Πάντως, και ο Freud, παρότι ενδιαφέρεται περισσότερο για το ατομικό και το ενδοψυχικό, αναγνωρίζει και τον κοινωνικό ρόλο της απαγόρευσης καθώς υποστηρίζει ότι οι σεξουαλικές επιθυμίες της αιμομιξίας δεν ενώνουν τους ανθρώπους αλλά τους χωρίζουν.
Στην πραγματική ρήξη της αιμομικτικής απαγόρευσης, τα πράγματα γίνονται πολύ σοβαρότερα για τον ψυχισμό. Η αυτονομία γίνεται πολύ δύσκολο επίτευγμα. Η αιμομιξία συμβολίζει την τάση για ένωση των ομοίων. Είναι μία μορφή αυτισμού. Πρόκειται στην ουσία για εγκλεισμό και φόβο προς τον άλλον. Όπως και νά’ χει η αιμομιξία φαίνεται να απαντιέται σε κλειστές κοινότητες αλλά και σε ψυχισμούς ανίκανους να ενωθούν με τον άλλο. Μαρτυρά μία αναπηρία ή μία αρχαϊκή παλινδρόμηση. Παρότι φαίνεται να είναι φυσιολογική (ως επιθυμία) σε μία φάση της εξέλιξης, αν δεν καταφέρει να απεγκλωβιστεί από αυτή, εκφράζει ένα μπλοκάρισμα, έναν κόμπο, ένα σταμάτημα της ηθικής και ψυχικής ανάπτυξης ενός προσώπου αλλά και μίας κοινωνίας.
Κριτική ασκήθηκε στο Φροϋδικό οιδιπόδειο σύμπλεγμα από τον ανθρωπολόγο Malinowski, παρότι και αυτός αναγνωρίζει ότι το ταμπού της αιμομιξίας βοηθάει στην συγκρότηση των θεσμών. Ο Μalinowski κατηγόρησε τον Φρόιντ ότι αυτός αναφέρεται στην πυρηνική οικογένεια, ενώ στην περίπτωση άλλου πολιτισμού που μελετούσε υπήρχε παραλλαγή του οιδιπόδειου με τους θείους και τους ανιψιούς.
Όπως και να έχει, το ταμπού της αιμομιξίας είναι ένα παγκόσμιο ταμπού. Αυτό που φαίνεται να διαφέρει είναι το εύρος της συγγένειας που η απαγόρευση περιλαμβάνει. Για παράδειγμα σε πολλούς πολιτισμούς ο γάμος μεταξύ ξαδερφιών είναι θεμιτός. Δεν συμβαίνει το ίδιο και στη δική μας κουλτούρα.
Στη (διαγενεακή αιμομιξία) σχέση γονιού παιδιού υπάρχει διαφορετικό επίπεδο ωρίμανσης των δύο συντελεστών της και θεωρείται κακοποίηση. Αντίθετα, (στην οριζόντια αιμομιξία) η αιμομικτική σχέση δύο αδερφιών γίνεται περισσότερο ανεκτή καθώς δεν υπάρχει διαφοροποίηση στο στάτους τους, μπορεί να δικαιολογηθεί και ως περιέργεια εφηβική.
Η παραβίαση του κανόνα αποτελεί έγκλημα κατά της προσωπικότητας, της οικογένειας και της κοινότητας. Η απαγόρευση της αιμομιξίας είναι τόσο ισχυρά εσωτερικευμένη ώστε λειτουργεί ακόμη και ανάμεσα στους παραβάτες άλλων απαγορεύσεων. Έτσι, στις φυλακές ο αιμομίκτης εισπράττει όλη την επιθετικότητα των συγκρατουμένων του, σε τέτοιο βαθμό που συνήθως ή αυτοκτονεί ή δολοφονείται (π.χ. του Δουρή).
Τότε, τι συμβαίνει και υπάρχουν αιμομικτικά φαινόμενα;
Πρόκειται για μία αποτυχία κοινωνικοποίησης και εσωτερίκευσης του κανόνα της απαγόρευσης. Από εγκληματολογικές έρευνες (Αρτινοπούλου) βλέπουμε ότι η αιμομιξία είναι περισσότερο συχνή ανάμεσα στον πατέρα και την κόρη. Οι αιμομικτικές οικογένειες ανήκουν στα χαμηλά κοινωνικοοικονομικά στρώματα (Sonden, Riemier, Szabo κ.ά) και είναι γεωγραφικά ή κοινωνικά απομονωμένες.
