Χθες το βράδυ ήμουν μόνη στο σπίτι. Ο καιρός άσχημος και από ότι φάνηκε, διατεθειμένος να φτιάξει το πλήρως κατάλληλο σκηνικό θρίλερ απλά και μόνο για να με τρομάξει. Είχα κάτσει αναπαυτικά μπροστά από το laptop μου, μπας και ο αέρας παρασύρει και μία ποσότητα έμπνευσης να μου την στείλει μήπως και αλλάξει την ατμόσφαιρα και με βοηθήσει να γράψω κάτι. Κάτι που να εκφράζει το ψυχικό μου κόσμο. Ένα ποτήρι κρασί ήταν η ύστατη προσπάθεια μου να χαλαρώσω τις άμυνες, να χαμηλώσω τα τείχη και να κοιτάζω πίσω, σε αυτά που προστάτευα. Σκέφτηκα πως ο καιρός θα ήταν μια καλή δικαιολογία για να ξεκινήσω το κείμενο μου.

Προσπαθούσα να κάνω όλη την κατάσταση εικόνα για να μπορέσω να την περιγράψω, να γράψω για μια μέρα με καταιγίδα βρε αδερφέ. Άφησα τον κέρσορα να αναβοσβήνει στην αρχή και σκεφτόμουν. Τον έβλεπα να κάθεται εκεί και να κουράζεται περιμένοντας το σήμα μου για να ξεκινήσει ένα τρελό βάδην πάνω στην μικρή ποσότητα λευκού στο post του wordpress.

Η Σκέψη μου είχε αρχίσει να τρέχει σαν τρελή ανάμεσα στα θέματα που έβγαιναν τρομαχτικά μέσα από τις πόρτες του μυαλού μου, πηγαίνοντας από τον Έρωτα στην Ζωή, Από την Οικονομία στον Θάνατο, Από τον Χωρισμό στο Περιβάλλον και έκανε και μια στάση στην θλίψη, τον Πόνο και την Υποκρισία, δεν έμεινε όμως πολύ εκεί μην την επηρεάσουν. Στάθηκε λίγο και κοίταξε την στεναχώρια για την Χώρα μου που βουλιάζει μα η αγανάκτηση την έκανε να γυρίσει το κεφάλι και να φύγει.

Την στιγμή λοιπόν που η Σκέψη μου ήταν έτοιμη να εγκλιματιστεί με την ατμόσφαιρα της καταιγίδας εμπνευσμένη από ένα θέμα που θα της δημιουργούσε παρόμοια συναισθήματα έγινε κάτι απρόσμενο. Μια διακοπή ρεύματος. Σε κλάσματα δευτερολέπτου είδα από το μυαλό μου να περνούν όλες οι τρομαχτικές σκηνές από τα θρίλερ που έχω δει (και έχω δει και πολλά δυστυχώς)ντύνοντας την στιγμή με ρούχα κεντημένα από αρνητικά συναισθήματα πλημμυρισμένα από φόβο.

Στην προσπάθεια μου να βρω έναν φακό που κάπου είχα καταχωνιάσει για μια στιγμή εκτάκτου ανάγκης τα πόδια μου αναγνώρισαν όλα τα έπιπλα του δωματίου πέφτοντας πάνω σε κάθε ένα ξεχωριστά προσφέροντας του την δική του στιγμή. Κι αφού στα τελευταία τρία λεπτά οι μόνες λέξεις που είχαν ακουστεί ήταν ” άου”, "γαμώτοοοο”, "το κέρατο μου το τράγιο, το βερνικωμένο” (το τελευταίο ήταν φράση συγνώμη), ξαφνικά ο αέρας άρχισε να ουρλιάζει, μαλώνοντας τα καλώδια της ΔΕΗ. Γι αυτά δεν ξέρω, εγώ πάντως είχα σκύψει το κεφάλι και προσπαθούσα να με καθησυχάσω πως όπου να ‘ναι το δωμάτιο μου θα φωτιστεί ξανά από την λάμψη του υπέροχου ροζ - μοβ φωτιστικού μου και της λάμπας που περιλάμβανε.

