Φυσά ο άνεμος. Λυγίζω! Ο άνεμος πάντα λυγίζει τα στάχυα.

Κοίτα, η Σιωπή κρατάει χρώματα. Λες να βάψει το χάος; Κοίτα τι κάνει, χρωματίζει τα όνειρα στις αποχρώσεις του ουράνιου τόξου, λες να θέλει να φτάσει στο τέρμα του και να βρει χρυσάφι;

Μίλα μου! Με ηρεμεί η φωνή σου. Χάνομαι στις εκφάνσεις της και νιώθω πως καταδύομαι σε έναν πανέμορφο βυθό και κολυμπώ δίπλα από ροζ κοράλλια, ανάμεσα σε ψάρια μεγάλα, μικρά και αφήνομαι στα ρεύματα να με πάνε σε υπόγειες σπηλιές, μαγικές, με σταλαχτίτες .

Καλοκαίρι, ναι σαν καλοκαίρι… σε νιώθω! Καλοκαίρι μυρίζεις για μένα και τα χείλη σου έχουν την γεύση του μελτεμιού.

Άγγιξε με! Προσεχτικά, πονάω. Οι πληγές δεν έχουν κλείσει, πονούν λιγότερο, μα ακόμα πονούν. Όμως άγγιξε με το έχω ανάγκη, το χάδι σου είναι βάλσαμο για τις πληγές και ας μου τις άνοιξες εσύ.

Κάτσε! Όχι, δίπλα, απέναντι κάτσε, θέλω να σε βλέπω στα μάτια. Έλα να συζητήσουμε λιγάκι. Πως είσαι τον τελευταίο καιρό; Εγώ, καλά υποθέτω. Άλλαξες.  Ε ναι, και εγώ, έτσι έπρεπε. Άστα αυτά,δεν θα μου πεις για τότε; Όχι;!Καλά το σέβομαι. Ναι κι εγώ έχω σταματήσει να μιλώ για αυτά, μιλώ για όλα τα άλλα για να μην χρειαστεί να μιλήσω γι αυτά.

Χαμογελάς; Να χαμογελάς. Πολλοί δεν χαμογελούν πια. Φοβάμαι, σκοτεινιάζει έξω όταν ο κόσμος δεν χαμογελά. Για κάθε χαμόγελο που σβήνει, ο ήλιος καίει μια ακτίνα του. Τι θα γίνει αν ο ήλιος χαθεί και έξω έχει μόνο σκοτάδι; Χαμογέλα, σε παρακαλώ, χαμογέλα!

Χορεύεις; Η Ευτυχία παίζει στην άρπα της Αγάπης. Έλα να χορέψουμε. Δεν πειράζει, έλα, ας μην ξέρεις τα βήματα κανείς δεν μας κοιτά. Ένα, δύο, τρία, ένα, δύο, τρία, βλέπεις; Εύκολο είναι, κλείνεις τα μάτια και περπατάς πάνω στις νότες.

Σώπασε. Άκου. Οι νεράιδες τραγουδούν. Άκου το ρυάκι που κυλά για να τις ακούσει καλύτερα και τη λεύκα που πίνει νερό με τις ρίζες της. Άκου τα πουλιά τιτιβίζουν και παρακαλούν τα δέντρα να τα αγκαλιάσουν. Ακόμα και τα πουλιά, θέλουν μια αγκαλιά. Όλα χορεύουν σε ένα ρυθμό παραμυθένιο και τρελό. Τι παράξενη γιορτή;

Κοίτα την πεταλούδα που πετά. Τι ωραία που είναι τα φτερά της. Ζηλεύω τα φτερά της. Θα ήθελα και εγώ να μπορώ να πετώ και να κρύβομαι μέσα σε λουλούδια, να παίζω με την γύρη τους και να ξεδιψάω με το χυμό τους.

Κλαις; Κι εκείνη κλαίει. Όλοι κλαίμε. Άλλοι γιατί πονούν, άλλοι γιατί χαίρονται, εγώ γιατί μπορώ, αυτή γιατί δεν μπόρεσε.

Ασυνάρτητα όλα αυτά ε; Σαν λόγια που τα λες στον Έρωτα. Στην Ζωή τα είπα… μα η αλήθεια είναι ότι αν δεν είσαι ερωτευμένος με την ζωή, πες μου, πως θα την ζήσεις ;!