Κάθομαι δίπλα στην θάλασσα με συντροφιά τις σκέψεις.
Τις σκέψεις που δεν μπόρεσες ποτέ σου να αντέξεις.
Ένα αεράκι απαλό φυσάει τα μαλλιά μου, να μου θυμίζει ειρωνικά πως είσαι μακριά μου.
Οι μπότες μου βυθίζονται μέσα στην άμμο, θυμίζουν τα όνειρα που βούλιαξες σε μια στιγμή επάνω.
Κάθομαι κάτω χαμηλά-κοιτάζω μακριά, σκέφτομαι τι θα γινόταν αν όλα ήταν διαφορετικά κι ένα δάκρυ αρχίζει να κυλά.
Μα δεν το αφήνω να τρέξει όχι άλλο πια!
Το κύμα έρχεται απειλητικά προς το μέρος μου, δεξιά και αριστερά χτυπά τα βράχια με μανία.
Το σκηνικό υπέροχο, βγαλμένο από ταινία.
Μα λείπει ο πρωταγωνιστής και έτσι αργεί η πρεμιέρα.
θυμαμαι όταν σε είχα πρωτοδεί , μια όμορφη Δευτέρα.
Η ώρα αρχίζει να περνά κι ο αέρας δυναμώνει, όλοι τριγύρω αγκαλιά, μα εγώ είμαι πάλι μόνη.
Με λύπη κλείνω το μπουφαν σήκωνομαι και φεύγω.
Ότι με θλίβει -με πονά- θέλω να τ’αποφεύγω.
Μπαίνω στα αμάξι και ανοίγω βιαστικά το ράδιο, κοιτάζω δίπλα στο κάθισμα και πάλι είναι άδειο.
Στο σταθμό που ακούγαμε, παίζει το αγαπημένο μας τραγούδι.
Μα το ακούω μόνη πια μικρό μου αγγελούδι.
Βάζω μπρος και αρχίζω να φεύγω χωρίς να έχω προορισμό…
Η σκέψη σε ερωτεύτηκε δεν έχει γυρισμό..
