Ήταν ένα όμορφο αλλά συννεφιασμένο πρωινό Κυριακής. Εκείνη ξύπνησε, έπλυνε τα δόντια της , φόρεσε την φόρμα της , πήρε χυμό, νερό, κλειδιά , τα έβαλε στην τσάντα της και έφυγε. Δεν πήρε το ασανσέρ , έβαζε τα ακουστικά του κινητού για να ακούει μουσική και άρχισε να κατεβαίνει από τις σκάλες. Άνοιξε την πόρτα της πολυκατοικίας και άρχισε να τρέχει. Έφτασε στον Άγιο Κόσμα , εκεί πήγαινε κάθε Κυριακή για να τρέξει, να χαλαρώσει, να σκεφτεί. Ήταν περίεργη η φάση της ζωής της στην οποία ήταν αυτή την στιγμή και ξέσπαγε έτσι…

Είχε περάσει πολλά, οι γονείς ένα βήμα πριν χωρίσουν, εκείνη χωρισμένη εδώ και κάποιους μήνες, είχε κλειστεί στον εαυτό της, είχε ξεχάσει να ζει. Ένα πρωί όμως άκουσε ένα τραγούδι που μιλούσε για αγάπη, άνοιξε το άλμπουμ με τις φωτογραφίες τις και είδε πόσα είχε πετύχει όσο ήταν ακόμα παιδί και κατάλαβε πόσο άξιζε, κατάλαβε πόσα μπορούσε να κάνει. Θυμήθηκε πως ήθελε να αλλάξει τον κόσμο, θυμήθηκε πως ήθελε κάποια μέρα το όνομα της να το γράψει η ιστορία, θυμήθηκε πόσο την αγαπούσε, δάκρυσε γιατί είχε παραμελήσει τον εαυτό της, πρόδωσε τα όνειρα της άδικα, αλλά χαμογέλασε γιατί εκείνη την στιγμή γυρνούσε την σελίδα στο άλμπουμ της ζωής της.

Της άρεσε η συννεφιά, την ενέπνεε, άρχισε να τρέχει, και να χορεύει τρέχοντας στο ρυθμό της μουσικής που άκουγε. Έτρεχε μόνη, ήθελε να είναι μόνη , να διδαχθεί από την μοναξιά της , να καταλάβει πως νιώθει, τι θέλει και τι πρέπει να κάνει… Όση ώρα έτρεχε σκέφτονταν πως έπρεπε για μια φορά να μην ακούσει τι θέλουν οι άλλοι, να ακούσει τι θέλει εκείνη, να κάνει την διαφορά στην ζωή της κάνοντας μια νέα αρχή. Αφηρημένη καθώς ήταν, χαμένη στις σκέψεις της, δεν είδε το παιδί που ήταν γυρισμένο πλάτη μπροστά της και τον παρέσυρε στο πέρασμα της…

Βρέθηκαν και οι δυο πεσμένοι κάτω, και εκείνη άρχισε να γελάει…

«Συγνώμη» της είπε εκείνος σαστισμένος , με πολύ εκνευρισμένη φωνή. «Ε καλά εντάξει σε συγχωρώ είμαι μεγάλη καρδιά» απάντησε εκείνη με το ειρωνικό της ύφος. «Πως σε λένε ;» την ρώτησε εκείνος. « Έχει σημασία;» του απάντησε.

«Ε , να μην ξέρω σε ποια να χρεώσω τις σωματικές μου βλάβες;» της είπε.

