(1)

Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.

Να γράψω για παράδειγμα: " Η νύχτα είν' αστερόεσσα,

και τρέμουνε, γαλάζια, τ' αστέρια μακριά".

Ο άνεμος της νύχτας γυρνάει στον ουρανό και τραγουδά.

Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.

Την αγάπησα και φόρες κι εκείνη μ' αγαπούσε.

Νύχτες όπως αυτή την είχα μες στα χέρια μου.

Τη φίλησα τόσες φορές κάτω από τον απέραντο ουρανό.

Μ' αγάπησε, κάποιες φορές κι εγώ την αγαπούσα.

Πως να μην αγαπήσω τα μεγάλα μάτια της τα έντονα.

Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.

Να σκεφτώ πως δεν την έχω. να νιώσω πως την έχω χάσει.

Ν΄ακούσω την τεράστια νύχτα, πιο τεράστια χωρίς αυτήν.

Κι ο στίχος πέφτει στην ψυχή όπως στη χλόη η δροσιά.

Τί πειράζει που η αγάπη μου δεν γινόταν να την κρατήσει.

η νύχτα είν' αστερόεσσα κι αυτή δεν είναι πια μαζί μου.

Αυτό ειν' όλο. Στο βάθος κάποιος τραγουδά. Στο βάθος.

Δεν το δέχεται η ψυχή μου ότι πια την έχει χάσει.

Σαν για να την πλησιάσει η ματιά μου την ψάχνει.

Η καρδιά μου την ψάχνει, και δεν είναι πια μαζί μου.

Ίδια η νύχτα που λευκαίνει τα ίδια δέντρα

Εμείς, εκείνοι από το παρελθον, δεν είμαστε πια ίδιοι.

Πια δεν την θέλω, είναι σίγουρο, μα πόσο την αγάπησα.

Γύρευε άνεμο η φωνή μου την ακοή της για ν' αγγίξει.

Του άλλου. Θα 'ναι του άλλου. Όπως πριν των φιλιών μου.

Η φωνή, το φωτεινό κορμί της. Τ' απέραντα μάτια της.

Πια δεν την αγαπώ, είναι σίγουρο, μα ίσως να την αγαπώ.

Είναι τόσο μικρή η αγάπη, κι είναι μεγάλη η λησμιονιά.

Γιατί νύχτες όπως αυτή την είχα μες στα χέρια μου,

και δεν το δέχεται η ψυχή μου ότι πια την έχει χάσει.

Αν και αυτός θα' ναι ο τελευταίος πόνος που μου δίνει,

κι αυτοί θα' ναι οι τελευταίοι στίχοι που τις γράφω.

(2)

Εδώ σ'αγαπώ.

Ο άνεμος ξεμπλέκεται στα σκοτεινά τα δέντρα.

Και φωσφορίζει η σελήνη στα ρέμπελα νερά.

Περνούν οι μέρες όμοιες η μια απ' την άλλη.

Διαλύεται η καταχνιά σε χορευτές φιγούρες.

Ένα γλαράκι ασημί ξεκρέμεται απ'την δύση.

Αριά και που κάποιο πανί. Ψηλά,ψηλά τ'αστέρια.

Ή καραβιού μαύρος σταυρός.

Μόνος.

Καμιά φορά με βρίσκει η αυγή

κι είναι υγρή ως και η ψυχή μου.

Ηχεί,αντηχεί η θάλασσα η αλαργινή.

Αυτό είναι λιμάνι.

Εδώ σ'αγαπώ.

Εδώ σε αγαπάω και μάταια σε κρύβει ο ορίζοντας.

Και σ'αγαπώ και ως μες τα πράγματα αυτά τα κρύα.

Συχνά πηγαίνουν τα φιλιά μου σε αυτά τα πλοία τα βαριά.

Πλοία που τρέχουν στο νερό για εκεί που δεν θα φτάσουν.

Και νιώθω να έχω ξεχαστεί σε τούτες τις παλιάγκυρες.

Κι οι μώλοι είναι πιο θλιβεροί όταν ποδίζει η νύχτα.

Και φθείρεται ανώφελα πεινώντας η ζωή μου.

Ό,τι δεν έχω αγαπώ.... Κι είσαι τόσο μακρυά.

Στα αργόσυρτα η ανοία μου χτυπιέται δειλινά

Μα η νύχτα φτάνει και κι αρχίζει να μου τραγουδάει.

Με βλέπουν με τα μάτια σου τα πιο μεγάλα αστέρια.

Κι έτσι που σ'αγαπώ εγώ,στον άνεμο τα πεύκα

θέλουν με τις βελόνες τους να ψάλουν τ'όνομά σου...

(3)

Να συλλογιέμαι εγώ και ήσκιους να καταπίνω

μέσα στην άπατη μοναξιά.

Μα εσύ να είσαι μακριά κάπου,

κι απ' ότι ζωντανό πιο πέρα ακόμα.

