Janis Lyn Joplin:

Γεννήθηκε 19 Ιανουαρίου 1943. Απεβίωσε 4 Οκτωβρίου 1970. Ήταν 27 χρόνων και 10 μηνών.



James Douglas "Jim" Morrison:

Γεννήθηκε 8 Δεκεμβρίου 1943. Απεβίωσε 3 Ιουλίου 1971. Ήταν 27 χρόνων και 7 μηνών.



James Marshall "Jimi" Hendrix:

Γεννήθηκε 27 Νοεμβρίου 1942. Απεβίωσε 18 Σεπτεμβρίου 1970. Ήταν 27 χρόνων και 9 μηνών.



Kurt Donald Cobain:

Γεννήθηκε 20 Φεβρουαρίου 1967. Απεβίωσε 5 Απριλίου 1994. Ήταν 27 χρόνων και ενός μηνός.



Ο αντίλογος, σε κάθε περίπτωση, αφοπλιστικός. Ίσως να μην είχαν «θεοποιηθεί», αν ήταν σήμερα ζωντανοί. Ο πρόωρος θάνατός τους, αποτέλεσε μια πρώτης τάξης ευκαιρία, για όλους εκείνους που ήθελαν να καρπωθούν οικονομικά οφέλη από τα πτώματα των αδικοχαμένων star. Μια απόλυτα επιτυχημένη βιομηχανία marketing στήθηκε πάνω στους τάφους του Morrison, της Joplin ή του Cobain και όχι μόνο.



Από την άλλη, κανείς δεν ξέρει ποια και πόσα, θα ήταν τα μουσικά «διαμάντια» που θα απολαμβάναμε όλοι, αν ζούσε ο Hendrix και γενικότερα, η ομάδα των 27άρηδων, που δεν είναι πια κοντά μας. Μερικά μόνο ονόματα, έτσι για να αντιληφθούμε καλύτερα, πόσο σημαντικές είναι οι απώλειες...



Chris Bell – Big Star, D. Boon – Minutemen, Brian Jones – Rolling Stones, Richey Edwards – Manic Street Preachers, Pete Ham – Badfinger, Kristern Pfaff – Hole, Alan Ghristie Wilson – Canned Heat, Ron "Pigpen” McKernan – The Grateful Dead, Pete de Freitas – Echo & the Bunnymen, Robert Johnson, Gram Parsons.



Όλοι οι προαναφερθέντες, έχουν το θλιβερό προνόμιο να βρίσκονται σε αυτή την ιδιότυπη, όσο και μακάβρια «παρέα» των 27άρηδων. Όλοι τους άφησαν παρακαταθήκη δημιουργίες ξεχωριστές και επιρροή μεγάλη στις επόμενες rock γενιές και μπάντες. Σε κάθε περίπτωση πάντως, οι Morrison, Hendrix, Joplin καιCobain, άφησαν ένα αποτύπωμα πολύ πιο μεγάλο και ίσως γι’ αυτό η Ιστορία της σύγχρονης μουσικής, τους το ξεπληρώνει με τέτοια υστεροφημία!

Μια γυναίκα – καταιγίδα! Μία star που, πριν προλάβει καλά – καλά να αντιληφθεί τι είχε καταφέρει, εγκατέλειψε τα εγκόσμια. Και όμως: Τίποτα δεν προμήνυε ότι η Janis Joplin θα είχε τέτοια αλματώδη πορεία, στο χώρο της σκληρής μουσικής. Παιδί ανικανοποίητο και μελαγχολικό, με μια ζωή γεμάτη κακές παρέες, καταχρήσεις και ναρκωτικά, φάνταζε πιθανότερο να βουλιάξει στο βούρκο, παρά να ξεχωρίσει στον αφρό. Αυτό όμως το ρέμπελο πνεύμα, ήταν που έκανε τη διαφορά και της χάρισε την ξεχωριστή θέση στην αιωνιότητα! Μην ξεχνάμε ότι η δεκαετία του '60 ήταν η εποχή που ανέδειξε τέτοιους καλλιτέχνες, την ανεμελιάς, της ελαφρότητας, των καταχρήσεων, του αλκοόλ και των ναρκωτικών. Η φωνή της, αυτό το μπλουζ ουρλιαχτό, επρόκειτο να αφήσει εποχή.



