Στους αρχαίους Έλληνες ο Μικρός Κύων ήταν γνωστός ως Προκύων, επειδή ανέτελλε λίγο πριν τον Μέγα Κύνα (στην αρχαιότητα, τώρα ανατέλλουν σχεδόν ταυτοχρόνως). Τώρα όμως αυτό αποδίνεται στον φωτεινότερο αστέρα του, τον α. Το σύγχρονο όνομα προέρχεται από τα λατινικά Catellus και Catulus, που σημαίνουν κουτάβι, παρότι οι κλασικοί Ρωμαίοι υιοθέτησαν το ελληνικό όνομα (Procyon ο Οράτιος, Antecanis o Κικέρων).

Για τους λάτρεις της μυθολογίας ήταν ο σκύλος του Ακταίωνος ή ένα από τα σκυλιά της Αρτέμιδος, ή ακόμα ο ίδιος ο Άνουβις των Αιγυπτίων. Αλλά για τους περισσότερους ήταν το δεύτερο κυνηγόσκυλο του Ωρίωνα. Ο Φιρμικός ονομάζει τον Μικρό Κύνα Αργίωνα, προφανώς από τον Άργο. Εναλλακτικά, θεωρούσαν πως αντιπροσώπευε το αγαπημένο σκυλάκι της Ελένης που χάθηκε στον Πορθμό του Ευρίπου, για το οποίο προσευχήθηκε να το ξαναζήσει ο Δίας στον ουρανό.

Ο Μικρός Κύων μοιράσθηκε τη σύνθετη ονοματολογία του Μεγάλου Κυνός, όπως φαίνεται από την Αλμαγέστη του 1515, ενώ ο Bayer του επεφύλασσε τα περίεργα ονόματα Fovea (= λάκκος) και Συκάμινος (το δέντρο μουριά), ισοδύναμο ενός από τα αραβικά ονόματα για τον αστερισμό.

Οι Άραβες τον ονόμαζαν Al Shira al Shamiyyah, δηλαδή «Ο Λαμπρός της Συρίας», καθώς εξαφανιζόταν από τη ματιά τους δύοντας πέρα από εκείνη τη χώρα. Αυτό παρεφθάρηκε στη Δύση σε Alsehere, Ascemie, Algameisa, Aschemie, Aschere και Alsahare alsemalija. Επίσης βρίσκουμε το Al Jummaiza (= μουριά), που κατ' άλλους είναι στην πραγματικότητα το Al Ghumaisa, ο αμυδρός ή ο δακρυσμένος, εξαιτίας ενός αραβικού μύθου που ήθελε τον Μικρό και τον Μεγάλο Κύνα αδέρφια του Κανώπου. Από τους Ρωμαίους, οι Άραβες υιοθέτησαν και το Al Kalb al Asghar (= ο Μικρότερος Σκύλος), που πάλι πήραν πίσω οι Ευρωπαίοι ως «εννοιολογικό αντιδάνειο» με τις μορφές Alcheleb Alasgar (Chilmead), Kelbelazguar (Ριτσιόλι). Επίσης, οι Άραβες μετέφρασαν και το ελληνικό όνομα ως Al Kalb al Mutakaddim (= ο σκύλος που προηγείται).

Κατά τις ιουδαιοχριστιανικές αναπαραστάσεις των ουράνιων μορφών (κυρίως 17ος αι. μ.Χ.) ο Καίσιος θεώρησε πως ο Μικρός Κύων ήταν το σκυλί του Τωβία. Αλλά ο Ιούλιος Σίλερ έλεγε ότι έπρεπε να είναι ο Πασχάλιος Αμνός.

Ο Γκουλντ του απέδιδε 51 αστέρες μέχρι έβδομου μεγέθους, ενώ ο Αργκελάντερ μόνο 15 αστέρες ορατούς με γυμνό μάτι και ο Heis 37.

 Λαγωός (Λατινικά: Lepus, συντομογραφία: Lep) είναι αστερισμός που σημειώθηκε στην αρχαιότητα από τον Πτολεμαίο και είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση. Είναι νότιος αστερισμός και συνορεύει με τους αστερισμούς Ωρίωνα, Ηριδανό, Γλυφείον, Περιστερά, Μέγα Κύνα και Μονόκερω. Παρά το γεγονός ότι βρίσκεται ολόκληρος στο νότιο ημισφαίριο της ουράνιας σφαίρας, ο Λαγωός είναι αμφιφανής στην Ελλάδα, δηλαδή είναι ορατός στο σύνολό του από την Ελλάδα τις νύκτες του χειμώνα.

 Ο Άρατος χαρακτηρίζει τους λίγους και σχετικώς αμυδρούς αστέρες του ως «γλαυκούς». Αναπαριστά έναν λαγό, αιτιολογημένα ως κάτω από τον κυνηγό Ωρίωνα, καθώς γράφει και ο Riccioli.

