Ναι,το ξέρω,τον τελευταίο καιρό έχω χαθεί από το blog,και το δικό μου και των φίλων.
Και νομίζω πως πρέπει να απολογηθώ γι αυτό..
Δεν έγινε από αδιαφορία ή βαρεμάρα όμως,το αντίθετο μάλιστα..
Σήμερα λοιπόν ένιωσα την ανάγκη να σας μιλήσω για όσα έχουν συμβεί.
Και κυρίως για κάτι μοναδικό,την επιστροφή στη ζωή μου ενός πραγματικά ξεχωριστού ανθρώπου.
Εδώ και κάποιο καιρό λοιπόν,συνέβη κάτι που σε μια στιγμή με έκανε τόσο ευτυχισμένο,όσο δεν πίστευα οτι γίνεται.
Σε μια στιγμή ο χρόνος πάγωσε.
Εκείνη που πάντα αναζητούσα ήταν εδώ..Δίπλα μου..
Όχι,δεν τη γνώρισα χθες,την ξέρω ήδη πάρα πάρα πολλά χρόνια..
Και πάντα τη θαύμαζα όσο και την εκτιμούσα,πάντα νοιαζόμουν γι αυτή,
το ίδιο έκανε κι εκείνη,
αλλά ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να τη γνωρίσω πραγματικά,όπως τώρα,να τη ζώ στην καθημερινότητά μου,να κάνω παρέα μαζί της…
Και να που τώρα,μετά από πολλά χρόνια,είχα επιτέλους αυτή την ευκαιρία..
Να σε γνωρίσω πραγματικά..
Ξέρω οτι ποτέ δε θα βρώ τα κατάλληλα λόγια για να σου περιγράψω ακριβώς πόσο ευτυχισμένος νιώθω,όχι μόνο τώρα,αλλά από την πρώτη στιγμή,από την πρώτη στιγμή που ξαναμιλήσαμε,που αρχίσαμε να κάνουμε παρέα,που άρχισα να σε ζώ.
Ξέρω οτι ποτέ δε θα βρω τα σωστά λόγια για να περιγράψω πώς νιώθω κάθε φορά που μου χαμογελάς,που με κοιτάς,με αυτό το βλέμμα που θαρρείς οτι φωτίζει κι όλο το δωμάτιο εκτός από το πρόσωπό σου..
Με το ίδιο βλέμμα που ποτέ δε θα χορτάσω,ούτε θα βαρεθώ..
Το μόνο που θέλω να σου πώ λοιπόν είναι πως σε αγαπάω και σε χρειάζομαι..Πως ακόμα κι όταν γκρινιάζεις(έλα,παραδέξου το,τελευταία γκρινιάζεις συχνά,αλλά σε καταλαβαίνω,είναι που λείπει η "love of all”) νιώθω την ίδια απερίγραπτη ευτυχία που είμαι εκεί..
Δεν έχω να πώ πολλά,με ξέρεις άλλωστε,δεν τα πάω καλά με τα λόγια..
Θέλω όμως να ξέρεις πως είμαι εδώ,για να προσπαθήσω όσο χρειαστεί,για να κάνω οτι χρειαστεί..
Άλλωστε,άνθρωποι όπως εσύ δεν περνούν συχνά από τη ζωή κάποιου..
Κι ακόμα κι αν έχω όλα τα στραβά του κόσμου,αχάριστος δεν είμαι..
Και κάτι ακόμα..Ήσουν,είσαι,και θα συνεχίσεις να είσαι το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου..
