"Έχει Πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία " μου τραγουδάει η Χαρούλα από το μαγνητόφωνο. Κάθομαι έξω στο μπαλκόνι , κάνει λίγο ψύχρα , μα εμένα με ζεσταίνει η σκέψη σου. Πόσο θα ‘ θελα να ήσουν εδώ , να την βλέπαμε μαζί , να ονειρευόμασταν μαζί. Κάποιες φορές σε χρειάζομαι περισσότερο από όσο καταλαβαίνεις , από όσο μπορείς να φανταστείς.

Ξέρεις , πως λατρεύω την νύχτα , ξέρεις πως εγώ δεν την φοβάμαι , εγώ την νύχτα ζω , αισθάνομαι , σκέφτομαι , ονειρεύομαι , το ξέρεις. Κάθε φορά που γράφω σκέφτομαι την νύχτα , το φεγγάρι , τα αστέρια , πάντα μου έρχεται έμπνευση. Μα κάθε φορά , κάπου εκεί σκέφτομαι πως δεν έχω εσένα.  Όσο περνάει ο καιρός και δεν είσαι εδώ , φοβάμαι , νιώθω μόνη. Απόψε που κοιτάζω το Φεγγάρι σκέφτομαι πως σε λίγες μέρες έχω γενέθλια και εσύ δεν θα ‘σαι πάλι εδώ. Άλλη μια φορά που θα γιορτάσω χωρίς να είσαι εδώ και θα ευχηθώ του χρόνου να είσαι. Δεν θέλω να δοθώ σε κάτι εφήμερο , δεν θέλω να χαραμίσω ούτε μια σταγόνα συναισθήματος σε μία άδεια αγκαλιά κι ένα ωραία στρωμένο κρεβάτι. Αρνούμαι, εγώ θέλω εσένα!

Το Φεγγάρι απόψε είναι τόσο γεμάτο ,τι ; πίστεψες κι εσύ αυτό που λένε ” αν ποτέ αισθανθείς μόνη μην δακρύσεις και το φεγγάρι είναι μόνο του κι όμως λάμπει”, αηδίες, το φεγγάρι ποτέ δεν είναι μόνο του , έχει τους φίλους του τα άστρα , τον ουρανό ,κι έχει όλους εμάς για συντροφιά κι ας μην το ξέρουμε. Σκέψου πόσες φορές του μίλησα για σένα. Πόσες φορές έκλαψα ενώ το κοίταζα.

Ανόητοι ρομαντισμοί ε ; Ξέρεις τι νιώθω; Αν η θάλασσα ήταν μελάνι κι όλος ο ουρανός χαρτί δεν θα αρκούσαν για να σου γράψω πόσο σε χρειάζομαι , για να σου περιγράψω πόσο σε έχω ανάγκη.

Θα τελειώσω εδώ την σκέψη μου , πριν χαθώ πάλι στα ατέλειωτα μονοπάτια των "γιατί” και των "πρέπει”….

Φεγγαράκι μου λαμπρό,

εγώ που τόσο σ ‘αγαπώ,

αν τον βλέπεις έξω εκεί

φερ’ τον σύντομα εδώ.

Κι εγώ θα σου ορκιστώ,

δεν θα τον στεναχωρώ

ψυχή και σώμα θα τον αγαπώ

μέχρι να τον αποχωριστώ.