Οι αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι δεν είχαν άλλες ονομασίες, και απλώς προσέθεταν και κατάλληλα επίθετα, π.χ.: δασύπους, levipes («ελαφροπόδαρος»), velox (γρήγορος), κλπ..

Οι Άραβες υιοθέτησαν τον κλασικό τίτλο ως Al Arnab, που παρεφθάρη στα Alarnebet, Elarneb, Harneb. Παρομοίως και οι Εβραίοι ως Arnebeth. Αλλά οι πρώτοι Άραβες γνώριζαν το βασικό τετράπλευρο του Λαγωού (αστέρες α, β, γ, δ) ως Al Kursiyy al Jabbar και Al Arsh al Jauzah, δηλαδή «Το κάθισμα του Γίγαντα» και «Ο θρόνος του Jauzah». Από τον Al Sufi σώζεται η περιστασιακή ονομασία Al Nihal (= οι καμήλες που ξεδιψούν) για το τετράπλευρο, μία αναφορά στο «ποτάμι» του Γαλαξία.

Κατά τον Hewitt στους αρχαίους Αιγυπτίους ο Λαγωός ήταν η Βάρκα του Όσιρι, όπου ο Όσιρις ταυτιζόταν με τον Ωρίωνα. Πάντως στη Δενδερά απεικονίζεται στη θέση του ένα φίδι που φαίνεται να δέχεται επίθεση από κάποιο αρπακτικό πτηνό, κάτι που μιμήθηκαν οι περσικοί ζωδιακοί κύκλοι. Οι Κινέζοι πάλι γνώριζαν τον Λαγωό ως Tsih, ένα υπόστεγο ή καλύβι.

Κατά τις ιουδαιοχριστιανικές αναπαραστάσεις των ουράνιων μορφών (κυρίως 17ος αιώνας) ο Λαγωός προσομοιώθηκε από τον Ιούλιο Σίλερ με την προβιά του Γεδεών.

Ο Κλαύδιος Αιλιανός (2ος αιώνας μ.Χ.) στο έργο του «Περί ζώων ιδιότητος» αναφέρεται στην αρχαία πεποίθηση ότι ο λαγός απεχθανόταν τη φωνή του κόρακα, η οποία μπορεί να συνδυασθεί αστρονομικώς με το γεγονός ότι ο αστερισμός Λαγωός δύει λίγο μετά την ανατολή του αστερισμού Κόρακος, του ουράνιου κορακιού. Κάτι παρόμοιο μπορεί να αναφερθεί και για τον αετό, που βρίσκεται να επιτίθεται σε λαγό πάνω σε νομίσματα π.χ. της Ήλιδος: Ο Αετός (αστερισμός) κείται σε αντίθετη κατεύθυνση της ουράνιας σφαίρας, ως θερινός αστερισμός, από τον Λαγωό.

Εξάλλου, ο ανατολιστής Robert Brown Jr. (19ος αι.) γράφει για τη σχετική θέση Λαγωού και Ωρίωνος:

«Το ζήτημα που προβλημάτισε τους αρχαίους, γιατί ο γιγάντιος κυνηγός με το λαγωνικό του θα πρέπει να καταδιώκουν το πλέον δειλό πλάσμα, επιλύεται όταν αναγνωρίσουμε ότι ο Ωρίων ξεκίνησε ως ηλιακό αρχέτυπο και ότι ο λαγός είναι σχεδόν παγκοσμίως ένα σεληνιακό αρχέτυπο...»

Και αναφέρει την περίεργη σύνδεση μεταξύ λαγού και Σελήνης που εμφανίζεται σε κυλίνδρους της Μεσοποταμίας, συριακές σφραγίδες, κινέζικα νομίσματα, τα σεληνιακά γλυκά της Κεντρικής Ασίας και τους θρύλους μακρινών μεταξύ τους εθνών και αυτόχθονων φυλών. Η αστρονομική λαογραφία έχει πολλά παραδείγματα αυτού του ενδιαφέροντος συνδέσμου μεταξύ δορυφόρου και ζώου, και εμμέσως του αστερισμού Λαγωού. Η κοινή αιτιολόγηση ότι αμφότερα είναι «νυκτόβια» δεν φαίνεται ικανοποιητική κατά τον R.H. Allen. Εδώ μπορεί να αναφερθεί ενδεικτικώς η εξής ινδουιστική παράδοση: Ο λαγός (πρώιμη μετενσάρκωση του Βούδα), όντας συντροφιά με τον πίθηκο και την αλεπού, δέχθηκε την ικεσία του θεού Ίντρα, μεταμφιεσμένου σε ζητιάνο, που για να δοκιμάσει τη φιλανθρωπία τους τους ζήτησε φαγητό. Τα ζώα αναζήτησαν φαΐ, και μόνο ο λαγός απέτυχε να φέρει. Αλλά για να μη υστερήσει στο καθήκον προς τον ξένο, μάζεψε και άναψε μια φωτιά και έριξε τον εαυτό του μέσα σε αυτή προσφέροντάς τον για δείπνο προς τον θεό. Ο Ίντρα τον αντάμειψε τοποθετώντας τον στη Σελήνη, όπου τον βλέπουμε σήμερα.

