Το girl που λες είναι εθισμένο στις... ψηλοτάκουνες γόβες και μοιράστηκε την εξάρτησή της με τον κόσμο. Η μητέρα της, όπως μας ενημερώνει, εδώ και δέκα χρόνια της φωνάζει ασταμάτητα ότι δεν έχει ανάγκη τις γόβες (είναι και ψηλό το κοριτσάκι της), αλλά εκείνη... χαμπάρι ο Τρύφωνας.

"Δεν τα έχεις ανάγκη φωνάζει η μητέρα μου εδώ και δέκα χρόνια κάθε φορά που με βλέπει να " σκαρφαλώνω" στα.... δεκαπεντάποντα άλλοτε μαύρα, άλλοτε κόκκινα , άλλοτε nude, άλλοτε πέδιλα, άλλοτε λουστρίνι ... παπούτσια μου". Είναι να σου σηκώνεται η τρίχα από τη λεπτομερή περιγραφή της εθισμένης Κατερίνας.

«Θα πάθεις ζημιά στη μέση σου ... θα σκοντάψεις... θα βγάλεις κάλους... θα.. θα.. θα... τόσα θα ... τόσα χρόνια ποτέ δεν κατάφερε να με πείσει να τ αποχωριστώ». Τι δράμα είναι τούτο; Και μην το γελάς. Φαντάζεσαι να βγάλει κάλους το Κατερινιώ;

Και συνεχίζει παρακάτω: «Εκείνο το βράδυ λοιπόν ως δια μαγείας ακόμα και τα δεκαπενταποντα από λουστρίνι louboutin μου (τα πρόσεχα σαν κόρη οφθαλμών μέσα σε ένα κατακόκκινο βελούδινο κουτί), μου φαινόντουσαν χαμηλά, παλιά, passé, démodé κοινώς απαγορευτικά... λίγα για να...τον εντυπωσιάσω! " Μα είναι δυνατόν να κοιτάξει τα παπούτσια σου; " αναρωτιέται η Βιβή "και πες πως τα κοιτάζει... τι αγχώνεσαι; είναι υπέροχα! ".Τα παπούτσια μου είναι υπέροχα αλλά για κάποιο λόγο εμένα δεν μου αρέσουν...ή μάλλον καταβάθος ευχόμουν να κοιτάξει μόνο τα παπούτσια μου...Τι ρηχό»! Εδώ αδυνατώ να κάνω σχόλιο. Το δράμα της ξανθιάς με έχει συγκλονίσει.

Και που να δεις παρακάτω τι γράφει: «Γιατί βιάστηκα να μεγαλώσω; Για να γνωρίσω εκείνον; Να με αγχώσει η ύπαρξή του και επιβίωσή μου; Γιατί βιάστηκα να μεγαλώσω; Για να φορέσω ένα ζευγάρι πανέμορφες, ψηλοτάκουνες γόβες»