Άνθρωποι…

Θα μπορούσα όλη μου την ζωή να κάτσω και να παρατηρώ τους ανθρώπους. Τι φοβούνται, τι αγαπούν, τι σιχαίνονται, τι τους κάνει να χαμογελούν. Με εξιτάρουν οι άνθρωποι. Ίσως φταίει αυτό το απρόβλεπτο της συμπεριφοράς τους.

Πολλές φορές μένω άναυδη με την συλλογιστική τους πορεία, τον τρόπο που επιλέγουν να δράσουν και να αντιδράσουν. Είναι μαγεία να παρατηρείς την ανθρώπινη συμπεριφορά. Είναι διασκεδαστικό να προσπαθείς να την προβλέψεις, σε βοηθά στο να ανακαλύπτεις πράγματα και για εκείνους μα και για τον ίδιο σου τον εαυτό, μέσα από την διαδικασία της σύγκρισης.

Μαγεία είναι επίσης η ευκολία με την οποία οι άνθρωποι θυμούνται και ξεχνούν. Έτσι για παράδειγμα, θα μπορούσες να χαρίσεις σε έναν άνθρωπο τον ουρανό με τα άστρα και αυτός να σου φερθεί ”σκάρτα” ή απλά να το ξεχάσει, εδώ γεννιέται η έννοια της αχαριστίας. Εξίσου εντυπωσιακό είναι το πόσο εύκολα θα θυμηθεί την ύπαρξη σου και θα βρει τρόπο να σε προσεγγίσει κάποιος προκειμένου να εξυπηρετήσεις την εκάστοτε ανάγκη του, εδώ γεννιέται η έννοια εκμετάλλευσης με απώτερο σκοπό την ικανοποίηση του συμφέροντος.

Το εντυπωσιακότερο όλων όμως είναι ότι ενώ αυτές οι όχι και τόσο κολακευτικές για το ανθρώπινο είδος συμπεριφορές συναντούνται συχνά η έννοια της αγάπης ακόμα καλύπτει τα κενά στον ίδιο ρυθμό και με την ίδια ένταση, ίσως όμως όχι με την ίδια αλήθεια που συνήθιζε να το κάνει. Όλοι έχουμε παρατηρήσει πως η αγάπη έχει χάσει το χρώμα της, χάθηκε κάπου πίσω από το "γκρι” της μοντέρνας ζωής. Ο εκφυλισμός του "Σ’ αγαπώ” ξεκάθαρος και συνεχής μα ακόμα με διακατέχει μια ελπίδα. Μια ελπίδα πως οι άνθρωποι ως σύνολο θα θυμηθούν από που ξεκίνησαν, θα θυμηθούν τι είναι σημαντικό και τι όχι. Θα θυμηθούν ποια είναι η αλήθεια του "Σ’ αγαπώ”, του "είσαι φίλος μου”, του "είσαι πραγματικά οικογένεια μου” και θα το διαφυλάξουν. Αξίζει να το δείξουμε και στις επόμενες γενιές. "Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι”.