Ο παππούς, στην αυλή του σπιτιού, καθισμένος στην αναπαυτική του πολυθρόνα, απολαμβάνει τον ανοιξιάτικο ήλιο, αλλά μία επίμονη και ενοχλητική μύγα δεν δείχνει να σέβεται τη ραστώνη του ηλικιωμένου. Ο εγγονός του, μόλις το αντιλαμβάνεται, διώχνει τη μύγα και χαμογελαστός περιμένει τον έπαινο του παππού. Αμ δε; «Γιατί ρε Δημητράκη έδιωξες τη μύγα;» του λέει ο παππούς εκνευρισμένος. «Για να μη σε ενοχλεί παππού», απαντάει ο απορημένος Δημητράκης. «Αυτή παιδάκι μου ήταν χορτάτη, τώρα θα έρθει άλλη, πεινασμένη, και θα με τυραννήσει περισσότερο!».

Αλλάζουμε (;) θέμα. Τα τελευταία χρόνια εναλλάσσονται στην εξουσία τα δύο, κατ' ευφημισμόν, μεγάλα κόμματα, με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα για τους Έλληνες πολίτες... «Αφού τα ψηφίζει ο κόσμος, για να βολευτεί κάπου» η επιπόλαιη ερμηνεία του φαινομένου. Όχι ρε παιδιά, δεν γίνεται ΟΛΟΙ οι ψηφοφόροι αυτών των κομμάτων να είχαν ταπεινά ελατήρια, λαϊκιστί βόλεμα ή φαγοπότι. Προφανώς και υπήρξαν αρκετοί τέτοιοι, αλλά, στη χώρα της υπερβολής που ζούμε, ας τις σταματήσουμε κάποια στιγμή (τις υπερβολές...) Οι περισσότεροι οδηγήθηκαν εκεί ή από αφέλεια ή από καλή προαίρεση ή από κακή εκτίμηση ( τα δύο τελευταία προσφέρονται και στη συσκευασία του ενός). Οι λίγοι βολεύτηκαν, όχι οι πολλοί. Εκτός αν δεχτούμε ότι η κάθε γιαγιά στο όποιο ακριτικό Καστελλόριζο και ο κάθε παππούς στο όποιο ορεινό χωριό είχαν προσωπικά, ιδιοτελή οφέλη. Και κακώς αναφερόμαστε μόνο στην περιφέρεια, λες και όλες οι (φτωχο)γειτονιές της Αθήνας είναι βουτηγμένες στα συμφέροντα και στη διαπλοκή. Όμως, αν κάποιος δεν έχει δόλο, απαλλάσσεται αυτόματα από τις ευθύνες του; Μόνο ο δόλος τιμωρείται; Η (εγκληματική) αμέλεια συγχωρείται;

Μήπως ήρθε επιτέλους η ώρα να συνειδητοποιήσουμε σ’ αυτή τη χώρα ότι υπάρχει και αυτό που ονομάζεται αντικειμενική ευθύνη και ότι, ανεξαρτήτως αγαθών προθέσεων, κάποιος πολύ απλά μπορεί να ευθύνεται για κάτι; Ο Δημητράκης τα άκουσε για τα καλά από τον παππού του και ο καημένος είχε κι αυτός αγαθές προθέσεις κι ας μην ξεχνάμε ότι δεν διαθέτει και την ωριμότητα ενός ενήλικα. (Γι’ αυτό άλλωστε δεν ψηφίζει ακόμη ο... ανώριμος Δημητράκης). Για όλους αυτούς που, έστω και χωρίς να λειτουργήσουν εκ του πονηρού, με την ψήφο τους και τις άστοχες επιλογές πολιτικών προσώπων και κατευθύνσεων οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή θα βρεθεί ένας παππούς να τους μαλώσει;

Ή για μία ακόμη φορά θα έρθει ένας κύριος, παππούς κι αυτός, καθότι έχει πολλά χρόνια στην πλάτη του, ο κύριος Λαϊκισμός, και θα απαλλάξει ξανά το «σοφό λαό που διαθέτει αλάνθαστο ένστικτο, τα περήφανα γηρατειά, την τίμια εργατική τάξη, την υπέροχη νεολαία», στοχοποιώντας ξανά τον συνήθη ύποπτο, τον Χατζηπετρή και τους συνεργούς του;

Πόσες φορές ακούσαμε ότι έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν; Ψέματα είναι; Οι πολιτικοί άρχοντες δεν είναι δημοκρατικά εκλεγμένοι από το λαό; Δεν είναι προέκταση του λαού; Πριν λοιπόν τους κατηγορήσουμε για ανακολουθία (διάσταση λόγων και έργων, διαγραφές για τα μάτια του κόσμου και επιστροφές, συνήθως με στοιχεία επιβράβευσης και αναβάθμισης για τα μάτια του κόμματος κ.λπ.), μήπως πρέπει να μιλήσουμε για την ανακολουθία των πολιτών, που, σαν το σκύλο που, όταν γαβγίζει, συνήθως δεν δαγκώνει, «γαβγίζουν» στα γκάλοπ, αλλά δεν δαγκώνουν στην κάλπη; Έλα όμως που καμιά φορά το δάγκωμα έρχεται από τον σκύλο που γαβγίζει...

Τα είπαμε και παραπάνω, είμαστε η χώρα της υπερβολής. Μερικές από τις δημοφιλέστερές υπερβολές: φτάσαμε στο σημείο μηδέν, όλα κρέμονται από μία κλωστή κ.λπ. Αλλά... Αλλά μία του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις του κλέφτη, χίλιες του κλέφτη (να είμαστε και επίκαιροι), να που κάποια στιγμή πραγματικά φτάνεις στο σημείο μηδέν.

Αν λοιπόν αυτή τη στιγμή, που «οι κυβερνώντες δεν έχουν καν την ευφυΐα να αρθρώσουν ένα ελκυστικό ψέμα» (τάδε έφη ο Μάνος Χατζηδάκις και μάλιστα πριν από 20 χρόνια, οπότε συνυπολογίστε τον πληθωρισμό που αντιστοιχεί στα σημερινά ψέματα), αν λοιπόν δεν αλλάξει άρδην αυτή η νοσηρή κατάσταση σήμερα, τώρα, τότε δυστυχώς θα έχει χαθεί μια ακόμα μεγάλη ιστορική ευκαιρία για την εκ βάθρων αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα. Και ο λαός φαίνεται να το έχει κατανοήσει...

Όσον αφορά τη μύγα της ιστορίας μας: Ο Σωκράτης στην αρχαία Αθήνα θα χαρακτήριζε το λαό «...σαν ένα μεγάλο και δυνατό άλογο, μα νωθρό απ' το πάχος του, που για να ξυπνήσει έχει ανάγκη από μια αλογόμυγα» (Πλάτωνος Απολογία Σωκράτους, 30e-31a), οπότε μάλλον θα είχε φιλική διάθεση απέναντί της. Αν διαφωνούσε σε κάτι, αυτό σίγουρα δεν θα ήταν η πράξη της, αλλά το πρόσωπο που παρενοχλεί. Μήπως θα ήταν προτιμότερο, αντί του παππού, να προσπαθήσει να ξυπνήσει κάποιους άλλους;