Κανονικά και για να είμαι εντάξει με τις ισορροπίες, θα έπρεπε και σήμερα (όπως χθες για τη Σιένα) να γράψω πολλές φορές στο τετράδιο μου ότι "η Μακαμπί δεν έχει πει την τελευταία λέξη της," αλλά φοβάμαι πως θα είναι πολύ βαρετό, οπότε πάμ' παρακάτω...

Παρακάτω βρίσκεται ο Παναθηναϊκός, που χθες απέδειξε ότι η δική του τελευταία λέξη είναι όντως... πολυσύλλαβη. Bγάζει πράγματι μακρόσυρτους ήχους αυτή η ομάδα και μάλιστα δεν πρόκειται για επιθανάτιο ρόγχο: ακόμη κι όταν όλοι ή πολλοί πιστεύουν ότι ο Παναθηναϊκός είναι έτοιμος να τα κακαρώσει, κάτι συμβαίνει και όχι μονάχα σηκώνεται όρθιος, αλλά φοράει κιόλας ένα σαρδόνιο χαμόγελο στη φάτσα του...

Σαν αυτό, που έβαλε στη δική του μουτσούνα και ο Γιασικεβίτσιους, 29 δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη και χάθηκε από το τηλεοπτικό πλάνο μόνον όταν τον κάλυψε ο Ομπράντοβιτς για να τον αγκαλιάσει και να του χαϊδέψει το κεφάλι!

Εάν ο τέταρτος αγώνας της κολασμένης σειράς (που μέχρι στιγμής περιλαμβάνει δυο break, μια παράταση και δυο νίκες της Μακάμπι στον πόντο) γυριζόταν σε ταινία, ο τίτλος της είναι έτοιμος και μάλιστα βγαίνει από την δημοφιλέστατη κατασκοπευτική σειρά του Τζέιμς Μποντ: "Die another day", απλώς όπως τον κόβω τον Παναθηναϊκό δεν είναι διατεθειμένος να πεθάνει ούτε κάποια άλλη μέρα...

Αυτή βεβαίως είναι μια υπόθεση που θα υποβληθεί προσεχώς στη βάσανο. Το σίγουρο είναι ότι ο Παναθηναϊκός δεν πέθανε χθες, προς τέρψιν ολόκληρου του ελληνικού μπασκετικού έθνους που πέρα από (κόκκινες και πράσινες παρωπίδες) χαίρεται με τις επιτυχίες των δύο πρεσβευτών του στην Ευρωλίγκα και απολαμβάνει τον θρίαμβο της... "μασονίας"!

Το εννοώ αυτό, διότι εδώ και δέκα μέρες όλα είναι πορτοκαλί! Και να τα καθημερινά μπασκετικά πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες, και να οι μεταδόσεις και οι εκπομπές στους ραδιοφωνικούς σταθμούς και στα τηλεοπτικά κανάλια, και να ο ορυμαγδός στo ΙΝΤΕΡΝΕΤ, και να ο ντόρος που γίνεται, ε, διάβολε, καιρός είναι να δούμε τόση χαρά μαζεμένη στα σκέλια μας!

Αυτή την ηδονή θα πρέπει να την ένιωσε και ο Ομπράντοβιτς, όχι για κανέναν λόγο, αλλά επειδή την παραμονή του τέταρτου ματς, τσατισμένος από τα σχόλια και την αμφισβήτηση, όχι μόνον άπλωσε δίχτυ προστασίας πάνω από την ομάδα του, αλλά απείλησε κιόλας ότι "θα πεθάνω γι' αυτήν, εάν χρειαστεί"!

Με τον κίνδυνο να αναλωθώ σε θανάτους, που ωστόσο δεν συνέβησαν και το θέμα να βγει πολύ μακάβριο, σταχυολογώ κάποιες σκέψεις και εντυπώσεις μου από τον χθεσινό αγώνα, που ήταν όντως (ζωής και) θανάτου για τους πρωταθλητές Ευρώπης...

Μολονότι βολεύει τη δημοσιογραφική πρακτική και κολακεύει κιόλας το θυμικό μας ως λαού, πιστεύω ότι περισσότερο από την ψυχή και τον χαρακτήρα του Παναθηναϊκού, η νίκη του βασίζεται στο μπάσκετ: στην τακτική, στη σωστή ανάγνωση των φάσεων (κυρίως σε φάσεις mismatch) , στο εύστοχο σημάδεμα των αδυναμιών της Μακαμπί και στην εκμετάλλευση των δικών του πλεονεκτημάτων. Σύμφωνοι, οι "πράσινοι" υπήρξαν λεοντόκαρδοι, αλλά μονάχα η ψυχή και η παλικαριά δεν φτάνουν για να ρίξεις τέτοια οχυρά που πέφτουν πρωτίστως με πόλιορκητικούς κριούς την ψυχραιμία, το καθαρό μυαλό, το πλάνο και τη στρατηγική.