Η Joplin είναι η πλέον χαρακτηριστική φιγούρα του καλοκαιριού του '68, του καλοκαιριού της απελευθέρωσης και της αγάπης. Το άλμπουμ "Cheap Thrills" που ηχογράφησε μαζί με τους Big Brother and the Holding Company, επρόκειτο να αφήσει εποχή. Διασκευές όπως το "Summertime" και τραγούδια σαν το "Piece of my heart" δεν βγαίνουν κάθε μέρα...



Η φωνή της παρέπεμπε σε πονεμένη μαύρη γυναίκα. Οι παραστάσεις της ήταν γεμάτες πάθος για ερμηνεία, κραυγές και ποτάμια συναισθημάτων, που ξετρέλαιναν τους ολοένα και αυξανόμενους θαυμαστές της. Το τέλος όμως επρόκειτο να δοθεί τόσο ξαφνικά, δύο χρόνια μετά. Στις 4 Οκτωβρίου 1970, βρέθηκε νεκρή από υπερβολική δόση ηρωίνης σε συνδυασμό με κατανάλωση αλκοόλ και ενώ είχε μπει στο στούντιο για την ηχογράφηση του solo άλμπουμ "Pearl". Είχε προηγηθεί άλλη μια επιτυχημένη δισκογραφική προσπάθεια ένα χρόνο νωρίτερα με τους Kozmic Blues Band και τίτλο "I got dem ol’ kozmic blues again mama".



Το άγριο κορίτσι της rock πνίγηκε σε μια θάλασσα συναισθημάτων και ακόρεστης απόλαυσης για αμαρτία. Έφυγε με την ταχύτητα που ήρθε. Έτσι δεν γίνεται άλλωστε, με τους διάττοντες αστέρες; Λάμπουν ξαφνικά, διανύουν μια πορεία στο σύμπαν με απίστευτη ταχύτητα και εξαφανίζονται εξίσου γρήγορα και απότομα...

Είτε τον αγαπάς, είτε τον αντιπαθείς, δεν μπορείς να αρνηθείς ότι η πιο αμφιλεγόμενη προσωπικότητα της rock, άφησε ένα ανεξίτηλο στίγμα στην Ιστορία της σκληρής μουσικής. Όσοι δεν τον συμπαθούν λένε ότι η φήμη του οφείλεται περισσότερο στο θάνατό του και λιγότερο στο έργο του. Οι φανατικοί θαυμαστές του τον θεωρούν, εκτός από καταπληκτικό ερμηνευτή, σπουδαίο συγγραφέα και ποιητή.



Με σκωτσέζικη και ιρλανδική καταγωγή, ο Morrison είχε στις φλέβες του αίμα ανατρεπτικό και ιδιαίτερο, το οποίο βέβαια φρόντισε και ο ίδιος να το «εμπλουτίσει» με πάσης φύσεως αλκοόλ και ναρκωτικά. Γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας – ο πατέρας του ήταν ναύαρχος – και με σπουδές στα πανεπιστήμια της Φλόριντα, το FSU και το UCLA και με διακρίσεις στον κινηματογράφο, φαινόταν ότι ο Morrison θα μπορούσε να διαπρέψει στην έβδομη τέχνη.



Το ανήσυχο πνεύμα του, όμως είχε φανεί πολύ νωρίτερα. Ήταν ένας ευφυής μαθητής, που από μικρή ηλικία έδειχνε ενδιαφέρον για την ποίηση και τη λογοτεχνία, όπως επίσης και για τη φιλοσοφία, τη θεολογία και την ψυχολογία. Διάβασε Νίτσε, Μπλέικ, Μποντλέρ και Ρεμπώ, συγγραφείς με ανατρεπτικό έως και αιρετικό λόγο. Αρκετοί από τους στίχους του, ήταν φανερά επηρεασμένοι από αυτές τις λογοτεχνικές αναζητήσεις.



