Μια φορά και έναν καιρό, στον ατελείωτο ουρανό ήταν ένα Αστέρι! Αυτό το μικρό Αστέρι τριγυρνούσε κάθε που το σκοτάδι φυλάκιζε την μέρα και έπαιρνε την θέση της, ψάχνοντας σε κάθε ουράνιο μονοπάτι, σε κάθε γωνιά του ουρανού για μια αγκαλιά.

Μια μέρα αυτό το Αστέρι είχε επισκεφτεί τον Αρχιμάγο των αστεριών, το Φεγγάρι. Του είπε πως αισθάνεται μεγάλη μοναξιά και ας περιτριγυρίζεται από τόσους φίλους του και του ζήτησε την συμβουλή Του. Έτσι το Φεγγάρι του είπε πως η λύση στο πρόβλημα του είναι μια αγκαλιά, οπότε το Αστεράκι από τότε έψαχνε γι αυτή την αγκαλιά.

Για αρκετό καιρό δεν την έβρισκε οπότε ξαναπήγε στο Φεγγάρι και του ανάφερε τις δυσκολίες που προέκυψαν.

-Φεγγαράκι μου, δεν την βρίσκω πουθενά αυτή την αγκαλιά  που μου είπες, τι να κάνω;

-Χμ, άσε με να σκεφτώ. Χμ, ε , νομίζω ψάχνεις λάθος. Άσε με να σου πω μια ιστορία.

Η ιστορία που είπε το Φεγγάρι στο αστέρι μας ήταν η εξής.

Η ψυχή ενός ανθρώπου είναι αθάνατη. Γεννιέται στην γη και περνά αν είναι τυχερή και είναι γραμμένο στα πρακτικά της Μοίρας της Απόλυτης, περίπου έναν αιώνα. Μετά ξεκινά το ταξίδι της για τα ουράνια παλάτια και εκεί αλλάζει την μορφή της, για να μην την αναγνωρίζουν. Αν στον αιώνα που πέρασε, είχε μάθει να αγαπά, να συγχωρεί, να προσδοκεί, να ονειρεύεται και να σέβεται τα όσα τις δίνουν αλλά και αυτούς που της τα έδωσαν, γίνεται αστέρι λαμπερό και φωτίζει με την λάμψη του τον Ουρανό. Αλλιώς γίνεται σύννεφο γκρίζο και μουντό που μόνο βροχή και κακά προμηνύματα μπορεί να φέρει. Αν γίνει αστέρι θα έχει μάτια να κοιτά όσους αγάπησε και άφησε πίσω. Έτσι όταν δει πως κινδυνεύουν θα πέσει για να κάνουν μια ευχή και να γεννήσει η καρδιά τους ξανά την ελπίδα και μετά θα έχει την ευκαιρία να πέσει στην γη και ίσως να ξαναβρεθεί στην αγκαλιά τους. Αν όμως γίνει σύννεφο δεν θα ‘χει μάτια για να δει και δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα περισσότερο από το να στείλει μια βροχή να τους λυτρώσει όλους.

-Μα Φεγγάρι μου συγνώμη που σε διακόπτω, αλλά εγώ δεν θυμάμαι ποιους πρέπει να προσέξω. Γιατί;

-Γιατί είσαι μικρό αστέρι, έφυγες όταν η ψυχή σου ήταν ακόμα μικρή.

-Κι εγώ δεν αγάπησε κανέναν; Εμένα με αγάπησαν; Πες μου Φεγγάρι μου, σε παρακαλώ.

-Ναι σε αγάπησαν πολύ, εσύ δεν πρόλαβες να αγαπήσεις, γι αυτό κάθε βράδυ κοιτάς όλο το κόσμο.

-Μα τότε γιατί να πέσω και εγώ κάποια στιγμή; Δεν είναι άδικο να θυσιάσω την ψυχή μου αφού δεν αγάπησα;

-Την ψυχή σας την θυσιάζετε μικρό Αστέρι, για να κάνει – κάποιος που έχει ανάγκη να πιστέψει σε μια ελπίδα-  μια ευχή. Και όπως πέφτετε ντύνετε αυτή την ελπίδα με την μαγεία της αστερόσκονης και την φυσάτε για να φτάσει στην καρδιά του αγαπημένου σας προσώπου και να αποτυπωθεί στα μάτια του και αφού το κάνετε αυτό, πέφτετε στο έδαφος και έχετε την ευκαιρία να αναζητήσετε την αγκαλιά που ίσως δεν νιώσατε ποτέ. Ακόμα και εσείς, τα αστεράκια που δεν προλάβατε να αγαπήσατε κάποιον.

-Μα γιατί να πέσω εγώ Φεγγάρι μου για να πραγματοποιήσει κάποιος μια ευχή; Θα χαρώ να βοηθήσω, μα να…φοβάμαι!

-Μην φοβάσαι μικρό αστέρι, όλοι μια ευχή είμαστε που δεν πραγματοποιήθηκε και ζητάμε την αγκαλιά που θα μας δώσει ελπίδα!

Τότε το Αστέρι είδε ένα άλλο αστέρι να πέφτει και έκανε μια ευχή. "Εύχομαι όταν θα πέσω εγώ, να με δουν και να ευχηθούν να βρούμε όλοι μια αγκαλιά και η ελπίδα να φωτίζει κάθε σημείο της σκοτεινής μοναξιάς”.

Το Φεγγάρι χαμογέλασε. Το μικρό Αστέρι ανταπέδωσε το χαμόγελο.

Αν δείτε λοιπόν ένα μικρό αστέρι να πέφτει, κάντε του την χάρη και ευχηθείτε αυτό που μας ζήτησε, όλοι αξίζουν μια αγκαλιά που να τους δίνει ελπίδα!