Πρώτη φορά είχα δει τόσο κυνισμό σε ένα βλέμμα.

Δεν στεναχωρήθηκε ,αντίθετα ήταν κάτι φυσιολογικό γι Αυτόν. Την έβλεπε πως έκλαιγε και ήταν ψύχραιμος , την έβλεπε να εκλιπαρεί τον Χρόνο να πάει πίσω , να τα αλλάξει όλα και ούτε καν ταράχτηκε. Θυμάμαι , το πόσο εντύπωση μου έκανε αυτή η εικόνα. Θυμάμαι, Εκείνη με αυτό το μαύρο φόρεμα , να κάθεται στο πάτωμα και να κοιτάζει με ένα κενό – πλημμυρισμένο δάκρυα- βλέμμα , έχοντας αγκαλιάσει τα γόνατα της. Θυμάμαι τον αέρα που έπαιζε με τα – πρόχειρα πιασμένα – μαλλιά της , τα χαρτομάντιλα που ήταν δίπλα της , και μια φωτογραφία που είχε κοντά της , δεν μπορούσα να δω καθαρά τι απεικόνιζε όμως για κείνη έμοιαζε σημαντική .

Αυτό όμως που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήσουν Εσύ. Ο κυνισμός σου με σημάδεψε. Δεν θα ξεχάσω την στιγμή που σε κοίταζα να  κάθεσαι σε αυτό το τσιμεντένιο παγκάκι φορώντας αυτό το μαύρο κουστούμι  , με το άσπρο πουκάμισο και την κόκκινη γραβάτα , φορώντας αυτά τα μαύρα παπούτσια σου με τα κορδόνια ,  ένα μαύρο καπέλο και κρατώντας ένα μπαστούνι. Σε ρώτησα γιατί χρειάζεται ένα μικρό παιδί μπαστούνι ; Και μου απάντησες « εγώ δεν είμαι ένα μικρό παιδί , εγώ είμαι ο Έρωτας , είμαι όμως μικρός ακόμα . Σαν Έρωτας λοιπόν δεν υπάρχει λογική στο γιατί χρειάζομαι το μπαστούνι , απλά μου αρέσει και το κρατάω» .

Δίπλα σου είχες εκείνο το μπουκέτο με τα κόκκινα τριαντάφυλλα. Θεέ μου , δεν έχω ξαναδεί πιο όμορφα , πιο κόκκινα τριαντάφυλλα. Έμοιαζαν σαν να μην είναι από τούτο εδώ τον κόσμο, δεν ξέρω που μπορεί να τα βρήκες.

Σταμάτησες να μου μιλάς και κατέβασες το καπέλο σου. Για λίγο πίστεψα , πως την λυπήθηκες , πως ένιωσες τον πόνο της και ντράπηκες που ήσουν εκεί και την έβλεπες να υποφέρει. Κι όμως, με διέψευσες !Σηκώθηκες ήρεμος , και κατευθυνόσουν προς το μέρος της με βήμα , σίγουρο , αργό και σταθερό. Σάστισα!

Μόλις σε είδε , σηκώθηκε ξαφνιασμένη , όμως δεν απομακρυνόταν από τον τοίχο. Θα ορκιζόμουν πως έμοιαζε να σε φοβάται. Έβγαλες το καπέλο σου ,της χαμογέλασες , της έδωσες τα λουλούδια και θυμάμαι ακόμα τόσο τα λόγια σου , όσο και την αντίδραση της. Της είπες τόσο ειρωνικά: « Βγάλε τα μαύρα , νομίζεις πως θα πιστέψει κανείς πως ένα αθώο Συναίσθημα όσο εγώ τόσο  -γλυκό και μικρό-  σε κάνει να υποφέρεις τόσο ;».

Εκείνη πήρε μηχανικά τα λουλούδια , μην μπορώντας να πιστέψει τι είχε ακούσει , τι της είχες πει. Φόρεσες το καπέλο σου , της γύρισες την πλάτη και άρχισες να φεύγεις. Επεσε στα γόνατα , έσκυψε το κεφάλι , αγκάλιασε τους ώμους της και άρχισε να κλαίει τόσο δυνατά σαν να ήταν ο μόνος τρόπος να νιώσει ζωντανή. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω , έμοιαζε σαν να είχαν όλα παγώσει σε μια σκηνή, σε εκείνη της συγκεκριμένη εικόνα κι εγώ απλά ήμουν εκεί και παρακολουθούσα . Μέχρι που λύγισα κι εγώ όταν την άκουσα να λέει αυτές τις λέξεις : « Σε μισώ και σε φοβάμαι Έρωτα ! Σε μισώ γιατί με πλήγωσες και δεν ξέρω πώς να το ξεπεράσω . Και σε φοβάμαι γιατί όσο μικρός κι αν είσαι πονάς αβάσταχτα».