Στο UCLA ο Morisson γνώρισε τον Ray Manzarek, τον οργανίστα που επρόκειτο μαζί να φτιάξουν τους The Doors σε μια διαδρομή που ξεκίνησε το 1966 και θα κρατούσε μόνο 5 χρόνια... Η σκηνική του παρουσία, σε συνδυασμό με τους ιδιαίτερους στίχους, αλλά και τη μουσική πολυμορφία έδωσαν στους Doors γρήγορα μεγάλη αίγλη και τους βοήθησαν να αποκτήσουν φανατικούς θαυμαστές, σε όλο εκείνο το κομμάτι νεολαίας που λειτουργούσε με μια πιο ανατρεπτική και επαναστατική λογική, στα τέλη της δεκαετίας του '60. Ο ίδιος, αν και επίσημα δεν το ήθελε, εντούτοις με τις ενέργειές του, δημιουργούσε όλο και περισσότερο την εικόνα του rock star. Η εκκεντρικότητα που έβγαζε στην σκηνή – ένα βράδυ κατέβασε το παντελόνι του και... κατούρησε προς το κοινό, επειδή εκείνο τον αποδοκίμαζε - τον μετέτρεψαν στο απόλυτο rock είδωλο. Όμως αυτή η εικόνα, ήταν εκείνη που τον κατέστρεψε και τον οδήγησε στο θάνατο.



Από ένα σημείο και μετά, κάθε ενέργειά του, αποτελούσε πρωτοσέλιδο. Η άστατη ερωτική του ζωή, για παράδειγμα, έγινε πρότυπο μιας ολόκληρης γενιάς ανθρώπων. Τα τραγούδια του, όσο επιτυχημένα και αν ήταν, στερούνταν δημοσιότητας, συγκριτικά με τη ζωή του δημιουργού τους! "Light my fire", "Break on through", "People are strange", "Hello, I love you", είναι μερικές μόνο από τις δημιουργίες των Doors που άφησαν εποχή. Η ερωτική ζωή του Morrison, όμως, με θαυμάστριές του ή με διασημότητες, απασχολούσαν πολύ περισσότερο τα media της εποχής.



Ο ίδιος, θέλοντας να ξεφύγει από την αποπνικτική ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί εναντίον του, με μια ζωή γεμάτη σκάνδαλα, αλκοόλ και ναρκωτικά, μετακόμισε στο Παρίσι, μαζί με τη μόνιμη σύντροφό του,Πάμελα Κούρσον. Βρέθηκε νεκρός από την ίδια, στην μπανιέρα του σπιτιού του, από υπερβολική δόση ναρκωτικών και αλκοόλ, στις 3 Ιουλίου 1971. Ο κακός του εαυτός, τελικά τον σκότωσε.



Από τη στιγμή του θανάτου και έπειτα, πλήθος σεναρίων εμφανίστηκαν στο προσκήνιο κάνοντας λόγο για πνιγμό και για δολοφονία του μεγάλου star. Υπάρχουν μάλιστα και κάποιοι που υποστηρίζουν ότι ο Morrisonσκηνοθέτησε το θάνατό του για να απεγκλωβιστεί από τον ασφυκτικό κλοιό των θαυμαστών του και ζει τώρα με ηρεμία σε κάποιο νησί της Χαβάης...



Όποια και αν είναι η πραγματικότητα, το μόνο σίγουρο είναι ότι η παγκόσμια rock σκηνή έχασε έναν αυθεντικό δημιουργό, αλλά κέρδισε ένα ακόμα πιο αυθεντικό είδωλο...

