Περίπτωση 1η Οι καθηγητές ενός λυκείου της Θεσσαλονίκης.

Καθήκον, προσφορά, ευθύνη, ανθρωπιά.

Δημοσιότης μικρή.

Πριν λίγους μήνες δημοσιεύτηκε στο Τύπο, ότι μια ομάδα καθηγητών λυκείου της Θεσσαλονίκης (ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΩΝ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ), αφιερώνοντας τον ελεύθερο χρόνο τους (απογεύματα, Σαββατοκύριακα, γιορτές) οργάνωσαν δωρεάν φροντιστήρια εισαγωγικών εξετάσεων στα Α.Ε.Ι. για τους μαθητές τους εντός του σχολείου.

Αποτέλεσμα... Όλα τα παιδιά να εισαχθούν σε διάφορες σχολές.

Δεν θα ασχοληθώ με το γεγονός ότι δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου καμιά δημόσια ηθική ή υλική αναγνώριση αυτής της θαυμάσιας πρωτοβουλίας, από Υπουργείο, Δήμο, εποπτεύουσες υπηρεσίες κ.τ.λ. (μπορεί και να υπήρξε).

Ούτε θα ασχοληθώ με τη φημολογία ότι αντί επαίνου επικρίθηκαν από συναδέλφους τους, συνδικαλιστές, γνωστή η νοοτροπία τους (εύχομαι οι φήμες να ήταν ψεύτικες).

Μου αρκεί να φαντάζομαι την ικανοποίηση που ένιωσαν οι ίδιοι από τους καρπούς της προσπάθειάς τους, τα αισθήματα χαράς και σιγουριάς των γονιών και η αίσθησή τους ότι είχαν αφήσει τα παιδιά τους σε χέρια πραγματικών δασκάλων και τέλος τα μη εκφραζόμενα με λόγια συναισθήματα σεβασμού και ευγνωμοσύνης των παιδιών για τους δασκάλους τους, που σμιλεύτηκαν στον ψυχισμό τους και θα τα συνοδεύουν για όλη τους τη ζωή.

Αναρωτιέμαι γιατί δεν άκουσα να τους μιμούνται άλλοι.

Αναρωτιέμαι αν ακόμη και συνταξιούχοι καθηγητές θα μπορούσαν να διαθέσουν δημιουργικά λίγο από τον ελεύθερο χρόνο τους μέσα στο σχολείο για μια τέτοια δημιουργική προσφορά.

Περίπτωση 2η Οι παραγωγοί πατάτας του Νευροκοπίου.

Ένας διαφορετικός τρόπος διαμαρτυρίας.

Δημοσιότης αρκετή.

Πριν μερικές ημέρες παραγωγοί πατάτας από το Νευροκόπι, αντί να πετάξουν σε καποια χωματερή την αδιάθετη πατάτα τους τη μοίρασαν δωρεάν τυχαία σε κάποιους πολίτες έξω από την έκθεση «Αγρότικα» στη Θεσσαλονίκη.

Αναρωτήθηκα πόσο ανατρεπτικός και ανθρώπινος ήταν αυτός ο τρόπος διαμαρτυρίας, σε αντίθεση με αυτά που είδαν τα μάτια μας πριν από λίγες μέρες στις τηλεοράσεις με φωτιές, μολότωφ, καταστροφές, λεηλασίες περιουσιών, ανύποπτων πολιτών, «αγανακτισμένους», κομματάρχες και ένα ανεκδιήγητο υπουργό Δημόσιας Τάξης που αντί να παραιτηθεί την ίδια στιγμή να προσπαθεί να πείσει ότι επρόκειτο περί σχεδίου, μη κατανοώντας ότι κατ΄ αυτόν τον τρόπο προέβαλλε την ανικανότητά του, μια και ο ρόλος του είναι να το αποτρέψει.

Περίπτωση 3η Το πείραμα των εθελοντών της Κατερίνης.

Μια δράση με πολλά μηνύματα.

Δημοσιότης μεγάλη.

Βλέποντας τους απελπισμένους πατατοπαραγωγούς του Νευροκοπίου να μοιράζουν στη Θεσσαλονίκη τις πατάτες τους μια θαυμάσια ιδέα γεννήθηκε στο μυαλό των ανθρώπων μιας εθελοντικής ομάδας της Κατερίνης. Να κόψουν στη μέση το αδικαιολόγητο κέρδος των μεσαζόντων και να το μοιράσουν στον παραγωγό και τον καταναλωτή. Τόσο απλά, τόσο αυτονόητα, τοσο αυθόρμητα. Μου θύμισαν την αποτυχημένη μάχη της λαχαναγοράς στις αρχές της δεκαετίας του ΄80. Που λίγοι παραγωγοί και συνεταιριστές με αυτοθυσία συμμετείχαν.

