Το κορίτσι που μοιάζει με αγόρι βγαίνει από το μπάνιο. Στο χέρι της κρατάει ένα τεστ εγκυμοσύνης. Μπαίνει στο σαλόνι και πλησιάζει στον καναπέ. Το αγόρι με τα μακριά μαλλιά βλέπει ποδόσφαιρο. Εκείνη στέκεται από πάνω του και κουνάει το τεστ μπροστά στο πρόσωπό του. Το αγόρι την σπρώχνει γιατί του κρύβει την οθόνη.

"Είναι θετικό!”.

"Μπορείς να περιμένεις το ημίχρονο;”

"Είναι θετικό σου λέω! Κοίτα…”

"Κάνε κι άλλο. Δεν είναι αξιόπιστα αυτά του φαρμακείου”.

Το κορίτσι πετάει το τεστ στο σκουπιδοτενεκέ της κουζίνας, φοράει μπουφάν και βγαίνει έξω. Η πόρτα βροντάει ξωπίσω της, αφήνοντας μερικές φλούδες σοβά να πέσουν στο πάτωμα. Έξω βρέχει. Το ματς λήγει με τελικό σκορ 0-0. Το κορίτσι δεν γυρνάει στο σπίτι το βράδυ. Ούτε την επόμενη μέρα. Ούτε τη μεθεπόμενη.

Το εργοστάσιο βρίσκεται στην άκρη της πόλης, σε μια γκρίζα βιομηχανική περιοχή. Η αυλή είναι περιφραγμένη με συρματόπλεγμα σαν αυτά που χρησιμοποιεί η αστυνομία για να κλείνει τους δρόμους. Ο τόπος είναι γεμάτος τσιμέντα και λάσπες. Μερικά φορτηγά ξεφορτώνουν κιβώτια με επιγραφές σε ξένες γλώσσες. Οι εργάτες τρέχουν εδώ κι εκεί να γεμίσουν τις παλέτες. Ένας από αυτούς είναι Κινέζος. Οι άλλοι τον κοροϊδεύουν για κάτι άσχετο κι όλοι μαζί γελάνε κάπως πρόστυχα.

Μέσα στο εργοστάσιο, το αγόρι στέκεται μπροστά στην αλυσίδα και γεμίζει τα φαλακρά κεφάλια των πλαστικών μωρών με χρωματιστές μπούκλες. Τρυπάει το κρανίο με μια κυρτή βελόνα σε συγκεκριμένα σημεία κι έπειτα κεντά τα πλαστικά μαλλιά σαν ραπτομηχανή. ‘Η σαν να πλέκει βελονάκι. Φαίνεται δύσκολη δουλειά, το αγόρι όμως έχει μάθει πια τα μυστικά της. Τα χέρια του κινούνται γρήγορα και με σιγουριά. Μόλις τελειώνει, πετάει το μαλλιαρό κεφάλι δίπλα του, μέσα σε ένα σακί. Λίγο πριν το τέλος της βάρδιας μεταφέρει τα γεμάτα σακιά στην αποθήκη και τοποθετεί τα κεφάλια το ένα δίπλα στο άλλο, σε κάτι μεταλλικά ράφια κολλημένα στον τοίχο. Στο πρώτο ράφι τα κεφάλια είναι στολισμένα με ξανθές κοτσίδες. Στο δεύτερο έχουν μπουκλάκια. Στο τρίτο τα κεφάλια είναι φαλακρά, οι κούκλες είναι νεογέννητα.

Το κορίτσι βγαίνει από την κλινική και κατεβαίνει τη σκάλα που οδηγεί στο προαύλιο. Κοντοστέκεται στην καντίνα, αγοράζει ένα κυπελάκι καφέ και ένα κουλούρι. Κάθεται στο πεζούλι και αρχίζει να τρώει τινάζοντας από πάνω της τα σουσάμια. Κοιτάζει γύρω της τα τραπεζάκια με τους συγγενείς των ασθενών που μασάνε τυρόπιτες και κρουασάν. Νιώθει αηδία κι έναν πόνο ακριβώς κάτω από την καρδιά. Μετά κολλάει το βλέμμα της σε ένα αναπηρικό καροτσάκι, που μέσα του βουλιάζει μια ισχνή γριά. Δίπλα της, μια μεσόκοπη γυναίκα – η κόρη της ίσως – χειρονομεί αγανακτισμένη προς το μέρος της άρρωστης που δεν αντιδρά στο παραμικρό. Πιο κει, σε κάτι ξέχειλους σκουπιδοτενεκέδες, κάτι γάτες σκίζουν σακούλες και σκορπάνε τα σκουπίδια στο πλακόστρωτο. Το κορίτσι αναρωτιέται πού πετάνε από το νοσοκομείο τα ανθρώπινα υπολείμματα, όμως η σκέψη διαρκεί ελάχιστα, όσο χρειάζεται δηλαδή για να στηθεί ένας γατοκαυγάς. Μόλις τελειώνει τον καφέ βγαίνει έξω, σταματά ένα ταξί και γυρίζει σπίτι.

"Πού εξαφανίστηκες κι ούτε μια λέξη;”

"Ήμουν στης μάνας μου. Είναι άρρωστη”.

"Κι εδώ ούτε κουβέντα; Ανησύχησα”.

"Ήρθα να μαζέψω μερικά πράγματα. Θα μείνω μαζί της μέχρι να συνέλθει”.

"Φεύγεις;… Είναι δυνατόν;… Τεστ έκανες;”

"Ναι. Αρνητικό. Είχες δίκιο, αυτά του φαρμακείου δεν είναι καλά…”.

"Το ήξερα! Πάλι δίκιο είχα. Κοίτα, δώρο. Αφού δεν θα έχεις μωρό, ας έχεις μια κούκλα”.

Το κορίτσι ανοίγει το πακέτο και βλέπει το φαλακρό μωρό. Το πλαστικό μυρίζει έντονα. Της φέρνει αναγούλα. Κοιτάζει τα γουρλωτά μάτια και τις σφιγμένες παλάμες του μωρού. Το πρόσωπό του της θυμίζει κάμπια. Μετράει από μέσα της τα δάχτυλα των ποδιών του και μόλις φτάνει στο δέκα αφήνει την κούκλα στον καναπέ, χαιρετάει το αγόρι και βγαίνει βιαστικά από το σπίτι.