Όταν σου ζητώ να με ακούσεις κι εσύ αρχίζεις να μου δίνεις συμβουλές, δεν κάνεις αυτό που σου ζήτησα.

Όταν σου ζητώ να με ακούσεις κι εσύ αρχίζεις να μου αραδιάζεις λόγους που δεν θα έπρεπε να νιώθω έτσι, ποδοπατάς τα συναισθήματά μου.

Όταν σου ζητώ να με ακούσεις κι εσύ νιώθεις πως πρέπει να κάνεις κάτι για να λύσεις το πρόβλημά μου, με απογοητεύεις, όσο παράξενο και αν φαίνεται αυτό.

Άκουσε!

Το μόνο που ζητάω είναι να με ακούσεις.

Μην μιλάς, μην κάνεις τίποτα, απλά άκουσέ με.

Οι συμβουλές είναι φθηνές, αν ήθελα συμβουλή θα έγραφα σε περιοδικό.

Και μπορώ και μόνος μου... δεν είμαι αβοήθητος.

Αποθαρρυμένος ίσως και διστακτικός, αλλά όχι αβοήθητος.

Όταν κάνεις κάτι για μένα, που μπορώ και πρέπει να κάνω μόνος μου, συμβάλεις στην αύξηση του πόνου μου και της ανεπάρκειάς μου.

Αλλά όταν δέχεσαι το απλό γεγονός ότι νιώθω αυτό που νιώθω, όσο παράλογο και αν είναι, τότε μπορώ να πάψω να προσπαθώ να σε πείσω και ν’ αρχίσω να καταλαβαίνω τι κρύβεται πίσω από αυτό το παράλογο συναίσθημα.

Κι όταν αυτό γίνει φανερό, οι απαντήσεις είναι προφανείς και δεν χρειάζονται συμβουλές.

Τα παράλογα συναισθήματα αποκτούν νόημα όταν καταλαβαίνουμε τι κρύβεται πίσω τους.

Ίσως γι’ αυτό να πιάνουν μερικές φορές οι προσευχές για κάποιους ανθρώπους, επειδή ο Θεός είναι βουβός...

Και ούτε δίνει συμβουλές, ούτε προσπαθεί να φτιάξει τα πράγματα.

Ο Θεός απλά σε ακούει και σε αφήνει να σκεφτείς μόνος σου τη λύση.

Γι’ αυτό σε παρακαλώ, άκουσε, απλά άκουσέ με, κι αν θέλεις να μιλήσεις, στάσου ένα λεπτό...

Περίμενε τη σειρά σου...

Και τότε θα σε ακούσω και γω...