Τότε υπήρχαν οι οργανωμένοι συναιτερισμοί, οι αγροτικοί σύλλογοι με τους συνδικαλισταράδες που γνώριζαν να βάζουν μπρος τα τρακτέρ, να κλείνουν δρόμους να χύνουν γάλα μπρος στη Νομαρχία, να σφάζουν αρνιά να ποζάρουν στις τηλεοράσεις και να γυρνούν στη συνέχεια στα τσιπουράδικα για να γιορτάσουν τα επινίκεια. Το φταίξιμο βέβαια δεν ήταν δικό τους.. Ετσι τους διαπαιδαγωγήσαμε.

Βέβαια τότε δεν υπήρχαν εθελοντικές ομάδες, ούτε Ιντερνετ.

Αλήθεια πού κρύβονται τώρα, πώς τους ηχούν αυτές οι πρωτοβουλίες;

Διάβασα ότι τις πατάτες θα ακολουθήσει το ρύζι, το λάδι ίσως και άλλα προϊόντα.

Μακάρι να καλυφθεί με τέτοιες πρωτοβουλίες όλο το φάσμα της παραγωγής και διάθεσης των αγροτικών μας προϊόντων. Προς όφελος και των παραγωγών και των καταναλωτών.

Σταχυολόγησα αυτές τις τρεις περιπτώσεις γιατί κατά την άποψή μου στέλνουν διαφορετικά και ελπιδοφόρα μηνύματα που τόσο έχει ανάγκη για να αφυπνισθεί η κοινωνία μας πιθανότατα να υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις που δεν υπέπεσαν στην αντίληψή μου. Εύχομαι να συνέβη και ελπίζω να συμβεί με πολύ περισσότερες πρωτοβουλίες.

Γιατί θα πρέπει να θυμηθούμε ότι το αποτέλεσμα της επίδρασης μιας πράξης προκύπτει από το γινόμενο δυο παραγόντων, τον πληθυσμό δηλαδή τον αριθμό αυτών που συμμετέχουν επί το παραγόμενο έργο ανά άτομο ή ομάδα. Είμαστε οι πολλοί ας το συνειδητοποιήσουμε και το αποτέλεσμα θα είναι μεγάλο.

Όσον αφορά στις εκδηλώσεις έκφρασης διαμαρτυρίας είναι σημαντικό να μην αφήσουμε την διαδήλωση ή την απεργία στη μετριότητα. Είναι καιρός να τους δώσουμε διαφορετικό περιεχόμενο. Να μετατραπούν δηλαδή σε μια διαφορετική στρατηγική αλληλεγγύης που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος αυτήν την εποχή και κατ΄ αυτόν τον τρόπο είναι βέβαιο ότι θα μετατραπούν σε καθολικό γεγονός.

Αυτή είναι μια άλλη λογική απέναντι «στο φωτιά και τσεκούρι» που έχουν το θράσος να εκφράζουν κάποιοι ακόμη και μέσα στη Βουλή.

Είναι καιρός να ξαναθυμηθούμε και να ξαναανακαλύψουμε έναν δρόμο αυτοδιαχείρισης.

Αποβάλλοντας τις ιστορικές φορτίσεις των όρων των λέξεων και των συμβόλων, μπορούμε με καθαρό μάτι να δούμε την ιστορική δυνατότητα και αναγκαιότητα ο Έλληνας να γίνει όσο γίνεται αυτεξούσιος και παράλληλα ενεργός πολίτης.

Να διαλέξει έναν δρόμο χειραφέτησης και κοινωνικής απελευθέρωσης, ένα δρόμο που γίνεται πράξη σε πολιτικό επίπεδο, πάνω στη χρυσή τομή της ατομικής (δικαιώματα) και της συλλογικής ελευθερίας (υποχρεώσεις).

Γιατί ο πολίτης χωρίς δικαιώματα αντιμετωπίζεται σαν ζώο.

Γιατί χωρίς υποχρεώσεις οι άνθρωποι συμπεριφέρονται σαν ζώα.