Ο Ταύρος είναι ένας από τους αρχαιότερους και πλέον αξιοσημείωτους αστερισμούς. Η σημασία του στην πρώιμη αρχαιότητα συνδέεται με το ότι σημείωνε την εαρινή ισημερία από το 4000 π.Χ. ως το 1700 π.Χ. περίπου, και διατηρήθηκε έτσι ως το ζώδιο που «άνοιγε το έτος» σε όλους τους αρχαίους ζωδιακούς κύκλους. Σε αυτό το γεγονός αναφέρεται ο Βιργίλιος στον πρώτο Γεωργικό του: «`Οταν με τα χρυσά του κέρατα ο λαμπρός Ταύρος ανοίγει / το έτος, και προς τα κάτω το αστέρι του Σκύλου γέρνει...».

Η μυθολογική ιδέα για τους αρχαίους `Ελληνες και Ρωμαίους ήταν κυρίως ο ολόλευκος ταύρος στον οποίο μεταμορφώθηκε ο Δίας για να απαγάγει την Ευρώπη. Ο αστερισμός απεικονίζει μόνο το εμπρόσθιο τμήμα του μεγάλου αυτού ζώου, από όπου και οι αρχαίοι προσδιορισμοί Τομή και Προτομή Ταύρου (Sectio Tauri). Οι μυθολόγοι αιτιολογούν το γεγονός λέγοντας ότι όταν κολυμπούσε μακριά με την Ευρώπη στη ράχη του (σκηνή που απεικονίζεται στην εθνική πλευρά του ελληνικού νομίσματος των δύο ευρώ), όλο σχεδόν το σώμα του ήταν βυθισμένο στο νερό και συνεπώς αόρατο. Σύμφωνα με άλλη παράδοση, θεωρείται ότι ο αστερισμός συνδέεται περισσότερο με τον έβδομο άθλο του Ηρακλή, ο οποίος πήγε στη Κρήτη με διαταγή του Ευρυσθέα για να αιχμαλωτίσει τον ταύρο. Ο Ταύρος είχε βοηθήσει τον Δια να μεταφέρει την Ευρώπη στην Κρήτη, αλλά μετά παρέμεινε εκεί προκαλώντας τρομερές καταστροφές. Ο Ποσειδώνας όμως τον τιμώρησε γιατί έκανε με την Πασιφάη (τη γυναίκα του Μίνωα) και χωρίς τη θέληση της τον Μινώταυρο, τον οποίο ο Ηρακλής αιχμαλώτισε και πήρε στις Μυκήνες. Εκεί ο Ευρυσθέας τον ελευθέρωσε και τελικά τον σκότωσε ο Θησέας στον Μαραθώνα. Ο αστερισμός συμβολίζει έτσι τη δόξα των ηρώων Ηρακλή και Θησέα.

Η σύνδεση με τον μύθο της Ευρώπης έδωσε τα ονόματα Portitor Europae, Proditor Europae, Agenoreus (στον Οβίδιο) και Tyrius (στον Μαρτιάλη, από τον τόπο καταγωγής της). O Άρατος προσδιορίζει τον Ταύρο ως πεπτηώς (συσπειρωμένος) και ο Κικέρων ως «γονατισμένο». Ο Μανίλιος τον περιγράφει ως «αγωνιζόμενο» και προσθέτει: «Ο δυνατός Ταύρος είναι κουτσός. Το πόδι του γυρίζει προς τα πίσω.» Τα χαμηλωμένα πόδια απεικονίζονται σε όλες τις αναπαραστάσεις από την αρχαία Μεσοποταμία, όπως και τα κέρατα σε τεράστια αναλογία: ο Άρατος τον αποκαλεί Κεραόν. Το επίθετο Κυρτός απαντάται σε αρχαίο σχολιαστή της Συντάξεως του Πτολεμαίου.