Η ηλεκτρική καταιγίδα. Ένας κιθαρίστας που, παρά το σύντομο της ζωής του, κατάφερε να τοποθετηθεί στην κορυφή της σκληρής μουσικής. Για πολλούς ο κορυφαίος όλων των εποχών. Για άλλους ένας καινοτόμος κιθαρίστας, που επηρέασε γενιές και γενιές.



Η μυθική εμφάνισή του στο Woodstock στις 18 Αυγούστου 1969, έμελλε να αποτελέσει την επιτομή της rock συναυλίας, της παρουσίας ενός κιθαρίστα επί σκηνής, ενός πραγματικού frontman. Ο Jimi Hendrix κατάφερε να μεγαλουργήσει, μέσα σε μόλις τέσσερα χρόνια δισκογραφικής και σκηνικής παρουσίας και να αποτελεί είδωλο για όλους τους rock αστέρες που εμφανίστηκαν στο παγκόσμιο στερέωμα τα τελευταία 40 χρόνια. 



Γιος ενός αποτυχημένου μποξέρ και μιας αλκοολικής μητέρας, ο Hendrix απέκτησε την πρώτη του κιθάρα στα 14, που την βρήκε πεταμένη στα σκουπίδια! Στα 16 του είχε μια κανονική κιθάρα και αυτοδίδακτος όπως ήταν, ξεκίνησε τη μουσική περιπέτεια ανάμεσα στο blues και το rock. Το αποτέλεσμα; "Foxy Lady", "Purple Haze", "Hey Joe" και "Vodoo Child", μερικά μόνο από τα διαμάντια που άφησε πίσω του, ως παρακαταθήκη ζωής, αυτός ο τόσο προικισμένος κιθαρίστας.



Εκφραστής μιας συγκεκριμένης μορφής star, που η εποχή του επέβαλλε στα πλήθη, ο Hendrix βρέθηκε από νωρίς μπλεγμένος στον αδηφάγο κόσμο των ναρκωτικών, του αλκοόλ και του ακαταπόνητου σεξ. Μάλιστα, ως προς το τελευταίο, υπήρξαν μετά θάνατο, φωνές που έλεγαν ότι είχε και τάσεις ομοφυλοφιλίας, χωρίς ωστόσο ποτέ να αποδειχθεί κάτι επίσημα.



O ίδιος προτιμούσε να βγάζει όλη του την ενέργεια επί σκηνής, παρά να δημιουργήσει την εικόνα του ρέμπελου rock star. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι μέσα από τα πολύμορφα riffs και τα διανθισμένα με blues περάσματα, rock τραγούδια του, ο αριστερόχειρας frontman φρόντιζε μέρος του show του να αποτελεί το κάψιμο της stratocaster του, ως άλλη σπονδή στην εξάχορδη θεά.



Ο Hendrix ήθελε να ηχογραφεί διαρκώς και ταυτόχρονα να βρίσκεται στην σκηνή. Έψαχνε να διοχετεύει με κάθε τρόπο την αστείρευτη δημιουργικότητά του και ίσως αυτό τελικά να τον σκότωσε. Βρέθηκε νεκρός στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου στο Λονδίνο, στις 18 Σεπτεμβρίου 1970, πνιγμένος από θανατηφόρο συνδυασμό αλκοόλ και υπνωτικών χαπιών. Ένα ποίημα γεμάτο μελαγχολία που βρέθηκε δίπλα στο νεκρό κορμί του, έκανε τους πάντες να πιστέψουν ότι ο λατρεμένος κιθαρίστας, αυτοκτόνησε.



Στην επιγραφή που κοσμεί τον τάφο του, αναγράφεται μια δική του ρήση, ενδεικτική της κοσμοαντίληψης που τον διέκρινε: "When the power of love overpowers the love of power, the world will know peace"

"Όταν η δύναμη της αγάπης ξεπεράσει την αγάπη για δύναμη, τότε ο κόσμος θα γνωρίζει την ειρήνη".