Όλοι «ταξιδεύουμε» με την εικόνα των σύννεφων στον ουρανό. Είτε τα βλέπουμε από τη Γη, είτε από την ταράτσα του σπιτιού μας, είτε από το παράθυρο ενός αεροπλάνου, τα σύννεφα είναι το υλικό των ονείρων και της φαντασίας. Ποιος δεν θα ήθελε, λοιπόν, να μπορεί να τα πιάσει ή ακόμα και να βρεθεί μέσα σε αυτά;

Πολύ ειδυλλιακό και ρομαντικό το συγκεκριμένο σενάριο, αναμφίβολα, η πραγματικότητα όμως δεν είναι τόσο όμορφη και σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με όνειρο –μάλλον με εφιάλτη.
Η ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου του Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας, ανέλυσε τις μετρήσεις του ύψους των νεφών (αυτό που είναι στην πραγματικότητα τα σύννεφα, δηλαδή) κατά τη δεκαετία Μάρτιος 2000-Φεβρουάριος 2010, και ανακάλυψε πως τα σύννεφα που αναπτύσσονται πάνω από τη γήινη επιφάνεια έχουν κατέβει χαμηλότερα κατά μία ποσοστιαία μονάδα, κατά μέσο όρο, μέσα στην πρώτη δεκαετία του αιώνα που διανύουμε. Εντάξει, δεν πρόκειται να τα πιάσουμε κάποια στιγμή σύντομα, το γεγονός όμως παραμένει ιδιαίτερα ανησυχητικό από μόνο του.

Η μελέτη που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Geophysical Research Letters αποκάλυψε μείωση του ύψους διαμόρφωσης των νεφώσεων κατά 1% ή 30 με 40 μέτρα. Η μείωση οφείλεται κυρίως στη μικρότερη συγκέντρωση νεφώσεων σε πολύ μεγάλα ύψη, κάτι που, όπως εκτίμησαν οι ερευνητές, έχει να κάνει με την δραστική αλλαγή που έχει υποστεί το κλίμα της Γης μέσα σε αυτά τα χρόνια –κι ας είναι αρκετά μικρό διάστημα τα 10 χρόνια.

Παρότι η επίδραση των νεφών στην κλιματική αλλαγή δεν έχει εξακριβωθεί τελείως, καθώς παρότι αντανακλούν την ηλιακή ακτινοβολία πίσω στο διάστημα, ταυτόχρονα συγκρατούν τη θερμική ακτινοβολία που εκπέμπει η Γη προς το διάστημα, οι επιστήμονες φοβούνται πως η μείωση του ύψους των σύννεφων ενδέχεται να επιφέρει ταχύτερη ψύξη του πλανήτη.

Προς το παρόν οι κλιματολόγοι δεν λαμβάνουν σοβαρά υπόψη την επίδραση των νεφών στην υπερθέρμανση του πλανήτη, αν όμως μέσα σε μια δεκαετία παρατηρήθηκε ένα τόσο σημαντικό φαινόμενο, πιστεύετε πως πρέπει να περιμένουμε να το δούμε να χειροτερεύει μέσα σε ακόμα μικρότερο χρονικό διάστημα και, ως εκ τούτου, να αρχίσει να αποτελεί σοβαρό πρόβλημα στο περιβάλλον, ή να το δούμε ως ένα είδος συναγερμού και να αρχίσουμε να προσέχουμε περισσότερο τον πλανήτη στον οποίο κατοικούμε; Πάρτε το και ως ρητορικό ερώτημα.