Κάποιοι ποιητές μετέβαλαν το φύλο του ταύρου και τον απεκάλεσαν Ιώ, την κόρη του Ινάχου που η θεά Ήρα από τη ζήλεια της μετέτρεψε σε αγελάδα. Από εδώ έχουμε τα ονόματα Juvenca Inachia και Inachis. Μία τρίτη εκδοχή καταφεύγει στον Μινώταυρο: Amasius Pasiphaes, ο Εραστής της Πασιφάης. Αλλά το όνομα Chironis Filia που του δίνει ο Λαλάντ είναι ανεξήγητο. Μία άλλη ιστορία τέλος θέλει τον Ταύρο να είναι ο ένας από τους δύο με τα ορειχάλκινα πόδια που δάμασε ο Ιάσονας.

Ο Ταύρος έφερε συνώνυμα ονόματα σε διάφορες γλώσσες: Al Thaur στην Αραβία, που παραφθάρηκε σε El Taur, Altor, Ataur, Altauro (Schickard) και Tur (Ριτσιόλι). Στη Συρία ήταν ο Taura. Στην Περσία ο Tora, Ghav ή Gau. Στην Τουρκία ο Ughuz. Στην Ιουδαία ήταν γνωστός ως Shor, αλλά και ως Ρεέμ (το άγριο βόδι). Αυτό μας θυμίζει το Bos των Ρωμαίων αγροτών (Γερμανικός). Επίσης ήταν ο Princeps armenti, ο Οδηγός του Κοπαδιού. Το αγγλοσαξονικό Εγχειρίδιο Αστρονομίας του 15ου αιώνα ονομάζει τον Ταύρο Fearr.

Οι ιθαγενείς Ινδιάνοι της Νότιας Αμερικής είχαν παρόμοιες ιδέες. Ο Γάλλος επιστήμονας του 18ου αιώνα La Condamine έγραψε ότι οι Ινδιάνοι του Αμαζονίου έβλεπαν στο σχήμα των Υάδων το κεφάλι ενός μεγάλου ζώου. Πιο αξιόπιστα, ο Goguet παραθέτει ότι κατά την ανακάλυψη του Αμαζονίου από τον Yanez Pinzon (1500 μ.Χ.) οι ιθαγενείς στις όχθες του αποκαλούσαν τις Υάδες «Ταπύρα Ραγιοάμπα», το σαγόνι ενός ταπίρου.

Στην Κίνα ο Ταύρος σχημάτιζε ένα τμήμα της «Λευκής Τίγρεως», και ήταν επίσης η Ta Leang, η Μεγάλη Γέφυρα. Αλλά ως ζώδιο (παρατηρούμε και εδώ τον ισχυρό διαχωρισμό μεταξύ αστερισμών και ζωδίων στην Κίνα, μεταξύ Αστρονομίας και Αστρολογίας) ήταν ο Πετεινός. Αφότου ήρθαν σε επαφή με τον δυτικό πολιτισμό, προσέθεσαν και το όνομα Kin Neu = το Χρυσό Βόδι.

Μετά τη διάδοση στη λεκάνη της Μεσογείου της λατρείας του θεού-ταύρου των αρχαίων Αιγυπτίων, του Όσιρι, ο αστερισμός φυσιολογικά αναγορεύθηκε στην ουράνια αναπαράστασή του ίδιου και της συζύγου και αδελφής του Ίσιδος, μάλιστα έφθασε να πάρει το όνομα της δεύτερης. Αλλά ο αστρικός «Ταύρος» της χώρας του Νείλου δεν ήταν ο δικός μας, τουλάχιστον μέχρι την εποχή των Πτολεμαίων. Στους Κόπτες ο Ταύρος ή οι Πλειάδες ήταν η `Ωριας, η Καλή Εποχή (το Statio Hori του Κίρχερ) και ο Apis, η νεότερη μορφή του αρχαίου θεού του Νείλου.

