στον προφήτη Μωάμεθ, και το χρίσμα μπορεί να έχει πνευματική έννοια, και το ίδιο ισχύει για τον Μωυσή που κυβερνούσε τις φυλές του Ισραήλ στην έρημο.

 Ισμαηλίτης* Μεσσίας:

Σύμφωνα με μια εκδοχή του Ευαγγελίου του Βαρνάβα, ο Ιησούς αρνείται ότι είναι ο Μεσσίας, υποστηρίζοντας αντίθετα ότι ο Μεσσίας θα είναι Ισμαηλίτης (δηλαδή Άραβας) *:

"Οπότε ο Ιησούς είπε: «Αυταπατάσθε. Γιατί ο Δαβίδ τον αποκάλεσε κύριο, λέγοντας: «Ο Θεός είπε στον Κύριό μου, κάθισε δεξιά μου μέχρι να κάνω τους εχθρούς σου υποπόδιό σου. Ο Θεός θα στείλει τη ράβδο σου που θα έχει εξουσία στο μέσο των εχθρών σου. "Εάν ο αγγελιοφόρος του Θεού, τον οποίο εσείς καλείτε Μεσσία ήταν γιος του Δαβίδ, πώς ο Δαβίδ τον λέει Κύριο; Πιστέψτε με, γιατί αληθώς σας λέγω, ότι η υπόσχεση αυτή δόθηκε στον Ισμαήλ, όχι στον Ισαάκ. ' "(Βαρνάβα 43: 10)

Ο Hajj Sayed ( CIMS), στο νέο του βιβλίο που εκδόθηκε στην Αίγυπτο, συγκρίνει αυτή τη δήλωση με την άλλη από την κανονική Αγία Γραφή:

"Τι πιστεύετε για το Χριστό; Ποιανού γιος είναι;" «Ο γιος του Δαβίδ," απάντησαν. Τους είπε, "Πώς τότε ο Δαβίδ, μιλώντας από το Πνεύμα, τον αποκαλεί «Κύριο»; Επειδή λέει, « Ο Κύριος είπε στον Κύριό μου: "Κάθισε δεξιά μου μέχρι να κάνω τους εχθρούς σου υποπόδιό σου.» Αν ο Δαβίδ τον αποκαλεί «Κύριο», τότε πώς μπορεί αυτός να είναι γιος του; "(Ματθ. 22:42-46.)

Σύμφωνα με τα κανονικά Ευαγγέλια, ο Ιησούς ήταν ο "γιος" (απόγονος) του Δαβίδ. Έτσι, ο Hajj Sayed υποστηρίζει ότι η δήλωση αυτή επιβεβαιώνει το σημείο του «Ευαγγελίου του Βαρνάβα».

Η ιδέα του Άραβα Μεσσία βρίσκεται επίσης σε άλλο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του Βαρνάβα, ενώ στη μια εκδοχή του ο Ιησούς λέει ότι ο γιος που πήγε να θυσιάσει ο Αβραάμ ήταν ο Ισμαήλ κι όχι ο Ισαάκ, συμφωνώντας με την ισλαμική πίστη, αλλά διαφωνώντας με την εβραϊκή και χριστιανική πίστη.