Κίτρινο, μπλε, μωβ, άσπρο, καφέ και πάλι ξανά απ’ την αρχή οι μπογιές
στη σειρά και δίπλα τα πινέλα• από το πιο μικρό, στο πιο μεγάλο, ένα-ένα
εδώ αφημένα στο μαρμάρινο πάτωμα. Και πιο κει τα πιατάκια, γεμάτα
πηγμένα χρώματα και από πάνω τα δοκάρια του σπιτιού-καραβιού, έτοιμα
στον πρώτο σεισμό ή άνεμο να ξεκολλήσουν. Όλα δικά σου και όλα εδώ για
σένα.
Θα σε ξεχώριζα ανάμεσα σε κάθε πλήθος. Θα σε κοιτούσα πρώτα από μακριά,
εσύ μάλλον δεν θα με διέκρινες, αλλά δεν έχει σημασία. Ποιο είναι το
βλέμμα σου; Θα νοιαζόμουν να μάθω. Θα σε χάζευα μέσα σε έναν κύκλο στο
δρόμο, με τον αριστερό σου αντίχειρα να ακουμπάς κάπου στα μισά το
μάγουλό σου, σκέφτεσαι για λίγο και ύστερα να αρχίζεις να μιλάς. Ήσυχα
και σίγουρα σου εμφανίζονται οι λέξεις. Τόσο αλλιώτικος μέσα σε αυτόν
τον πολύβουο κόσμο.
Λίγο πριν το απόγευμα θα ερχόμουν πιο κοντά, μες το παράξενο τούτο το
απόγευμα, η θέση σου είναι πλάγια σε ένα πορτοκαλί φως που βγαίνει απ’
τα σύννεφα. Στην αρχή θα μου φαινόσουν κάπως συνεσταλμένος, όχι-όχι δεν
είναι έτσι η ανθρώπινη συστολή. Η ηρεμία της φωνής θα σου προσέδιδε
λεπτότητα, ευγένεια στο λόγο, αλλά το νόημα των λέξεων στέκει μικρό
μπρος την αλήθεια. Δεν είναι λεπτότητα αυτό. Ούτε ευγένεια λέγεται.
Ύστερα θα κοιτούσα τα δάχτυλά σου. Πώς ακουμπούν, πώς κινούνται, πώς
χαϊδεύουν. Και μετά τα μάτια. Μάτια γεμάτα χρώματα, υγρά, ποιητικά.
Κοίτα με, θα σου ζητούσα, και έπειτα μίλα μου, αργά, για να καταλαβαίνω
το νόημα κάθε λέξης, τον ήχο, την ανάσα.
Όλο αυτό είναι λυρισμός, έτσι πρέπει να είναι ο λυρισμός, σκέφτομαι
χαζεύοντάς σε. Σχεδόν παιδικός, αβασάνιστα ποιητικός, μεταποιεί τις
εικόνες σε συγκίνηση.
Κράτα με. Είμαι ένα λυρικό αίνιγμα, μου φωνάζεις. Μυστηριωδώς αθόρυβος,
ποιητικά ανθρώπινος, ο πιο λυρικός μες τους ανθρώπους, γεμάτος γραμμές,
βάθη και παιδικές ανατάσεις, διαυγής και αληθινός, δεν σε χορταίνω. Και
κάθε φορά, σε κάθε έγγύτερο βήμα, ένα νέο νόημα, πιο βαθύ, πιο καθαρό,
πιο ειλικρινές αποκαλύπτεται.
Δεν είναι ζήτημα καρδιάς όλο αυτό. Είναι κάτι περισσότερο. Είναι ζήτημα
ανθρώπινης καθαρότητας, της πρώτης που ποτέ μου συναντώ, της πιο
επιτακτικής ανθρώπινης αρετής, εκείνης που θα ξαναορίσει, δίνοντάς του
ένα νόημα, το τώρα.