Ως το πρώτο ζώδιο του αρχαίου εβραϊκού ζωδιακού, ο Ταύρος ήταν το «Άλεφ», το πρώτο γράμμα της εβραϊκής γλώσσας που άλλωστε σχεδιάστηκε ως κεφαλή βοδιού. Αναπαραστάσεις του Μιθραϊκού Ταύρου από τον 4ο ή 5ο αι. π.Χ. αποδεικνύουν ότι ο Ταύρος συνέχιζε να αποτελεί σημείο αναφοράς για τους Πέρσες και τους Βαβυλωνίους, ονομαζόμενος Shur από τους δεύτερους. Ακόμα νωρίτερα, στους Ακκάδιους ήταν ο Ταύρος του Φωτός και σε κύλινδρο της Μεσοποταμίας αποδίδεται ως Gut-an-na, ο Ουράνιος Ταύρος, αναφερόμενος σε σχέση με τη βροχή. Ο Γερμανός ανατολιστής Peter Jensen τον αναφέρει ως σύμβολο του Marduk, του θεού-προσωποποίησης του ανοιξιάτικου ήλιου. Οι Ασσύριοι συνέδεαν τον Ταύρο με τον δεύτερο μήνα του ημερολογίου τους, τον A-aru, τον «Διευθύνοντα Ταύρο» (περ. 15 Απριλίου με 15 Μαΐου).

Στην Ινδία ο Ταύρος ήταν ο Vrisha(n) ή Vrouchabam, ο Rishabam των Ταμίλ και ο Urusaba των Σιναλέζων. Αργότερα, υπό την παρετυμολογική έλξη της ελληνικής ονομασίας, η ινδική μετατράπηκε σε Taouri (στον Varaha Mihira) και Tambiru (στον Al Biruni).

Ο Ταύρος θεωρήθηκε ότι αντιπροσώπευε το ζώο που θυσίασε ο Αδάμ στην αρχαιότερη θυσία του ανθρώπινου γένους, κατά την Ιουδαιοχριστιανική παράδοση. Ο Νοβίδιος αναγνώριζε στον Ταύρο το Βόδι που στεκόταν μαζί με το γαϊδουράκι στη Φάτνη κατά τη Γέννηση του Χριστού. Σύμφωνα με τον Καίσιο (Caesius) ο αστερισμός αυτός παριστάνει τον Πατριάρχη Ιωσήφ, και κατ' άλλους Χριστιανούς τον Απόστολο Ανδρέα.

Ως ζωδιακός αστερισμός, ο Ταύρος συνδέθηκε με την Αστρολογία, πολλές προλήψεις και θρύλους. Οι αρχαίοι αστρολόγοι πίστευαν ότι «κυβερνά» το ανθρώπινο σβέρκο, λάρυγγα και ώμους, και ο Σαίξπηρ γράφει σχετικώς ένα διασκεδαστικό απόσπασμα στη «Δωδέκατη Νύχτα», στο διάλογο των Toby Belch και Andrew Aguecheek, που λαθεύουν ως προς την ιδιότητα αυτή του Ταύρου. Τον θεωρούσαν το ζώδιο της Αφροδίτης, όπως και τον Σκορπιό, και τον αποκαλούσαν Veneris Sidus, Domus Veneris Nocturna και Gaudium Veneris. Μία ιδέα που ίσως προήλθε και από το γεγονός ότι περιέχει τις Πελειάδες, ως περιστερές, σύμβολα της θεάς. Πίστευαν ότι είναι γενικώς κακότυχο ζώδιο. Θεωρήθηκε ότι επιδρά ιδιαιτέρως σε χώρες όπως η Αραβία, η Σκυθία, η Ιρλανδία, η μεγάλη Πολωνία, τμήμα της Ρωσίας, η Ολλανδία, η Περσία, η Μικρά Ασία, και σε πόλεις όπως η Μάντουα και η Λειψία. Τα χρώματα του ζωδίου ήταν το λευκό και το ανοικτό κίτρινο (λεμονί).

Στην εποχή μας ο `Ηλιος βρίσκεται (όπως φαίνεται από τη Γη) μέσα στα όρια του Ταύρου από τις 14 Μαΐου ως τις 22 Ιουνίου, και οι ημερομηνίες αυτές μετατίθενται προς τα εμπρός με ρυθμό 1 ημέρα ανά 71,1 έτη.