Αυτή τη φορά ο Παναθηναϊκός είχε ισορροπία στο παιχνίδι του, που δεν έγερνε μονόμπαντα (όπως στο δεύτερο ματς, με τα κατά συρροήν τρίποντα και την περιορισμένη δράση από το low post), ανέβασε την επιθετικότητα του στην άμυνα, έριξε σε μονοψήφιο νούμερο τα λάθη του, βελτίωσε σημαντικά το passing game απέναντι στη ζώνη προσαρμογής και τήρησε τις αποστάσεις.

Σε πείσμα της φιλολογίας για την απαραίτητη άμυνα (που βεβαίως ήταν πολύ μελετημένη με τις αλλαγές στα pick n' roll, τα σέα της και τα μέα της), έχω την εντύπωση ότι η άλωση του Γιαντ Ελιάου ήταν περισσότερο ζήτημα αναβάθμισης του επιθετικού λογισμικού του Παναθηναϊκού! Από τη στιγμή που φάνηκε εξοικειωμένος με την αμυντική τακτική του Μπλατ και κατάφερε να εμπλουτίσει την εξίσωσή του, η αποστολή του έγινε ευκολότερη. Η φλοταριστή άμυνα της Μακαμπί έχει ως κύριο στόχο να αντιμετωπίσει τις διεισδύσεις και αυτή τη φορά ο Παναθηναϊκός διέθετε όλη τη γκάμα των πιθανών απαντήσεων: και ρήγματα (ακόμη και coast to coast με το Καλάθη), και καλά σουτ από την περιφέρεια (Περπέρογλου, Γιασικεβίτσιους) και παιχνίδι μέσα στη ρακέτα (Βουγιούκας) και αποτελεσματικά τελειώματα μέσα-έξω (Καιμακόγλου). Αναφέρω τους συγκεκριμένους παίκτες διότι και οι πέντε μπήκαν στην επιθετική εξίσωση και μάλιστα έδρασαν κατά μόνας ή ανά ζεύγη σε διαφορετικά χρονικά σημεία.

Ο Παναθηναϊκός είναι καλύτερη ομάδα από τη Μακαμπί. Βασικά είναι πιο δομημένη και οργανωμένη, όπως τεκμηριώνεται από τις σημαντικές διαφορές τους στην επιθετική συμπεριφορά και στον δείκτη δημιουργίας. Οι Ισραηλινοί έχουν σοβαρό έλλειμμα στις ασίστ, διότι στηρίζονται πολύ στα παιχνίδια υπερφόρτωσης και στο ένας εναντίον ενός, με αιχμή του δόρατος τον Λάνγκφορντ. Χθες μάλιστα που δεν βρήκαν πολλές ευκαιρίες αιφνιδιασμού (ενώ αντιθέτως κατέβασαν 20 επιθετικά ριμπάουντ) εγκλωβίστηκαν στο παιχνίδι 5 εναντίον 5, στο οποίο ως γνωστόν, ο Παναθηναϊκός είναι μάστορας.

Βεβαίως ο Παναθηναϊκός έπαθε μερικές αβαρίες, αλλά δεν του κόστισαν και συν τοις άλλοις φρόντισε να μετατρέψει τα ελαττώματα του (στις ελεύθερες βολές και στα φτηνά πουλήματα του προβαδίσματος στο σκορ) σε γερά χαρτιά στα τελευταία λεπτά. Κάποια στιγμή στη δεύτερη περίοδο είχε 1/5 βολές, αλλά στο τελευταίο πεντάλεπτο "'έγραψε" 11 στις 13, εκ των οποίων 8/8 στη σειρά. Όσο για τα σερί, ενώ είδε διαδοχικά τη Μακαμπί να επιστρέφει από το 38-49 (σε 47-49) και από το 51-59 (σε 65-64), όταν πια έσφιξαν τα γάλατα έτρεξε αυτός ένα σερί 10-0 (από το 67-66 στο 67-76) και τελείωσε τη δουλειά παστρικά!

ΥΓ-1: Πέρυσι ο Πασκουάλ έδινε χώρο στον Διαμαντίδη για να σουτάρει και κάποια στιγμή που ο αρχηγός πέρασε από μπροστά του, του την είπε! Τώρα ο Μπλατ κάνει το ίδιο με τον Καλάθη. Η μάλλον το έκανε, διότι μετά το χθεσινό κρεσέντο του Νικ, φαντάζομαι ότι την Πέμπτη θα δώσει εντολή στους παίκτες του να τον μαρκάρουν ακόμη κι όταν αποσύρεται στον πάγκο και συνάμα να ΄χουν το νου τους και στον Πατ, που κάθεται πιο πέρα με τα πολιτικά!