Λίγα μυστικά ακόμα

Η συνταγή έχει ανάμεσα στα υλικά της, τόσο baking powder, όσο και σόδα. Και αυτό επειδή η ύπαρξη αρκετών όξινων υλικών (γάλα, μπανάνα, κακάο) ανατρέπει την ισορροπία που θα επέτρεπε στο baking powder να φουσκώσει κανονικά (ικανοποιητικά) το μείγμα, και συνεπώς πρέπει να εξουδετερώσουμε αυτή την παραπανίσια οξύτητα, προσθέτοντας επιπλέον σόδα (διότι το baking powder έχει ήδη μία ποσότητα μέσα στη σύνθεσή του).

Η προσθήκη του αλευριού (και, μαζί του, του baking powder και της σόδας) γίνεται κοσκινίζοντάς τα. Με τον τρόπο αυτό διασφαλίζουμε ότι οι δύο αυτοί παράγοντες φουσκώματος αναμειγνύονται ομοιόμορφα με το αλεύρι (σε κάποιες μάλιστα συνταγές μπορεί να δείτε να λένε : "κοσκινίζουμε τρεις φορές αυτά τα υλικά”, ακριβώς για να διασφαλισθεί ότι θα αναμειχθούν κ α λ ά και ο μ ο ι ό μ ο ρ φ α), κάτι που θα επιτρέψει στις φυσαλίδες αέρα που θα δημιουργηθούν να φουσκώσουν ομοιόμορφα το γλυκό. Το κοσκίνισμα όμως γίνεται και για ένα άλλο λόγο: Για καλύτερη ο ξ υ γ ό ν ω σ η του μείγματος των στερεών υλικών αφού, με το κοσκίνισμα αραιώνουν οι μικροκόκκοι του αλευριού, μπαίνει ανάμεσά τους οξυγόνο που στη συνέχεια θα ευνοήσει την καλύτερη δέσμευση των υγρών, θα βελτιώσει το φούσκωμα με αποτέλεσμα πιο φουσκωμένα και σπογκώδη muffins. Βέβαια, ο κανόνας αυτός ισχύει για όλα τα είδη μειγμάτων και ζυμών, ιδιαίτερα για στο ψωμί βοηθάει να πάρουμε ένα καλά φουσκωμένο ψωμί με αφράτη, "κυψελωτή” (τη λένε έτσι;) ψίχα.

Το ανακάτεμα των υλικών γίνεται χωριστά για τα στεγνά και τα υγρά (ή καλύτερα, εκείνα που έχουν υγρασία). Ο λόγος είναι ότι θέλουμε να αποφύγουμε την πρόωρη επαφή της σόδας με κάποιο υγρό στοιχείο, γιατί τότε θα άρχιζε από νωρίς η δραστηριοποίησή της (παραγωγή διοξειδίου του άνθρακα, το οποίο σχηματίζει φυσαλίδες, που με τη σειρά τους φουσκώνουν το μείγμα).

Όταν πια ενώσουμε τα μεν με τα δε, ανακατεύουμε λίγη ώρα, ακριβώς για τον ίδιο λόγο, για να μπει γρήγορα το γλυκό στις φόρμες και στον φούρνο πριν προλάβουν να σχηματισθούν οι φυσαλίδες που θα το φουσκώσουν. Αυτό πρέπει να γίνει μέσα στον φούρνο, όπου η θερμότητα θα σφίξει το φουσκωμένο γλυκό και οι φυσαλίδες θα παραμείνουν μόνιμα "παγιδευμένες” εκεί μέσα.

Για να ανακατευθεί, όμως, σε λίγο χρόνο, πρέπει οι κινήσεις μας να είναι γ ρ ή γ ο ρ ε ς και δ υ ν α τ έ ς, να ανακατεύουν, να έχουν αποτέλεσμα. Να γιατί «ανακατεύουμε με "γεμάτες” και γρήγορες κινήσεις για καμιά 10ριά φορές, όχι περισσότερο». Στην πραγματικότητα, 10 φορές μόνο μπορεί να αποδειχθούν πολύ λίγες για να ενωθούν σωστά τα υλικά, ας είναι και 15, θέλω να δείξω ότι πρέπει να κινηθείτε γρήγορα.

Το ελάχιστο αλάτι το προσέθεσα όσο πιο αργά μπορούσα, στο τέλος της διαδικασίας ανάμειξης των υλικών, για να μην έρθει νωρίτερα σε επαφή με το baking powder. Αν και αυτό ισχύει για τη μαγιά της μπύρας… Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι είναι απαραίτητο και με τις χημικές μαγιές (γιατί, τι είναι το baking powder;), καλύτερα όμως να είμαι από την πλευρά της ασφάλειας...

Οι συνταγές προτείνουν συνήθως οι θήκες για τα muffins να γεμίζουν μέχρι τα 2/3 του ύψους τους. Εμένα όμως μου αρέσει τόσο αυτός ο "τρούλος” που σχηματίζεται όταν φουσκώνουν (το σχήμα τους όταν βγούν από τις φόρμες μου θυμίζει έντονα μανιτάρι...) που γεμίζω τις φόρμες μέχρι επάνω, μέχρι μισό εκατοστό από το χείλος. Το γεγονός μάλιστα ότι χρησιμοποιούμε ταψάκι με ενσωματωμένες 12 φόρμες, αποκλείει το ενδεχόμενο να ξεχειλίσει το μείγμα κατά το φούσκωμα και να χυθεί, λερώνοντας τον φούρνο.

Θα μπορούσε κανείς, αντί να λιώσει την μπανάνα με το πιρούνι και να την ενσωματώσει ομοιόμορφα στο μείγμα, ανακατεύοντάς την με τα υπόλοιπα υγρά υλικά (οπότε και έχει μία γεύση και άρωμα μπανάνας διάχυτα σε όλο το γλυκάκι, σε κάθε δαγκωματιά), να την κόψει σε μικρά κομματάκια, να τα ενώσει και αυτά με τα υπόλοιπα (υγρά πάντα) υλικά και με τον τρόπο αυτό το άρωμα της μπανάνας θα είναι διάχυτο σε όλο το γλυκό, την μπανάνα όμως θα "την συναντάς” σε κάποιες δαγκωματιές μόνο.