Καθισμένη λοιπόν πάνω στο χαλί μου, τέντωσα τα πόδια μου και ακούμπησα το κεφάλι μου πάνω στο κρεβάτι. Με έπιασε μια νοσταλγία για το παιδικό μου ταβάνι που στόλιζαν αυτά τα μικρά λευκά αστεράκια που φωσφόριζαν στο σκοτάδι και με έκαναν κάθε βράδυ να ονειρεύομαι πως σαν άλλος μικρός πρίγκιπας είχα και εγώ την δυνατότητα να πηγαίνω από αστέρι, σε αστέρι. Και σκεφτόμουν πόσο πιο ωραία περνούσα τότε που είχα τους μαρκαδόρους μου για να γράφω στα λευκά φύλλα του μπλοκ ζωγραφικής πολύχρωμα γράμματα που σχημάτιζαν λέξεις. Και που ονειρευόμουν, πόσο ωραία θα είναι όλα όταν μεγαλώσω και θα μπορώ να κάνω τόσα… Απογοητεύτηκα. Δεν βρήκα τον κόσμο, την κοινωνία, την απλότητα που ζήταγα. Άλλαξε ο κόσμος, άλλαξα κι εγώ. Προσαρμόστηκα, συμβιβάστηκα. Κρίμα! Και είχα πει πως δεν θα το έκανα.

Σκέφτηκα μετά και για τα χρόνια που θα έρθουν για όσα ζω τώρα, τόσο διαφορετικά από όσα είχα συνηθίσει να βιώνω. Και αναρωτιόμουν πως μέσα σε ένα τόσο πυκνό σκοτάδι, όπως αυτό που είχε στοιχειώσει τα τελευταία λεπτά το δωμάτιο, εγώ κατάφερνα να βλέπω τόσα. Ένα δυναμικό όργιο αναμνήσεων που σε κάθε περίπτωση σόκαρε με τις διαφορές του τότε και του τώρα.

Άφησα τον νόστο για το τότε, τις φοβίες για το αύριο και τις ελπίδες για το τώρα και σκέφτηκα πως τελικά δεν το φοβάμαι το σκοτάδι. Φοβόμουν απλά να νιώσω άνετα σε αυτό το άγνωστο που ξετυλίγει με την παρουσία του. Απλά με πανικόβαλε η ιδέα πως όσα μα όσα έχω μέσα μου χωρίς φραγμούς, χωρίς όρια ίσως να ανέπνεαν τώρα που κανείς δεν θα κοιτούσε. Δεν βαριέσαι; Το φως έτσι και αλλιώς δεν είναι αθώο. Στα φώτα του χορεύουν οι σκιές.

Και ενώ είχα αρχίσει να συνηθίζω να βλέπω πίσω από τα μαύρα σατέν σεντόνια που είχαν σκεπάσει το χώρο ήρθε το φως σαν κύμα να διαλύσει το ταξίδι στις σκέψεις μου. Ξενέρωσα. Μα δεν βαριέσαι!? Το πήρα απόφαση να σηκωθώ και όπως στήριξα τα χέρια μου στο κρεβάτι ,είδα απέναντι στην βιβλιοθήκη μου ένα σετ με κεριά, που μάλλον δεν ήταν γραφτό να θυμηθώ και να ανάψω. Έπρεπε να επιτρέψω στο σκοτάδι για λίγο έστω να με συντροφεύσει και να με βοηθήσει να θυμηθώ, να σκεφτώ, να ονειρευτώ. Έπρεπε να αγγίξω την πληγή και ας με ανατριχιάζει.

Έκατσα ξανά στην καρέκλα μπροστά από το laptop με λίγο επιφυλακτική στάση αυτή την φορά. Άνοιξα τον υπολογιστή, το ίντερνετ, μπήκα στο wordpress και βλέπω τον κέρσορα να αναβοσβήνει στο ίδιο σημείο που ήταν και πριν. Στην αρχή. Τι έγινε, μείναμε εκεί που σταματήσαμε; Αν με ρωτάτε, όχι! Πήγαμε ένα βήμα παρακάτω, απλά δεν είναι τώρα η ώρα να φανεί.