Έγιναν τόσα πολλά και είμαι ακόμα εδώ.
Με έχασα για λίγο μα που θα πάει θα με ξαναβρώ.
Ποτέ η ζωή δεν είναι πάντα ευχάριστη έτσι και αλλιώς.
Είναι άστατη και απρόσμενη όπως είναι ο καιρός.
Όσο κυλάει ο χρόνος εγώ θα ξεχνάω.
Και θα το πάρω από την αρχή το κεφάλαιο "αγαπάω”.
Έτσι και αλλιώς δεν το διαβάσαμε ποτέ αυτό το παραμύθι.
Και ίσως καλύτερα…
Εγώ πάντα προσέχω τι λέω και τι κάνω.
Γι αυτό ίσως να άξιζα από την αγάπη σου λιγάκι παραπάνω.
Απόψε θυμήθηκα μία σου φράση και όμως δεν δάκρυσα.
Αμέσως σκέψεις να γράφω, άρχισα.
Δεν θα σου χαρίσω άλλα δάκρυα μου, άλλο την καρδιά μου.
Δεν θα σου επιτρέψω άλλα παιχνίδια Έρωτα μου.
Θέλω να ξαναδώ τον ήλιο ψηλά με έχει κουράσει η συννεφιά.
Θέλω να γελάσω ξανά δυνατά ,να αναρωτιέμαι για σένα κουράστηκα πια.
Τις στιγμές που για σένα κάθε μέρα χάνω κανείς δεν θα μου τις δώσει πίσω.
Μα από όλα αυτά που μου έμαθες ξέρω πλέον σε τι να ελπίζω.
Κάθε τι που γίνεται έχει ένα νόημα και ένα σκοπό.
Ίσως σε γνώρισα για να ξεχωρίσω τι πρέπει και τι όχι να αγαπώ.
Ο κύκλος κλείνει, θα γίνει πια γραμμή ευθεία.
Και το ότι κάποτε σε γνώρισα θα το θεωρήσω ατυχία.
Κάπου εδώ λοιπόν θα κλείσει αυτό το θέμα.
Και θα προσπαθήσω μόνη μου να φτάσω ως το τέρμα.
και αν δεν ισχύει το γνωστό "ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα”
δεν πειράζει ειλικρινά θα το μάθω μια ώρα αρχύτερα.