«Μάθε σε ποια να χρεώσεις τις εγκεφαλικές σου βλάβες και μετά τα λέμε» του έκλεισε μάτι και έφυγε, καθώς όμως σηκώθηκε βιαστικά της έπεσε το κινητό. Όταν το κατάλαβε πίσω και γύρισε για να βρει το παιδί εκείνος έλειπε. Κόντευε να τρελαθεί το κινητό της ήταν πολύ σημαντικό γι αυτήν. Δεν ήξερε τι να κάνει, δεν είχε όρεξη να πάει σπίτι, οπότε πήγε στην κολλητή της. Της διηγήθηκε τι είχε συμβεί , και προσπαθούσε να χαλαρώσει και να σκεφτεί τι μπορεί να κάνει. Έστρωσαν τραπέζι και κάθισαν να φάνε , καρμπονάρα, το αγαπημένο της φαγητό. Δεν είχε και πολύ όρεξη να μιλήσει της έλειπε πολύ το κινητό της. Ξαφνικά, χτύπησε το κινητό της φίλης της. « Κουτσούνι έλα μέσα χτυπάει το κινητό σου, το αγόρι σου θα ΄ναι» . «Έλα ρε πλένω τα πιάτα σήκωσε το και πες του πως θα τον πάρω σε λιγάκι». Το σηκώνει έτοιμη να κάνει πλάκα στο αγόρι της κολλητής της αλλά συνειδητοποιεί πως δεν ξέρει αυτό το νούμερο. « Παρακαλώ…» είπε με την ναζιάρικη φωνή της. 

«Παρακάλα λίγο ακόμα, χαχα γεια σου δεν με ξέρεις το πρωί ήμουν στον Άγιο Κοσμά και έπεσε το κινητό μιας κοπέλας δεν μου είπε το όνομα της αλλά ήταν πολύ γλυκιά εμφανισιακά και ακριβώς το αντίθετο ήταν η συμπεριφορά της, το νούμερο σου ήταν το πρώτο στην λίστα ,γι αυτό σε πήρα, πες της αν θέλει να βρεθούμε κάπου να της δώσω το κινητό της». «Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, θα βρεθούμε στο Άγιο Κοσμά σε μισή ώρα…». «Μπα, γλυκομίλητη οκ θα σε περιμένω».

Κουτσούνι πάρε μπουφάν, πάμε Άγιο Κοσμά, το κινητό μου. «Ρε πας καλά, περίμενε, που πάμε, γιατί;». «Πάμε μωρέ σου λέω χανόμαστε…». Φτάνουν στο Άγιο Κοσμά και ψάχνουν για το παλικάρι που είχε το κινητό τον βρίσκουν και εκείνη αρχίζει να τρέχει. «Το κινητό μου που είναι το κινητό μου;;» . «Πωπω, πρώτη φορά γυναίκα τρέχει για μένα έτσι;» της λέει. Εκείνη γυρνάει πίσω , δεξιά, αριστερά κοιτάει και του αποκρίνεται «η κολλητή μου δεν έτρεξε καν , εγώ έτρεχα για το κινητό μου, εσύ για ποια μιλάς , μόνο εσύ ξέρεις, τέλος πάντως δώσ’ το μου να σε ευχαριστήσω και να φύγω…» . «μμμ , εντάξει ένα φιλί από σένα για ευχαριστήριο δώρο καλό ακούγεται». «Γλυκέ μου άλλοι μπερδεύουν το χιούμορ με την σάτιρα, με την αυταπάτη πρώτη φορά» άρπαξε το κινητό της και πήγε προς το μέρος της κολλητής της, η οποία είχε πεθάνει στο γέλιο. Ο νέος φίλος μας όμως καθόλα έξυπνος είχε φροντίσει να κάνει αναπάντητη από το κινητό της, στο δικό του ώστε να αποκτήσει το νούμερο της. Καθώς έπεσε η νύχτα κι οι άνθρωποι άρχισαν πάλι να κάνουν όνειρα, εκείνος έστειλε ένα μήνυμα στο κορίτσι που γέμιζε την σκέψη του.

