Χθες το βράδυ κάθισα να δω ένα επεισόδιο από μια αγαπημένη μου σειρά. Μου έχει συμβεί πολλές φορές να κοιτάζω την οθόνη, μα να βλέπω τις σκέψεις στο μυαλό μου αντί για την ταινία και μετά χρειάζεται να την ξαναδώ. Από αυτές τις φορές ήταν και η χθεσινή.
Είναι περίεργος ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι καμιά φορά την ζωή. Μία χαμογελώ γιατί είναι ένα μεγάλο δώρο και μία κατσουφιάζω και βλέπω ακόμα και στις πιο ευτυχισμένες στιγμές μια ομίχλη μελαγχολίας. Όταν συναντώ αυτή την μελαγχολία θέλω να γράψω γιατί μου βγαίνει να μιλήσω, μα πολλές, πάρα πολλές φορές δεν ξέρω πως να τα πω. Είναι αστείο πώς καμιά φορά με δυο – τρεις λέξεις μιλάς για όλου του κόσμου την σοφία και άλλες πάλι χρησιμοποιείς χίλιες λέξεις και στην ουσία δεν λες τίποτα.
Πήρα τηλέφωνο την κολλητή μου λίγο πριν αφήσω μια αναίτια θλίψη να με συνεπάρει σε ένα δικό της ταξίδι. Της είπα πως είμαι πεσμένη και άρχισα να της εξηγώ τι με προβληματίζει.
-Δεν ξέρω κοριτσάκι η συζήτηση σηκώνει κρασί και τσιγάρα.
-Μα δεν καπνίζεις…
-Μα γι αυτό το λέω!
Ξέσπασα σε γέλια και γέλαγα τόσο δυνατά μα τόσο δυνατά λες και προσπαθούσα να με πείσω πως μπορώ να τα καταφέρω. "Είναι εύκολο να γελάσεις, να είδες ; Τα κατάφερες”. Μα όσο και αν προσπαθώ κάτι λείπει το νιώθω! Προχθές σε μια κουβέντα είπα πως "Τα μεγαλύτερα χαμόγελα προέρχονται από ψυχές που κατά βάθος κλαίνε. Όμως εκεί φαίνεται η δύναμη, στο να βγει η μέρα και κυρίως η νύχτα. Και κάποια στιγμή το δήθεν φεύγει απ’ το χαμόγελο και μένει η ουσία…” και είναι από τις λίγες φορές που ταυτίστηκα με αυτό που έγραψα τόσο πολύ.
Σκέψου πόσες φορές δεν ήσουν καλά και είπες ψέματα πως είσαι, γιατί δεν ήθελες να το συζητήσεις, γιατί νόμιζες πως ήταν παροδικό, γιατί δεν ήθελες να τους ανησυχήσεις. Πολλά τα γιατί, το γεγονός ίδιο. Είπες ψέματα, φόρεσες τα χείλη σου ένα απ’ άκρη σε άκρη ψεύτικο χαμόγελο, και προσποιήθηκες πως είσαι καλά. Γιατί αυτό το συνηθισμένο ψέμα το λέμε όλοι με τόσο ευκολία ρε γαμώτο;
Ο χρόνος πάντα μας μιλά μέσα από τις στιγμές που καταφέρνει να μας δώσει. Μα σε αυτή την φάση θα ήθελα να του δώσω εγώ κάποιες στιγμές να σχολιάσει. Και οι άλλοι όμως που σου λένε πάντα "πρόσεξε ποτέ να μην συμβιβαστείς στην ζωή σου”απίστευτοι έτσι; Ναι μα μπροστά στο αδιέξοδο κανείς δεν ήρθε να μου πει ρε παιδιά σπάσε τον τοίχο, αποδέξου το μου είπατε.
Postαρα προχθες στην σελίδα που έχει ένας φίλος, ένα τραγούδι του Σαββόπουλου το "άδεια μου αγκαλιά". Και έγραψα μια σκέψη : "Όποτε ακούω αυτό το τραγούδι σκύβω το κεφάλι γιατί… δεν ξέρω γιατί! Ίσως να μου θυμίζει πράγματα που ούτε και εγώ δεν θέλω να σκέφτομαι. Είναι μεγάλο σχολείο η μοναξιά μα πόση γνώση να αντέξεις; Και να την χρησιμοποιήσεις που; Σε έρημους δρόμους που αραιά και που περπατά καμιά ανάμνηση; Μια αγκαλιά είναι ένας μικρός παράδεισος, η απουσία της όμως είναι μια μεγάλη Κόλαση!” Ίσως τελικά ο παράδεισος να είναι γεμάτος αγγέλους γιατί δεν βλέπω πολλούς εδώ και η κόλαση να είναι άδεια και οι διάβολοι να σκορπίστηκαν τριγύρω.
Σε ρωτάω τώρα Καρδιά μου, τα είπες αυτά που ήθελες; Ξαλάφρωσες για σήμερα; Σιωπή. Να τα τώρα τα δικά μας τα γνώριμα. Ου ναι εμείς έχουμε κάνει άπειρους διάλογους με φόντο την σιωπή. Και εκείνη άπειρες φορές βοήθησε τα δάκρυα να βρουν τις λέξεις για να πουν τα όσα πρέπει, μέσα από την ένταση τους.
-Εντάξει προχώρα μας ζάλισες. Το τι κάνει μια Καρδιά δεν πρέπει να το λες.. εγώ ήθελα να σου πω τα συναισθήματα μου επειδή σου ανήκω και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου.
Τώρα να της πω πως ποτέ δεν μου ανήκε ποτέ; Που μακάρι δηλαδή να είχα έναν τίτλο ιδιοκτησίας. Θα την πούλαγα και θα ησύχαζα…