Να συλλογιέμαι, να λευτερώνω πουλιά, να εκπορεύω εικόνες,

να καταχωνιάζω φανούς και λαμπάδες στα έγκατα.

Καμπαναριό μου με τη καταχνιά και τις αντάρες,

εκειδά πέρα, εκειδά πέρα, αλάργα!

Να φορτώνω εγώ δίφρους με θρηνωδίες,

ν' αλέθω εδώ ελπίδες σκυθρωπές,

ο αμίλητος εγώ μυλωνάς,

και σένα να σε κουκουλώνει η νύχτα,

έξω μακριά απ' τη πόλη.

Η παρουσία σου είν' απόμακρη, αλλόκοτη για μένα,

σαν και τι!. . .

Αναλογίζομαι πως ήταν η ζωή μου προτού να 'ρθεις εσύ.

Η ζωή μου προ πάσης ελεύσεως, η στυφή η ζωή μου.

Σο σκούξιμο εκείνο εκεί καταντικρύ στη θάλασσα,

ανάμεσα στα βράχια,

να πιλαλάει ελεύθερο, λωλό, ίσα με την ούγια της θάλασσας.

Η μάνητα του παράπονου, το σκούξιμο εκείνο εκεί,

η μοναξιά της θάλασσας.

Να ξεμπουκάρουνε ώσπερ βιαίας πνοής

και ν' ανέρχονται στους ουρανούς.

Γυναίκα, εσύ, που ήσουν εδώ,

σαν τις χάσες και σαν τι καλαμόξυλο

να ήσουνα από τούτην εδώ τη πελώρια βεντάλια?

Μακριά ήσουνα και τότε όπως και τούτην εδώ την ώρα.

Στο δάσος πυρκαγιά! Και καίει

με μικρά του σταυρού σχήματα γαλάζια!

Καίει και καίει και κατελεί ανάσβολα δέντρα!

Σα ρίχνει κάτω και τριζοβολάει ο τόπος!

Πυρκαγιά!. . . Πυρκαγιά! . . .

Και η ψυχή μου, καψαλισμένη αυλήτριδα,

πάνω στις σχίζες και στα πελεκούδια τ' αναμμένα χορεύει!

Ποιος σκούζει εδώ? Ποια σιωπή

κατοικημένη από φωνές και αντίλαλους?

Ώρα της νοσταλγίας, ώρα της ευφροσύνης, ώρα της μοναξιάς,

ώρα δικιά μου ανάμεσα σ' όλες τις άλλες ώρες!

Αχιβάδα, απ' όπου μέσα κει διαβαίνει τραγουδώντας ο άνεμος!

Πάθος μέγα της ελεγείας, όλο λυγμούς,

ξεγυμνωμένο στο κορμί μου απάνω!

Εσύ να σείεσαι απ' τις ρίζες σου όλες

και να χιμάω εγώ απ' τις χαίτες των κυμάτων μου όλων!

Σσέρκι πανηγυριώτικο και λυπημένο κι ασταμάτητο

η ψυχή μου και κύλαγε. . .

Nα συλλογιέμαι τώρα εγώ και να καταχωνιάζω

φανούς και λαμπάδες στην άπατη μέσα τη μοναξιά.

Ποια είσαι 'συ? Σις ει?

(4)

Στον βραδιάτικο ουρανό μου επάνω είσαι σαν σύννεφο,

το δε χρώμα σου και το σχήμα είναι

όπως ακριβώς μου αρέσουν.

Είσαι δικιά μου, είσαι δικιά μου,

γυναίκα με τα γλυκά χείλια,

και στη ζωή σου μέσα ζουν τα ασύνορα όνειρά μου.

Ο λύχνος της ψυχής μου σου γλυκοροδίζει τα πόδια,

το στυφό μου κρασί γλυκαίνει στα χείλη σου,

ω η μακελάρισσα εσύ

που πριονίζεις το τραγούδι μου τα βράδια,

ω πόσο σε νιώθουνε δικιά μου τα μοναχικά μου όνειρα!

Είσαι δικιά μου, είσαι δικιά μου,

το φωνάζω στο μπάτη του βραδιού

και τ' αεράκι παίρνει μετά τη φωνή μου

και τη σκορπάει τριγύρω.

Κυνηγέτις εσύ που σαϊτεύεις λαγούς

στα βάθη των ματιών μου,

των ματιών μου που λιμνάζουν σα βρόχινο νερό

μες στο νυχτερινό σου βλέμμα.

Σ' έπιασα αιχμάλωτη στα δίχτυα της μουσικής μου,

αγάπη μου,

και τα δίχτυα αυτά της μουσικής είναι ψηλά, επάνω,

στον ουρανό.

Γεννιέται η ψυχή μου κι ανασταίνεται

στις όχθες των μαύρων ματιών σου

τα δε μαύρα μάτια σου είναι φυλάκιο

στη μεθόριο της χώρας των ονείρων.