Φόρεσε η νύχτα πάλι το μαύρο νυφικό της, τα έντυσε όλα στο χρώμα το δικό της.
Βγήκε από το στέκι το γνωστό στις γειτονιές του Ουρανού και ξεκίνησε μεθυσμένη να πηγαίνει αλλού.
Κανείς δεν νοιάζονταν, κανείς δεν ήταν στον δρόμο.
Μόνο εγώ που σε έψαχνα, εγώ που σε ζητούσα.
Ούρλιαζα λίγο να σε δω, σχεδόν εκλιπαρούσα.
Αέρας φύσαγε σιγά και έσπρωχνε τα μπουκάλια, αλκοόλ χυμένο κατά γης, λίγα πακέτα άδεια.
Σκουπίδια πεταμένα στις γωνιές, τα έψαχνε μία γάτα.
Εσύ με είπες Νεράιδα, μου έβαλες μανδύα, με σκότωσες εσύ που με ανέστησες, τι ειρωνεία…
Τα λόγια σου μού λείπουνε τώρα που τα ‘χω ανάγκη και όλα τα συναισθήματα που αποκάλεσες Αγάπη.
Και ναι -εγώ την ένιωσα- δεν ξέρω όμως για σένα.
Σαν κήπος ανθισμένος ήμουνα , που πότιζες με ψέμα.
Για χάρη σου όλα μαράθηκαν, μέχρι κι εγώ μαζί τους.
Με έβαλες να σου υποσχεθώ κι εγώ τα έκανα όλα!
Ήμουν ανόητη, ρομαντική κι ονειροπόλα.
Ήμουν η νεραιδούλα σου και τώρα πια τι είμαι;
Το ξωτικό που εγώ το λάτρεψα τώρα μου λες που είναι;
Να ‘ξερα απλά τι έφταιξε, ποιο ήτανε το λάθος!
Για μένα ήσουν Έρωτας, όχι αστείο πάθος.
Σαν όπερα που τέλειωσε και πέφτει η αυλαία ,έτσι με έκανες εσύ να νιώθω τελευταία…
Ο Έρωτας είναι συναίσθημα , μην το εξημερώνεις, γιατί με δόσεις λογικής τον άλλο τον πληγώνεις!
Άκουσε μόνο την καρδιά, αυτή σου λέει τα πάντα.
Και μην ακούς τι λέει το μυαλό, μόνο όσα νιώθεις κράτα.
Μια μουσική σαν ρέκβιεμ ντύνει αυτό το έργο κι εγώ πριν κλείσω την σκηνή, κλαίω απλά και φεύγω.
Για σένα τα πάντα θα έκανα, ήσουν ο πρίγκιπας μου.
Με μία λέξη σου όριζες τον χτύπο της καρδιάς μου.
Μία εικόνα φεγγαριού με κάποιες σκόρπιες σκέψεις σου είχα αφιερώσει και εσύ μου είπες για ευχαριστώ πως τίποτα δεν θα άφηνες ποτέ να με πληγώσει!
Εσένα δεν σε υπολόγισες;
Τα τόσα λόγια που άκουσα πως μου τα ‘βγαλαν ψέμα ;
Γιατί μου άνοιξες πληγές που ακόμα στάζουν αίμα;
Εγώ σου άνοιγα την καρδιά και εσύ την λιθοβολούσες, με πότιζες με τις πίκρες σου για μια άλλη που "αγαπούσες”.
Σε ένιωθα, προσπάθησα , μα ίσως δεν αξίζω, το ενδιαφέρον ενός ξωτικού για πάντα να κεντρίζω…
Νεραιδούλα για σένα ήμουνα και δεν το θέλω για άλλον ,δεν με χωράει άλλο πια της "Γης” το περιβάλλον.
Τι να τα κάνω τα φτερά αν δεν πετάω μαζί σου;
θάψε και αυτά κάπου κοντά – κοντά στην θύμηση σου!
