Θυμάμαι εκείνο το βράδυ που κάπου ανάμεσα στον χαμηλό φωτισμό, τις καρέκλες και τα ποτά το βλέμμα σου συνάντησε το δικό μου και του χαμογέλασε. Ανταπέδωσε το χαμόγελο και μια κουβέντα ανάμεσα σε δύο ενθουσιώδη βλέμματα ξεκίνησε.

Εγώ στα μάτια σου βρήκα "την ειλικρίνεια που ζητούσα” και εσύ "ένα λιμάνι για να αράξεις". Μερικά βράδια μετά, άρχισαν οι εξομολογήσεις στο φεγγάρι από την μεριά μου και από την δική σου πλευρά σε φίλους σου που εκτιμούσες.

Ο καιρός πέρασε και μετά από κάποιες υπέροχες νύχτες που οι καρδιές μας κοιμήθηκαν μαζί, γέννησαν ένα όμορφο και υπέροχο συναίσθημα. Μόλις το αντίκρισαν κάτι στα μάτια του τους φώναξε να το πουν Έρωτα. Και έτσι και έγινε. Έρωτας λοιπόν.

Ήταν πολλοί ευτυχισμένες μετά από αυτό τον ερχομό οι καρδιές μας. Και τις είχε συνεπάρει η ευτυχία σε κόσμους παραμυθένιους, με τεράστιους ανεμόμυλους από όνειρα και μεγάλα λουλούδια που αντί για γύρη είχαν ελπίδες κλεισμένες στα πέταλα τους.

Μα η Ευτυχία είναι εξαντλήσιμη.   Μια μέρα λοιπόν αποφάσισε να φύγει και να απαγάγει τον Έρωτα. Οι καρδιές μας δεν άντεξαν αυτό το πλήγμα. Τσακώνονταν κάθε μέρα, στεναχωριόνταν οπότε αποφάσισαν να χωρίσουν. Την στιγμή που ήταν έτοιμες να πετάξουν στην θάλασσα ένα στεφάνι που θα δήλωνε το αντίο ο Έρωτας εμφανίστηκε ξανά σε μια προσπάθεια του να τις κρατήσει μαζί. Μα η Αλήθεια αποκάλυψε στην καρδιά μου πως ένα βράδυ, μετά από έναν τσακωμό η καρδιά σου παραστράτησε και ορκίστηκε πίστη σε μια ξένη καρδιά.

Όταν τα γεγονότα αυτά ήρθαν στο φως έκαναν τον Έρωτα να αρρωστήσει και μετά από λίγο καιρό αφού δεν υπήρχε γιατρεία πέθανε.

Ο Έρωτας είναι ζωντανός, ζει, υπάρχει και αναπνέει μέσα από τις καρδιές δύο ανθρώπων που δέχονται να τον φιλοξενήσουν. Όταν όμως ο Έρωτας πεθάνει. Γιατί ελπίζεις να τον αναστήσεις ξανά; Δεν είσαι Θεός.

Μην γυρνάς λοιπόν, ο Έρωτας πέθανε, εσύ του έκλεισες τα μάτια. Τώρα πια… απλά τον θυμόμαστε.