 Ταώς (Λατινικά: Pavo , συντομογραφία: Pav) είναι αστερισμός που σημειώθηκε από τους Keyser και Houtman μεταξύ 1595 και 1597, και πρωτοεμφανίστηκε το 1603 στην Ουρανομετρία του Μπάγερ. Είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση. Είναι νότιος αστερισμός, αόρατος από την Ελλάδα, και συνορεύει με τους εξής 5 αστερισμούς: Τηλεσκόπιον, Βωμός, Πτηνόν, Οκτάς και Ινδός. Το όνομα που του έδωσε ο Bayer είναι ταιριαστό για τους αστέρες, σώματα που ζουν για εκατομμύρια χρόνια, αφού ο ταώς, δηλαδή το πουλί παγώνι, υπήρξε από παλιά σύμβολο της αθανασίας, ίσως από το γεγονος ότι ήταν το ιερό πτηνό της θεάς Ήρας, της αθάνατης βασίλισσας των ουρανών. Κατά την ελληνική μυθολογία αρχικώς το πτηνό ήταν ο Άργος, ο μυθικός ναυπηγός του πλοίου «Αργώ», που μεταμορφώθηκε από την Ήρα σε παγώνι όταν το πλοίο του μεταφέρθηκε στον ουρανό, όπου από τότε το έχει ξανασυναντήσει. Κατά τον στίχο του Οβιδίου είναι το «πετούμενο της Ήρας που μετέφερε την ουρά του στ' άστρα» («Μεταμορφώσεις»).

Στην Κίνα ο αστερισμός αποκλήθηκε με το αντίστοιχο όνομα, Joo Tseo. Ο Ιούλιος Σίλερ τον ένωσε με τον Ινδό για να πλάσει τη βιβλική μορφή του Ιώβ.

 Τηλεσκόπιον (Λατινικά: Telescopium, συντομογραφία: Tel) είναι αστερισμός που σημειώθηκε πρώτη φορά το 1763 από τον Lacaille και είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση. Είναι νότιος αστερισμός, μερικώς ορατός από την Ελλάδα τα βράδια του Αυγούστου και του Σεπτεμβρίου, και συνορεύει με τους εξής 5 αστερισμούς: Νότιος Στέφανος και Τοξότης βόρεια, Ινδός ανατολικά, Ταώς νότια και Βωμός δυτικά. Ο LaCaille έδωσε και την εναλλακτική ονομασία Tubus Astronomicus (= Αστρονομικός Σωλήνας). Ο Γερμανός αστρονόμος Bode στο έργο του Gestirne (1805) το αποκαλεί Astronomische Fernrohr (Αστρονομικό Τηλεσκόπιο) και το σημειώνει σε διαφορετική, βορειότερη, θέση από τη σημερινή, στριμωγμένο ανάμεσα στον Τοξότη και τον Σκορπιό. Την οριστική του θέση, νοτιότερη μεν αλλά πιο εκτεταμένη, την οφείλουμε στον Βρετανό αστρονόμο Baily και στον Αμερικανό Γκουλντ.

Ο αστερισμός Τηλεσκόπιον δεν πρέπει να συγχέεται με ένα μικρό βόρειο αστερισμό που δεν αναγνωρίζεται πλέον, τον Telescopium Herschelii, που δημιούργησε ο Αυστριακός αστρονόμος αββάς Μαξιμιλιανός Χελ το 1781 για να τιμήσει τον Ουίλιαμ Χέρσελ, ανάμεσα στον Λύγκα και τους Διδύμους. Εμφανίζεται για πρώτη φορά από τον Bode το 1800 και μετά στον `Ατλαντα του Αμερικανού Elijah Burritt του 1833. Αλλά ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα έπαψε να εμφανίζεται σε ουράνιους χάρτες και καταλόγους.

