Κράτησα τα τελευταία λόγια σου, στην τελευταία κουβέντα μας, βαθειά ριζωμένα μέσα μου.Θυμάμαι το βλέμμα σου.. πάντα στα μάτια σου αντίκριζα έναν κόσμο ονειρεμένο, βγαλμένο από το πιο γλυκό παραμύθι…. Πάντα ήθελα μια θέση εκεί, στην άκρη της ίριδάς σου, να βλέπω τον κόσμο από τα μάτια σου. Σου είπα πόσο φοβάμαι μη με ξεχάσεις και πάνω από όλα μην ξεχάσεις , μη δε νιώσεις, μην αμφισβητήσεις πόσο σε αγαπώ... Πόσο αγαπηθήκαμε……αγκαλιαστήκαμε και οι δρόμοι μας.. χώρισαν! Όσες φορές δάκρυσα, ξέρω ότι με είδες. Όσες φορές σε αναζήτησα, κοίταξα ψηλά και περίμενα ακόμα και ώρες να ανταμώσουν οι ματιές μας. Όσες φορές σε φώναξα, τα σύννεφα πήραν την μορφή σου. Μαλώνω τα δέντρα που αφήνουν τα φύλλα τους να πέσουν στο ξερό χώμα και βρίσκει διέξοδο ο ήλιος και φωτίζει τον πόνο του αποχωρισμού. Μιλάω στα λουλούδια για σένα και τα βλέπω να ανθίζουν.Τεντώνω τα χέρια μου ψηλά και ακόμα ελπίζω σε ένα άγγιγμα.Μην ξεχνάς να ανάβεις τα αστέρια κάθε βράδυ για να σε βλέπω μέχρι να ξημερώσει. Σε αγαπώ….. Δεν θα ξεχάσω το λυγμό Που έπνιγα στα χείλη Σαν έφευγες εκείνη την νύχτα….. «Σ'αγαπώ...Δεν θα περάσεις ποτέ στο μπαούλο των αναμνήσεων...Θα είσαι πάντα η αληθινή μου αγάπη...» Η θλίψη μου δεν θα χαθεί ποτέ για σένα.....
