Πόσο δύσκολο είναι να σε νιώσει κάποιος...
Να καταλάβει ποιος πραγματικά είσαι...
Να καταλάβει τι αισθάνεσαι...
Να καταλάβει αν πονάς...
Να καταλάβει αν χαίρεσαι...
Να καταλάβει αν γελάς αλλά μέσα σου κλαις...
Πόσο χρονοβόρο είναι αυτό...
Κάνεις πλέον δεν έχει τη διάθεση να δει τον άλλο καθαρά...
Να κοιτάξει μες στην ψυχή του...
Να τον δει ξεγυμνωμένο από όλα...
Να δει το μόνο καθαρό πράγμα που υπάρχει μέσα μας...
Ακόμη κι αν η ψυχή δεν είναι τόσο λαμπερή όπως το εξωτερικό περίβλημα...
Ακόμη και μια τέτοια ψυχή αξίζει να τη γνωρίσεις...να την αγκαλιάσεις...
Ακόμη και να την αγαπήσεις...
Δε με καταλαβαίνει κανείς...
Το ήσυχο κοριτσάκι που δε μιλάει πολύ...
Το ήσυχο κοριτσάκι που χαμογελάει και είναι ευγενικό με όλους...
Που δε θα πει όχι...
Που δε θα αρνηθεί να εξυπηρετήσει...
Μακάρι να ήμουν πράγματι μόνο αυτό...
Να μην καταλάβαινα...
Να μην έβλεπα τι γίνεται μπροστά μου...
Να ζούσα συνέχεια στον δικό μου κόσμο...
Αλλά γαμώτο βλέπω...
Νιώθω...
Καταλαβαίνω...
Κι εμένα;
Κανείς δε με καταλαβαίνει...
Νομίζουν δεν πληγώνομαι...
Νομίζουν δε με νοιάζει...
Αλλά με νοιάζει...
Όλα έχουν σημασία...
Και η παραμικρή λεπτομέρεια...
Τουλάχιστον για μένα...
Μπερδεμένα τα λέω...
Το ξέρω...
Δεν είμαι καλά απόψε...
Αυτές τις μέρες αρχίζω να καταλαβαίνω κάτι...
Έχω αρχίσει να χάνω και το τελευταίο μέρος όπου ένιωθα μια σιγουριά...
Μια ασφάλεια...
Όπου ένιωθα ότι εκεί μπορούσα να ανταπεξέλθω στα πάντα...
Όπου ένιωθα τόσο κοντά μου κάποιους ανθρώπους...σαν δεύτερη οικογένεια...
Πάει κι αυτό αρχίζει να εξασθενεί...
Τι μπορεί να σου κάνει μια κουβέντα...έτσι;
Είναι λογικό...όλοι νεύρα έχουν...
Προβλήματα...στεναχώριες...
Είναι που είναι γενικά δύσκολα τα πράγματα...
Και μετά σκέφτομαι εσένα...
Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς...
Στο έχω ξαναπεί...
Όταν πονάω είσαι ο πρώτος άνθρωπος που σκέφτομαι...
Όταν χαίρομαι είσαι ο πρώτος άνθρωπος τον οποίο θέλω να αγκαλιάσω από τη χαρά μου...
Ο πρώτος άνθρωπος που θέλω να μιλήσω το πρωί...
Και ο τελευταίος που θέλω να καληνυχτίσω το βράδυ...
Και έχω τόση ανάγκη να σου μιλήσω απόψε...
Εσύ με καταλαβαίνεις...
Εσύ με νιώθεις...
Εσύ με βλέπεις καθαρά...
Βλέπεις αυτό που ίσως και να λάμπει εδώ μέσα...
Βλέπεις αυτό που όταν σε έχει κοντά του και το αγκαλιάζεις φωτίζει δυνατά απ'τη χαρά του...
Βλέπεις αυτό που δεν βλέπουν άλλοι...
Που δεν έχουν δει άλλοι...
Και που πιθανότατα να μην δουν άλλοι...
Πως μπορώ λοιπόν να μη σκεφτώ πρώτα πρώτα εσένα...
Δε θέλω να σε πρήζω με τα δικά μου...
Δε θέλω να σε βαραίνω με τις σκέψεις μου...
Απλά θέλω να ακούω τη φωνή σου...
Δε χρειάζεται να σου πω τίποτα άλλο...
Απλά να σε ακούω να μου μιλάς για οτιδήποτε...
Κι εγώ να ηρεμώ γιατί ξέρω ότι είσαι κοντά μου όσο μακριά κι αν βρίσκεσαι...
Να σε ακούω να προσπαθείς να με κάνεις να γελάσω...
Κι εγώ να γελάω με την ψυχή μου...
Ήταν άδεια η πόλη καρδιά μου...
Ήταν άδεια η καρδιά μου ψυχή μου...
Είχε σκοτεινιάσει η ψυχή μου αγάπη μου...
Αλλά μου είπες ότι ήρθες...
Ότι είσαι εδώ...
Και ανυπομονώ...
Θέλω τόσο να σε δω και να σε αγγίξω...
Θέλω να σταματήσω να πονάω για οτιδήποτε...
και να κρυφτώ στην αγκαλιά σου...
και να χαθώ στο βλέμμα σου...
Ανυπομονώ...
Φιλάκι;;;
"Κοίτα εγώ, αν μου επιτρέπεις
δεν είμαι μόνο αυτό που βλέπεις..."
"Μόνο που κάπου κατά βάθος
όποιος με ξέρει κάνει λάθος..."
"...είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω..."
"Nobody knows it but you've got a secret smile
And you use it only for me..."
