Μετά από ένα διαζύγιο, τι ψυχολογικές επιπτώσεις μπορεί να βιώσει ένα παιδί σχολικής ηλικίας;

Μπορεί το διαζύγιο στην εποχή μας να είναι ένα πολύ διαδεδομένο και περίπου αναμενόμενο φαινόμενο, ωστόσο η απήχηση που έχει για ένα παιδί δεν παύει να είναι επώδυνη. Το βίωμα της απώλειας βιώνεται από εκείνο σαν ένας συμβολικός θάνατος. 

Στην βρεφική ηλικία ο χωρισμός των γονιών σημαίνει «σκληρή εγκατάλειψη», ενώ στην προσχολική ηλικία διαταράσσεται περισσότερο η διαδικασία κοινωνικοποίησης του παιδιού με αποτέλεσμα εκείνο να αποσύρεται κοινωνικά και να εμφανίζει έντονη ευαισθησία, πτώση της αυτοεκτίμησής του και θλίψη. 

Η θλίψη μπορεί να εσωτερικευτεί με τη μορφή «επίθεσης» προς τον εαυτό (π.χ. ενοχές) ή να εξωτερικευτεί μέσω της εκδήλωσης επιθετικής συμπεριφοράς προς τους άλλους. 

Οι εφιάλτες, η απώλεια της όρεξης για φαγητό, η άρνηση του παιδιού να δεχθεί την πραγματικότητα, το έντονο άγχος και η πτώση της σχολικής επίδοσης είναι συχνά συμπτώματα των παιδιών που «πενθούν» για το τέλος της οικογένειας. 

Όμως αν το οικογενειακό περιβάλλον υπήρξε μέχρι τώρα αρμονικό, οι σχέσεις των γονιών ομαλές και η μέχρι τώρα καθημερινότητα του παιδιού σχετικά σταθερή, η προσαρμογή του παιδιού θα είναι ευκολότερη. 

Η ικανότητά των γονιών να υπερβούν και να οριοθετήσουν τα δικά τους συναισθήματα προκειμένου να προστατέψουν το παιδί τους θα ευνοήσουν την προσαρμογή αυτήν, ενώ ο αλληλοσπαραγμός τους μπορεί εύκολα να το τραυματίσουν, το οποίο χρειάζεται πάνω από όλα τη διασφάλιση μίας μακροχρόνιας άνευ όρων αγάπης και ασφάλειας.