Άκου…

Έχεις αισθανθεί ποτέ πως έχεις χαθεί; Κοιτάζεις έξω και το σκηνικό είναι άγνωστο, οι άνθρωποι τριγύρω είναι ξένοι. Και εσύ, έχεις τα ίδια μαλλιά, τα ίδια μάτια, εξακολουθείς να αγαπάς και να σιχαίνεσαι τα ίδια φαγητά, μα κάτι άλλαξε.

Κάπως έτσι νιώθω. Κάπου έχασα τον δρόμο, θα πήρα λάθος στροφή.

Μια απογοήτευση γι αυτά που ήθελες και πουθενά δεν βρήκες, σκεπάζει στοργικά τις στιγμές σου μα δεν δίνεις σημασία το έργο το έχεις ξαναδεί, η σκηνή δεν είναι πρωτότυπη.

Ο αέρας ακόμα σφυρίζει τις ίδιες μελωδίες, ακόμα θες να σιγοτραγουδήσεις τα ίδια λόγια στον ρυθμό που ακούς μα  νιώθεις πως δεν είναι πρέπον, δεν είναι η στιγμή η κατάλληλη.

Ο κήπος σου – μέσα στην ψύχρα της εποχής- ακόμα μυρίζει αθωότητα και σου φέρνει στο μυαλό την άνοιξη της παιδικής σου ηλικίας. Δεν το ξεχνάς αυτό το άρωμα…

Και όταν το βράδυ έρχεται και όλος ο κόσμος μελαγχολεί εσύ παίρνεις μακριά τον εαυτό σου από αυτή την πολυτέλεια.  Δεν θες, δεν πρέπει να μελαγχολήσεις. Θα ξαπλώσεις μηχανικά στο κρεβάτι σου και θα αποκοιμηθείς μετρώντας τις στιγμές  που λάτρεψες κάθε τι σε αυτόν τον κόσμο.

Χαμογελούν οι αναμνήσεις… και ας ξέρουν πως κάποια στιγμή το μέλλον θα τις αντικαταστήσει…

Ο πιο μεγάλος θησαυρός μας οι αναμνήσεις μας. Η ταυτότητα μας, το βιογραφικό μας και η πιο γλυκιά σκέψη στο μυαλό. Όσο και αν σε πονούν πάντα τις χρειάζεσαι για να σου υπενθυμίζουν, από που ξεκίνησες, που είσαι και που θες να πας.

Ο πιο μεγάλος θησαυρός μας οι αναμνήσεις μας. Μια κληρονομιά που έχει αφήσει στην ψυχή μας το παρελθόν για να έχει να ξοδεύει στο μέλλον. Μα κάποιες σκέψεις δεν ξεπουλιούνται.

Χάθηκα πάλι, μάλλον θα έστριψα λάθος στις στροφές των σκέψεων μου. Χάθηκα, μα όπου να ‘ναι θα με ξαναβρώ.