Η ώρα οκτώ έπρεπε να ξυπνήσω να ετοιμαστώ για την σχολή. Σηκώθηκα – με σοβαρές αμφιβολίες για το αν τελικά έπραξα σωστά – από το κρεβάτι μου και πήγα να βουρτσίσω τα δόντια μου. Ντύθηκα, βάφτηκα, έπιασα τα μαλλιά μου σε μια χαλαρή κοτσίδα και κατέβηκα να πάρω το λεωφορείο. Το κινητό το είχα πετάξει μέσα στην τσάντα οπότε κάποια στιγμή και ενώ πια κατευθυνόμουν στον προορισμό μου το έβγαλα για να τον πάρω και να του πω καλημέρα. Το φωτάκι στα πλάγια του κινητού αναβόσβηνε που σημαίνει πως κάποιος μου είχε στείλει μήνυμα ή μου είχε κάνει κλήση.

«Λυπάμαι, δεν πάει άλλο θέλω να χωρίσουμε. Αντίο!». Αυτές οι οκτώ λέξεις και τα τρία σημεία στίξης μόλις είχαν τελειώσει ότι πιο ωραίο είχε συμβεί στην ζωή μου. Τα μάτια μου βούρκωσαν και ένιωθα τον κόσμο να με κοιτά περίεργα, δεν έχουμε συνηθίσει κάποιος να δείχνει τα συναισθήματα του παρουσία κόσμου, λογικό λοιπόν να με κοιτούν. Σηκώθηκα και πάτησα το κουμπί της στάσης και μετά από μερικά λεπτά άνοιξαν οι πόρτες για να κατέβω. Φοβισμένη, συντετριμμένη και σαστισμένη καθώς ήμουν, κατέβηκα και ξεκίνησα να περπατώ αντίθετα στην ροή των άλλων ανθρώπων, βλέποντας μπροστά μου στιγμές που με φίλαγες, στιγμές που με αγκάλιαζες, ώρες που μου έκανες έρωτα και υποσχέσεις, που δώσαμε ο ένας στον άλλο για μια σχέση που θα λατρεύαμε και οι δυο.

«Πως γίνεται να θες να χωρίσουμε», σκεφτόμουν. Είμαστε τόσο καλά, τι να έγινε τώρα ξαφνικά; Δεν ξέρω πως κατάφερα να περάσω τους δρόμους και να μείνω ζωντανή, δεν ήμουν  σίγουρη αν χτύπησα κάπου και πονούσα τόσο αλλά αδυνατούσα να δεχτώ ένα τέλος, που ούτε ζήτησα, ούτε περίμενα, ούτε να αντέξω μπορούσα. Μόλις έφτασα στο σπίτι, πήγα στο δωμάτιο μου, πέταξα σε μια γωνία την τσάντα μου και πήρα αγκαλιά το μαξιλάρι. Έκλαψα όσο μπορούσα πιο δυνατά μήπως και ο πόνος περάσει, μήπως και αυτό χρειαζόταν τελικά να ξεσπάσει. Ο πόνος δεν πέρναγε και όσο και αν κοίταζα τους τοίχους η σκέψη μου ήταν θολή δεν μπορούσε να επικοινωνήσει. Κοίταξα την φωτογραφία που είχα πάνω στο γραφείο μου με εμάς τους δυο αγκαλιά. Πως θα μπορούσε αυτό το φιλί να είναι πια ανάμνηση θεέ μου; Σε κάθε φιλί του εγώ ανέπνεα. Σε κάθε αγκαλιά του εγώ ηρεμούσα. Κάθισα στην καρέκλα μου. Τα πόδια μου ήταν αδύναμα να σηκώσουν το βάρος της στιγμής. Έβγαλα από το συρτάρι αυτό το ροζ τετράδιο που μου είχες χαρίσει για να γράφω τις στιγμές μας. Το ημερολόγιο της σχέσης μας μου έλεγες. Τώρα αυτές οι ωραίες στιγμές, αποτυπωμένες σε αυτά τα όμορφα, αρωματισμένα από την ευωδιά αυτού του Έρωτα είναι αναμνήσεις έτσι; Αυτό μου είπες σε αυτό το μήνυμα; Ανοίγω την πρώτη σελίδα και βλέπω την σημείωση «Δυο μοναξιές που  ενώνοντας μέσα στην ζεστασιά τεσσάρων γραμμάτων μιας πολύ μεγάλης λέξης : ΜΑΖΙ». Τα δάκρυα μου σφράγισαν αυτό το μαζί που πια δεν υπήρχε. Στην επόμενη σελίδα είχα κολλήσει την φωτογραφία που είχαμε βγάλει έξω στο Θησείο και έγραφα από κάτω «Δυο ψυχές που ταξιδεύουν σε ένα κόσμο έτοιμο να αγκαλιάσει το θαύμα που ετοιμάζονται να ζήσουν. Ο δικός μας έρωτας μαθαίνει σιγά σιγά γράμματα και ετοιμάζεται να γράψει την δική του ιστορία». Έκλεισα το τετράδιο και το πλησίασα στην καρδιά μου.

Έτσι κι αλλιώς τις δικές της λέξεις είχα συμπεριλάβει σε αυτά τα χαρτιά. Πώς να διάβαζα όμως άλλο; Νόμιζα πως διαβάζω αφιερώσεις σε ένα νεκροταφείο ονείρων.

Εκείνη την στιγμή ένιωσα ένα χάδι στο λαιμό μου.

-Αγάπη μου είσαι καλά; Γιατί φωνάζεις όχι; Γιατί κλαις; Είδες όνειρο;

-Είδα πως ήθελες να χωρίσουμε. Πάρε με αγκαλιά δεν θέλω να ξαναδώ αυτόν τον εφιάλτη.

Το χαμόγελο στα χείλη σου μου πρόσφερε ανακούφιση. Τώρα με είχες αγκαλιά όμως τον έζησα τόσο έντονα αυτόν τον εφιάλτη. Δεν θα ήθελα να τον ζήσω ποτέ στα αλήθεια. Όχι με εσένα. Όχι με την σχέση μας. Σ’αγαπώ.

Άκου 

Και πράξε το μην με αφήσεις ποτέ.

Μόλις γράφτηκε λοιπόν άλλη μια σελίδα στο ημερολόγιο μας. Το ημερολόγιο μιας αγάπης που εύχομαι να μην τελειώσει ποτέ.