Έχεις περπατήσει ποτέ στην Αθήνα; Την έχεις δει; Δεν εννοώ βιαστικά για να πας στην δουλειά σου ή για ψώνια στην Ερμού, εννοώ να την δεις να την κοιτάξεις βαθιά στα μάτια και να την αφήσεις να σου εξομολογηθεί την αλήθεια της.
Είμαι στο τρίτο έτος μιας οικονομικής σχολής ποτέ δεν άκουσα τόσες φορές τον όρο psi όσο την ακούω τους τελευταίους μήνες. Στο φαρμακείο, στα μαγαζιά, στο δρόμο, ακόμα και στην λαϊκή ακούς για psi. Μα τι να πεις ο κόσμος αλλάζει, εδώ οι συντάξεις κόβονται και οι μισθοί κουρεύονται! Ναι καλέ, δεν είμαι τρελή έχουν βουίξει οι ειδήσεις.
Χθες άκουσα κάτι παιδάκια, για δεκαπεντάχρονα τα έκοψα να λένε ” έλα ρε μαλάκα πάμε για καφέ τώρα που ακόμα έχουμε λεφτά γιατί από του χρόνου μας βλέπω να δουλεύουμε”. Στο σχολείο της ξαδέρφης μου μια κυρία ζητούσε κάποιος να της πάρει ένα καρβέλι ψωμί γιατί ο άνδρας της είναι άνεργος και δεν έχει να δώσει στα παιδιά τους ούτε καν αυτό το φραντζολάκι που μόλις μπαγιατέψει εμείς το πετάμε.
Σκεφτόμουνα και λέω και τι θα κάνεις κορίτσι μου εσύ στην ζωή σου; Στα επόμενα χρόνια θες να παντρευτείς; Η σωστή απάντηση πλέον είναι όχι! Δεν μας βγάζουν τα λεφτά ρε παιδιά για να ανοίξουμε σπίτι και πάλι και να μας έβγαζαν όμως, αξίζει να φέρεις ένα παιδάκι σε αυτό τον κόσμο να δει αυτή την κατάντια;! Πφφ, τι να πω εγώ θέλω!Ίσως είμαι ρομαντική μα δεν πάει ο κόσμος να γκρεμίζεται θα συνεχίσω να ρωτάω "εγώ πότε θα γίνω μάνα;”. Ναι έχω αντοχές και κάνω ακόμα πλάκα, γελάστε. Για γέλια είμαστε…
Με συγκλόνισαν όλα αυτά καταλαβαίνεις, οπότε πήρα τους δρόμους. Περπατώντας σε αυτά τα σπασμένα πεζοδρόμια -που τα θυμάμαι σπασμένα για πάνω από δεκαπέντε χρόνια και κανείς ποτέ δεν μπήκε στο κόπο να τα φτιάξει- μετρούσα βιτρίνες. Βιτρίνες άδειες, γιατί τα καταστήματα φαλίρισαν. Κοινό χαρακτηριστικό όσων ήταν ακόμα γεμάτες; Το αυτοκόλλητο "πωλείται”.
Όλες οι πλατείες κατειλημμένες από άστεγους. Ποτέ δεν θυμάμαι τόσους άστεγους τριγύρω. Ποτέ όμως. Πέρασα και από μια China town, λέω άτσα New York γίναμε. Λίγο παρακάτω μια Black town με αυτοσχέδιους πάγκους που πωλούν απομιμήσεις. Δεν βαριέσαι; Μια απομίμηση καταντήσαμε και εμείς. Κατάλαβα λοιπόν πως σε μια πόλη χωρέσαμε χωρίς να μπορούμε πέντε έξι ακόμα. Τι θλιβερό; Δεν είμαι ρατσίστρια είμαι όμως υπέρ του μέτρου και το μέτρο χάθηκε. Τώρα δεν μπορούμε να βοηθήσουμε ούτε εκείνους τους ανθρώπους που ήρθαν εδώ για ένα καλύτερο μέλλον ούτε και εμάς.
Εντάξει όμως, μην σας μαυρίζω την καρδιά. Ελάτε, ελάτε να θαυμάσετε τις στήλες του Ολυμπίου Διός, το μουσείο της Ακρόπολης, το Ζάππειο Μέγαρο, την Ακρόπολη και όλα τα υπόλοιπα κομμάτια που τόσο ένδοξα συνθέτουν την ελληνική ιστορία – κουλτούρα όσο ακόμα υπάρχουν φυσικά. Πριν δούμε κάποιο "πωλείται” και πάνω σε αυτά. Μην κουνάτε το κεφάλι ειρωνικά, δεν νομίζω να αργήσει.
Αρρώστησα! Αν τα σκεφτείς όλα αυτά και εσύ θα αρρωστήσεις. Μα πρόσεξε τα φάρμακα κοστίζουν και για να τα πάρεις ο γιατρός θα πρέπει να στα γράψει. Ε και; Θα περιμένεις απλά ένα μήνα σε μια ουρά (νοητή) και κατά τα δικά τους δεδομένα αυτονόητη και θα σου τα γράψει. Δεν έχει σημασία αν πλέον θα έχεις γίνει καλά, κράτα τα για την επόμενη φορά, αμάν πια όλα δικά σου τα θες.
Αλλά μην ανησυχείς γιατί τουλάχιστον το παιδί σου στο σχολείο έχει την δωρεάν παιδεία, αυτή για την οποία πληρώνεις πριν καν γεννηθεί, με φόρους. θα μάθει να ανταπεξέρχεται σε αυτά, μην αγχώνεσαι. Δεν έχει σημασία αν θα πληρώνεις τριακόσια ευρώ κάθε μήνα στο φροντιστήριο και άλλα εκατό στα αγγλικά του για να μείνει άνεργο, καμία σημασία. Μάθε τέχνη και άστηνα και τώρα που θα πεινάσεις και να την πιάσεις…
Καλώς ήρθατε στην Ελλάδα του 2012. Σε μια πραγματικότητα που κάνει ακόμα και την πιο ευφάνταστη ταινία επιστημονικής φαντασίας να ωχριά. Εδώ βρήκα και είπα ένα σύνθημα που πάντα έλεγα για πλάκα "Η Μαρίνα στην Βουλή για να δούμε αλλαγή” και κάποιοι συμφώνησαν, live your myth in Greece λέμε. Σουρεαλισμός, φίλε μου. Κάποτε θέλαμε να αλλάξουμε τον κόσμο, τι κρίμα που ο κόσμος άλλαξε εμάς;!
Μα εντάξει δεν βαριέσαι; Έλληνες είμαστε. Θα τα καταφέρουμε. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν την σκιάζει φοβερά καμιά, μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς την δόξα τραβά και αν κάποιοι πέθαναν για να ακουστεί αυτός ο στίχος το λιγότερο που τους αξίζει είναι να το πιστέψουμε.
