Η θερμοκρασία αρνήθηκε να ξεπεράσει τους δύο βαθμούς. Κι όμως έπρεπε να βγω να περπατήσω, που ξέρεις ίσως να πάγωνε και η σκέψη και να ηρεμούσε λίγο το κεφάλι μου. Σουρούπωνε και τα πρώτα σκοτάδια είχαν κάνει την εμφάνιση τους. Κλειστά όλα τα μαγαζιά οπότε ο κόσμος δεν κυκλοφορούσε. Ωστόσο, που και που έβλεπες κάποιους περαστικούς να προχωρούν βιαστικά με τα χέρια στις τσέπες.

Πέρασα από την πλατεία και όλα τα παγκάκια ήταν κατειλημμένα από άστεγους. Σφίχτηκε η ψυχή μου. Μακάρι θεέ μου να βρισκόταν μια λύση για όλους αυτούς τους ανθρώπους. Αισθάνθηκα τόσο αδύναμη που δεν μπορούσα να τους βοηθήσω όλους. Προχωρούσα και ορισμένες φορές ο κόσμος μού φαινόταν τόσο αλλιώτικος. Έβλεπα τα σπίτια να ανάβουν σιγά σιγά τα φώτα τους και έμοιαζε με έναν πίνακα ζωγραφικής που επενδύσαμε με ρεύμα. Ποιος ζωγράφος όμως θα ήθελε να ζωγραφίσει τέτοια παγωνιά; Όχι στον καιρό, στην ανθρωπότητα.

Πεζοδρόμια σπασμένα, σκουπίδια στα λακκάκια του δρόμου και ερημιά. Αχ ρε Ελλάδα πως σε κατάντησαν. Κλείνεις άδοξα τον κύκλο σου.  Μα τι να πεις, έτσι είναι η ιστορία καμιά φορά προδίδει το μεγαλείο της. Πάνε οι χιτώνες, τα κλαδιά ελιάς και  τα γκρεμισμένα τείχη. Τώρα σε ντύνουν τα σκουπίδια, σε κρύβουν οι νύχτες και σε κοιμίζει η σιωπή. Στεναχωριέμαι να βλέπω μια βασίλισσα να τριγυρνάει σαν ζητιάνα κρυμμένη στο σκοτάδι μα τι να κάνω Ελλάδα μου είμαι μικρή δεν έχω δύναμη για να σε σώσω. Μα σ’αγαπώ…

Ξεκίνησε και ο αέρας να φυσά και να παίρνει τα μαλλιά μου προς τα πίσω. Θυμήθηκα την Θεία μου, που όταν με έβλεπε μου τράβαγε προς τα πίσω τα μαλλιά και μου χάριζε ένα χάδι. Ήμουν η αδυναμία της. Μου λείπει. Άραγε να είναι καλά εκεί πάνω;! Σηκώνω το κεφάλι μου ασυναίσθητα λες και θα την έβλεπα. Σίγουρα κάποιο από τα αστέρια αυτά είναι τώρα το σπίτι της. Πρόσεχε με, είναι βαριά η ζωή για να την σηκώνει η ψυχή μου μόνη της.

Φοράω την κουκούλα του μπουφάν μου προσπαθώντας να προστατευτώ από το κρύο.  Κοιτάζω κάτω και μετρώ τα βήματα μου, είναι ένα παιχνίδι που έπαιζα από μικρή με τον εαυτό μου. Από τις ελάχιστες φορές που μοιράστηκα μια στιγμή μαζί του. Κάποτε πρέπει να του πω κι αυτού "συγνώμη” αλλά δεν είμαι έτοιμη ακόμα να δώσω αυτή την μάχη.

Περνώντας από μια βιτρίνα με κοίταξα. Να ‘μαι λοιπόν μόνη, μέσα στο κρύο, σαν την τρελή να προχωρώ προσπαθώντας να απαντήσω ένα "γιατί” όχι πως θα βοηθήσει σε κάτι. Απλά έτσι για το γαμώτο, για να πω ότι τα κατάφερα. Ένα μειδίαμα στολίζει τα χείλη μου και πιάνω τον εαυτό μου να εξερευνεί την εικόνα μου. Κάνω ένα βήμα πίσω – ίσως θα έπρεπε να το έχω κάνει πιο παλιά – και συνεχίζω προς τα κάτω. Τόση ερημιά Θεέ μου και εγώ δεν νιώθω μόνη. Που έχεις στείλει την ψυχή μου; Γιατί δεν νιώθω;

Στα αλήθεια δεν νιώθω; Ή από αύριο ξανά θα ενθουσιάζομαι, θα αγαπώ, θα πληγώνομαι, θα πονώ και τούμπαλιν. Τι χαζή επανάληψη και αυτή. Μακάρι η ζωή να ήταν ένας υπολογιστής για να μπορώ να τον χακάρω. Κοιτάζω δεξιά και βλέπω ένα χαρτί που το σηκώνει ο αέρας, το ρίχνει ξανά λίγο πιο πάνω από το έδαφος, ξανά πάνω, ξανά κάτω. Ήθελα να του δώσω κουράγιο, να του πω πως τα πέρασα και εγώ αυτά μα επέλεξα να σιωπήσω. Καμιά φορά οι λέξεις είναι φθηνές μα και έτσι και αλλιώς δεν είχα πάνω μου λεφτά να αγοράσω. Πήγα να κλάψω σκεπτόμενη πως και εγώ για την ζωή ένα χαρτί στον δρόμο είμαι, μα και τα δάκρυα είναι ακριβά, δεν με παίρνει να τα ξοδεύω άσκοπα. Κοστίζει να νιώθεις την  σήμερον ημέρα φίλε μου.

Τόσο σκληρές εικόνες πως να της αποτυπώσω στην παιδική καρδιά μου ρε γαμώτο; Δεν θέλω να σοκαριστεί. Είναι αγνή. Ας γυρίσουμε σπίτι. Ας ξαναδούμε την ερημιά, ας ξαναδούμε τους άστεγους, ας ξανακούσουμε τα τελευταία λόγια μιας Ελλάδας ετοιμοθάνατης και όταν φτάσουμε σπίτι κορίτσι μου όλα θα είναι καλά; Όχι… αλλά πέρασαν τρεις ώρες, τελειώνει η μέρα. Η επόμενη θα είναι καλύτερη. Θα είναι; Ας το ελπίσουμε. Μπορούμε; Ε ναι είχαμε κρατήσει λίγη ελπίδα για καβάτζα για μια στιγμή σαν και αυτή.

Καληνύχτα Φεγγάρι, καληνύχτα Νύχτα, καληνύχτα αστέρια, καληνύχτα κρύο, καληνύχτα Κόσμε!