Ένα μήνα που άλλαξε τις καταστάσεις … τα δυο παιδιά άρχισαν να βγαίνουν , η έλξη μεταξύ τους ήταν εμφανής. Πέρασε περίπου ένας χρόνος που τα παιδιά έβγαιναν , φλέρταραν, αλλά κανείς από τους δυο δεν είχε το θάρρος να προχωρήσει. Τον είχαν γνωρίσει οι γονείς της, τον συμπαθούσαν και τον ενέκριναν. Ένα βραδάκι που έβλεπαν ταινία χτύπησε το κινητό της , την είχαν δεχτεί για μεταπτυχιακό στην Αγγλία. Πάγωσαν, και οι δυο. Από την μία δεν ήθελε να φύγει και να τον αφήσει από την άλλη αυτή ήταν η ευκαιρία της ζωής της. Πέρασαν τρεις μέρες εκείνος δεν της μίλησε, την άφησε να πράξει αυτό που ήθελε η καρδιά της, είχε καταλάβει πόσο την αγαπά. Παρασκευή πρωί, σηκώθηκε από το κρεβάτι και σκέφτηκε πως ίσως είναι η τελευταία φορά που έβλεπε την Ελλάδα, το γαλάζιο. Στο αεροδρόμιο η ατμόσφαιρα βαριά. Ήδη έλειπε σε όλους, κοίταξε το κινητό της ήθελε να τον πάρει τηλέφωνο να τον αποχαιρετήσει αλλά τρεις μέρες δεν της μιλούσε δεν ήθελε να το κάνει πιο δύσκολο. Την ώρα που κατευθύνονταν για να δώσει το εισιτήριο ένιωσε ένα χέρι στον ώμο της. Θα έφευγες χωρίς να με αποχαιρετήσεις; Της είπε. Την πήρε αγκαλιά και την κράτησε πολύ σφιχτά σαν να ήθελε να την «φυλακίσει» για να μην την χάσει. Εκείνη χάθηκε στην αγκαλιά του, στην στιγμή! «Συγνώμη που φεύγω» του είπε. «Αν σε παρακαλέσω να μείνεις για μένα , θα το έκανες; Είσαι ο λόγος που πίστεψα στα παραμύθια, γιατί βρήκα την δική μου νεράιδα που πέρασε δύσκολες στιγμές δίπλα μου, κι όλες τις έκανε υπέροχες χτυπώντας απλά το ραβδάκι της.» «Αν μείνω δεν θα είμαι ευτυχισμένη… άγγελε μου , συγνώμη» άφησε τα χέρια του, και άρχισε να φεύγει κλαίγοντας. Εκείνος δεν έκλαψε , μέχρι την στιγμή που είδε το αεροπλάνο να φεύγει και να παίρνει μαζί του την νεράιδα του, που είχε κρύψε την καρδιά του μέσα στις αποσκευές της. Κι επειδή αν έδινα τέτοιο τέλος η Μελίτα θα με σκότωνε συνεχίζω. Μια εβδομάδα μετά, ενώ εκείνη έβλεπε την φωτογραφία τους πάνω στο τραπέζι και είχε πλημμυρίσει τον τόπο με δάκρυα, χτύπησε το κουδούνι , σηκώθηκε βαριεστημένα να ανοίξει την πόρτα, όταν άνοιξε όμως είδε μια ανθοδέσμη μόνο. Σκέφτηκε ότι κάποιος της έκανε πλάκα οπότε σκέφτηκε να ανοίξει την κάρτα. «Οι άγγελοι ζουν στον ουρανό, εμένα ο ουρανός μου κάνει το μεταπτυχιακό του στην Αγγλία ,κι αναρωτιόμουν αν μια πανέμορφη νεράιδα σκοπεύει να λυπηθεί έναν κουρασμένο από το ταξίδι άγγελο και τον πάρει στην αγκαλιά της να ξεκουραστεί και χαμογελούσε κλαίγοντας διαβάζοντας αυτά τα λόγια και πριν το καταλάβει κλείστηκε στην αγκαλιά του, στο καταφύγιο της. Και μια πόρτα έκλεισε, και πίσω της κρύφτηκε ένας θείος και αγνός έρωτας μεταξύ μιας νεράιδας κι ενός Άγγελου , που απέδειξαν ότι η απόσταση δεν είναι στον χάρτη αλλά στην καρδιά, και κάπως έτσι ένα παραμύθι γράφτηκε κι επαληθεύτηκε γιατί έζησαν αυτοί καλά και μακάρι να ζήσουμε εμείς καλύτερα…