Ο Αμερικανός κωμικός George Carlin είπε, "Υπάρχουν νύχτες που οι λύκοι είναι σιωπηλοί και μόνο το φεγγάρι ουρλιάζει”. Τέτοιο βράδυ είναι και το αποψινό!

Βρέχει και έχω κολλήσει το βλέμμα μου σε μία κολόνα της ΔΕΗ και βλέπω την βροχή να πέφτει πλάγια. Όταν αντιλαμβάνεται το κοίταγμα μου γίνεται πιο δυνατή, σαν να προσπαθεί να μου πει πως θέλει να κλείσω την κουρτίνα και να κοιτάξω την δουλειά μου, μα κάνω πως δεν κατάλαβα τι εννοεί.

Αν το μυαλό μου είναι τοπίο και οι σκέψεις μου χιόνι, σε λίγο θα το στρώσει και το έδαφος θα γίνει γλιστερό και επικίνδυνο. Μα δεν ξέρω αν τελικά είναι επικίνδυνες οι σκέψεις μου ή οι άνθρωποι που μου τις δημιουργούν. Τέλος πάντων, θα δείξει.

Την ώρα που η Νύχτα πλησιάζει αυτές τις σκέψεις και τις σκεπάζει με ένα πάπλωμα ατόφιου ουρανού, εγώ αναρωτιέμαι υπάρχει κάτι που να την φοβίζει; Κάτι που στο άκουσμα του ακόμα και η αγέρωχη μορφή της να τρέμει. Δεν μπορεί θα υπάρχει, κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες ακόμα και τα σίδερα λυγίζουν.

Το ροζ στυλό μου, τρέχει αλαφιασμένο στο άσπρο χαρτί που ομορφαίνουν αυτές οι οριζόντιες μπλε γραμμές για να καταγράψει τις εικόνες που σχηματίζει το μυαλό μου και στέλνει με μικρά γραμματάκια στο στόμα μου. Μα νιώθω πως ίσως δεν προλάβει. Κάποιες φορές κιόλας τα παρατάει για να πάρει ανάσες και μετά συνεχίζει δυναμικά.  Άλλες πάλι παραπατά μέσα στην βιασύνη του και εγώ κρατιέμαι να μην γελάσω, μα το θαυμάζω κατά βάθος! Μου αρέσει που δεν τα παρατάει εύκολα.

Αφήνω την φαντασία μου στο έλεος του ανέμου του ταξιδευτή, να την πάει εκείνος εκεί που πρέπει, μάλλον όχι!! Να την πάει, εκεί που θέλει, γιατί "πρέπει” η φαντασία ούτε λογάριασε, ούτε θα λογαριάσει. Οι ψίθυροι του αέρα, ακουστικές αντανακλάσεις σε ένα διάφανο γυάλινο κόσμο, σχηματίζουν μια μελωδία που υπνωτίζει και γητεύει τον ανυποψίαστο περαστικό που περπατά στο πεζοδρόμιο, κρατώντας μια ομπρέλα κόκκινη, άσπρη, μαύρη που θα τον προστατέψει από την βροχή. Από τη ζωή τι θα σε προστατέψει φίλε μου; Οι στάλες της βροχής είναι ακίνδυνες, των ματιών σου να φοβάσαι!

Κι αφού ξεχείλισαν αυτό το τετράδιο τα συναισθήματα, με τις μουτζούρες, με τις σκέψεις και τα λάθη τους, λέω να το κλείσω να πάει στο διάολο. Μπα απλά θα σκίσω την σελίδα. Πάει, σκέψη ήταν και έσβησε. Έλα μωρέ εδώ σβήνουν οι Έρωτες, εδώ τελειώνουν οι αρχές, εδώ "ξεφτίζουν” οι άνθρωποι, η σελίδα θα μας πειράξει;!

Το βλέμμα μου πήγε άθελα του στο τέλος του ουρανού εκεί που τα αστέρια είχαν μαζευτεί σε ένα σχήμα ακανόνιστο σαν οπαδοί προσηλωμένοι που μετέχουν σε μυστικιστική τελετή. Γύριζαν τα μάτια μου και έψαχναν μήπως αναγνωρίσουν τις ευχές που ήταν γραμμένες στο καθένα από αυτά ή τουλάχιστον τον αποστολέα μα η αναζήτηση ήταν μάταιη, έκρυβαν τις ταυτότητες τους πίσω από μάσκες σύννεφων και ήταν αρκετά μακριά για να ταξιδέψει στους διαδρόμους του ανέμου η ψαλμωδία και να ακούσω κι εγώ.

Μία Ελπίδα που καθόταν δίπλα στο Φεγγάρι και είδε τι προσπαθούσα να κάνω, έριξε σκάλα μεταξένια, κεντημένη με αστερόσκονη που ξεκινούσε δεν έβλεπα καθαρά από που, αλλά τέλειωνε στο παράθυρο μου. Μου χτύπησε το τζάμι και με ρώτησε…

-Γιατί αγωνιάς γλυκιά μου;

-Για το αύριο.

-Γιατί; Προσμένεις να σου φέρει κάτι;

-Ναι του το ‘χω ζητήσει. Λες να το ξέχασε;

-Όχι μην φοβάσαι, δεν ξεχνά. Αυτό που ζήτησες θα το περιμένεις; Λες να κρατήσει;;

-Ίσως για πάντα… μάλλον ποτέ!

Την ώρα που έκλεινα το κείμενο, το ράδιο έπαιζε ένα τραγούδι της Τάνιας Τσανακλίδου, το πάτωμα και ένιωσα την ανάγκη να παραθέσω δύο στίχους αυτού του τραγουδιού :

Να κοιμηθώ στο πάτωμα

να κλείσω και τα μάτια

γιατί υπάρχουν κι άτομα

που γίνονται κομμάτια!