Αυτή η βραδιά, η αποψινή φαντάζει να ‘ναι ψέμα.
Μοιάζει κορμί χωρίς ψυχή και σώμα δίχως αίμα.
Μία νύχτα σαν και αυτή ,ήταν που το συναίσθημα έγινε ανάμνηση.
Μια νύχτα μελαγχολική που από ύμνος έγινε παράκληση.
Μόνο μια φορά χρειάστηκε για να δώσει στην ζωή ενέργεια.
Μόνο μια φορά νικήθηκε η λογική από την περιέργεια.
Εκείνη την φορά που η στιγμή έβαλε φτερά κι η σκέψη πέταξε μαζί της
Και τώρα …οι στίχοι είναι λυπητεροί , πονάνε οι στίχοι , κλαίνε!
Οι μελωδίες που τους διάβασαν όπου βρεθούν το λένε…
Μα τι να πεις , το όνειρο κερνάει την ψυχή με ευτυχία μόνο.
Όμως την νύχτα , την νύχτα που έμοιαζε με αυτή , την κέρασε με πόνο.
Κι έτσι το ποίημα αυτό βρήκε μια θέση και κλείστηκε μες στο χαρτί ,
σαν πεταλούδα που ‘ναι ροζ , κλεισμένη σε κουτί.
Και έτσι ασυναίσθητα μέσα στις προτάσεις ξεπετάγονταν εικόνες
όπως σε στέκι καλοκαιρινό που ξεπετάγονται θαμώνες.
Μα σε ένα δευτερόλεπτο ένα κύμα γκρεμίζει το κάστρο στην άμμο
και χάνονται και οι ελπίδες που έχτισες εκεί επάνω.
Όμως το καλό με τις ελπίδες είναι πως είναι ανεξάντλητες.
Και το καλό με τις αγάπες πως είναι ανεξάρτητες…
Οπότε μην καθυστερείς πήγαινε χτίσε κάστρο ,
κι αν δεις πως το γκρεμίζουνε μην το θρηνήσεις , άστο!
Μεγάλη είναι η αμμουδιά θα χτίσεις άλλο κάστρο δίπλα.
Και βάλε μες τα υλικά χαρά μέσα στην πίκρα,
Για να ‘σαι σίγουρος κι εσύ πως το χαμόγελο δεν θα σβηστεί σαν λάθος ορθογραφίας.
Για να περνάει ο πόνος σου σαν φάση αλητείας.
| 
