Ήταν μια πολύ ζεστή και ηλιόλουστη ημέρα ,  παρόλο που ήταν στα τέλη του  Γενάρη. Είχα ανασηκώσει το παντελόνι μου και είχα βγάλει τα παπούτσια μου ώστε να μπορώ να βάζω τα πόδια μου στο νερό, εκεί που τελείωνε το κύμα. 

Πάντα μου άρεσε αυτή η αίσθηση , με ηρεμούσε. Ένιωθα σαν να φεύγουν μαζί με το κύμα και όλες μου οι έννοιες , όλα τα προβλήματα.

Περπατούσαμε μαζί πλάι πλάι  στην παραλία χωρίς να μιλάμε , απλά νιώθαμε.

Τον θαλασσινό αέρα που έπαιζε με τα μαλλιά, τη μυρωδιά του ιωδίου, την γεύση της αλμύρας. 

Λίγα μέτρα πιο κάτω βρήκες ένα μπουκάλι . Το κράτησες στα χέρια σου για λίγα λεπτά. Έπειτα με κοίταξες στα μάτια και μου το έδωσες.

-«Αν σε αυτό το μπουκάλι βρισκόταν το τζίνι του παραμυθιού , τι θα ευχόσουν?»

-«Χμμμ…θα ήθελα να είναι όλος ο κόσμος ευτυχισμένος. Θα ήθελα να έβλεπα χαμόγελα παντού. Ίσως τότε να ήταν καλύτερος ο κόσμος μας…», σου είπα γλυκά , πιστεύοντας ότι η απάντηση μου θα σου άρεσε.

Με κοίταξες σοβαρός και μου είπες:

-«Αν θέλεις να φτιάξεις έναν ευτυχισμένο κόσμο…τότε ξεκίνα πρώτα από εσένα…»

Έτσι είναι…εμείς οι άνθρωποι βλέπουμε την μεγαλύτερη εικόνα ενώ πρέπει να την σπάσουμε και να αναλύσουμε τα κομμάτια της ένα ένα , γιατί αυτά είναι που την κάνουν ολοκληρωμένη …