Στους αιμομίκτες γονείς παρατηρείται ότι είχαν και οι ίδιοι τραυματικές εμπειρίες κατά το μεγάλωμά τους, αλλά και φτωχές σχέσεις με τα άλλα μέλη της οικογένειας τους. Οι γραμματικές τους γνώσεις είναι περιορισμένες, ενώ υπάρχει μεγάλη αστάθεια ως προς τις επαγγελματικές τους δραστηριότητες και μεγάλες περίοδοι ανεργίας. Η συστηματική χρήση του οινοπνεύματος αποτελεί κοινό εύρημα πολλών ερευνών. Φαίνεται ότι η μέθη οδηγεί στην άρση των αναστολών και στο πέρασμα στην πράξη.
Τα χαρακτηριστικά της μητέρας (συζύγου του αιμομίκτη) είναι η παθητικότητα και ανοχή προς τον συνήθως τυραννικό σύζυγο, η συναισθηματική εξάρτηση από αυτόν και ο μαζοχισμός (υπό την έννοια της παθητικής αποδοχής των οικογενειακών συγκρούσεων). Ως προς τα χαρακτηριστικά της κόρης , φαίνεται η αιμομιξία να συντελείται κατά την περίοδο της εφηβείας που διαμορφώνεται το σώμα (12-15 χρονών). Συνήθως είναι η πρωτότοκη. Πάει σχολείο αλλά η επίδοσή της παρουσιάζει σημαντική κάμψη κατά τη διάρκεια της αιμομιξίας.
Ας δούμε όμως τις ψυχικές συνέπειες της αιμομιξίας στα παιδιά. Το παιδί προδίδεται από το ίδιο το πρόσωπο από το οποίο αναμένει την προστασία, την ασφάλεια και την παρηγοριά. Αυτό έχει ως συνέπεια τη ρήξη της εμπιστοσύνης αλλά και της αυτοεκτίμησής του. Η δυσφορία είναι το σύμπτωμα από το οποίο με δυσκολία θα απαλλαγεί και δύναται να το οδηγήσει στην εξάρτηση από ουσίες, στην ομοφυλοφιλία ακόμη και στην ψύχωση.
Κάποια συμπτώματα που συναντούμε στα παιδιά που έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση είναι: Άγχος, θυματοποίηση, απουσία αυτοεκτίμησης, τοξικομανία, συναισθηματική σύγχυση (π.χ. ανάμεσα στην διάκριση αηδίας και ηδονής, βίας και τρυφερότητας κλπ)., κατάθλιψη που μπορεί να φτάσει σε απόλυτη αποδιοργάνωση και ψύχωση. Ψυχοσωματικές ασθένειες, αυτοακρωτηριασμοί και απόπειρες αυτοκτονίας. Επίσης, τείνουν να σεξουαλικοποιούν όλες τις σχέσεις. Κάποια από αυτά καταλήγουν στην πορνεία. Διακατέχονται από έντονα συναισθήματα ενοχής τόσο για το συμβάν όσο και γενικότερα. Εμφανίζουν προβλήματα ταυτότητας. Κυριαρχούνται από συναισθήματα εχθρότητας και έντονο θυμό απέναντι στους γονείς. Ντρέπονται. Εμφανίζουν μαζοχιστικές συμπεριφορές, σεξουαλικές παρεκκλίσεις, διαταραχές στον ύπνο ή διατροφικές (ιδιαίτερα αν το γονεϊκό πρόσωπο που διαπράττει την αιμομιξία είναι η μητέρα). Απομονώνονται και δυσκολεύονται να συνάψουν σχέσεις εγγύτητας και να δημιουργήσουν δικές τους οικογένειες.
Ο πολιτισμός είναι αυτός που θέτει τα όρια του επιτρεπτού και του απαγορευμένου. Με δεδομένο ότι είμαστε όντα κοινωνικά, φαινόμενα όπως αυτό της αιμομιξίας δεν μπορούν παρά να έχουν αρνητική επίδραση τόσο στο άτομο όσο και στην οικογένεια.
Η ύβρις που διαπράττεται με την αιμομικτική πράξη καθιστά μιαρό όχι μόνο το άτομο αλλά ολόκληρη την οικογένεια και τους απογόνους του. Πράξεις αιμομικτικές θα συνεχίσουν συνήθως να αναπαράγονται μέσα στις οικογένειες που θα φτιάξει το θύμα, σαν μία κατάρα που θα συνοδεύει το γένος όμοια με αυτή της Οιδιπόδειας τραγωδίας.
Η ψυχοθεραπεία είναι απαραίτητη για να σπάσει ο φαύλος κύκλος και να υπάρξει κάθαρση.
Facebook αστεία, εικόνες, βίντεο και άλλα! Μια σελίδα για την αστεία πλευρά του FaceBook. Αστείες φωτογραφίες ,καταστάσεις, βίντεο και άλλα απο το Facebook είναι εδώ.