 Λέων Μικρός (Λατινικά: Leo Minor, συντομογραφία: LMi) είναι αστερισμός που σημειώθηκε πρώτη φορά το 1690, στο Firmamentum Sobiescianum του Εβέλιου, και είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση. Συνορεύει με τους αστερισμούς Μεγάλη Άρκτο, Λύγκα και Λέοντα. Βρίσκεται ολόκληρος στο βόρειο ημισφαίριο της ουράνιας σφαίρας. Είναι αμφιφανής στην Ελλάδα, ορατός ολόκληρος τις ανοιξιάτικες νύχτες, μέχρι τα τέλη Ιουλίου.

 Ο Εβέλιος, που τον σχημάτισε με βάση 18 αστέρες από τον Λέοντα και τη μεγάλη Άρκτο, ονόμασε τον Μικρό Λέοντα έτσι επειδή, όπως είπε, «είχε την ίδια φύση» με αυτούς τους γειτονικούς αστερισμούς. Ο Πτολεμαίος περιελάμβανε μερικούς αστέρες από εδώ στους «αμορφώτους» του Λέοντος («αμόρφωτοι» ονομάζονταν οι αστέρες που δεν συμμετείχαν στην κατασκευή της μορφής που απεικόνιζε ένας αστερισμός). Ο Γερμανός αστρονόμος Christian Ludwig Ideler (1766-1846) υπέθετε ότι οι αστέρες του σημερινού Μικρού Λέοντος ήταν η Al Thiba wa-Auladuha (= η Γαζέλα με το μικρό της) των Αράβων, αλλά ο Lach υπεστήριξε πως ήταν Al Haud (= η λιμνούλα) μέσα στην οποία ήταν η γαζέλα. Αργότερα, ο Βρετανός αστρονόμος Richard Anthony Proctor (1834-1888) μετέβαλε αυθαιρέτως την ονομασία του αστερισμού σε Leaena (= Λέαινα), μια μετονομασία που βέβαια δεν επεκράτησε.

Ο Ζωδιακός της Δενδερά στην Αίγυπτο έχει στη θέση αυτή του ουρανού τον ζωδιακό Καρκίνο, μάλλον από παρανόηση, καθώς αρκετοί βλέπουν στους αστέρες του Μικρού Λέοντος μαζί με άλλους από τα πόδια της Μεγάλης Άρκτου ένα καλά σχηματισμένο σκαραβαίο, την αιγυπτιακή απεικόνιση του αστερισμού του Καρκίνου. Η ευρύτερη περιοχή του ουρανού ήταν αφιερωμένη στον θεό Πτα των Αιγυπτίων.

Οι Κινέζοι διέκριναν δύο συναστρώσεις εδώ, το Nuy Ping (= το Εσωτερικό Παραπέτασμα) και τον Seaou Wei. Αλλά συμπεριελάμβαναν επίσης τους δύο Λέοντες στον δικό τους μεγάλο «Δράκοντα» και σε ακόμα ένα ουράνιο σχήμα, το «Αυτοκρατορικό άρμα».

Ο Αργκελάντερ απέδιδε στον Μικρό Λέοντα 21 αστέρες ορατούς με γυμνό μάτι, ενώ ο Heis 40. Μόνο ο β Μικρού Λέοντος έχει όνομα με γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου (ονομασία κατά Bayer).

 Λυγξ (Λατινικά: Lynx, συντομογραφία: Lyn) είναι αστερισμός που σημειώθηκε πρώτη φορά το 1690, στο Firmamentum Sobiescianum του Εβέλιου, και είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση. Συνορεύει με τους αστερισμούς Καμηλοπάρδαλη, Ηνίοχο, Διδύμους, Καρκίνο, Μικρό Λέοντα και Μεγάλη Άρκτο. Βρίσκεται ολόκληρος στο βόρειο ημισφαίριο της ουράνιας σφαίρας. Είναι αμφιφανής στην Ελλάδα, ορατός ολόκληρος τις νύχτες του χειμώνα και της ανοίξεως.

 Ο Εβέλιος, που τον σχημάτισε με βάση 19 αστέρες, ονόμασε τον Λύγκα έτσι επειδή, όπως είπε, «όσοι τον μελετούσαν θα έπρεπε να έχουν τα μάτια του λύγκα», υπονοώντας τη μικρή φωτεινότητα του αστερισμού. Η εναλλακτική ονομασία «Τίγρις» προήλθε από την ευφάνταστη παρομοίωση των αρκετών μικρών άστρων του Λύγκα με το δέρμα της τίγρης. Το ίδιο όνομα αποδόθηκε από τον Γερμανό αστρονόμο Bartschius (Jakob Bartsch, 17ος αιώνας) σε κάποιους αστέρες στην Αλώπεκα το 1624, αλλά εννοούσε τον ποταμό Τίγρη.