Αρχικά και για να ξεκαθαρίσουμε ορισμένες πλάνες, να αναφέρουμε πως ο κατώτατος ονομαστικός μισθός στη γείτονα Βαλκανική χώρα είναι της τάξεως των 138 (!) ευρώ ή 272 ΙΑΔ (Ισοδύναμα Αγοραστικής Δύναμης). Στη χώρα μας και μετά τη μείωση του νόμου 406/2012 έφθασε τα 586 ευρώ. 

Ο μέσος μισθός το 2012 θα κυμανθεί σε δωδεκάμηνη βάση στα 684 ευρώ ή 719 ΙΑΔ, της μείωσης συμπεριλαμβανομένης. Να σημειώσουμε εδώ πως ουδείς (πόσο μάλλον ο υπογράφων) χαίρεται με τη μείωση των ονομαστικών μισθών στον ιδιωτικό τομέα αλλά από την άλλη, σε μια ελεύθερη οικονομία κανείς δε μπορεί να μας εγγυηθεί πως οι μισθοί θα βαίνουν διαρκώς αυξανόμενοι ή μη μόνον η  αύξηση της παραγωγικότητας ημών των ιδίων.

Από όλα τα παραπάνω, γίνεται εμφανές πως η αναφορά σε μισθούς Βουλγαρίας με τη χώρα εντός της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μπορεί μονάχα να εκληφθεί ως μια τρομοκρατική υπερβολή όλων αυτών που απεργάζονται την έξοδό μας από την Ευρωπαϊκή οικογένεια και την απομόνωση της χώρας εντός ενός θνησιγενούς και ανυπόληπτου «εθνικού νομίσματος». Μονάχα τότε θα μπορούσε κανείς να διαβλέψει ταχεία και απρόσκοπτη κάθοδο των μισθών σε επίπεδα Βουλγαρίας (τουλάχιστον σε ΙΑΔ, ανεξάρτητα από την «ονομαστική» τους αξία σε δραχμές – σκουπίδια!).

Θα μπορούσαμε φυσικά, αντί της μείωσης, να θεσπίσουμε την αύξηση των ονομαστικών μισθών σε επίπεδα ΚΚΕ (1.400 ευρώ το μήνα!). Τότε, θα είχαμε βεβαίως ανάπτυξη, τόνωση της αγοράς, εισροή άφθονων πόρων στα άδεια μας ταμεία και «πλέρια» ευημερία της κοινωνίας. Δεν μας λένε όμως οι συμπαθείς «σύντροφοι» πόσοι θα έπαιρναν / έδιναν τέτοιους μισθούς στη χώρα μας τη δεδομένη στιγμή. Ασφαλώς, ελάχιστοι εργαζόμενοι / εργοδότες, με άμεση συνεπαγωγή την παραμονή μιας τέτοιας θεσπισμένης αύξησης στα επίπεδα ευχολογίου. Πρέπει λοιπόν να εξετάσουμε με προσοχή τις παραμέτρους της οικονομίας που οδηγούν από την μια σε «μισθούς Βουλγαρίας» και από την άλλη σε «μισθούς  Λουξεμβούργου» (1.800 ευρώ μηνιαίως). Και να τοποθετήσουμε τη χώρα μας και την παραγωγική (;) της μηχανή ακριβώς στο επίπεδο που της ταιριάζει τούτη την ώρα. Στη συνέχεια, αντί να μεμψιμοιρούμε ή να απελπιζόμαστε, να προσπαθήσουμε με δουλειά, δουλειά, δουλειά να αλλάξουμε αυτές τις παραμέτρους (με αύξηση της παραγωγικότητας, με μείωση της διαφθοράς, με πάταξη της γραφειοκρατίας, με από-ενοχοποίηση του κέρδους,  με καινοτομία, με στόχευση, κλπ).

Αν καταφέρουμε όλα αυτά, τότε και οι μισθοί μας θα ακολουθήσουν την υγιή και (κυρίως) ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ανάπτυξη της οικονομίας μας και θα προσεγγίσουν αυτούς της Α΄ ζώνης της ΕΕ και όχι αυτούς της Γ΄ ζώνης όπου οδηγούμαστε τώρα. Ακόμη όμως και εκεί (στη Γ΄ ζώνη δηλαδή) πόρω θα απέχουμε από τους μισθούς της πτωχής πλην (όχι και τόσο) τιμίας Βουλγαρίας. Διότι τέτοια οικονομική, μισθολογική και κοινωνική εξαθλίωση, μονάχα με έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορέσουμε  να «επιτύχουμε». Εκεί δηλαδή που θα μας οδηγήσει η άκριτη, βάσει οργής και θυμικού ψήφιση όλων αυτών των κομμάτων και «αποκομμάτων» της ιδιοτελούς δεξιάς και της άφρονος αριστεράς!

Ιδού η Ρόδος λοιπόν, ιδού και το (στην κυριολεξία) πήδημα! Εμείς επιλέγουμε!

Akenaton

Υ.Γ. Η πτώση των τιμών του οβελία κατά μέσον όρο 2 ευρώ (20% περίπου) αλλά και όλων των άλλων «συστατικών» του Πασχαλινού τραπεζιού, είναι σημάδι της επερχόμενης διόρθωσης και των τιμών που θα απαλύνει εν μέρει την απώλεια αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων. Εκείνοι που πραγματικά βρίσκονται σε δυσχερή θέση είναι οι άνεργοι, οι πολύτεκνοι και οι μικροσυνταξιούχοι. Πολύ σωστά ο Σαμαράς στόχευσε την διόρθωση των αδικιών σε αυτές τις κατηγορίες για την ώρα, με μεγαλύτερο στοίχημα την επανεκκίνηση της οικονομίας που θα μπορέσει σταδιακά να ανακόψει την αύξηση της ανεργίας και στη συνέχεια να την μειώσει σημαντικά. Αυτό είναι το στοίχημα της επόμενης μέρας και όσοι πιστεύουν ότι κάποιοι νεόκοποι «σωτήρες» (καμένοι, συριζαίοι, ναζί και κυρ – Φώτηδες) είναι σε θέση να εγγυηθούν κάτι τέτοιο μάλλον αρμενίζουν στραβά. Γιατί ο γιαλός είναι ολόισιος, αρκεί να πάρει το τιμόνι στα χέρια αυτός που του πρέπει νάναι Καπετάνιος.