 Τοξότης (Λατινικά: Sagittarius, συντομογραφία: Sgr) είναι αστερισμός που σημειώθηκε στην αρχαιότητα από τον Πτολεμαίο και είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση. Είναι νότιος αστερισμός του Ζωδιακού Κύκλου. Συνορεύει με τους αστερισμούς Ασπίδα, Όφι (το τμήμα της Ουράς), Οφιούχο, Σκορπιό, Νότιο Στέφανο, Τηλεσκόπιον, Μικροσκόπιον, Αιγόκερω και Αετό. Οι αστέρες τ, ζ, σ, φ, λ, ε, δ, η και γ2 Τοξότου σχηματίζουν ένα εύκολα αναγνωρίσιμο σχήμα μιας μεγάλης τσαγιέρας, ο Γαλαξίας μάλιστα φαίνεται σαν εξερχόμενος ατμός από το στόμιό της (στη δυτική πλευρά της).

 O Άρατος δίνει για τον Τοξότη τα ονόματα Τοξευτής και Ρύτωρ τόξου (αυτός που τεντώνει το τόξο). Σε άλλους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς συναντάμε και την παραλλαγή Τοξευτήρ, ενώ οι Ερατοσθένης, Ίππαρχος, Πλούταρχος και Πτολεμαίος συμφωνούν στο Τοξοτής. Ο Βρετανός ανατολιστής Thomas Hyde (1636-1703) παραθέτει την ελληνική ονομασία Βελοκράτωρ. Το Ιππότης αναφέρεται και στον Κένταυρο.

Ανάλογες είναι οι παραλλαγές και στα λατινικά: Sagittifer στον Μανίλιο, Sagittiger στον Αβιηνό, Sagittipotens στον Κικέρωνα. Ο Υγίνος ονομάζει τον Τοξότη Croton, γελαδάρη, ενώ τα Antepes, Antepedes του Κικέρωνα μπορεί να αφορούν και τον Κένταυρο.

Ο «Άτλας» του Flamsteed δίνει το όνομα Sagittary, ονομασία που απαντάται και στον Σαίξπηρ. Οι Αγγλοσάξονες του Μεσαίωνα αποκαλούσαν τον Τοξότη Scytta.

Κάποιες φορές το όλο προσωποποιήθηκε στα μέρη του, όπως με την ονομασία Τόξον στον Άρατο που έδωσε το Arcus του Κικέρωνα και του Γερμανικού (σημειώνεται και στη λατινική έκδοση της Αλμαγέστης) και το Haemonios Arcus του Οβιδίου. Στην αρχαία Αίγυπτο επίσης πιθανολογείται ότι στον Τοξότη αντιστοιχούσαν ένα βέλος που κρατείται από ένα χέρι. Ο Bayer πάλι αναφέρει το Φαρέτρα. Σε διάφορες γλώσσες ο Τοξότης λεγόταν «τόξο»: Al Kaus στην Αραβία, που παραφθάρηκε σε Elkausu, Elkusu (Alkauuso στον Schickard), Keshta στη Συρία, στην Περσία Kaman και Nimasp, ενώ στην Τουρκία ήταν Yai. Στους Εβραίους ήταν γνωστός ως Kesheth, που σημαίνει και πάλι τόξο, ενώ ο Ριτσιόλι παραθέτει το Kertko για τους Χαλδαίους. Ορισμένοι πρώιμοι χάρτες απεικονίζουν παρόμοια τον Τοξότη ως ένα τόξο με ένα βέλος, μία ιδέα κυρίαρχη ιδιαιτέρως στην ασιατική Αστρονομία.

Κατά την αντιστοιχία των 12 ζωδίων με τις 12 φυλές του Ισραήλ, ήταν το έμβλημα των φυλών Εφραίμ και Μανασσή, από τις τελευταίες λέξεις του Ιακώβ προς τον Ιωσήφ.

Ο Νοβίδιος υποστήριξε πως ο Τοξότης ήταν ο βασιλιάς του Ισραήλ Ιωάς, που τοξεύει βέλη από το παράθυρο προς τα ανατολικά κατά την εντολή του θνήσκοντος Ελισσαίου. Αλλά η βιβλική «σχολή» ταύτιζε γενικώς τον αστερισμό με τον Απόστολο Ματθαίο, παρότι ο Καίσιος ισχυρίσθηκε ότι ήταν ο Ισμαήλ.

