Μόνο στη δουλειά μου αισθάνομαι δυνατή και καθαρή. Επιλέγω, διεκδικώ, εξελίσσομαι και δεν μπορώ να πω ότι το έχω καταφέρει σε άλλον τομέα της ζωής μου αυτό. Πάντα είχα, βέβαια, την ανάγκη να ζω σε έναν παράλληλο κόσμο, γι’ αυτό και έγινα ηθοποιός. Δεν ξέρω, όμως, πώς να ορίσω την πραγματικότητα, εκεί που είναι η ψυχή μου είναι ο πραγματικός κόσμος.

Είχα εξαρχής μια καθαρή εικόνα για την πορεία που ήθελα να ακολουθήσω. Δεν έχω μετανιώσει για καμία από τις επιλογές μου, για ό,τι έχω κάνει είχα τους λόγους μου. Πρέπει, όμως, να εκχωρείς στον εαυτό σου το δικαίωμα να κάνει λάθη. Στη αρχή ήμουν πολύ πιο αυστηρή και με τον εαυτό μου και με τους άλλους.

Μου αρέσει να είμαι μέλος μιας ομάδας, αλλά πιστεύω ότι οι ηθοποιοί και οι σκηνοθέτες πρέπει να ανανεώνονται – είναι η φύση της δουλειάς μας, θέλει ερεθίσματα. Εκεί μου αρέσει να μπαίνω σε περιπέτειες, στη ζωή είμαι λίγο πιο προσεκτική, δεν κάνω φοβερές ακρότητες. Και μέσα από ένα αποτυχημένο αποτέλεσμα μπορείς να πας πιο μπροστά, έρχεσαι αντιμέτωπος με πολλά ζητήματα, ακόμη και υπαρξιακά. Πρέπει να ταράζεις τα νερά.

Δεν πιστεύω ότι είναι νομοτελειακό οι ταλαντούχοι άνθρωποι να είναι και δύστροποι. Δεν το θέλω κιόλας αυτό στη ζωή μου, έχω δει να προκύπτει καλό αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις και προτιμώ, εκτιμώ και σέβομαι τον άνθρωπο που έχει αξία και ταυτόχρονα διακρίνεται από ευγένεια και ήθος.

Εχω κρατήσει φιλίες, όχι πάρα πολλές, το γνωστό θέμα με τους ηθοποιούς. Είναι πολύ δύσκολες οι συνθήκες, οι ρυθμοί, οι απαιτήσεις, αναγκάζεσαι να έχεις έναν εαυτό που βρίσκεται λίγο πιο πάνω από εσένα και όταν γνωρίζεσαι με τους ανθρώπους έτσι, δεν πρόκειται και για το πιο φυσιολογικό πλαίσιο. Δεν έχει να κάνει με εγωκεντρισμό ή ναρκισσισμό, έχει να κάνει με το ότι το εγώ σου είναι εργαλείο σου και πρέπει να το χρησιμοποιείς.

Δεν είμαι πρωινός τύπος. Τώρα τελευταία έχω αρχίσει να εκτιμώ τη μέρα, επειδή όμως αναγκάζομαι να ξυπνάω νωρίς. Είναι η πιο μοναχική στιγμή μου το ξύπνημά μου. Θέλω τον χρόνο μου κάθε μέρα για να επικοινωνήσω με τον κόσμο από την αρχή. Και χρειάζομαι οπωσδήποτε καφέ.

Καταπολεμώ τα «μπλουζ» βάζοντας δυνατά μουσική και χορεύοντας μόνη μου. Οταν μελαγχολώ, αρχίζω από τα πολύ χορευτικά κομμάτια και καταλήγω στα πιο θλιμμένα, κλαίω κιόλας, άσ’ τα. Το χρειάζομαι όμως. Πέρασα μια διετία-τριετία όπου έπαθα ένα πάγωμα ψυχικό, όλα τα συναισθήματά μου ήταν φλατ. Το εξήγησα στη συνέχεια. Δεν έκανα ψυχανάλυση επειδή δεν μου είναι εύκολο να μιλήσω σε έναν άγνωστο, όχι επειδή είμαι κατά. Είχα ανησυχήσει πολύ, βέβαια, είναι περίεργο ένας άνθρωπος πολύ συναισθηματικός να μη νιώθει τίποτα. Το νικάς αυτό κάνοντας μεγάλες αλλαγές στη ζωή σου, εγώ τουλάχιστον αυτό έκανα.

«Οπου υπάρχει θάνατος δεν υπάρχει ζωή και όπου υπάρχει ζωή δεν υπάρχει θάνατος». Αυτό σκέφτομαι όποτε θέλω να βάλω τα πράγματα στη θέση τους.

Aπό ποτά προτιμώ το κρασί, μου αρέσει πολύ το κόκκινο, η ποικιλία Merlot. Χαζεύοντας, όμως, το ηλιοβασίλεμα στη θάλασσα θα έπινα ένα κοκτέιλ, μια Mαργαρίτα παγωμένη.

Η παράσταση «Τρωίλος και Χρυσηίδα» θα παίζεται στο Εθνικό Θέατρο από τις 7 Μαρτίου 
ως τις 13 Μαΐου (τηλ. 210 5288 170).