Δεν είναι και το πιο κολακευτικό πράγμα στον κόσμο να σε κορτάρουν στον δρόμο αναφωνώντας «γεια σου τσολιά μου». Κι όμως αυτές τις μέρες δεν θα με ενοχλούσε καθόλου να με παρομοιάσουν με τσολιά. Για την ακρίβεια, θα έδινα τον μισθό ενός μήνα για να είμαι στην προεδρική φρουρά. Όχι δεν είμαι ειλικρινής. Θα τον έδινα για να γινόμουν έστω και ξεφτισμένη ίνα από τις κουρτίνες του Προεδρικού Μεγάρου. Να ήμουν αυτήκοος μάρτυρας των όσων λέγονται κατά τις συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών με τον Κάρολο Παπούλια. Πρέπει να το παραδεχθείτε. Ακόμη κι αν δεν σας περίσσευε μισθός για να χαρίσετε, δεν θα λέγατε «όχι» σε μία τέτοια πρόταση. Ας είναι. Ο Τσίπρας έχει ζητήσει να δοθούν τα πρακτικά στη δημοσιότητα. Το περιμένω πώς και πώς. Και νομίζω δεν είμαι η μόνη. Κάτι τέτοιο θα αποτελέσει τροφή για την γενική παράκρουση που επικρατεί. Οι πολίτες θα βυζάξουν τους διαλόγους και θα ρευτούν αναθέματα.

Από την επόμενη μέρα των εκλογών, εκατοντάδες χιλιάδες bytes έχουν βγάλει δόντια και τώρα είναι έτοιμα να δαγκώσουν. Μην μου πείτε πως δεν το έχετε παρατηρήσει κι εσείς. Μην μου πείτε πως δεν νιώθετε ένα κουρασμένο «ουφ» να έχει σταθεί στον λαιμό σας. Η μονοθεματική επικαιρότητα έχει σαρώσει τα πάντα. Ή μήπως όχι; Απερίφραστα όχι. Η ζωή δεν στήνεται να κάνει δηλώσεις μπροστά στις κάμερες. Ακόμη και το κράτος συνεχίζει να λειτουργεί κανονικά. Οι αναρτήσεις της Διαύγειας στο twitter το αποδεικνύουν. Σαφώς και είναι λογικό να σε απασχολεί το μέλλον της χώρας σου. Πόσο μπορούν όμως να αντέξουν τα μάτια να κοιτούν σε ένα και μόνο σημείο; Πόσο μπορούν να μείνουν τα μυαλά παρκαρισμένα με αναμμένα τα alarm;

Τα μυαλά είναι σαν τα μπαλκόνια. Άλλα είναι ευρύχωρα και έχουν ωραία θέα κι άλλα στενά και βλέπουν στον ακάλυπτο. Αντιθέτως με τα μπαλκόνια, τα μυαλά έχει ο καθένας τη δυνατότητα να τα τοποθετήσει όπου θέλει. Και το δικό μου το πήγα ως την Σκουφά. Σε έναν χώρο με λευκά ράφια σαν φτερούγες έτοιμες να σε αγκαλιάσουν. Και με μια μυρωδιά τόσο μεθυστική. Την μυρωδιά του ξύλου και των βιβλίων, που σε συγκινεί όπως η ανάμνηση του πρώτου σου έρωτα. Αλλά μην ξεγελιέστε. Η επικαιρότητα δεν μένει στα σκαλοπάτια του. Μπαίνει μέσα, κάθεται στον δερμάτινο καναπέ, πίνει καφέ και σχολιάζεται με ευγένεια. Το Free Thinking Zone δεν είναι απλώς ένα βιβλιοπωλείο. Είναι ένας οίκος ανοχής φωτεινός και φιλόξενος, όπως η ιδιοκτήτριά του, η Αρετή. Ένας οίκος που πάντα έχει κάποια καινούργια απόλαυση να σου προσφέρει, όπως την εκδήλωση «Ελευθερία στο Διαδίκτυο» την Πέμπτη 17 Μαΐου στις 7μμ.

Αναθεωρώ. Αν χάριζα έναν μισθό μου, θα ζητούσα να γίνω σελιδοδείκτης στο Free Thinking Zone. Γιατί τελικά η επικαιρότητα θα σε βρει όπου και να 'σαι. Τουλάχιστον ας φροντίσουμε να είμαστε σε χώρους όπου τα μυαλά βρίσκουν ωραίες μυρωδιές. Και είμαι σίγουρη πως γνωρίζετε κι εσείς τέτοιους, σωστά;