Η πρώτη καταγραμμένη απεικόνιση του Τοξότου βρίσκεται στην περιγραφή του από τον Ερατοσθένη ως Σατύρου, που ίσως προήλθε από τα χαρακτηριστικά του πρωταρχικού Κενταύρου στη Μεσοποταμία, του Hea-bani. Αλλά ο Μανίλιος τον αναφέρει ως «γνήσιο» Κένταυρο με απειλητικό βλέμμα, πολύ διαφορετικό από τον ευγενικό και ήρεμο στην όψη Κένταυρο Χείρωνα. Αλλά άλλοι θεωρούν τον Τοξότη ως τον Χείρωνα. Το βέλος του Τοξότη σημαδεύει πάντα την καρδιά του Σκορπιού.

Σφηνοειδείς επιγραφές στη Μεσοποταμία περιγράφουν τον Τοξότη ως τον «Ισχυρό», τον «Γίγαντα Βασιλέα του Πολέμου» και τον «Φωτιστή της Μεγάλης Πόλεως», ταυτίζοντάς τον έτσι με τον τοξότη θεό του πολέμου, τον Νεργκάλ, ή θέτοντάς τον υπό την προστασία του. Φαίνεται επίσης ότι ήταν σύμβολο του ανατέλλοντα ήλιου. Οι Ασσύριοι τον συνέδεαν με τον ένατο μήνα τους, τον Kislivu (Νοέμβριος-Δεκέμβριος), όπως και τον Ωρίωνα. Στην ύστερη αρχαία Αίγυπτο, στον ζωδιακό της Δενδερά, ο Τοξότης απεικονίζεται με την προσθήκη ενός προσώπου λιονταριού, δηλαδή διπρόσωπος, πιθανότατα μια επίδραση από την ταύτιση από τους Βαβυλωνίους με τον θεό τους Pabilsag (ο Pabilsag είχε φτερούγες και κεφάλι λιονταριού), ενώ ο Αθανάσιος Κίρχερ παραθέτει το όνομα Πιμάηρε από τους Κόπτες (Statio Amoenitatis). Αρχαίο χειρόγραφο φέρει πιθανότατα στη θέση του Τοξότου μία «κενταυροειδή» μορφή, τον Astronochus.

Στην Ινδία ο Τοξότης ήταν αρχικώς ένα άλογο, μία αλογοκεφαλή ή ένας ιππέας, Acvini. O Al Biruni έγραψε ότι ο αστερισμός ήταν ο σανσκριτικός Dhan(as)u, ο Dhamsu των Ταμίλ. Αργότερα, υπό την παρετυμολογική έλξη της ελληνικής ονομασίας, η ινδική μετατράπηκε σε Taukshika.

Στην αρχαία Αραβία οι δύο μικρές συναστρώσεις που σημειώνουν σήμερα τη μύτη και την ουρά του βέλους του Τοξότη ήταν η μεν δυτική (αστέρες γ, δ, ε και η Τοξότου) Al Na'am al Warid, οι «Στρουθοκάμηλοι που Πηγαίνουν», η δε ανατολική (αστέρες σ, ζ, φ, χ και τ) Al Na'am al Sadirah, οι «Στρουθοκάμηλοι που Επιστρέφουν», ενώ ο αστέρας λ ήταν ο φύλακάς τους. Αντιθέτως ο Al Jauhari παρομοίασε τους αστέρες αυτούς με αναποδογυρισμένη καρέκλα. Ο 18ος πάντως manzil των Αράβων (σεληνιακός οίκος ή ορθότερα «στάση») ήταν ο Al Na'am, ενώ ο 19ος manzil ήταν επίσης μέσα στα όρια του σημερινού Τοξότου και ονομαζόταν Al Baldah, η Πόλη ή η Περιοχή, καθώς μοιάζει κενός από αστέρες. Η συνάστρωση των τ, ν, ψ, ω και ζ Τοξότου, που επίσης είναι διατεταγμένοι τοξοειδώς, ήταν το Kiladah (το περιδέραιο) και Al Udhiyy η φωλιά (της στρουθοκαμήλου...).

