Ο Μπόμπος ήταν στην αυλή και γέμιζε με χώμα μια τρύπα που είχε σκάψει. Τον παίρνει χαμπάρι ένας γείτονας και τον ρωτάει:

- Τι κάνεις εκεί Μπόμπο; 

Χωρίς να σηκώσει το κεφάλι ο Μπόμπος του απαντά: 

- Το χρυσόψαρό μου πέθανε και το θάβω 

Ο γείτονας λίγο ειρωνικά του λέει: 

- Βρε Μπόμπο δεν νομίζεις πως ήταν πολύ μεγάλη η τρύπα για ένα τόσο μικρό ψαράκι; 

Ρίχνοντας και την τελευταία φτυαριά ο Μπόμπος του απαντά 

- Την έκανα μεγάλη γιατί το ψαράκι μου βρισκότανε μέσα στην γάτα σου... 

 Μια φορά ήταν αποκριές, και ο Tοτός γύρισε ευτυχισμένος σπίτι. Μόλις τον είδε ο πατέρας του τον ρωτά: 

- Τι έγινε Tοτό και είσαι τόσο χαρούμενος; 

- Τα παιδιά στο σχολείο αποφασίσαμε να κάνουμε πάρτι μασκέ. 

- Και εσύ, τι θέλεις να ντυθείς; 

- Σταχτοπούτα! Μόλις το άκουσε αυτό ο πατέρας του, παίρνει μία βούρδουλα και τον σαπίζει στο ξύλο. Τον επόμενο χρόνο, πάλι αποκριά, γυρίζει ο Tοτός χαρούμενος στο σπίτι. Tον βλέπει ο πατέρας του και τον ρωτάει: 

- Τι συμβαίνει; 

- Μπαμπά, είμαι χαρούμενος γιατί τα παιδιά στο σχολείο αποφασίσαμε να κάνουμε πάρτι μασκέ. 

- Και εσύ, τι θέλεις να ντυθείς, ρωτάει ο πατέρας, σκεφτόμενος όσα είχαν συμβεί πέρσι. 

- Χιονάτη! Μόλις το άκουσε αυτό ο πατέρας, ξαναπαίρνει μία βούρδουλα και τον σάπισε στο ξύλο. Την επόμενη χρονιά, ξαναέρχεται ο Tοτός στο σπίτι χαρούμενος. Πάλι αποκριές. Τον βλέπει ο πατέρας του και τον ρωτά, γιατί είναι χαρούμενος. Ο Tοτός του απαντά: 

- Είμαι χαρούμενος γιατί αποφασίσαμε να κάνουμε ένα πάρτι μασκέ στο σχολείο. 

- Αααα, λέει ο πατέρας του, καθώς θυμόταν τι είχε προηγηθεί τις δύο πρηγούμενες χρονιές. 

- Μπαμπά, μπορείς να μου πάρεις ένα σπαθί; 

- Ναι, λέει χαρούμενος ο πατέρας του. 

- Μπαμπά, μπορείς να μου πάρεις μία ασπίδα; 

- Ναι αγορίνα μου, λέει ο πατέρας ανακουφισμένος. 

- Επίσης, μπορείς να μου αγοράσεις και ένα θώρακα; 

- Ναι αγόρι μου, λέει ο πατέρας του, νιώθοντας ο πιο ευτυχισμένος πατέρας του κόσμου. Αλλά, τι θέλεις να ντυθείς; 

- Ζήνα!!!!!!!

 Ένα Αλβανάκι, ο Αλία, ήρθε στην Ελλάδα με τους γονείς του και το έστειλαν σχολείο. Την πρώτη μέρα ρωτάει η δασκάλα τα παιδάκια: 

- Εσένα πώς σε λένε; 

- Ελενίτσα. 

- Και εσένα; 

- Κωστάκη. 

Ήρθε και η σειρά του μικρού Αλία... 

- Εσένα πώς σε λένε; 

- Με λένε Αλία και είμαι από την Αλβανία. 

- Από εδώ και πέρα θα λέμε πως είσαι ο Γιαννάκης και είσαι από την Ελλάδα. 

Χάρηκε πολύ ο μικρός, αφού τα υπόλοιπα παιδιά δε θα τον κορόιδευαν και θα έπαιζαν μαζί του. 

Όταν γύρισε σπίτι του λέει η μητέρα του... Αλία, πλύνε τα χέρια σου και έλα να φάμε. 

- Δε με λένε Αλία. Με λένε Γιαννάκη και είμαι Ελληνόπουλο. 

- Τι είπες; Αντί να είσαι περήφανος που είσαι από την Αλβανία λες πως είσαι Ελληνόπουλο; Και του δίνει ένα χέρι ξύλο. 

Το βράδυ γυρίζει ο πατέρας του. Τι έχεις Αλία; Γιατί κλαίς; 

- Ουφ πια! Δε με λένε Αλία. Με λένε Γιαννάκη και είμαι Ελληνόπουλο. 

- Τι είπες; Δεν ντρέπεσαι να λες ότι είσαι Ελληνόπουλο; Και τον δέρνει και αυτός. 

Την επόμενη μέρα πάει στο σχολείο και τον βλέπει η δασκάλα μελανιασμένο. Τι έπαθες Γιαννάκη; 

- Που να σας τα λέω κυρία. Χτες το βράδυ με έδειραν δυο Αλβανοί!

 - Θεία είσαι κουτή, λέει η Μαρία. 

- Τί είναι αυτά που λες, τη μαλώνει η μαμά. Ζήτα αμέσως συγγνώμη από τη θεία σου. 

- Λυπάμαι θεία που είσαι κουτή!