Στην Κίνα ο Τοξότης σχημάτιζε επίσης δύο σεληνιακούς οίκους, τον νοτιότερο Ki (= κόσκινο) και τον βορειότερο Tew, Tow ή Nan Tow (= μεγάλη κουτάλα για σερβίρισμα π.χ. σούπας). Οι αστέρες του δεύτερου οίκου λατρεύονταν ιδιαιτέρως από το 1000 π.Χ. ήδη, μάλιστα ήταν γνωστοί και ως Ναός. Ολόκληρος όμως ο αστερισμός ήταν για τους Κινέζους η Τίγρις, ή το Sei Mu (= το κλαδεμένο δέντρο ή τα κομμένα κλαδιά).

Ως ζωδιακός αστερισμός, ο Τοξότης συνδέθηκε με την Αστρολογία, πολλές προλήψεις και θρύλους. Οι αρχαίοι αστρολόγοι τον θεωρούσαν τον Οίκο του Διός, επειδή ο πλανήτης Δίας υποτίθεται ότι δημιουργήθηκε σε αυτόν, την «τιμή» αυτή πάντως μοιραζόταν με τον Υδροχόο και τον Λέοντα. Αλλά ο Τοξότης ήταν και το ζώδιο της Αρτέμιδος, και τον αποκαλούσαν Dianae Sidus. Πίστευαν ότι είναι γενικώς γόνιμο ζώδιο, από την εποχή ήδη των Βαβυλωνίων. Θεωρήθηκε ότι επιδρά ιδιαιτέρως σε χώρες όπως η Ευδαίμων Αραβία, η Ουγγαρία, η Λιγουρία, η Μοραβία, η Ισπανία, και σε πόλεις όπως η Αβινιόν και η Κολωνία, ενώ ο Μανίλιος έγραψε ότι «κυβερνούσε» την Κρήτη, το Λάτιο και την Τρινακρία (Σικελία). Τα χρώματα του ζωδίου ήταν το κίτρινο και το πρασινοκόκκινο.

Στην εποχή μας ο `Ηλιος βρίσκεται (όπως φαίνεται από τη Γη) μέσα στα όρια του Τοξότου από τις 19 Δεκεμβρίου ως τις 20 Ιανουαρίου, και οι ημερομηνίες αυτές μετατίθενται προς τα εμπρός με ρυθμό 1 ημέρα ανά 71,1 έτη.

 Τουκάνα (Λατινικά: Tucana, συντομογραφία: Tuc) είναι αστερισμός που σημειώθηκε πρώτη φορά το 1603, από τους Keyser και Houtman στην Ουρανομετρία τους, και είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση. Είναι νότιος αστερισμός, αόρατος από την Ελλάδα, και συνορεύει με τους αστερισμούς Γερανό, Ινδό, Οκτάντα, Ύδρο και Φοίνικα. Το όνομα προέρχεται από το τροπικό πουλί «τόκο» τουκάν (Ramphastos toco) της Νότιας Αμερικής με το τεράστιο (σε σχέση με το σώμα του) ράμφος.

Κατά τον 17ο αιώνα οι Βρετανοί αποκαλούσαν τον αστερισμό Brasilian Pye. O Caesius (Καίσιος) έδωσε το γεωγραφικώς ανακριβές όνομα Pica Indica (= Δρυοκολάπτης ο Ινδικός), ενώ οι Κέπλερ, Ριτσιόλι και μερικοί μεταγενέστεροι συγγραφείς προέκριναν την ονομασία Anser Americanus (= Αμερικανική Χήνα), που εμφανίζεται για τελευταία φορά στην πλανισφαίρα του Stieler το 1872 ως Amerikanische gans.

Η μορφή του πτηνού στον ουρανό απεικονίζεται να βλέπει προς τα δυτικά, με την ουρά του προς την πλευρά του φωτεινού αστέρα Achernar του Ηριδανού. Ο α Τουκάνας, ο φωτεινότερος αστέρας του αστερισμού, κατέχει βέβαια τη θέση του άκρου του εντυπωσιακού ράμφους.